Полная версия
Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын
Такіх малых яна бачыла неаднойчы ў вальерах для ўтрымання звяроў і нават карміла іх, а вось каб сустрэць мядзведзяў у лесе – не выпадала. Ліза, як адукаваны ляснік, добра ведала: медзведзяняты звычайна адны не ходзяць, значыць, хутчэй за ўсё, побач дзесьці іх маці. Пакуль дзяўчына спалохана разважала аб магчымых наступствах, шустрыя медзведзяняты ўжо былі каля яе.
Два досыць цяжкія камячкі свавольна куляліся і гулліва церліся каля ног Лізы, атрасаючы сваю пухнатую шэрстку ад снегу на штаны спалоханай дзяўчыны.
Яна напружана стаяла, апусціўшы рукі, і ад страху не ведала, што рабіць. Адно з медзведзянят стала на заднія лапы і, злаўчыўшыся, выхапіла з рукі Лізы разам з рукавіцай недаедзены блінчык. Пакуль медзведзяняты дзялілі сваю здабычу, дзяўчына дрыготкай рукой дастала з сумкі смартфон і здранцвелым ад страху пальцам стала шукаць у кантактах нумар Сашы. Ад хвалявання і слёз Ліза не магла чытаць і націснула пальцам наўздагад на адзін з нумароў. І вось поспех: з першага разу пайшлі гудкі.
– Слухаю вас, – пачуўся мяккі жаночы голас.
– Хто гэта? – надрыўна прамовіла Ліза.
– Лізачка, гэта я, Вераніка, што, не пазнала? – здзівілася супрацоўніца лясніцтва.
– Вераніка, пакліч хутчэй Сашу. Ён у вас там у канторы, – узбуджана, адчайным голасам прамовіла дзяўчына.
– Што здарылася, Ліза? – адразу пачуўся ўстрывожаны голас Сашы. На шчасце, ён быў побач з Веранікай і адразу пазнаў голас каханай.
– Сашачка, любы, ратуй. Мяне медзведзяняты апанавалі ў лесе…
– А дзе мядзведзіца?..
– Няма пакуль, Сашачка.
– А ты дзе зараз?
– На выхадзе з лесу, я іду па дарозе з высечкі, – толькі паспела сказаць дзяўчына, як з зараснікаў за дваццаць крокаў ад яе на сцежку выйшла вялізная мядзведзіца.
– Ай, Сашачка!
Смартфон выпаў з рук Лізы, з якога толькі і пачулася, як Саша надрыўна пракрычаў: «Стой на месцы, не варушыся, я еду!»
Бурая мядзведзіца ішла павольна, шырока расстаўляючы лапы, як бы штосьці разважаючы, час ад часу задзірала ўгару нос, гучна ўдыхала паветра і незадаволена фыркала, паматваючы калматай галавой. Ліза ў адчаі ад безвыходнасці разважала, што рабіць у гэты неймаверна пагрозлівы для яе час. А ці думала яна ў той момант зусім, бо яе цела ад страшнага жаху неяк адразу скамянела, і што яна толькі змагла, дык гэта абедзвюма рукамі закрыць свае вочы, каб не бачыць страшнага звера. Пакінутая на літасць Бога, дзяўчына стаяла, не варушачыся, і чакала немінучай смерці. Ад жаху Ліза прытомнасці не страціла, а ў галаве завярцелася пытанне: «За што, за якія грахі менавіта мяне напаткала такая жудасная доля быць пакаранай звярамі, якіх я так люблю? І што я паспела ў сваім кароткім жыцці?» Яна добра ведала, што для кожнага чалавека, каб пакінуць пасля сябе важкі след на зямлі, трэба пасадзіць дрэва, і Ліза яго пасадзіла, і не адно. А вось астатняе не паспела: хату сваю не пабудавала, дзіцё не нарадзіла, бо афіцыйнай сям’і пакуль няма з Сашам, якога бязмерна кахае і жыве разам, але вяселля яшчэ не было, па розных прычынах усё адкладвалі, а зараз… Перад вачыма, як наяве, з’явіліся бацькі – мудры тата, добрая, ласкавая мама – і два любімыя брацікі. Што будзе з імі? Ад тужлівай роспачы Ліза яшчэ мацней заплюшчыла вочы. Мядзведзіца была ўжо побач.
Яна, устаўшы на заднія лапы, доўга абнюхвала дзяўчыну зверху ўніз з усіх бакоў, як бы ацэньваючы, што рабіць са сваёй бездапаможнай ахвярай. Потым лізнула языком рукі, твар, які быў не шчыльна закрыты далонямі. Ліза выразна адчула, як шурпаты мокры язык мядзведзіцы прайшоўся па яе носе, ілбе, якія не былі схаваныя пад закамянелымі ад страху пальцамі. Гэты жахліва-сіверны пацалунак мядзведзіцы Ліза будзе памятаць доўга, усё жыццё, бо так цалуе мо толькі смерць. Доўга ці каротка звер абнюхваў дзяўчыну – для Лізы здавалася, што гэта цягнулася цэлую вечнасць. Напаследак Ліза толькі пачула, як мядзведзіца гучна фыркнула амаль ля самага вуха – і ўсё раптам сціхла.
Колькі Ліза стаяла нерухомая – не памятае, толькі праз нейкі час амярцвелыя рукі самі адвольна апусціліся ўніз, адкрыўшы вочы, што заплылі ад перажытага страху шызай дымкай. Першае, што Ліза ўбачыла праз туманную ад слёз смугу, гэта яркае сонца, яго асляпляльныя промні, агінаючы вяршыні дрэў, цёпла песцілі яе твар. «Слава богу, я яшчэ жывая!» – дрыготкі гук вырваўся з вуснаў дзяўчыны. Убачыўшы сонца, зімовы лес, Ліза адразу ажыла, страпянулася. Мо гэта быў страшны сон? Яна нават шчыпанула сябе за нагу. Ды не, не сон, было бачна, што вакол яе ўвесь снег стаптаны маленькімі і вялізнымі мядзведжымі лапамі. Як змагла, Ліза снегам працерла мокры ад слёз твар, вочы, агледзелася вакол. У лесе зноў панавала цішыня і спакой, толькі было відаць, як ужо далёка па сцяжыне сыходзіла мядзведзіца, а следам беглі яе малыя, адзін з іх нёс у пашчы рукавічку (ужо потым ляснік, ідучы па следзе звера, знайшоў яе ў лесе ўсю скамечаную). Праз нейкі час мядзведзіца спынілася, стала на заднія лапы, ляніва павярнуўшыся, жаласліва паглядзела на Лізу, паківала галавой, як бы сказаўшы: «Жыві, дзяўчынка!» – і, можа, так развітаўшыся, яна нырнула ў глыб лесу. Толькі зараз Ліза пачула, што дзесь недалёка натужна гудзе аўтамашына. «Любы Саша, ты ўжо тут…» – толькі і паспела падумаць дзяўчына, як ногі падкасіліся, і яна знясілена павалілася на снег. Ачуняла Ліза ў машыне, уся мокрая, хоць выкручвай нацельную бялізну, ды наогул усю вопратку. Вакол стаяў шум-гам, мітусіліся людзі. Нехта настойліва крычаў: «У бальніцу яе хутчэй трэба везці!» Другія раілі: «У гарачую лазню. Трэба папарыць дзяўчыну, каб не захварэла». «Гарэлкі грам дзвесце хай вып’е», – настойвалі трэція.
Не губляючы часу, пасля гучнай каманды Сашы машына кранулася з месца і, наколькі дазваляла лясная дарога, паімчалася ў лясніцтва. Ужо ў дарозе Саша асцярожна зняў са сваёй суджанай верхняе змоклае адзенне і далікатна надзеў на Лізу, якая ўжо крыху адышла ад страху, сваю цёплую суконную куртку, пры гэтым усё прыгаворваў: «Як ты, любая, з табой усё добра?» «Усё добра, Сашачка, паехалі хутчэй дамоў», – адзінае, што змагла сказаць Ліза і ў роспачы ад перажытага, прыпаўшы да грудзей каханага, ізноў ціха заплакала.
Ужо дома, паглядзеўшы апошнія навіны па тэлебачанні, Ліза разважна падумала, які жорсткі сучасны свет, людзі іншы раз, забыўшыся пра Божыя запаветы, часам люта за грошы забіваюць адзін аднаго. Нават звяры, як мы бачым, бываюць больш міласэрнымі.
Генадзь Аўласенка
Генадзь Пятровіч Аўласенка нарадзіўся ў 1955 г. у вёсцы Ліпавец Ушацкага раёна, на Віцебшчыне. Пасля навучання ва Ушацкай сярэдняй школе скончыў біялагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Працаваў у Якуціі і Забайкаллі. Болей за дваццаць гадоў выкладаў біялогію і хімію ў Вайнілаўскай сярэдняй школе Чэрвеньскага раёна, на Міншчыне. Потым працаваў намеснікам галоўнага рэдактара часопіса «Бярозка». Жыве ў горадзе Чэрвені.
Піша Генадзь Аўласенка на беларускай і рускай мовах. Друкуецца ў часопісах «Родная прырода», «Вясёлка», «Бярозка», «Рюкзачок» і іншых перыядычных выданнях. Жанравая палітра таленавітага творцы даволі шырокая – вершы, аповесці і апавяданні. Свае творы пісьменнік адрасуе як юнаму, так і даросламу чытачу. Аўтар кніг «Вася Лайдачкін у краіне Шкодных Звычак», «Прыгоды Васі Лайдачкіна», «Казкі дзядулі Дняпра», «Дашачка і чароўныя акуляры», «Зайка польку танцаваў», «Малпачка – дачка Нябеснага Дракона», «Колькі колераў у лета?», «Новые приключения маленького Ветерка из Вентилятора», «Ветерок и госпожа Зима», «Ветерок и Крысиный король», «Растения, которые нас приручили», «Сказки моего друга Ёжика» і інш.
Што да прозы Генадзя Аўласенкі, то яна амаль цалкам фантастычная, прычым фантастыка гэтая самая розная, пачынаючы ад амаль класічнай, навукова-фантастычнай і заканчваючы жанрамі фэнтэзі і містыкі.
Але час ад часу Генадзь Аўласенка піша і невялікія па памерах творы, у якіх амаль альбо зусім няма нічога фантастычнага і незвычайнага. Незвычайныя толькі сітуацыі, у якія героі па злой іроніі лёсу ці з-за ўласных памылак могуць патрапіць. Менавіта такое і адбылося з героямі апавяданняў, прадстаўленых у нашым зборніку…
«Альма, Альмачка!»
– А ну, тармазі! – загадаў лейтэнант сяржанту, пільна ўглядаючыся кудысьці ў бок парку. – Прыпыніся, каму кажу!
– Слухаю!
Сяржант, які і сядзеў за рулём, прыняў убок і спрытна прыпаркаваў «уазік» ля самага, лічы, тратуара, а лейтэнант, выскачыўшы з машыны яшчэ да поўнага яе спынення, ужо бег туды, дзе сярод высокіх дрэў старога парку мітусіліся людзі і чуўся чыйсьці спалоханы крык.
Карціна, якую пабачыў лейтэнант, падбегшы бліжэй да ўсёй гэтай мітусні, была і сапраўды амаль крытычнай, бо вялізны сабака байцовай пароды (пітбуль, здаецца), ухапіўшыся за рукаў скураной курткі, з лютым рыканнем цягаў па зямлі нейкага мужчыну… а той ужо і не крычаў нават, а толькі тоненька вішчаў ад жаху…
– Альма, Альмачка! – бегаючы вакол, крычала са слязамі ў голасе маленькая дзяўчынка і біла сабаку па спіне тоненькім скураным раменьчыкам. – Фу, Альма! Фу!
Разумеючы, што справа зайшла занадта далёка і жыццю мужчыны пагражае рэальная небяспека, лейтэнант выхапіў з кабуры пісталет, навёў яго на сабаку.
– Не трэба, дзядзечка! – заўважыўшы гэта, адчайна залямантавала дзяўчынка, але лейтэнант ужо націскаў на курок.
Стрэл, яшчэ адзін стрэл… і пітбуль, адскочыўшы ўбок, адразу ж асеў у густую высокую траву. І ўсё гэта моўчкі, хоць звычайна смяротна параненыя сабакі жаласліва скавычуць перад тым, як канчаткова адысці ў нябыт… усе, нават самыя злосныя і куслівыя з іх…
– Не страляйце, дзядзечка! – крыху запознена выкрыкнула дзяўчынка і, зразумеўшы, нарэшце, што адбылося, з ціхім галашэннем кінулася да нерухомага цела пітбуля, літаральна павалілася на яго. – Альма! Альмачка!
Але лейтэнант ужо не глядзеў у той бок. Уся ўвага ягоная была прыкаваная да мужчыны, які, змоўкшы, уздымаўся цяпер з зямлі, цяжка, з прысвістам пры гэтым дыхаючы.
– У, зараза! – прашыпеў ён праз моцна сцятыя зубы і нават замахнуўся, ці то на сабаку, ці то на дзяўчынку, нагой, але лейтэнант, схапіўшы мужчыну за плячо, з сілай адкінуў яго кудысьці ўбок.
– Астынь!
– Усё зразумеў, начальнік! – падазрона-пакорліва адазваўся мужчына і, цыкнуўшы сабе пад ногі слінай, злосна дадаў: – Развялі тут ваўкадаваў!
У мужчыны быў нейкі азызлы і амаль чорны ад пастаяннага п’янства твар і сінія ад наколак рукі. А калі лейтэнант падышоў крыху бліжэй, то яго ледзь не званітавала ад смуроду і застарэлага паху перагару, які ішоў з гнілазубага рота мужчыны.
«І трэба было гэткую поскудзь ратаваць! – міжволі падумалася яму. – Не, каб каго добрага…»
– Альма, Альмачка! – зноў пачуўся за спінай лейтэнанта заплаканы дзіцячы галасок. – Ну, расплюшчы вочкі!
Вакол сабралася ўжо даволі шмат людзей, у асноўным жанчыны, і ўсе яны глядзелі зараз на лейтэнанта, дакладней на пісталет, які той усё яшчэ трымаў у правай руцэ.
– Усё законна! – звяртаючыся адразу да ўсіх патлумачыў лейтэнант, таропка хаваючы пісталет у кабуру. – Гэты сабака напаў на чалавека, мог да смерці загрызці…
– Шкада, што не загрыз! – з непрыхаванай нават злосцю выгукнула нейкая пажылая жанчына. – Алкаша такога!
– Ён тут, па парку, з самай раніцы швэндаўся! – дадала яе суседка, такога ж узросту. – Да людзей чапляўся, мацюкаўся ўсяляк…
– Грошы вымагаў! – уступіла ў размову трэцяя жанчына, крыху маладзейшая за першых дзвюх. – А потым нож выхапіў і…
– Нож? – насцярожыўся лейтэнант, азіраючыся па баках. – Які нож?
Тут ён і на самай справе заўважыў непадалёку ў траве нож.
– Твой? – паказваючы на нож, спытаўся лейтэнант у мужчыны з наколкамі, але той адразу ж адмоўна закруціў галавой.
– Які нож, начальнік? Першы раз бачу!
– Не мані! – разам загаманілі жанчыны. – Твой нож… вунь і дзяўчына пацвердзіць!
І яны, таксама ўсе разам, павярнуліся да маладой жанчыны (дзяўчыны нават), якая ўвесь гэты час трымалася крыху ў баку ад натоўпу. Лейтэнант таксама ўважліва паглядзеў на дзяўчыну: вочы ў яе былі заплаканыя, на тоненькай блузцы спераду мелася вялізная дзірка…
– Ён да яе з нажом кінуўся, паваліў, у кусты пачаў цягнуць… – патлумачыла першая жанчына. – І каб не сабака гэты…
– Не было такога, начальнік! – неяк нервова выгукнуў мужчына з наколкамі. – Брэша яна ўсё, лярва драная!
У гэты час хтосьці крануў лейтэнанта за плячо, і, азірнуўшыся, ён убачыў побач з сабой сяржанта.
– Пратакол складаць будзем? – амаль шэптам прагаварыў той, паказваючы ў бок дзяўчынкі, якая па-ранейшаму сядзела побач з забітым сабакам і, абхапіўшы яго за шыю, ціхенька плакала. – На гаспадароў сабакі, я маю на ўвазе…
– Ды пачакай ты са сваім пратаколам! – адмахнуўся лейтэнант. – Тут больш сур’ёзная справа! Мы з табой, здаецца, серыйнага маньяка затрымалі… Ну, таго, што на жанчын з нажом у апошні час нападаў… А ну, стаяць! – крыкнуў ён, паварочваючыся ў бок мужчыны з наколкамі і, нібыта незнарок, кладучы пры гэтым руку на кабуру.
– Стаю, начальнік! – жаласліва і неяк лісліва прабубнеў той. – Але ж я, дальбог, нічога такога не рабіў! Ішоў сабе ціхенька… а тут гэты ваўкадаў…
– Не мані! – перабіў яго хтосьці з жаночага натоўпу. – Бач ты, ішоў ён ціхенька!
– І нож не твой? – перапытаў лейтэнант, асцярожна ўздымаючы нож і змяшчаючы яго ў поліэтыленавы пакет. – Адвязеш у аддзел, хай здымуць адбіткі, – дадаў ён, звяртаючыся да сяржанта і перадаючы яму пакет.
– Мой нож! – штосьці сцяміўшы, загаласіў мужчына. – Але ж я яго для таго толькі і выхапіў, каб ад звяругі гэтага абараніцца.
– Яго таксама ў аддзел адвязеш! – не слухаючы мужчыну, загадаў лейтэнант сяржанту. – Да высвятлення ўсіх абставін…
– Слухаю! – сказаў сяржант і, схаваўшы пакет з нажом у кішэню, спрытна зашчоўкнуў наручнікі на запясцях мужчыны. – А ну, пайшлі!
– За што, начальнік?! – яшчэ гучней загаласіў той. – Я – пацярпелы, а мяне яшчэ і ў мянтоўку!
Ён змоўк і ліхаманкава абвёў поглядам людзей вакол у пошуках падтрымкі, але змог разгледзець у вачах усіх прысутных адну толькі варожасць.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
