Nacht Licht

Hij moest veranderen in iets groots en sterk genoeg om tegen hen te vechten en te overleven. Het nadeel was dat als hij veranderde, hij zijn ware aard aan Kat zou laten zien. Zijn soort was nooit in de buurt gekomen van de andere shifter-stammen vanwege hun diversiteit. Ze zouden kunnen opgaan in een van de clans en verdwijnen zonder een spoor achter te laten, soms tientallen jaren achtereen. Ze waren de perfecte wapens in een oorlog.

Hierdoor zou elk dier dat hij koos altijd tien keer sterker zijn dan dat specifieke dier. In zijn menselijke vorm waren dezelfde regels van toepassing, maar het had hen tot nu toe niet veel geholpen. Echter, als hij niet zou veranderen, waren ze er geweest.

Opeens liet Kat haar wapen vallen en boog zich voorover. Vanwege haar verwondingen was de verandering seconden langzamer dan normaal. Haar lichaam trilde totdat ze op handen en voeten was. De kleren vielen van haar lichaam af en een mooie bruine en zwarte gevlekte bontjas nam hun plaats in.

Een van de overgebleven vampiers viel hen aan en Kat rees op haar achterpoten en blokkeerde hem met een soort worstelgreep. Haar klauwen groeven zich in de schouders van het wezen en haar lange tanden werden ontbloot. Zonder er twee keer over na te denken, koos Trevor dat moment om te veranderen.

De twee overgebleven vampiers sisten boos toen de mens die ze naderden, veranderde in een Kodiak beer. Trevor zwaaide met z’n gigantische klauw naar de dichtstbijzijnde en verwijderde de helft van zijn lichaam, waardoor de benen levenloos achterbleven. Omdat hij wist dat de vampier niet dood was, ging Trevor er naar toe en verpletterde hij zijn hoofd met zijn krachtige kaken.

Hij stond op om Kat te helpen toen de laatste twee vampiers vol in de aanval gingen. Trevor strompelde een paar stappen terug voordat hij luid brulde en pakte er een uit en gooide hem de steeg in. Hij brulde opnieuw toen de laatste zijn tanden in zijn schouder zette. Hij hoorde Kat's jaguar schreeuw en voelde de bakstenen muur in de zijkant van zijn slaap rammen voordat hij van de klap viel.

*****

Quinn en Warren hadden het hele gebied in een straal van 8 km van de club gekamd.

"Er is niets in de buurt." Zei Quinn overtuigend en probeerde zijn frustratie los te laten. Er klopte iets niet… hij kon het in de lucht voelen.

Warren hoorde de onzekerheid in Quinn zijn stem. "Na het gevecht in het pakhuis, verrast me het niet." Zijn telefoon zoemde en veroorzaakte dat beide mannen opsprongen en realiseerden zich hoe gespannen ze waren. Hij haalde de mobiele telefoon uit de zak van zijn spijkerbroek.

'Hallo,' zei Warren in de mobiele telefoon en knikte toen even. "Oké, we gaan het bekijken." Hij hing op en liet de telefoon weer in zijn zak glijden. "Dat was Nick, het lijkt erop dat ze een ondergrondse tunnel onder de kerk hebben gevonden."

“We moeten het gaan onderzoeken,” zei Quinn, hij probeerde te negeren dat zijn huid vol zat met adrenaline en dat hij geen idee had waar het vandaan was gekomen.

De duidelijke schreeuw van een jaguar doorboorde de stille nacht wat beide mannen deed bevriezen. Ze draaiden allebei met hun hoofd in de richting waar het geluid vandaan kwam voordat ze naar elkaar keken.

“Kat!” Riepen ze tegelijk.

Warren haalde de mobiele telefoon onmiddellijk uit zijn zak en stopte hem in een elastische holster rond zijn enkel.

Er was geen enkele aarzeling en een paar seconden later waren de twee mannen getransformeerd en renden ze de straat door. Mensen schreeuwden en renden weg om uit de buurt te komen van de enorme katten, wat een behoorlijke opschudding veroorzaakte. Quinn nam de leiding en rende het verkeer in waardoor een auto vol in de remmen moest. De auto erachter botste er tegen, waardoor een kettingbotsing ontstond.

Warren sprong op de motorkap van de eerste auto en keek erin om te zien of de mensen in orde waren voordat hij Quinn achterna ging de weg over.

De bestuurder van de auto was geschrokken van wat er net gebeurde en pakte zijn mobiele telefoon.

*****

Jason verveelde zich te pletter. Er was de afgelopen dagen echt niets gebeurd en omdat Tabby en Envy de stad uit waren was hij gek geworden.

Toen de telefoon ging, sprong hij bijna uit zijn vel en pakte snel op om het te beantwoorden.

“Ranger-station,” zei Jason met een doffe stem.

"Ja," antwoordde een beverige stem. "Ik wil graag iets ongewoons melden."

Jason zuchtte in gedachten en pakte pen en papier. "Oké, vertel me wat je zag, mijnheer."

“Het meest vervloekte dat ik ooit heb gezien,” zei de man buiten adem. "Ik zag net een poema en een jaguar midden in de stad. Ik trapte op mijn remmen toen de poema ineens voor mijn auto langs rende en een jaguar die op de motorkap van mijn auto verscheen, naar mij keek en daarna achter de poema aanging.”

"Het is waarschijnlijk weer een ontsnapping uit de dierentuin," zei Jason, ook al was het een leugen, ze vertelden dit aan het publiek om te verbergen dat de stad deze dagen leek te werken met gevaarlijke dieren uit het wild.

"Neen," riep de man uit. "De jaguar had een mobiele telefoon vastgebonden aan de achterkant van zijn enkel."

Jason keek op naar de andere boswachter bij hem in het kantoor, Jacob Savage.

'Dus u zegt dat de jaguar een mobiele telefoon had vastgebonden aan zijn enkel?' Vroeg Jason.

Jacob verslikte zich bijna in zijn koffie en zette de kop neer, veegde zijn neus af en gaf aan dat een deel van de vloeistof erin was opgegaan.

"Dat is precies wat ik zeg!" De man schreeuwde hard genoeg zodat Jacob het kon horen.

Jason knikte: 'Goed dan meneer, kalmeer. Je zei dat het wegliep, dus je bent veilig. Bedankt voor het bellen, we zullen ernaar kijken. "

Jason hing haastig de telefoon op en staarde er even naar alsof het apparaat op zou springen en hem op zou eten.

'Oké dan,' zei Jacob nadat hij zijn hoestbui voorbij was.

*****

Warren was eindelijk weer bij Quinn toen ze een steeg naderden waar de geur van Kat het sterkste was. Toen ze de hoek om kwamen, waren ze net op tijd om te zien hoe Kat de keel van een vampier openrukte en een enorme beer die zijn enorme klauwen door de borst van een ander boorde. De berenklauw kwam uit de achterkant van de vampier en klemde het bloedige hart van de vampier vast voordat hij erin kneep als een waterballon.

Kat knipperde met zijn ogen, zich op de een of andere manier realiserend dat tijdens het gevecht… de vampiers zich hadden vermenigvuldigd. Ze had amper tijd om adem te halen voordat ze werd aangevallen door een van de overgebleven vampiers. Ze liet een oerschreeuw los toen de scherpe hoektanden in haar flank boorden. Haar klauwen doorboorden de achterkant van de aanvallende vampier en probeerde zich los te wrikken. Plotseling was het tegengewicht van haar zijde verdwenen en viel ze om, terwijl ze flauwviel van pijn, bloedverlies en uitputting.

Quinn zag hoe de vampier Kat aanviel en voelde woede opwellen in zijn borst. Hij rende het steegje in en gaf er niet om of Warren bij hem was of niet. Hij haalde de vampier onderuit tegen de grond en snauwde dreigend in zijn gezicht voordat hij met zijn scherpe tanden in zijn nek vastbeet. Hij voelde de klauwen die hem in paniek krabden, maar het kon hem niet schelen, hij bleef bijten. Hij gooide het hoofd opzij, wendde zich tot Kat en gromde.

Trevor had korte metten gemaakt met de laatste vampier en had hem uit elkaar gerukt tot er niets meer overbleef dan een onthoofd, ledematen loos torso. Hij keek op toen hij Kat hoorde schreeuwen en zag toen een poema de vampier bespringen die haar aanviel. Toen ze zich weer transformeerde in haar menselijke vorm, ging Trevor over haar naakte en bewusteloze lichaam staan, om haar te beschermen tegen verdere aanvallen.

Een diep gegrom trok zijn aandacht en hij keek in de blik van een zeer boze poema die naar hem toe sloop met een zeer duidelijke bedoeling om hem te doden… Quinn Wilder.

Door het gevecht was Trevor moe en dat maakte zijn reflexen langzamer. Hij kon Quinn niet uitschakelen en kreeg de volle lading over zich heen. Trevor werd voor de tweede keer die avond door het steegje en tegen de bakstenen muur geslagen.

Trevor gromde en kon in totaal nog twee seconden op zijn achterpoten staan voordat hij achterover helde en naar de grond gleed. Quinn kwam dichterbij en hij wilde niet transformeren voor de poema maar wist dat hij wel moest. Kat zou het uiteindelijk toch wel vertellen… dus wat had hij te verliezen? Omdat hij zijn wonden niet onder zijn vacht kon zien, ging hij langzaam achteruit en probeerde hij nog een keer op te staan.

Quinn zweeg even toen hij de man uit de bar zag … Warren had Trevor hem genoemd. Hij siste toen zijn reukvermogen hem vertelde dat Trevor geen normale shifter was… of in ieder geval niet een soort die hij ooit was tegengekomen. Niet wetend waar hij mee te maken had, deed niet veel goeds voor zijn gemoedsrust.

Hij deed nog een stap naar voren, maar Warren trad in zijn gezichtslijn en liep naar Trevor toe, terwijl hij terugging naar zijn menselijke vorm. Toen Trevor bewoog, greep Warren hem bij de arm en gooide hem over zijn schouder. Hij zag geen reden om Quinn een man te laten schoppen terwijl hij op de grond lag.

Trevor keek naar Warren en grijnsde toen hij hun hachelijke situatie realiseerde. "Fijne rommel, nu zijn we allemaal naakt," mompelde hij en viel prompt flauw.

Warren schudde zijn hoofd en kon niet anders dan grijnzen omdat Trevor een heel goed punt had. In deze tijden was hij blij dat hij zijn mobiele telefoon bij zich had en het op de manier droeg die hij wilde. Hij zette Trevor voorzichtig tegen de muur en stond op het punt de mobiele telefoon te pakken toen hij hoorde dat Quinn begon te grommen.

Quinn was getransformeerd en keek naar Kat haar bewusteloze gedaante. Haar kleren legen een paar meter verderop, versnipperd door haar transformatie en niet draagbaar meer. Daar besloot Quinn later over na te denken en begon haar wonden te onderzoeken en stopte toen hij zag dat het bloed nog steeds uit haar binnenste dij sijpelde.

Hij bewoog haar been net genoeg om te onderzoeken waar het bloed vandaan kwam, hij verstarde toen hij een paringsmarkering zag. Het gegrom barstte uit zijn keel voordat hij het kon stoppen. Iemand had Kat gedekt, haar het merkteken gegeven en haar weer in de steek gelaten.

Quinn voelde jaloersheid diep van binnen naar boven komen en boog zich naar haar toe om aan haar huid te ruiken om te zien of de geur er nog steeds hing. Dat maakte hem alleen nog maar kwader… ze rook niet naar een andere man, ze rook heerlijk.

Toen hij naar de andere man keek waar Warren voor gehurkt zat, vroeg Quinn zich af of het paringsteken haar was gegeven door de blonde beren-shifter.

Warren haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en negeerde Quinn's kleine driftbui voor het moment. Kat had hulp nodig en hij was niet van plan om Quinn te vertellen aan wie het paringsteken toebehoorde. Laat hem maar door de hel heen gaan om het zelf uit te zoeken.

"Mevrouw Tully?” Vroeg en glimlachte. "Met mij gaat het goed mevrouw. Ik vroeg me af of je me kon ontmoeten bij Maan Dans. Mijn zus en haar vriend Trevor zijn gewond en ze hebben medische hulp nodig die alleen jij ze kunt geven.”

Warren was even stil en knikte toen: 'Bedankt, mevrouw Tully.'

'Ik wist niet dat je Tully kende.' Zei Quinn zachtjes. Hij had Tully ontmoet, niet lang nadat de families uit elkaar waren gegaan.

Warren grijnsde terwijl hij een ander nummer intoetste. Dacht Quinn dat hij de enige was die mocht spioneren? 'Nick heeft meer problemen gehad dan ik me kan herinneren. Mevrouw Tully lapt hem altijd weer op en deur huis staat altijd open als we een plek nodig hebben om te slapen. '

"Het verbaast me dat we elkaar nog niet zijn tegengekomen." Quinn reageerde een beetje argwanend.

“Nick, we zitten in een steegje tien blokken ten westen van de club en we hebben een lift nodig. Breng kleding mee voor drie mannen, je zus, en rijd in de Hummer.” Warren legde de hoorn neer zonder te wachten totdat Nick antwoordde en richtte zijn aandacht weer op Trevor.

"Is hij degene die Kat de paring heeft gegeven?" Vroeg Quinn.

“Dat, mijn vriend, is mijn verhaal niet te vertellen.” Zei Warren cryptisch.

Hoofdstuk 5

Nick had net Steven en Jewel afgezet bij Nacht Licht toen hij werd gebeld. Jewel was erg stil geweest sinds kleine stunt van Dean in de kerk, maar hij kon zien dat alles wat de gevallenen hadden gedaan om haar kalm te houden begon af te nemen. Hoe verder weg van de kerk ze gingen, des te paranoïde ze was geworden. Hij kon zich alleen maar voorstellen door wat voor een hel zijn vriend op het punt stond door te gaan.

Terwijl hij naar Steven zwaaide, pakte Nick snel zijn telefoon op en goochelde er even mee toen hij bijna zijn grip verloor. Uiteindelijk ving hij het op de derde ring en klapte het open.

"Spreek," gromde hij. Zijn uitdrukking smolt in een diepe zorg voordat hij het gaspedaal op de grond duwde. Gelukkig had hij besloten om in de Hummer te rijden om Steven en Jewel terug naar Nacht Licht te brengen.

Hij dacht even na en haalde opgelucht adem toen hij zich herinnerde dat Warren nog wat extra kledingstukken in de auto had liggen van hun laatste kampeertrip. Niemand had de moeite genomen om ze eruit te halen en het redde Nick van de reis terug naar huis. Het was maar goed dat Warren en Quinn ongeveer even groot waren… er was niets erger dan te proberen om je in kleding te persen die te klein was.

Hij schakelde de GPS in op zijn telefoon in en kreeg de exacte locatie van waar Warren zat. Hij draaide de volgende hoek om zonder snelheid te verminderen en wist dat hij het niet leuk zou gaan vinden van hij te zien zou krijgen als hij daar aankwam.

Zonder er bij na te denken haalde Nick zijn mobiele telefoon tevoorschijn en belde Devon om hem de nieuwste ontwikkelingen te laten weten. Devon heeft de stad vrijwillig verlaten, maar hij had Nick beloofd hem meerdere keren per dag te bellen om hem op de hoogte te houden van alles.

*****

Steven had Jewel meegenomen naar de club en leidde haar snel naar boven. Toen ze bij zijn kamer kwamen, sloot hij de deur maar deed hem niet op slot. Hij wilde niet dat ze zich gevangen voelde.

Jewel knipperde met haar ogen en keek rond in de kamer waar ze was binnengebracht. Het bed was groot en had een diepgroene dekbedovertrek eroverheen. Een paar decoratieve kussens lagen op het bed en een knuffeldier… een poema. Ze moest haar lach inhouden en een nerveus gegiechel ontsnapte voordat ze het kon stoppen.

Het dressoir was zwart gelakt met een grote spiegel en in het midden stond een kleine bamboeplant. Aan de andere kant van de kamer bevonden zich een paar zitzakken, een enorme flatscreen-tv aan de muur en een gameconsole met talloze spellen eromheen.

Jewel begreep niet waarom ze zo kalm was, maar langzaam vervaagde deze en werd vervangen door angst. Wat dacht ze verdomme wel dat ze hier aan het doen was?

'Waarom heb je me hierheen gebracht?' Vroeg Jewel en draaide zich om naar Steven.

“Omdat je hier veilig bent,” antwoordde Steven. "Je gaat niet terug naar je verloofde of je vader."

Wat overbleef van het kalme gevoel was onmiddellijk verdwenen en Jewel schudde krachtig haar hoofd. "Nee, ik moet terug! Als ik dat niet doe, zal Anthony me vermoorden.”

“Hij kan je niet doden als hij je niet kan vinden,” redeneerde Steven met een stem die zo koud was dat hij wat van de warmte uit de kamer zoog.

"Hoe zit het met pater Gordon?" Vroeg Jewel met een stem die toenam. Als ze naar hem toe gaan, zullen ze ontdekken waar ik ben.” Ze begon te ijsberen. "Papa zal zo boos zijn en Anthony… ik wil niet nadenken over wat hij zal doen."

Steven had een flashback van de handafdruk die een blauwe plek had achtergelaten op haar gezicht. "Waarom zou je je vader beschermen als hij je duidelijk niet beschermt!"

"Wie heeft jou het recht gegeven om hierover te oordelen?", Schreeuwde Jewel terug, ze durfde nu ook te schreeuwen nu hij tegen haar schreeuwde.

"Weet je wat? Goed,” zei Steven en opende de slaapkamerdeur. “Daar is de uitgang, ga terug naar je verloofde en een huwelijk waar je in gedwongen wordt vanwege het onvermogen van papa om voor zaken te zorgen. Geen enkele echte vader zou zijn kinderen ooit opofferen om een schuld af te betalen die hij had veroorzaakt.”

Jewel staarde naar de deur en maakte een onzekere stap naar voren voordat ze achteruit liep en op het bed neerzakte. Ze staarde naar de wekker en wist dat het te laat was om terug te sluipen op de welke manier dan ook. Twee AM… dat is het moment waarop de bewakers van dienst veranderden en dat was de enige keer dat ze kon terugkeren zonder gepakt te worden.

"Wat moet ik nu doen?" Vroeg Jewel en keek hem aan met tranen in haar ogen. "Waar moet ik nu naartoe?"

Steven deed de deur dicht en knielde voor haar neer. "Begin maar eens met mij alles te vertellen.”

"Zoals wat?" Vroeg Jewel.

Steven glimlachte naar haar: “We kunnen beginnen met je achternaam.”

Jewel zuchtte: “Mijn achternaam is Scott en mijn vader beheert een resort in Palm Springs voor mijn… verloofde. God, dat woord laat een bittere smaak achter in mijn mond. "

Er viel bij Steven een enorme last van zijn schouders om weer te zien hoeveel ze het feit haatte dat ze gedwongen werd om met deze man te trouwen… niet dat hij dat ooit zou laten gebeuren. "Oké, kalmeer en denk terug. Probeer vanaf het begin te beginnen,” stelde hij voor.

Terwijl hij diep ademhaalde, begon Jewel rustig te praten, ze liet het gewoon los. "Ik zat op kostschool toen papa wat problemen had in het resort. Een overheidsagent had undercover ingecheckt en probeerde alle maffia-activiteiten op te sporen die er gaande waren. Toen papa ontdekte wie de man was… kreeg hij de opdracht om hem te vermoorden.”

Steven knikte, “wat is er gebeurd?”

"Papa wachtte te lang om hem te vermoorden… de agent had zijn superieuren al alle informatie gegeven. Toen de agent niet incheckte of wat het ook was, stuurde de FBI meer agenten en werd papa gearresteerd. Anthony Valachi heeft hem gered uit de gevangenis nadat hij iets had gedaan, waarschijnlijk een van de topambtenaren omgekocht en alle beschuldigingen waren ineens weg.”

“Nu heeft papa schulden bij zijn baas. Omdat hij niet wist hoe hij anders de schuld moest afbetalen, vertelde papa me toen ik terugkwam van school dat ik verloofd was met Anthony en dat hij er echt blij mee was.”

Jewel haalde nog een keer adem en veegde met haar hand door haar ogen. "Ik wil nog niet getrouwd zijn… ik wilde iets voor mezelf doen, naar school gaan en werken voor de kost, misschien een beetje reizen. Deze man is twee keer zo oud als ik. Nu ben ik een gevangene, een slaaf van die klootzak en de fout van mijn vader.”

Steven knikte en vocht tegen de drang om op te staan en de kamer in te lopen. Hij verloor de strijd en begon te ijsberen. "Ik kan dit oplossen," verklaarde hij vastberaden, maar bleef maar lopen. Zijn gedachten schoten van links naar rechts.

“Ja natuurlijk,'” fronste Jewel, “jij en welk leger?” Ze herinnerde zich opeens de engel die ze in de kerk had gezien en keek hoopvol omhoog.

Steven herkende de naam die hetzelfde was als de man waarmee Micah een paar weken geleden ruzie had gemaakt voordat hij verdween. Micah had de man uit de club gegooid nadat hij hem vol met zijn vuist in zijn gezicht had geslagen en de slimme man recht uit zijn stoel had geslagen. Steven had nog steeds moeite om niet te lachen toen hij erover nadacht.

Quinn had echter niet gedacht dat het grappig was. Misschien had Quinn geweten dat Anthony de grote spil was in de maffia en probeerde op Micah te letten. Het was trouwens dezelfde avond dat Micah was verdwenen.

Hij wierp een blik op Jewel toen hij naar haar terugliep. Ze had gelijk… Anthony Valachi was twee keer zo oud en een zelfingenomen klootzak. Hij zou er voor zorgen dat ze niet in de buurt van die man of haar beledigende vader zou komen… vader… de priester in de kerk. Nu was die man hem een gunst verschuldigd, en met een beetje hulp van Dean… dan zou hij zijn verdiende loon krijgen.

Hij klapte zijn mobiele telefoon open, hij drukte verschillende nummers in en glimlachte toen de andere kant oppakte. "Dean, ben je nog steeds in de kerk? Goed, haal de priester terug en wacht daar op me.” Hij beëindigde de oproep en liep terug naar Jewel. Hij liet zich voor haar op zijn knieën zakken, nam haar handen in de zijne en wreef zachtjes met zijn duimen over haar zachte huid.

“Hoe ver ben je bereid om te gaan?” Vroeg hij met een vaste stem terwijl hij haar aankeek.

"Het moet meer zijn dan alleen maar weglopen," Jewel haatte het hoe haar stem klonk zo klein. Ze wilde haar angst niet zo laten zien. Ze beet op haar onderlip en vroeg zich af wat Steven van plan was.

"Als we dit goed kunnen doen, hoef je niet verder te rennen dan hier."

"Wat denk je?" Jewel begon haar handen weg te trekken, maar hij hield ze stevig vast.

“Ik denk dat je niet twee keer kunt trouwen.” Steven kromp ineen toen ze hard genoeg rukte om haar vrijheid terug te krijgen. Hij dook op van de vloer en staarde naar haar terwijl ze bijna over het bed kroop in haar poging om afstand tussen hen te creëren.

"Luister… " begon hij.

"Nee," schreeuwde Jewel toen ze naar de andere kant van het matras klom en zich een beetje veiliger voelde nu het bed ertussenin zat. Haar gezicht ging meteen in vlammen op en besefte dat het bed op meer dan één manier tussen hen in stond, als ze ermee instemde om door te gaan met deze waanzin.

Ze beet haar blik van het bed. "Ik wilde in de eerste plaats niet trouwen! Waarom zou ik in godsnaam met je trouwen?”

Stevens ogen vernauwden zich om de belediging, maar hij liet haar niet door haar trots vermoorden. Als hij haar de stuipen op het lijf zou moeten jagen, dan zou dat het waard zijn. Bovendien… op dit moment was ze de enige aanwijzing die hij had over Micah. Om Steven zijn lippen lag een sluwe glimlach nu hij met succes een andere reden had toegevoegd om te doen wat hij ging doen.

"Waarom met me trouwen, vraag je? Want als je kunt beweren dat het huwelijk echt is in het bijzijn van mijn familie en het jouwe… dan zal het in de slaapkamer alleen in naam zijn. En dat leger waar jij je vraagtekens bij hebt, onthoud dat ik geen mens ben en ook mijn familie en vrienden niet. Dus als je in de problemen bent geraakt en je ex probeert om wraak te nemen, zullen we op hem wachten.”

"Waarom zou je dit doen?" Jewel schudde haar hoofd. "En wat bedoel je met doen alsof?"

Steven stak zijn hand uit en wees naar het bed tussen hen in. "Om je eerste vraag te beantwoorden, heb ik een broer die al een paar weken wordt vermist en de laatste persoon naast zijn familie waarmee hij werd gezien, was jij en het was niet vriendelijk. Dus, wat een betere manier om zijn aandacht te krijgen dan aan zijn ketting te rukken.”

"Wat betreft je tweede vraag, om dit te laten werken, zal iedereen moeten denken dat we verliefd zijn en van plan zijn om bij elkaar te blijven. Maar als we alleen zijn, slaap jij aan jouw kant van het bed en slaap ik aan mijn kant. Het is niet alsof ik mijn vrijheid wil opgeven. Als jij kunt doen alsof… dan kan ik dat ook.”

Jewel ontspande zich een beetje in haar schouders en zag waar hij naartoe wilde: "Niemand anders zal de waarheid kennen?"

“Alleen onze beschermengel… Dean,” grijnsde Steven, toen haar vingers recht omhoog gingen om over de wang te vegen die Dean had laten genezen.

"En als Anthony niet langer een bedreiging is?" Mompelde ze.

"Dan zal onze goede vriend de priester ons onze nietigverklaring geven en zullen we onze eigen weg gaan. Maar eerst moet hij ons trouwen en om hem zover te krijgen… moet hij ervan overtuigd zijn dat we verliefd zijn en het al hebben geconsumeerd.” Toen ze hem een verbaasde blik gaf, haalde hij zijn schouders op. “Hij is een priester en bovendien liegen we ook al tegen hem. Als het eenmaal voorbij is, kunnen we hem de waarheid wel vertellen.”