Rus Şiiri Antolojisi

К***

Я помню чудное мгновенье:Передо мной явилась ты,Как мимолетное виденье,Как гений чистой красоты.В томленьях грусти безнадежной,В тревогах шумной суеты,Звучал мне долго голос нежныйИ снились милые черты.Шли годы. Бурь порыв мятежныйРассеял прежние мечты,И я забыл твой голос нежный,Твои небесные черты.В глуши, во мраке заточеньяТянулись тихо дни моиБез божества, без вдохновенья,Без слез, без жизни, без любви.Tırabzan güzellik görsün,Uzat müthiş bacağını.                 Gecede zefir                 Huzur estirir.                 Coşar,                 Koşar                 Guadalquivir.1824

A.P. KERN’ E

Hep aklımda o müthiş an:Huzurumda görmem seni –Çıkmış gibi bir rüyadan,Şahane güzellik gibi.Boğarken umarsız kaygı,Kahrederken beni hüzünHoş sesin kulağımdaydıDüşlerimde şirin yüzün.Yıllar geçti. Coşku seliYıktı düşün tamamını.Unuttum ben hoş sesini,Gözlerini, endamını.Uzakta bir kör sürgündeDoldurdum çilemi, yalnız,Tanrısız, esinsiz hem de,Gülüşsüz, gözyaşsız, aşksız.Душе настало пробужденье:И вот опять явилась ты,Как мимолетное виденье,Как гений чистой красоты.И сердце бьется в упоенье,И для него воскресли вновьИ божество, и вдохновенье,И жизнь, и слезы, и любовь.1825

ЗИМНИЙ ВЕЧЕР

Буря мглою небо кроет,Вихри снежные крутя;То, как зверь, она завоет,То заплачет, как дитя,То по кровле обветшалойВдруг соломой зашумит,То, как путник запоздалый,К нам в окошко застучит.Наша ветхая лачужкаИ печальна и темна.Что же ты, моя старушка,Приумолкла у окна?Или бури завываньемТы, мой друг, утомлена,Или дремлешь под жужжаньемСвоего веретена?Ruhumu yaktı tekrardanHuzurumda görmem seni –Çıkmış gibi bir rüyadan,Şahane güzellik gibi.Ve esrik yürek yenidenÇağrı aldı çağırmaklaHem tanrıdan, hem esindenGülüş, gözyaşı ve aşkla.1825

KIŞ AKŞAMI

Hep kar ve sis savuruyorKarartıyor göğü tipi:O kâh kurtlarca uluyor,Kâh ağlıyor çocuk gibi,Kâh köhnemiş örtüdekiSapları hışırdatıyorKâh gecikmiş yolcu gibiPencereyi tıklatıyor.Ev denen bu yaşlı meskenKaranlık ve gamdan yorgun,Pencerenin yanında sen,Nineciğim, niye sustun?Dışarıda esen tipiBaşını mı ağrıtıyor,Yoksa döndürdüğün iğiUykuyu mu çağırtıyor?Выпьем, добрая подружкаБедной юности моей,Выпьем с горя; где же кружка?Сердцу будет веселей.Спой мне песню, как синицаТихо за морем жила;Спой мне песню, как девицаЗа водой поутру шла.Буря мглою небо кроет,Вихри снежные крутя;То, как зверь, она завоет,То заплачет, как дитя.Выпьем, добрая подружкаБедной юности моей,Выпьем с горя; где же кружка?Сердцу будет веселей.1825

ЗИМНЯЯ ДОРОГА

Сквозь волнистые туманыПробирается луна,На печальные поляныЛьет печально свет она.По дороге зимней, скучнойТройка борзая бежит,Колокольчик однозвучныйУтомительно гремит.İçelim, ey gençliğiminİyi kalpli dostu, hadi,Nerde senin cam kadehin?Eğlenme zamanı şimdi.Yine türkü söyle banaEnginlerde o kuş için;Anlat, hep pınardan yanaBakışını o güzelin.Hep kar ve sis savuruyorKarartıyor göğü tipiO kâh kurtlarca uluyor,Kâh ağlıyor çocuk gibi,İçelim, ey gençliğiminİyi kalpli dostu, hadiNerde senin cam kadehin?Eğlenme zamanı şimdi.1825

KIŞ YOLCULUĞU

Ay, delip boynuzuyla,Sisin yoğun ağını,Saçıyor gamlı kıraGamlı aydınlığınıKarlı yol, puslu engin,Üç atın üç rüzgârıVe baygın zil sesininYorucu yankıları.Что-то слышится родноеВ долгих песнях ямщика:То разгулье удалое,То сердечная тоска…Ни огня, ни черной хаты,Глушь и снег… Навстречу мнеТолько версты полосатыПопадаются одне…Скучно, грустно… Завтра, Нина,Завтра к милой возвратясь,Я забудусь у камина,Загляжусь не наглядясь.Звучно стрелка часоваяМерный круг свой совершит,И, докучных удаляя,Полночь нас не разлучит.Грустно, Нина: путь мой скучен,Дремля смолкнул мой ямщик,Колокольчик однозвучен,Отуманен лунный лик.1826* * *Не пой, красавица, при мнеТы песен Грузии печальной:Напоминают мне онеДругую жизнь и берег дальный.Bir türkü, yerli malı,Tutturmuş arabacı:Sesi hem heyecanlıHem de zehirden acı.Ne ateş, ne de ev var,Kar ve sükût her yerde…Artan uzaklık kadarArtıyor direkler de.Gam, kasvet…Ne ki yarın,Nina, ordayım yine.Çöküp mangala yakınBakacağım yüzüne.Geç de olsa görecekEv halkı sevgimizi;Beraber gönderecek,Ayırmayacak biziNina, ova gam yüklü,İhtiyar da uykuda,Zil – tekdüze bir türküVe ay girdi buluta.1826* * *Ey güzel, karşıma geçerek, sakınGürcü türküleri okuma bana:Anısı canlanır eski zamanın,Uzak bir yaşamın kıyılarında.Увы! напоминают мнеТвои жестокие напевыИ степь, и ночь – и при лунеЧерты далекой, бедной девы.Я призрак милый, роковой,Тебя увидев, забываю;Но ты поешь – и предо мнойЕго я вновь воображаю.Не пой, красавица, при мнеТы песен Грузии печальной:Напоминают мне онеДругую жизнь и берег дальный.1828

УТОПЛЕННИК

Прибежали в избу детиВторопях зовут отца:«Тятя! тятя! наши сетиПритащили мертвеца».«Врите, врите, бесенята,—Заворчал на них отец; —Ох, уж эти мне робята!Будет вам ужо мертвец!Суд наедет, отвечай-ка;С ним я ввек не разберусь;Делать нечего; хозяйка,Дай кафтан: уж поплетусь…Где ж мертвец?» – «Вон, тятя, э-вот!»В самом деле, при реке,Ne yazık ki senin nağmelerindeBir acı depreşir bildik ve derin:Mehtaplı bozkırın derinlerindeÖlümsüz hayali bir bakirenin.Mutluyum ben seni gördüğüm andaVe bu, duyguların en güzelidir.Ama sen türküye başladığındaO hayal yeniden canlanıverir.Ey güzel, karşıma geçerek, sakınGamlı Gürcü türküleri okuma:Anısı canlanır eski zamanın,Uzak bir yaşamın kıyılarında.1828

SUDA BOĞULAN ADAM

Koşuştu eve çocuklarHem de bağıra çağıra:“Baba, yetiş, bir ölü varTakıldı bizim ağlara.”“Defolun, ey yalancılar-Diye baba isyan etti-Ah, ne huzur, ne rahat var!Bir tek ölümüz eksikti!Bir de mahkemelik ol da,Kurtul kurtulabilirsen!Hanım, paltomu ver, durma,Gitmem gerek! Hem de hemen…“Hani ölü?” – “İşte!” Bir anKalakaldı öyle şaşkın:Где разостлан мокрый невод,Мертвый виден на песке.Безобразно труп ужасныйПосинел и весь распух.Горемыка ли несчастныйПогубил свой грешный дух,Рыболов ли взят волнами,Али хмельный молодец,Аль ограбленный ворамиНедогадливый купец?Мужику какое дело?Озираясь, он спешит;Он потопленное телоВ воду за ноги тащит,И от берега крутогоОттолкнул его веслом,И мертвец вниз поплыл сноваЗа могилой и крестом.Долго мертвый меж волнамиПлыл качаясь, как живой;Проводив его глазами,Наш мужик пошел домой.«Вы, щенки! за мной ступайте!Будет вам по калачу,Да смотрите ж, не болтайте,А не то поколочу».В ночь погода зашумела,Взволновалася река,Уж лучина догорелаВ дымной хате мужика,Sahiden bir ölü adamAtılmış sahile yakın.Acınacak bir ceset bu,Yüzü mosmor, her yanı şiş.Kim bilir sefil ruhunuHakk’a nasıl teslim etmiş?Belki balık tutkunuymuş?Belki de ayyaşın biri?Ya da kalleşçe vurulmuşZengin, dürüst bir efendi.Düşündü ‘Bana ne bundan?’Sonra tutarak sımsıkıÖlüyü çekti kıyıdanYine nehre yaklaştırdı.Ardından bir değnek ileİtti onu sert dalgayaGitti ölü kendisineMezar ve haç aramaya.Coşkun sular üzerindeYüzdü ölü diri gibiKöylü eve dönerken deHuzursuzluk içindeydi.“Düşün peşime, enikler! –Dedi sertçe çocuklara –Tek söz ederseniz eğer,Derinizi yüzerim, ha!”Deniz o gece de yineKâh inledi, kâh kükrediBir mum şavkı köy evindeTa sabaha dek titredi.Дети спят, хозяйка дремлет,На полатях муж лежит,Буря воет; вдруг он внемлет:Кто-то там в окно стучит.«Кто там?» – «Эй, впусти, хозяин!» —«Ну, какая там беда?Что ты ночью бродишь, Каин?Черт занес тебя сюда;Где возиться мне с тобою?Дома тесно и темно».И ленивою рукоюПодымает он окно.Из-за туч луна катится —Что же? голый перед ним:С бороды вода струится,Взор открыт и недвижим,Все в нем страшно онемело,Опустились руки вниз,И в распухнувшее телоРаки черные впились.И мужик окно захлопнул:Гостя голого узнав,Так и обмер: «Чтоб ты лопнул!»Прошептал он, задрожав.Страшно мысли в нем мешались,Трясся ночь он напролет,И до утра всё стучалисьПод окном и у ворот.Есть в народе слух ужасный:Говорят, что каждый годHerkes derin uykudaydıCoştu dışarıda tipiSalt köylü tetikte kaldıTıkırtılar duymuş gibi.“Kim o?” – “Aç kapıyı, yahu!”“Kimsin, zorda birisi mi?Konuk musun, Tanrı kulu,Ya da da şeytan elçisi mi?Bu ev ne kadar bir ev ki,Dar geliyor bize bile.”Ve yine de pencereyiAçtı bitkin elleriyle.Ay buluttan çıktığındaÇıplak biri divan durduSaçlarından damla damlaÇamurlu su akıyordu.Gözleri – kocaman, açık,Elleri uzamışlardı,Pörsük teninde yapışıkSimsiyah yengeçler vardı.Camdan bakan köylü hemenTanıdı bu çıplak ferdi.Sert bir sesle, lanetleyen:“Keşke geberesin!” dedi.Aklını keşmekeş aldı,Kalpte korku – dağlar kadar;Şafağa dek gıcırdadıPencereler ve kapılar.Köylü için yıllar boyuBir söylenti geldi dile:С той поры мужик несчастныйВ день урочный гостя ждет;Уж с утра погода злится,Ночью буря настает,И утопленник стучитсяПод окном и у ворот.1828

КАЛМЫЧКЕ

Прощай, любезная калмычка!Чуть-чуть, назло моих затей,Меня похвальная привычкаНе увлекла среди степейВслед за кибиткою твоей.Твои глаза, конечно, узки,И плосок нос, и лоб широк,Ты не лепечешь по-французски,Ты шелком не сжимаешь ног,По-английски пред самоваромУзором хлеба не крошишь,Не восхищаешься Сен-Маром,Слегка Шекспира не ценишь,Не погружаешься в мечтанье,Когда нет мысли в голове,Не распеваешь: Ма dov'è,Галоп не прыгаешь в собранье…Что нужды? – Ровно полчаса,Пока коней мне запрягали,Мне ум и сердце занималиТвой взор и дикая краса.Güya ölü konuğunuBekliyormuş gelir diye;Sabah – tanyeri hastaymış,Gece – rüzgâr ağlamaklı,Çünkü ölü sarsmaktaymışPencereyle kapıları.1828

BİR KALMUK KADININA

Hoşça kal ey güzel Kalmuk kadını!Kendini beğenmiş olmama rağmenOlayazdım alışkanlık kurbanıKapılayazdım step büyüsüne ben,Ve unutayazdım kendimi sende.Sen ki düz burunlu, geniş alınlıÇekik gözlü kadın – ve üstelik deFransızca hiç mi hiç söz edemeyen,Reverans yapmayı beceremeyen.Semaverin karşısına geçerekEkmek kesemezsin İngiliz gibiSainte Mara’yı da methedemezsinNe sınamak haddinedir Shakespeare’i,Gözlerini kapatarak gizliceDüşler de kurmazsın boş zamanlardaMa dov’é de okumazsın kendinceŞölenlerde görünmezsin art arda.Ama ne keyifti – step ortamındaSeyretmek atların koşuluşunu!Ben tüm varlığımla senin yanındaGördüm güzelliğin vahşi düşünü.Друзья! не все ль одно и то же:Забыться праздною душойВ блестящей зале, в модной ложе,Или в кибитке кочевой?1829* * *Я вас любил: любовь еще, быть может,В душе моей угасла не совсем;Но пусть она вас больше не тревожит;Я не хочу печалить вас ничем.Я вас любил безмолвно, безнадежно,То робостью, то ревностью томим;Я вас любил так искренно, так нежно,Как дай вам бог любимой быть другим.1829

ПОЭТУ

Поэт! не дорожи любовию народной.Восторженных похвал пройдет минутный шум;Услышишь суд глупца и смех толпы холодной,Но ты останься тверд, спокоен и угрюм.Ты царь: живи один. Дорогою свободнойИди, куда влечет тебя свободный ум,Усовершенствуя плоды любимых дум,Не требуя наград за подвиг благородный.Они в самом тебе. Ты сам свой высший суд;Всех строже оценить умеешь ты свой труд.Ты им доволен ли, взыскательный художник?Can dostlarım! insan isterse eğer,Aldanır öz hayal dünyalarında:Gerek bir salonda, saraya bedel,Gerekse göçebe çadırlarında.1829***Ben ki sizi sevdim; bu sevgi hâlâKüllenmiş değildir belki kalbimde;Ne ki sizi bulmamalı bu bela,Acı vermemeli günün birinde.Ben sizi sessiz ve ümitsiz sevdimKıskanarak, isteyerek, şehvetli;Yürekten, derinden ve temiz sevdimUmarım başkası sevmez ben gibi.1829

ŞAİRE

Şair, halk sevgisini fazla önemseme aslında!En coşkulu övgü kısa bir şamatayla bitecek;Kahkahalar ve pis yargılar duyacaksın hakkında,Ama sen kaya gibi dimdik kal ta sonsuza dek.Sen çarsın: Tek başına yaşa! Aklın özgür amacaKuruntu kanatlarını açarak uçsun, uçursun seni,Kusursuz kıl sevimli düşüncelerin meyvelerini,Soyluluk mücadelesinde ödüller bekleme anca.Senin kendindedir onlar. Yargının en yücesi sen:Kendi emeğini, kendince, en titiz değerlendiren.Memnun musun kendinden, ey özenli ressam?Доволен? Так пускай толпа его бранитИ плюет на алтарь, где твой огонь горит,И в детской резвости колеблет твой треножник.1830

МОЯ РОДОСЛОВНАЯ

Post scriptumРешил Фиглярин, сидя дома,Что черный дед мой ГаннибалБыл куплен за бутылку ромаИ в руки шкиперу попал.Сей шкипер был тот шкипер славный,Кем наша двигнулась земля,Кто придал мощно бег державныйРулю родного корабля.Сей шкипер деду был доступен,И сходно купленный арапВозрос усерден, неподкупен,Царю наперсник, а не раб.И был отец он Ганнибала,Пред кем средь чесменских пучинГромада кораблей вспылала,И пал впервые Наварин.Решил Фиглярин вдохновенный:Я во дворянстве мещанин.Что ж он в семье своей почтенной?Он?.. он в Мещанской дворянин.Memnunsun ha? O halde dinle küfrünü topluluğun,Tükürsün kutsal mihrabına, mekânı parlak ruhunun,Ve sallanadursun şiddetle senin üç ayaklı sehpan.1830

BENİM SOYUM

Post scriptumFiglyarin evde otururkenAklı bir şeye takılmışGüya benim zenci dedemBir şişe roma satılmışAlan seçkin bir kaptanmış,Ülkemizi ünlendiren,Azimliymiş çok şey yapmışGemiciliğe yön veren.Kara Arap sarayda daKaptandan hep ilgi görmüş,Çarla bile arasındaSu sızmazmış ve özgürmüş.Babasıymış Hannibal’ınÇeşme’yle tarihte kalan,Filoları yığın yığınYakıp Navarin’i alan.Figlyarin için ben hâlâSoylu bir esnafım belki,Ama o da Meşçanska’daSoyluların en naleti.

ТУЧА

Последняя туча рассеянной бури!Одна ты несешься по ясной лазури,Одна ты наводишь унылую тень,Одна ты печалишь ликующий день.Ты небо недавно кругом облегала,И молния грозно тебя обвивала;И ты издавала таинственный громИ алчную землю поила дождем.Довольно, сокройся! Пора миновалась,Земля освежилась, и буря промчалась,И ветер, лаская листочки древес,Тебя с успокоенных гонит небес.1835* * *Когда за городом, задумчив, я брожуИ на публичное кладбище захожу,Решетки, столбики, нарядные гробницы,Под коими гниют все мертвецы столицы,В болоте коё-как стесненные рядком,Как гости жадные за нищенским столом,Купцов, чиновников усопших мавзолеи,Дешевого резца нелепые затеи,Над ними надписи и в прозе и в стихахО добродетелях, о службе и чинах;По старом рогаче вдовицы плач амурный;Ворами со столбов отвинченные урны,Могилы склизкие, которы также тут,Зеваючи, жильцов к себе на утро ждут, —

BULUT

Fırtına sonrasında geriye kalan bulutTek sensin mavilikte tanımayan hat, hudut;Tek sensin gölgeleyen pırıl pırıl bu günü,Hüzünle buruşturan mutluluğun yüzünü.Yakına dek garezden kararmıştı her yanınŞimşekler tarafından yakılıyordu karnın,Yakına dek gürleyip ne tehditler savurdunVe rahmetle toprağı bol bol sulayıp durdun.Ama yeter bu kadar! Artık gizlen bir yere!Engin sükût içinde, step tertemiz, bak hele,Ve rüzgâr süzülerek tazeliğin izinden,Kovuyor seni mavi gökyüzü denizinden.1835***Kent dışında dalgın dalgın dolaştığım zamanlarEski mezarlıklara da bazen gitmişliğim var –Demir parmaklıklar, haçlar, mezar manzaraları,İşte burda çürür nice başkentlinin canları,Onlar ki gelmiş gibi dilenci ayinineÇamur içinde iyice sokulmuşlar birbirine,Ama tüccar, ama memur, hepsi son uykudalar,Onlar için mozoledir bu çok farklı mezarlarTaşlarında yaşamların şiirleşmiş izleriHizmet, unvan övgüleri, minnet, şükran sözleri;Kart bir geyik ardından eşin döktüğü yaşlarHırsızlar tüm boşta kalan vazoları çalmışlar,Mezarların çoğu çökmüş – açık ağızlar gibi,Ertesi gün yeni aday beklemekteler belkiТакие смутные мне мысли все наводит,Что злое на меня уныние находит.Хоть плюнуть да бежать…                Но как же любо мнеОсеннею порой, в вечерней тишине,В деревне посещать кладбище родовое,Где дремлют мертвые в торжественном покое.Там неукрашенным могилам есть простор;К ним ночью темною не лезет бледный вор;Близ камней вековых, покрытых желтым мохом,Проходит селянин с молитвой и со вздохом;На место праздных урн и мелких пирамид,Безносых гениев, растрепанных харитСтоит широко дуб над важными гробами,Колеблясь и шумя…1836* * *Exegi monumentumЯ памятник себе воздвиг нерукотворный,К нему не зарастет народная тропа,Вознесся выше он главою непокорной       Александрийского столпа.Нет, весь я не умру – душа в заветной лиреМой прах переживет и тленья убежит —И славен буду я, доколь в подлунном мире       Жив будет хоть один пиит.Слух обо мне пройдет по всей Руси великой,И назовет меня всяк сущий в ней язык,И гордый внук славян, и финн, и ныне дикой       Тунгус, и друг степей калмык.İşte böyle fikirlere dalıyorum buradaBoğuluyor gibiyimdir hüzünlü duygularda.Ah, çek git! derim kendime…Oysa ne çok mutluyum ben,Bu güz vakti günbatımı sessizce yaklaşırken,Köyün müşfik kollarında dinlenirken şu andaÖlülerin yatıştığı bu harika mekânda;Bir mavilik titrer her bir yoksul mezar üzerindeHırsız gezip zarar vermez en karanlık gecede de;Yüzyıllarca yosunlanmış yorgun taşlar arasındaDua eden saf bir köylü görünür ara sıra;Mezarların başlarında ne vazo, ne kaide,Ne portre görünür, ne tirşe, onların üzerindeSalt ulu bir meşe vardır mezarlar denli vakur,Sallanıp hışırdar durur…1836* * * Exegi monumentum 2 El yapımı olmayan bir anıt dikeceğim kendimeOtlar örtmeyecek ona götüren ulusal yoluAsi başı, Aleksandır Sütunu’nun üzerinde,Dikileduracaktır mert ve onurlu.Ben asla ölmeyeceğim, çünkü kalbimdeki bu lirYenilmeyecek toprakta gizlenen sınırsız güce.Ve şöhretim yeryüzünde hükmünü sürdürecektir                     En son şair yaşadığı sürece.Ünüm yüce Rus yurdunda yayılacak kesilmedenHalklar beni farklı farklı dillerinde anacaklar –Gururlu Slav torunları, yabanıl Tunguz ve Fin’den                     Bozkır’ın sahibi Kalmuk’a kadar.И долго буду тем любезен я народу,Что чувства добрые я лирой пробуждал,Что в мой жестокий век восславил я Свободу       И милость к падшим призывал.Веленью божию, о муза, будь послушна,Обиды не страшась, не требуя венца,Хвалу и клевету приемли равнодушно       И не оспоривай глупца.1836Ulusumun yüreğinde yaşayacağım ben her zaman,Çünkü yalnız hoş duygular dillendirmekti tek derdim,Çünkü özgürlüğü övdüm, zalim çağa göz yummadan,                Ölenlere Hak’tan rahmet diledim.Ey, esin perisi, Hakk’ı duymazlıktan gelme, tanı,Asla korkma lanetlerden, çelenklere de alışma,Kayıtsızca kabullen hep her övgüyü ve bühtanı                Bir de sakın aptallarla tartışma.1836

А. А. Наумов, Дуэль Пушкина с Дантесом, 1885.

A. A. Naumov, Puşkin’in d’Anthes’le Düellosu, 1885.

ЕВГЕНИЙ БAРАТЬІНСКИЙ

YEVGENİ BARATİNSKİ

(1800 – 1844)

19. Yüzyıl Rus şiirinin en önemli şairlerinden biri olan Yevgeni Abramoviç Baratınski, 19 Şubat 1800’de Tambovştine’ de doğdu ve çocukluğunu “Mara” adlı bir köy çiftliğinde geçirdi. Kirsanov kasabası ilçe sınırları içinde bulunan Tambovskoe malikânesi şairin babası tuğgeneral Abram Andreyeviç Baratinski’ye o zamanın çarı I. Pavel tarafından 1796 yılında vatanına yaptığı büyük hizmetlerin-den dolayı ödül olarak verildi.

Baratinski ailesi “Mara” çiftliğindeki malikâneye 1804 yılında yerleşti. Zamanla bir komplekse dönüştürülen çiftlik parkı 1820 yılında eski hükümdar evleri, Voznesenski Kilisesi, salt taştan yapılmış “Grot” yaz pavyonu, çokkatlı binaları, göletleri, köprüleri, şelaleleri, çardakları, Mara çayı boyunca uzanan dolaşık patikaları, meyve, çilek ve gül bahçeleriyle dikkat çekiyordu.

“Mara”da özgün bir kültürel yapıya sahip olan Baratinski malikânesi, 19. yüzyıl boyunca o zamanın en seçkin kişileri tarafından ziyaret edilen seçkin bir merkez konumundaydı. Bu mekânda şiirler okunup incelenir, felsefi konularda tartışmalar yapılır, gözalıcı yeni yapıtlar yazılır, şarkılar bestelenir ve operalar sahnelenirdi. Gelen konuklar arasında eski diplomatlardan N. İ. Krivtsov (Puşkin, Vyazemski ve Karamzi’nin dostu olarak bilinen dekabrist S. İ. Krivtsov’un kardeşi), B. N. Çiçerin (yazar, hukukçu, gazeteci, halk adamı, sanat yapıtları tutkunu ve koleksiyoncusu), ressam E. A. Dmitriyev-Mamonov, yazar N. F. Pavlov, şair J. A. Jemçujnikov, besteci Ts. A. Kyui vb. İkinci evliliğini şairin kardeşi S. A. Baratinski’yle yapan S. M. Delvig de (ilk kocasından getirdiği kızıyla birlikte) 1831’den sonra “Mara” da yaşamaya başladı.

Yevgeni Baratinski 1819 yılında Petersburg’da askerlik hizmetine verildi. 1820-1825 yılları arasında Finlanda’da bulunan bir alayda görev yaptı ve 1826’da ordu hizmetinden istifa etti.

Şair, ilk şiirlerini 1819 yılında yayımlamaya başladı. Elejik bir ruh ve mesaj havası taşıyan “Güvensizlik” (“Gereksiz yere kışkırtma beni…” 1821’de M. İ. Glinka tarafından bestelendi) gibi şiirleri yapısal dinamikliği, duygularındaki psikolojik derinlik ve karmaşıklıkla dikkat çekti. 1826’da Eda’da “Finlanda Hikâyesi” başlıklı şiiri yayımlandı. Puşkin’le dostluğunun ve sanat birlikteliğinin ifadesi olarak çıkarılan İki Şiir Kılavuzu (1828) adlı kitapçıkta Puşkin’ in “Kont Nulin” ile birlikte Baratinski’nin “Balo” şiiri de yer aldı.

Dekabrist ayaklanmasının bastırılması sonucunda onun şiirlerinde de yalnızlık, hüzün, ömrün geçiciliği, insanın umarsızlığı, insanlığın feci sonu, sanatın yetersizliği vb. karamsar motifler egemen olmaya başladı. İtalya gezisi sırasında kaleme aldığı en son dizelerde de görüldüğü gibi (Pyroscaphe, 1844) onun şiirinin en belirgin özelliği felsefi bir derinliğe yönelik olmasıdır.

V. G. Belinski’ye göre “Puşkin’le aynı dönemde yaşamış ve ona en yakın olan şairler arasında, hiç kuşkusuz ki, Baratinski birinci sıradadır.”

Yevgeni Baratinski 29 Haziran 1844 tarihinde Napoli’de öldü, kemikleri daha sonra Petersburg’a götütülüp toprağa verildi.

РАЗЛУКА

Расстались мы; на миг очарованьем,На краткий миг была мне жизнь моя;Словам любви внимать не буду я,Не буду я дышать любви дыханьем!Я всё имел, лишился вдруг всего;Лишь начал сон… исчезло сновиденье!Одно теперь унылое смущеньеОсталось мне от счастья моего.1820

ФИНСКИМ КРАСАВИЦАМ

(Мадригал)Так, ваш язык еще мне нов,Но взоры милых сердцу внятны,И звуки незнакомых словДавно душе моей понятны.Я не умел еще любить -Опасны сердцу ваши взгляды!И сын Фрегеи, может быть,Сильнее будет сына Лады!1820

AYRILIK

Senden ayrılınca, benim yaşamımBir cezbeye tanık oldu bir anlık;Aşk sözleri fısıldamak yok artık,O zarif kokuyu duymayacağım!Gitti elden var olan tüm varlığım,Rüyam da kayboldu hayalet gibi.Meğer mutluluktan geriye şimdiKalan burukluktur, onu anladım.1820

FİN GÜZELİ

   (Madrigal)Dilinizi henüz bilmesem bile,Anlıyorum bakışınız ne diyor,Sözcükler ki, o çok garip seslerle,Çoktandır kalbimle sohbet ediyor.Ben öğrenemedim henüz sevmeyi –Oysa bakışınız korkutucudur!Kim bilir, Freya’nın sihriyle belkiLada’nın oğlu da çok güçlü olur!31820

ПОЦЕЛУЙ

Сей поцелуй, дарованный тобой,Преследует моё воображенье:И в шуме дня и в тишине ночнойЯ чувствую его напечатленье!Сойдёт ли сон и взор сомкнёт ли мой,Мне снишься ты, мне снится наслажденье!Обман исчез, нет счастья! и со мнойОдна любовь, одно изнеможенье.1822

ПРИЗНАНИЕ

Притворной нежности не требуй от меня,Я сердца моего не скрою хлад печальный.Ты права, в нем уж нет прекрасного огня    Моей любви первоначальной.Напрасно я себе на память приводилИ милый образ твой и прежние мечтанья:    Безжизненны мои воспоминанья,    Я клятвы дал, но дал их выше сил.Я не пленен красавицей другою,Мечты ревнивые от сердца удали;Но годы долгие в разлуке протекли,Но в бурях жизненных развлекся я душою.Уж ты жила неверной тенью в ней;Уже к тебе взывал я редко, принужденно,И пламень мой, слабея постепенно,Собою сам погас в душе моей.

ÖPÜCÜK

Bahşettiğin o öpücük yine deBırakmıyor hayalimin peşini:Şamatalı günde, sessiz gecedeDuyuyorum onun deprenişini!Kapanır kapanmaz yorgun gözlerimRüyama tat veren sensin sadece!Mutluluk değil de, yanımda benim,Sevdan vardır, o bitmeyen işkence!1822

İTİRAF

İkiyüzlü bir incelik isteme benden sakın,Kalbim zaten gizlemiyor o buz gibi hüznünü,Orda bulamadığını söylemekte haklısın                  İlk aşk ateşinin büyüklüğünü.Belleğimde diriltmeye boşuna uğraştım benSenin sevimli yüzünü ve kendi düşlerimi:                  Yazık ki anılar ölmüşler tümden,                  Yeminlerim zorakiymiş besbelli.                  Başka bir güzelin kulu değilim.Çekip gitti ruhumdan kıskançlık duyguları;Ne ki ayrılıkta geçti ömrün bunca yılları,Ne ki yaşam burgacında teselli buldu kalbim.Ve sen vefasız bir gölgeden farksızYabancı gibiydin orda, çok seyrek zikredilen,                  Ve bir alev gibi titreyerekten                  Sönüverdin yüreğimde zamansız.Верь, жалок я один. Душа любви желает,Но я любить не буду вновь;Вновь не забудусь я: вполне упоевает Нас только первая любовь.Грущу я; но и грусть минует, знаменуяСудьбины полную победу надо мной;Кто знает? мнением сольюся я с толпой;Подругу, без любви – кто знает? – изберу я.На брак обдуманный я руку ей подам И в храме стану рядом с нею,Невинной, преданной, быть может, лучшим снам,И назову ее моею;И весть к тебе придет, но не завидуй нам:Обмена тайных дум не будет между нами,Душевным прихотям мы воли не дадим,Мы не сердца под брачными венцами - Мы жребии свои соединим.Прощай! Мы долго шли дорогою одною;Путь новый я избрал, путь новый избери;Печаль бесплодную рассудком усмириИ не вступай, молю, в напрасный суд со мною       Невластны мы в самих себеИ, в молодые наши леты,Даем поспешные обеты,Смешные, может быть, всевидящей судьбе.1824Yapayalnızım ben. Kalbim aşka susamış yine.               Ama ben yeniden âşık olamam.Çünkü bizler kendimizi kaptırmışız tastamamTek ilk aşkın o büyülü sesine.Hüzünlüyüm; oysa hüznüm kabullenmem demektirYenilgiyi, huzurunda güç sahibi kaderin:Demek ki kalabalıkta artık benim de yerim?Bir kadını hiç sevmeden sevmem gerekecektir…Mantıklıca bir nikâhta bir tören salonunda               Onunla el ele bekleyeceğimSadakat ve masumiyet sergilenen o anda               Evet, diyeceğim, o artık benim.Haber sana ulaşınca, sakın darılma bize:Biz hiç açılmayacağız onla birbirimizeKaprisler içimizde kalacak yalnız:               Biz nikâhla gönülleri değil de               Salt bahtlarımızı bağlayacağızNe olur bağışla beni! Yıllarca birlikteykenBen kendi yolumu seçtim, sen de yeni bir yol seç;Acıları aklınla dağıtmalısın er geç,Sakın boş tartışmalara girmeyelim yeniden.               Kaderin önünde güçsüz anlarda,               Çarçur edilirken toy gençliğimiz,Kapılarak bazen yanlışlara biz,Acil karar veriyoruz yaşamsal sınavlarda.1824