Полная версия
Kryqëzimi Me Nibirun
Kaluan shumë sekonda ku nuk u dëgjua asnjë zë të dilte nga altoparlanti i telefonit. Për një çast Xheku pati frikë se mos admiralit i ra pika. Pastaj zëri i çjerrë nga ana tjetër foli «vërtet që po më merr në telefon prej andej lart? Po si dreqin ia arrite të më marrësh?»
Uillson është një person i jashtëzakonshëm. Në vend që të merakoset për alienët, po pyet se si mundet që të përdoret celulari prej këtej... Fantastike...
«Bah, me teknologjinë e tyre arritën që të bëjnë një lloj lidhje me një satelit për telekomunikacione. Nuk di çâtë të them më tepër.»
«Alienët. Po nga erdhën? E çâështë kjo katastrofë që do të ndodhë? Pastaj pse do të kenë marrë pikërisht ty? »
«Admiral, është histori e gjatë të cilën shpresoj shumë që të kem kohë për tâjua treguar, por tani gjëja më e rëndësishme është që të më vini në kontakt me Presidentin sa më shpejt që të jetë e mundur. »
«Djali im, unë të besoj verbërisht, por, për ta përcjellë një histori të tillë tek Presidenti ynë i dashur, do të më duhet diçka më shumë se thjesht një telefonatë e jotja.»
«E imagjinoja dhe më duket e drejtë» vazhdoi Xheku. «Dhe nëse do të thoja se ju, në këtë moment, jeni ulur mbi një kolltuk ngjyrë kafe të errët dhe keni një kopje të New York Times mbi gju, thëniet e mia do të rezultonin më bindëse?» Petri kishte arritur të identifikonte vendndodhjen e admiralit përmes sinjalit të telefonit të tij, kishte pozicionuar Theosin pikërisht në zenitin e qytetit dhe kishte aktivizuar sensorët me rreze të shkurtër duke i shënjestruar direkt e tek burimi i rrezatimeve.
«Për hir të Zotit» thirri admirali duke kërcyer në këmbë dhe duke rrëzuar gazetën në tokë. «Po si dreqin arrite ta marrësh vesh? Këtu nuk mund të ketë telekamera të fshehura. Zyra ime kontrollohet çdo ditë.»
«Bah, ajo me të cilën po të shoh, nuk është tamam një âtelekamerëâ. Le të themi se është një sistem vrojtimi absolutisht i jashtëzakonshëm. Gjendemi 50.000 kilometra nga Toka dhe do mundesha të lexoja gazetën tënde pa problem fare. Madje mund tâju thoja se sa rrahje ka zemra juaj në këtë moment.»
«Po bën shaka, apo jo?»
Xheku i hodhi një vështrim Petrit i cili ndryshoi menjëherë modalitetin e pamjes.
Tani admirali dukej si një figurë e kuqërremtë me disa hijëzime verdhoshe dhe gri të errët. Sipër në të djathtë të ekranit u shfaqën disa numra. Xheku i lexoi dhe vazhdoi të thoshte «Zemra jote po rreh me 98 rrahje në minutë dhe tensioni jot arterial është 135/90 mmHg.»
«Ehh, e di, është pak i lartë. Marr edhe ilaçe për ta mbajtur nën kontroll por jo gjithmonë arrij. E di ti, mosha...» Pastaj, u mendua për një çast dhe tha «Por e gjitha kjo është absolutisht e jashtëzakonshme, është e mahnitshme. Mendon se mund tâia dalësh të bësh të njëjtën gjë edhe me Presidentin?»
«Mendoj vërtet se po» ia ktheu Xheku duke kërkuar qetësim me vështrimin hedhur në drejtim të Petrit, i cili u mjaftua me një tundje të lehtë të kokës.
«Mund të më sinjalizoje të paktën për ndonjë gjë që do të ngjasë? Duke patur parasysh që kanë prishur terezinë e tyre dhe kanë ardhur prej kushedi se ku për të na e bërë të ditur, duhet të jetë një ngjarje vërtet tepër serioze.»
«Në rregull, më duket e drejtë që ta merrni vesh.»
Elisa po e nxiste që të vazhdonte më tej duke bërë me gjeste të mëdha me duar dhe grimasa të çuditshme me gojë.
«Planeti i tyre është duke iu afruar me shumë shpejtësi planetit tonë. Një nga satelitët e tij, Kodoni më saktë, do të na cekë në më pak se shtatë ditë dhe mund të shkaktojë një sërë përmbysjesh të tmerrshme klimaterike. Madje edhe orbita jonë dhe ajo e Hënës mund tâi ndjejnë pasojat. Mbi planetin tonë, dallgë të pazakonta mund të pushtojnë sipërfaqen e tokës dhe ujërat mund të fshijnë nga dheu miliona e miliona njerëz. Si konkluzion, me pak fjalë, një katastrofë.»
Admirali kishte ngelur pa fjalë. U plandos rëndë mbi kolltukun ngjyrë kafe dhe, me një fije zëri, arriti vetëm të mërmëriste «Ãâdo më bjerë pika.»
«Në fakt, miqtë tanë këtu, do të ishin të kënaqur të na vinin në dispozicion një sistem që është në gjendje të frenonte shumicën e pasojave shkatërrimtare por është një proçedurë shumë me rrezik dhe e pa eksperimentuar ndonjëherë më parë. Akoma më tej, edhe nëse gjithçka do të shkonte në më të mirën e varianteve, nuk do të arrijmë të kapërcejmë situatën fare pa pasoja. Një pjesë e ndikimit planetar, edhe pse e vogël, për fat të keq nuk do të mund të shmanget. Kështu që, do duhet të organizohemi për të pakësuar në minimum dëmet dhe humbjet.»
«Biri im» iu përgjigj dobët admirali. «Vërtet mendoj se Presidenti duhet të dijë menjëherë gjithçka për atë që më treguat. Shpresoj vetëm, për ty dhe për mua, që kjo të mos jetë shaka, pasi asnjë prej nesh nuk do tâia hedhë paq edhe pse, në shpirtin tim, uroj shumë që të jetë shaka. Ndoshta thjesht më ka zënë gjumi mbi kolltuk dhe pas pak do të zgjohem duke u bërë i vetëdijshëm se kjo nuk është gjë tjetër veçse një ankth i frikshëm.»
«Do të më pëlqente shumë edhe mua, gjeneral. Por për fat të keq, kjo nuk është një ëndërr e keqe por e vërteta sade dhe lakuriqe. Kam besim tek ty për ta çuar këtë lajm tek veshi i Presidentit.»
«Në rregull. Më lër vetëm pak kohë për të gjetur kanalin e duhur. Si mund të të kontaktoj?»
«Mendoj se thjesht mund të më marrësh në këtë numër» tha Xheku ndërkohë që hidhte vështrimin nga Petri i cili, me një pamje shumë dyshuese, rrudhte supet. «Duhet të funksionojë» vazhdoi Xheku. «Sidoqoftë, brenda një ore nëse nuk dëgjoj gjë prej teje, atëherë do të të marr vetë, në rregull?»
«Dakord. Dëgjohemi më vonë.»
«Ju falenderoj pa masë» tha koloneli dhe mbylli këtu bisedën. Qëndroi për pak sekonda krejt pa lëvizur me vështrimin të humbur më kot pastaj, i kthyer nga të tre që ishin përqendruar tek lëvizja e tij e buzëve, tha me shumë qetësi «Do të na ndihmojë.»
«Shpresojmë për mirë» ia ktheu Elisa pak dyshuese. «Nuk besoj se do të jetë e lehtë të bindësh Presidentin që ky nuk është bllof.»
«Vetëm ai do mundej që tâia dilte mbanë në një ndërmarrje të tillë. Tâi japim vetëm pak kohë.» Pastaj, i kthyer nga Petri, tha «Me âsensorëtâ e tu apo çfarëdo mjeti tjetër që do të përdorësh, përpiqu që të realizosh një spektakël të bukur. Duhet tâi çudisim me diçka vërtet të jashtëzakonshme dhe që të mund tâi lërë të gjithë gojëhapur.»
«Do merrem unë me këtë» ia ktheu Petri me një buzëqeshje të djallëzuar. «Efektet speciale natyrisht që nuk na mungojnë.»
«Nëse dëshiron, mund të të tregoj pozicionin e saktë të Shtëpisë së Bardhë, rezidencën zyrtare të presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të Pentagonit, që është selia e përgjithshme e Departamentit të Mbrojtjes.»
«Pra» foli Elisa duke iu afruar Azakisit «për sa kohë që ju të dy zbaviteni duke na frikësuar ne të gjorët këtu në Tokë, do më pëlqente që ti tani të më shpjegoje se çâështë ajo gjëja e çuditshme që më dhe më përpara.»
«Siç po të thoja, mendoj se mund të jetë zgjidhja e gjithë problemeve që keni me mbetjet.»
«Tani mos do më thuash se do më mjaftonte ta ndizja për të zhdukur gjithë plastikën që është vërdallë, apo jo?»
«Për fat të keq, një gjë të tillë nuk e kemi shpikur akoma por kjo do mund tâju ndihmonte që ta zëvendësonit.»
«Po të dëgjoj gjithë vëmendje» dhe ia dorëzoi.
«Ky objekt i vogël nuk është gjë tjetër veçse një mini gjenerator i fushës së forcës. Falë një programimi të thjeshtë është në gjendje të marrë çfarëdolloj forme që të dojë.»
«Nuk e kuptova.»
«Tani po ta tregoj. Hape dorën.» Azakisi shtrëngoi me delikatesë katrorin e vogël në ngjyrë të errët midis gishtit të madh dhe atij tregues dhe ia mbështeti në pëllëmbën e hapur të dorës. Nuk kaloi as një sekondë kur, si me magji, një vazo shumë e bukur në mijëra ngjyra iu duk në dorë.
«Po ça dreqin...» Elisa e frikësuar, tërhoqi dorën instiktivisht dhe e lëshoi vazon e cila ra në tokë duke kërcyer në mënyrë të çrregullt aty këtu, por pa u thyer dhe, mbi të gjitha, pa nxjerrë asnjë zhurmë.
«Më falni» arriti vetëm të pëshpëriste Elisa me keqardhje. «Vërtet që nuk e prisja» dhe u ul për ta marrë.
E mori, e ngriti sipër kokës dhe filloi ta kqyrte nga të gjitha këndet. Pavarësisht sipërfaqes absolutisht të lëmuar, nuk dukej se e pasqyronte dritën në ndonjë farë mënyre. Në prekje objekti ishte pak më i ftohtë nga çâe priste dhe nuk dukej të ishte bërë nga ndonjë material i njohur.
«Kjo gjëja është absolutisht e jashtëzakonshme. Por si ia arrite?»
«Ãshtë e gjitha merita jote» ia ktheu Azakisi duke i treguar objektin e vogël të zi që ngjante sikur ishte montuar në fundin e vazos. «Ãshtë ai që po gjeneron një fushë force të formës që sheh.»
«Dhe do mundje që ta bëje edhe në formën e shishes?»
«Sigurisht» iu përgjigj Azakisi me një buzëqeshje. «Shiko» dhe duke u shprehur kështu, mbështeti nyjën e gishtit tregues mbi katrorin e vogël dhe vazoja u zhduk. E shtrëngoi përsëri duke mbështetur sipër gishtin e madh dhe një shishe elegante në ngjyrë blu prej kobalti, me qafë të gjatë dhe të hollë, u shfaq nga hiçi.
Elisa kishte ngelur me gojë hapur dhe iu desh pak sa ta merrte veten. Pastaj, pa i hequr sytë nga objekti i sapo krijuar, tha me një zë që i dridhej nga emocioni «Xhek hajde, duhet patjetër që ta shohësh këtë.»
Koloneli, që tashmë i kishte dhënë Petrit të gjitha udhëzimet për identifikimin e dy objektivave, u drejtua nga ajo dhe, me hap të qetë, iu afrua. Vështroi i shpërqendruar objektin që mbante në dorë Azakisi dhe, me një pamje të mërzitur, tha «Një shishe? Po ça gjëje do ishte aq interesante për tâu parë?»
«Tamam, një shishe» iu përgjigj Elisa e zemëruar. «Vetëm se deri pak minuta më parë ishte një vazo me ngjyra shumë e bukur.»
«Hajt pra, mos u tall me mua.»
«Tregoja, Zak.»
Alieni zbatoi atë veprim të thjeshtë të njëjtin si më parë dhe këtë herë, midis duarve të tij, u shfaq një sferë e madhe në ngjyrë të zezë si zifti.
«E marrtë djalli» shfryu koloneli duke bërë një kërcim mbrapa.
«Këtë duhet ta njohësh, apo jo?» tha Azakisi, ndërkohë që përqafonte atë top me diametër afro një metër.
«Po, po» foli profesoresha e gjitha e emocionuar. «Ãshtë identike me atë që gjetëm të groposur në kamp, brenda asaj enës misterioze prej guri.
«Dhe kishte edhe tre të tjera» shtoi koloneli «që pastaj formuan bazën për zbritjen e anijes.»
«Ãshtë fiks kështu» konfirmoi Azakisi. «E lamë neve herën e fundit dhe na shërbyen si referim për të rimarrë ngarkesën me plastikën.»
«Uauu» thirri Elisa. «Tani dalngadalë po qartësohet gjithçka.»
«Më falni për pyetjen e trashë» foli Xheku i kthyer nga alieni. «Por nëse do donim të përdornim këto gjëra si enë, ja të themi për ujë për shembull, do duhet edhe të shpikim një sistem praktik të hapjes dhe mbylljes. Si mund të bëhej?»
«E thjeshtë. Mjafton të përdoret një tjetër dhe ta bëjmë në formën e tapës.»
«Sa budalla që jam. Nuk e kisha menduar» foli Xheku duke i dhënë një pëllëmbë ballit.
«Si i quani këto vegla simpatike?» pyeti Elisa gjithë kureshtje.
«Në planetin tonë emri i tyre është Shanë» iu përgjigj Azakisi ndërkohë që e zhduku përsëri sferën dhe e zëvendësoi atë me katrorin e errët.
«Atëherë ky është një Shan i vogël» tha Elisa duke vënë buzën në gaz, ndërkohë që, duke e mbajtur mes gishtave, e kqyrte me vëmendje. «A mund ta provoj unë për të ndërtuar diçka?»
«Bah, nuk është aq e thjeshtë. Unë ia arrij sepse, për programimin e tij në kohë reale, përdor impiantin tim N^COM. Kështu që, ose ta instaloj edhe një te ty ose përdore...» E ndërpreu dhe u vu të rrëmonte brenda një arke të vogël në krah të panelit. Pas pak sekondash nxori një si tip kokore shumë të ngjashme me atë që kishin përdorur më përpara për frymëmarrje dhe, duke ia lënë në dorë, e mbaroi fjalinë duke thënë «Kjo.»
«Duhet ta vë në kokë?» pyeti Elisa me mëdyshje.
«Sigurisht. »
«Nuk është se kjo gjëja do ma skuqë trurin, ehh?»
Azakisi vuri buzën në gaz. Ia kapi duart butësisht dhe e ndihmoi që ta poziciononte në mënyrën e duhur.
«Dhe tani?»
«Merre Shanin midis gishtave dhe mendo për një objekt të çfarëdo lloji. Mos u merakos për përmasat. Ãshtë programuar për të mos u transformuar në asgjë që është më e madhe se një metër kub.»
Elisa mbylli sytë dhe u përqendrua. Pas pak sekondash, një shandan fantastik me tre krahë dhe në ngjyrë të argjendtë u shfaq midis duarve.
«O Zot» u shpreh gjithë habi. «Ãshtë absurde. Ãshtë e jashtëzakonshme.» Elisa nuk po mundej të mbante emocionet. E vërtiste vazhdimisht objektin mes duarve duke analizuar çdo hollësi të vogël. «Ãshtë fiks ashtu siç e kisha imagjinuar. Nuk është e mundur, jam në ëndërr.»
Nasiria â Prita
Dy xhipa të mëdhenj të hapur, që po vinin nga pjesa veriore e qytetit dhe me tre persona në secilin prej tyre, u ndalën para semaforit të kuq në një kryqëzim që me sa dukej ishte i shkretë. Pritën me durim dritën jeshile dhe pastaj vazhduan ngadalë për nja njëzet metra, deri sa arritën tek hyrja e një ofiçine të vjetër dhe të braktisur.
Nga xhipi i parë zbriti një tip shumë trupmadh i cili, armatosur me nja dy gërshërë të vjetra, iu afrua me kujdes hyrjes dhe hoqi telin e ndryshkur të hekurit që mbante të mbyllur portën e madhe. Menjëherë mbrapa tij, një burrë tjetër, që kishte zbritur nga mjeti i dytë, e arriti. U vu edhe ai në pozicionin e duhur. Duke bashkuar forcat provuan që ta zhvendosnin panelin e vjetër që shërbente si portë kryesore. Iu desh që të lodheshin shumë derisa, paneli lëvizi me një kërcitje të thatë metalike. Me vendosmëri, e shtyu anash deri sa hapi tej e tej portën e hyrjes.
Shoferet e të dyja mjeteve, që po prisnin me motorët të lënë në minimo, njëri pas tjetrit, duke lënë pas vetes një shtëllungë tymi të zi, u futën në ofiçinën e vjetër dhe fikën mjetet.
«Shkojmë» foli ai që dukej se ishte shefi, ndërsa kërceu poshtë nga xhipi i ndjekur nga tre të tjerët. Ata të dy që kishin ngelur tek hyrja u rreshtuan në grup dhe të gjashtë, të strukur, u drejtuan për nga hyrja kryesore e restorantit.
«Ju të tre, nga mbrapa» dha urdhër shefi.
Të gjithë pjestarët e skuadrës së vogël sulmuese ishin të pajisur me pushkë AK-47 dhe, nga rripat e nja dy prej tyre, mund të vëreheshin këllëfët tipikë të lakuar të thikave arabe Janbiya. Nuk ishin thika shumë të mëdha por tehet e mprehura nga të dyja anët i bënin ato padyshim armë të bardha vrastare.
Pronari i restorantit, i vetëdijshëm që nga momenti në moment do të mbërrinin shokët e vet, bënte vazhdimisht ecejake midis sallonit dhe hyrjes së mbrapme, nga ku përgjonte jashtë për të kontrolluar lëvizje të mundshme të dyshimta. Por ky nervozizmi i tij, nuk kaloi pa u vënë re nga gjenerali i cili, si një dhelpër e vjetër, filloi të nuhaste se diçka nuk po shkonte për së mbari. Me pretekstin për të marrë shishen e birrës, iu afrua tipit të shëndoshë tek veshi dhe i pëshpëriti «Nuk të duket se miku jot është pak si shumë nervoz?»
«Me thënë të drejtën edhe unë po e vija re» ia ktheu trashaluqi, edhe ai nën zë.
«Prej sa kohësh e njeh këtë? Nuk është se po organizon ndonjë surprizë të këndshme? »
«Do thoja që jo... ka qenë gjithnjë një tip i rregullt.»
«Do të jetë» tha gjenerali duke u ngritur shpejt nga karrigia «por unë sâia kam fare besën. Ikim që këtej sa më shpejt.»
Dy të tjerët u panë për një çast me dyshim dhe pastaj u ngritën dhe ata dhe u drejtuan me shpejtësi në drejtim të pronarit.
«Faleminderit për gjithçka» tha ai i shëndoshi «por tani duhet të shkojmë vërtet» dhe i futi një kartëmonedhë tjetër njëqind dollarëshe në xhepin e veçantë të këmishës.
«Por nuk ju kam sjellë as ëmbëlsirën» iu përgjigj burri me flokë kaçurrela.
«Më mirë, pasi jam në dietë» iu përgjigj trashaluqi dhe u nis me shpejtësi në drejtim të portës. Pa vjedhurazi nga mbrapa tendës dhe, duke mos vënë re asgjë të pazakontë, ua bëri me shenjë dy të tjerëve që ta ndiqnin. Nuk kishte kapërcyer në kohë pragun, kur me bisht të syrit, vuri re tre huliganë që po i vinin nga e djathta.
«Bastard» arriti vetëm të bërtiste para se, ai që ishte më afër prej të treve, me një anglishte shumë të cunguar e kërcënoi që të ndalej. Si përgjigje, nxori nga rripi i mesit një granatë të fuqishme dhe duke u kthyer nga shokët e tij bërtiti «Flashbang!»
Të dy mbyllën menjëherë sytë dhe veshët. Një dritë verbuese, e pasuar nga një shpërthim i fuqishëm, theu qetësinë e natës. Të tre sulmuesit, të kapur në befasi nga lëvizja e trashaluqit, ngelën për disa çaste të trullosur nga shpërthimi dhe verbimi i shkaktuar nga granata që i pengoi të shihnin tre amerikanët të cilët, me një kërcim të denjë për një finale të njëqind metërshit, po ia mbathnin në drejtim të automjetit të tyre.
«Zjarr» bërtiti shefi i agresorëve.
Një breshëri e AK-47 u derdh në drejtim të të ikurve por duke parë që efekti i flashbang nuk ishte zhdukur akoma, fluturoi mbi kokat e tyre.
«Ikni, ikni» bërtiti ai i holli ndërkohë që i përgjigjej zjarrit me Berettën M9 të nxjerrë nga këllëfi.
Trashaluqi, ndërkohë që vraponte, kishte arritur të nxirrte telekomandën nga xhepi i xhaketës dhe të hapte derën e pasme të makinës. Me një kërcim të shpejtë u hodh si peshk dhe, duke kapur një nga pushkët M-16 që e merrte gjithnjë me vete, ia vërviti gjeneralit. Ai, nga ana tjetër, rroku një mitraloz FN P90 dhe nisi ta zbrazte në drejtim të agresorëve.
«Largohu» i bërtiti të hollit i cili, duke mbajtur kokën ulur, vajti në drejtim të derës nga ana e shoferit. Ndërkohë që dy miqtë e tij hapnin zjarr për ta mbuluar, u fut brenda në makinë. Një breshëri tjetër armësh, që vinte nga prapa shpine, vizatoi një sërë vrimash të çrregullta në muret prej llamarine të barakës përpara tij.
Ndërkohë, tre agresorët që kishin kaluar nga mbrapa përfunduan tek porta kryesore e restorantit dhe u bashkuan me zjarrin e shokëve. Shënjestra e tyre ishte padyshim më e mirë. Një plumb goditi pasqyrën e vogël të makinës në krahun e djathtë që përfundoi copë e çikë.
«Ta marrë djalli» shfryu tipi i hollë ndërkohë që, duke ulur kokën instiktivisht, po mundohej që të ndizte makinën.
«Hipni gjeneral» bërtiti trashaluqi ndërkohë që lëshoi një breshëri tjetër në drejtim të agresorëve.
Me zhdërvjelltësinë e një djaloshi, Kembëlli u hodh në sediljen e mbrapme tamam në momentin kur një plumb po i çikte këmbën e majtë dhe po hynte forcërisht në derën e hapur. Me një lëvizje të shpejtë, hoqi sediljen e mbrapme dhe arriti të fuste dorën në portabagazh. Vuri re menjëherë një sërë granatash të rreshtuara brenda një ene polisteroli. Nuk mendoi as edhe një çast, e rrëmbeu një dhe, pasi i hoqi fitilin, e flaku në drejtim të agresorëve.
«Granatë» gërthiti dhe u shtri rrafsh në sedile.
Ndërkohë që një breshëri e re e AK-47 thyente dritaren e mbrapme dhe copëtonte fenerin mbrapa në të djathtë, bomba e dorës u rrotullua qetë qetë mu në mes të grupit të agresorëve të cilët, të vetëdijshëm mbi rrezikun e mundshëm, u plasën në tokë duke u bërë rrafsh sa më shumë që të mundeshin. Bomba shpërtheu me një zhurmë shurdhuese dhe një shkëlqim verbues prishi errësirën e natës.
Tipi i shëndoshë, duke përfituar nga lëvizja e beftë e gjeneralit, vrapoi për nga ana e pasagjerit, hipi në makinë dhe, duke qëndruar me një këmbë jashtë, bërtiti «Ik, ik.»
I holli shkeli këmbën në gaz dhe makina, me një gërvimë të fortë të gomave, gufoi përpara në drejtim të portës së vjetër të barakës së braktisur. Makina e sulur në drejtim të rrugës ushtroi forcë mbi llamarinën e ndryshkur të panelit, që u rrëzua brenda rëndë rëndë. Makina vazhdoi lëvizjen e saj të çmendur duke shkatërruar gjithçka që haste gjatë rrugës. Vazo të vjetra copa copa, arka druri të prishura, karrige madje dhe dy fenerë të vjetër u thërrmuan dhe u hodhën në ajër, duke ngritur lart një shtëllungë rëre dhe bëzhdila. I holli që ngiste makinën, po përpiqej të shmangte sa më shumë gjëra që të mundej duke përdorur gjithë peshën e trupit për të rrotulluar timonin sa nga e djathta në të majtë por, pavarësisht përpjekjeve të tij, nuk arriti që të evitonte kolonën kryesore prej druri gjysëm të prishur që mbante të gjithë strukturën, duke e prerë direkt. Baraka pati një dridhje, një tronditje, pastaj, sikur një shkëmb i madh ta kishte goditur mbi çati, u thërrmua vetë me plot kuptimin e fjalës. E gjitha kjo ndodhi pikërisht në momentin kur të tre, pasi kishin rrëzuar edhe murin mbrapa, dolën jashtë nga ofiçina e vjetër, të ndjekur nga gjëmim i fortë dhe një shtëllungë e errët e pamasë. Makina, tashmë pa kontroll, ra plumb mbi një tufë plehrash të lëna buzë rruge dhe ngeci aty.
«E marrtë dreqi» shfryu gjenerali që shumë herë kishte përplasur kokën mbi krahun e derës. «Po kush të ka mësuar ta ngasësh makinën kështu?»
Si përgjigje, i holli shkeli përsëri këmbën tek pedali i gazit dhe u përpoq të dilte prej grumbullit të plehrave. Disa lecka me ngjyra iu kapën pas rrotave dhe një televizor i vjetër mbeti i ngjitur pas prapakolpit. Iu desh të lëviznin edhe për pak derisa të arrinin më në fund në buzë të rrugës. Me një zhurmë të shurdhët makina kapërceu trotuarin e ulët dhe të tre u gjetën mbi rrugën kryesore në drejtim për nga lindja.
«Po kush dreqin ishin ata?» pyeti trashaluqi ndërkohë që po sistemohej në sedilje dhe po përpiqej të mbyllte dritaren.
«Duhet të pyesje mikun tënd pronarin e restorantit» ia ktheu ftohtë ai i holli.
«Po qe se më vë në grykë të zjarrit, do ta bëj që tâi kapërdijë të gjitha enët e kuzhinës, bashkë me garuzhdet.»
«Ej, ça kërkon të bësh miku im? Duhet ta kishte kuptuar tashmë që këtu nuk i zihet besë asnjeriu» dhe ndërkohë që merrte një kthesë në një rrugë të vogël në të djathtë shtoi «Të paktën, arritëm të vëmë diçka në gojë.»
Makina e errët u ndez duke buçitur në errësirën e natës, por duke lënë, pas vetes, një gjurmë të pazakontë prej lëngu të paidentifikuar mirë.
Anija kozmike Theos â Presidenti
«Po ku e merr energjinë për të krijuar një fushë force kaq të fuqishme?» pyeti koloneli me kureshtje, ndërkohë që vëzhgonte me kujdes shandanin e sapokrijuar.
«Energjia është kudo, në çdo vend të universit» iu përgjigj Azakisi. «Gjithçka që është në përbërje të saj, është bërë nga materia dhe materia nuk është gjë tjetër veçse një formë e energjisë dhe anasjelltas. Madje edhe qeniet e gjalla nuk janë gjë tjetër veçse forma të thjeshta të energjisë dhe materies.»