Nacht Licht

Trevor wreef met zijn vingertoppen over zijn slapen. Hij zou verdoemd zijn als hij ooit iets van het andere geslacht zou begrijpen. Ze maakten het er ook niet makkelijker op. “Een paar antwoorden zou leuk zijn.”

“Leuk?” Vroeg Kat.

“Zoals waar mijn vriendin zich heeft verstopt.” Hij fronste licht met z’n wenkbrauwen terwijl hij op een antwoord wachtte.

“Je vriendin? Heb je Envy al zo snel vervagen?” Kat grijnsde toen ze zijn blik zag veranderen en er een schittering in zijn ogen kwam. “Oh, je hebt het over Envy.”

“Dacht je dat?” Antwoordde Trevor sarcastisch.

‘Ik weet alleen dat je ex-vriendin en mijn broer op een soort van huwelijksreis zijn.’ Kat haalde haar schouders op met de wetenschap dat het dichterbij de waarheid lag dan dat Envy dacht.

‘Ik dacht dat ze bij Kriss en Tabatha was?’ Trevor voelde zijn bloeddruk stijgen terwijl hij zich afvroeg of Chad daarover had gelogen.

Kat schonk hem snel een shotje Heat in en hoopte dat de woede in zijn ogen hierdoor zou afnemen. “ Zij is bij Tabby en Kriss.” Ze schoof het drankje in zijn richting en zei daarbij: ‘Deze is van het huis.’

Ze hield hem in de gaten, haar mond viel open toen ze zag hoe het licht boven hen zijn ongeschonden tranen onthulde die zich in zijn ogen hadden verzamelden.

Verdorie, dat is balen. Ze had er meteen spijt van dat ze zo’n trut was geweest tegen hem. Ze wenste dat Quinn deze gevoelens voor haar had. Het zou fijn zijn als hij wat gevoelens toonde voor haar of over wat zij voor hem voelde. Verdorie, ze zou er zelfs nog mee kunnen leven als Quinn haar af zou wijzen, als hij alleen het lef maar had om het in haar gezicht te zeggen.

Ze legde haar hand op de schouder van Trevor en bedacht een manier om hem af te leiden en tegelijkertijd zag ze een goeie jachtpartner in hem.

Kat glimlachte toen er zich een idee begon te vormen in haar hoofd. Hij had haar de avond ervoor een jaguar genoemd, dus had hij niet gelogen toen hij zei dat hij een paranormaal onderzoeker was. Als de jongens een leger wilden dan kon ze in ieder geval helpen met het werven ervan… toch?

“Zo, als u me wilt excuseren, dan ga ik van mezelf een goed doelwit maken voor de vampiers die lijken voor onze deur hebben achtergelaten.” Ze liep langs de bar, maar Trevor pakte haar pols zo snel dat ze hem niet eens had zien bewegen. Ze trok een wenkbrauw op naar de vasthoudende hand. “Tenzij je me gaat helpen, zou je misschien willen loslaten?”

“Ben je serieus?” Vroeg Trevor haar.

Hij had ook de neiging gehad om te denken dat het vampiers waren, gezien het feit dat er op dit moment een babyboom bij hen was…oh, en nog een feit van de half vernietigende hoektanden. Het nadeel hiervan was dat hij nog niet eerder had afgerekend met vampiers… alleen tijdens de training. Hij had een reden nodig om rond te blijven hangen totdat Envy weer opdook, dus waarom niet rondhangen met de zus van zijn rivaal?

Toen Kat knikte en langzaam haar hand wegtrok, schudde Trevor zijn hoofd wetend dat hij hier spijt van ging krijgen: “Gaan je broers met je mee?”

“Oh, die gaan wel goed, alleen in verschillende richtingen.” Ze trok een pruilend gezicht. “ Het lijkt erop dat niemand met het meisje wilde samenwerken.”

Alsof ze haar punt wilde bewijzen kwamen op dat moment Steven en Nick naar beneden en liepen samen naar de deur. Nick gaf Kat een kwade blik, in de hoop dat ze de boodschap zou begrijpen en zou doen wat Warren haar had gevraagd om te doen… hier blijven waar het veilig was. Hij voelde zich meer op zijn gemak toen ze hem een kleine glimlach gaf alsof alles was vergeven.

Kijkend naar de deur die naar boven leidde, knikte Kat: ‘Zie hier, de tag teams voor vanavond behalve het oneven nummer… zoals ik.’ Ze keek naar Trevor met een grote glimlach alsof ze het niet erg vond. ‘Maar het is goed zo, ik vind het niet erg om alleen te gaan jagen.’

Trevor grijnsde en sloeg zijn armen over elkaar op de bar. Hij boog zich een beetje naar voren en gebaarde dat Kat dichterbij moest komen en fluisterde twee woorden.

“Niet alleen”, zei hij hoofdschuddend.

Quinn en Warren stopten toen ze de nachtclub binnenkwamen. Warren wist dat de vanavond een overbezetting hadden, dus de bar zou goed bezet zijn maar dat weerhield hem er niet van om nog een paar last-minute orders te geven.

Terwijl hij daar mee bezig was keek Quinn constant naar Trevor. Hij had op de monitor gezien de manier waarop Trevor de pols van Kat had gegrepen… en de emotionele dans die daarop volgde. Hoe close was Kat met deze man? De manier waarop ze met elkaar omgingen leek het erop alsof ze een geheim deelden dat de rest niet mocht horen en dat werkte op zijn zenuwen.

‘Wie is die man bij Kat?’ Vroeg Quinn toen Warren klaar was met het geven van orders.

Warren draaide zich om en keek naar de ex-vriend van Envy. Hij had het idee dat Kat aan Trevor had verteld dat Envy niet langer beschikbaar was en dat was een fijn idee, want zonder een verliefde, aan de bar hangende Trevor, zou de paranormale onderzoeker misschien ergens anders heen gaan om iets te onderzoeken.

"Dat is gewoon de lokale masochist die graag wordt omringd door aantrekkelijke vrouwen," grijnsde Warren om zijn eigen grapje. Toen Quinn niet glimlachte, besefte hij dat hij het jammer vond dat hij niet samenwerkte met Michael. Hij vroeg zich af of het te laat was om van partner te veranderen en schrapte de gedachte. Quinn en Kane gingen samenwerken en dat kon wel eens op een ramp uitlopen.

Trevor voelde dat iemand naar hem staarde en keek naar de deur. Hij was nauwelijks in staat om de verrassing op zijn gezicht te verbergen toen hij Quinn Wilder met Warren Santos zag. Als hij niet had vermoed wat hij deed, zou Trevor geloven dat de twee betrokken waren bij de moorden en hun volgende stap aan het voorbereiden waren. Maar die gedachtegang was voorbehouden aan de stomme ezels van de lokale politie.

'Wat doet de eigenaar van Nacht Licht hier?' Vroeg Trevor en draaide zich weer om richting Kat.

'We proberen allemaal het probleem met de vampiers op te lossen,' zei Kat terwijl haar ogen uitdagend naar Quinn's keken. Oh oh, hij leek een beetje zenuwachtig. Gewoon om die theorie te testen, boog ze zich dichter naar Trevor alsof ze lieve dingen in zijn oor fluisterde: 'Heb je wapens die we kunnen gebruiken en ons dezelfde kansen geven?’ Ze knipoogde omdat ze wist dat ze net een partner had gevonden voor de nacht.

Trevor dacht er even over na wat hij in zijn kofferbak had.

"Ja, ik heb een paar dingen in de auto," gaf Trevor toe. "Misschien moeten we terug naar mijn huis om wat extra’s op te halen wat ik veilig in m’n kluis heb liggen.”

'Perfect,' dacht Kat bij zichzelf.

Toen Warren en Quinn langs de bar liepen, werd Warren opnieuw afgeleid door de oortelefoon die in zijn oor afging. Quinn vond de vertraging niet erg. Het gaf hem een moment om uit te zoeken wat er aan de hand was met het gelukkige paar aan de bar.

Kat zag Quinn aankomen en liep snel naar de andere kant van de bar, zodat Trevor niets kon horen en Quinn kon haar missie niet verpesten. Ze reikte naar een fles en draaide zich om en zag dat Quinn tussen haar en de bar stond.

“Kan ik u helpen meneer?” Vroeg Kat met een sarcastisch opgetrokken wenkbrauw. ‘Je weet toch dat er geen beschermheren achter de bar staan.’

Quinn deed een stap in haar richting, hoewel het erg smal was achter de bar. Plaatste een hand op de bar naast haar arm en versperde haar weg. Hij zag haar ogen over zijn schouder kijken naar de man met wie ze zat te praten… Quinn gromde: ‘Laat je vanavond niet afleiden Kat. Ik waarschuw je. Alleen omdat je niet met ons meegaat jagen, wil nog niet zeggen dat er niet zomaar een vampier door de deur deze bar kan binnenlopen.’

Kat zuchtte in de wetenschap dat dit de oudste truc uit het boek was. Laat iemand denken dat ze belangrijk zijn door ze een belangrijke opdracht te geven. ‘Ik red me wel,’ zei ze tegen hem terwijl ze onder zijn arm door ging en terugliep naar Trevor. “En als ik iets nodig heb, heb ik al iemand gevonden die bereid is om het mij te geven.” Het laatste zei ze met een verleidelijke toon in haar stem. Het was een leugen maar Quinn had haar kwaad gemaakt.

Ze lachte inwendig, ze wist dat Quinn zou denken dat ze het seksueel bedoelde en dat Trevor zou denken dat ze de vampierjacht van vanavond bedoelde.

Ze grijnsde naar binnen, wetend dat Quinn dacht dat ze seksueel bedoelde en Trevor dacht dat ze de vampierjacht van vanavond bedoelde. Warren koos dat moment om af te sluiten en gaf Quinn een seintje dat hij klaar was om te vertrekken.

Quinn's lippen werden dunner toen hij achter Kat stapte en leunde naar beneden, bijna met zijn lippen tegen haar oor, "Heb een veilige nacht." Hij keek tevreden toe hoe de kippenvel zich over haar nek en over haar schouder verspreidde.

Kat greep de rand van de bar vast toen haar knieën zwak werden. Ze kalmeerde zichzelf en sprong op toen ze Michael's stem vlak achter haar hoorde.

'Pas op hoe hard je aan de staart van die kat trekt, liefje,' herinnerde Michael haar en knikte vervolgens naar Trevor voordat hij Kane op het dak ontmoette.

Trevor fronste toen hij de verbaasde blik op Kat’s gezicht zag. "Was dat een vampier?"

'Nee, dat was een heer en hij helpt ons de echte monsters te vinden,' zei Kat zelfverzekerd terwijl ze er zwijgend aan toevoegde, en hij is de enige die zich niet druk over maakte over fat ik eropuit ga vanavond. "Het lijkt er echter op dat we achterop raken. Ben je klaar om te vertrekken?"

*****

Kane liep heen en weer op het dak, rookte een sigaret en zwaaide af en toe met zijn armen. Hij begon onrustig te worden, wachten tot Michael zou komen opdagen.

"Jaguars en poema's," gromde hij. "Ze zijn erger dan gewone huiskatten. Iedereen wil domineren over de anderen. Ik werk liever samen met de Coyotes dan hier mee om te gaan. "

Michael kwam vlak achter Kane op de rand van het dak en trof hem op in zijn opgewonden woede. Hij fronste toen Kane onmiddellijk stil werd en naar de zijkant keek en zijn aanwezigheid opmerkte.

"Verdomme Kane, gaan we praten over wat je dwars zit of niet?" Vroeg Michael terwijl hij de afstand tussen hen verkleinde.

"Of niet," antwoordde Kane.

'Prima,' Michael wachtte, wetend dat Kane de stilte erger vond dan ruzie. Hij genoot ervan als hij gelijk had.

Kane liep naar de rand van het gebouw en vergrootte de afstand tussen hen. Hij was vergeten hoe Michael hem kon besluipen ... het was niet zo lang geleden gebeurd. "Raven leek een beetje teleurgesteld dat zijn leger er niet bij was in het pakhuis ... sommige van zijn gekken ontbraken. Ik vermoed dat de vampiers die onze kleine slachtpartij hadden gemist waarschijnlijk een plek nodig hadden om de dag door te brengen, dus ik ga het controleren. '

Michael zei niets toen Kane weer van de zijkant van het dak zakte en op het trottoir beneden landde. Net toen hij naar de rand stapte om af te dalen zoals Kane deed, trok iets op het dak aan de overkant zijn aandacht.

Hij richtte zijn blik daarop en ving een glimp op van de schaduw die weer verdween. Iets aan die schaduw kwam hem bekend voor, maar hij kon er geen vinger op leggen.

Had Kane een stalker of was hij het doelwit? Hij probeerde het gevoel nu te onderdrukken, hij keek naar beneden en glimlachte toen hij afdaalde. Hoewel hij Kane niet meer kon zien en hij de weg naar het pakhuis kende, volgde hij in plaats van de gebruikelijke route de aantrekkingskracht van zijn eigen bloed in Kane's aderen. Tegen de tijd dat hij het magazijn bereikte, hoorde hij het geschreeuw van de vampiers die Kane overrompeld had.

Hij bleef even staan in de deuropening met keek met zijn verbeterde visie in de duisternis van de grote kamer.. Kane had al twee vampiers op hem en een aantal meer dachten dat de tactiek van het tagteam een geweldig idee was. Hij stapte naar binnen, trok de deur achter zich dicht en liep naar voren toen Kane’s stem door de kamer heen galmde.

"Laat mij dit regelen. Laat er geen één aan je ontsnappen, “ zei Kane een beetje buiten adem terwijl hij de nek van de vampier omdraaide die zijn keel probeerde te bereiken. Zijn lichaam schudde toen er hoektanden in zijn schouder zonken, waardoor hij zijn greep op de andere verloor.

Michael zijn wenkbrauwen verdwenen beiden onder zijn verwaaide haar, terwijl hij achteruit liep richting de deur. 'Prima, als je het zeker weet.' Hij sloeg zijn armen over zijn borst en leunde achterover tegen het metaal.

"Nou ... ik verveel me," zei hij na een tijdje en keek richting de zielloze vampiers die nog niet met de strijd bezig waren. "Ik denk niet dat een van jullie me de eer zou aandoen om er vandoor te gaan?"

Toen Kane de eerste vampier wist te onthoofden, draaide er één, die aan de zijlijn stond zich om, om precies te doen wat Michael had voorgesteld, maar Kane stak zijn arm uit en greep hem bij het leren jasje dat hij droeg. "Ik denk het niet", gromde hij terwijl hij deze het gevecht in trok.

'Heeft je moeder je niet geleerd om te delen?' Michael glimlachte toen hij zag hoe Kane de hel uit hem sloeg. Hij had het gevoel dat Kane de pijn nodig had om hem te helpen zich nu levend te voelen. Hij twijfelde er niet aan dat Kane de laatste vampier zou zijn en deze uiting van woede en geweld zou zelfs kunnen helpen om zijn vriend zichzelf weer te laten openstellen... Therapie op zijn best.

'Mijn moeder was een dief,' antwoordde Kane, opspringend en landde met beide benen op de borst van een vampier die zich naar hem toe boog. De vampier ging vliegen en Kane landde op zijn rug. Hij bewoog zijn benen en stond meteen weer op. "Ze geloofde niet in delen."

'We weten allebei dat je moeder geen dief was,' riep Michael. "Ze was een goed gefokte dame."

Kane werd in zijn gezicht geslagen en vloog achteruit. Michael volgde de beweging terwijl Kane langs hem heen vloog en in dezelfde stapel afval zat waar Kriss hem had ingeslagen. Hij zuchtte toen hij merkte dat Kane aardig aan het bloeden was. Kane dook opnieuw het gevecht in en verscheurde de klootzakken terwijl hij er heen ging.

'Heb je al hulp nodig?' Vroeg Michael boven het geluid van botten die braken en voeten die spatten in plassen bloed die met de minuut groter werden. Hij lachte eigenlijk toen Kane een van de spreuken van Syn begon te mompelen, maar hij werd in zijn mond geslagen voordat hij het kon afmaken.

"Nee," gromde Kane terwijl hij bloed spuwde in het gezicht van degene die hem zo had geslagen dat hij sterretjes had gezien. Hij pakte een stuk hout van een stoel die ze tijdens het gevecht hadden gebroken, en duwde het zo hard in de mond van de vampier dat het uit zijn nek kwam.

Michael trok een gezicht, maar bemoeide zich er niet mee. Hij keek nauwlettend toe en telde dat er drie vampiers waren uitgeschakeld en nog vier uit te schakelen. Kane was een onverschrokken vechter, meer dan ooit sinds hij levend was begraven. Dat herinnerde Michael aan de ene vraag die hij nog steeds niet had gesteld: hoe had Kane de bindingspreuk verbroken zonder het bloed van zijn soulmate?

Nog geen twintig minuten later zakte Kane op zijn knieën. Hij keek door een rode waas, die op zijn gezicht zat, naar het geluid van klappen dat dichterbij kwam. Hij veegde het bloed van zijn mond en probeerde zichzelf van de vloer omhoog te duwen. Hij lachte toen het niet lukte omdat de vloer glad was van al het bloed.

“En de winnaar krijgt honderd pleisters en een goede nachtrust bij Michael thuis.” Hij bukte zich en sloeg zijn arm om Kane zijn middel om hem overeind te helpen. Ze wankelden allebei voordat hij ze in evenwicht had.

'Heb je een huis?' Vroeg Kane, hopende dat als hij bleef praten, dat hij niet flauwviel voordat ze daar aankwamen. Hij wist waar Michael woonde, maar hij wilde het niet toegeven, want dat zou Michael eraan herinneren dat hij boos op hem was omdat hij was weggebleven. Daar was hij niet bepaald blij mee, maar hij had de behoefte gevoeld om wat afstand te houden.

"Ja, ik ben nu helemaal volwassen geworden. Bovendien zijn de kisten zo ouderwets. 'Hij kromp ineen en realiseerde zich dat Kane zijn grap misschien wel niet zo grappig zou vinden. "De plaats is enorm. Het was vroeger een soort kunstmuseum in Victoriaanse stijl tot ze een upgrade bouwden in Beverly Hills. Misschien als je bij mij intrekt, zou het meer als een thuis voelen.”

"Ik wil een puppy," zei Kane uit het niets terwijl hij zich concentreerde op het zetten van één voet voor de ander een routine die je meestal weerhoudt om te vallen.

"Wat wil je?" Vroeg Michael.

"Als we samen gaan wonen, dan wil ik graag een puppy uitzoeken."

Michael moest glimlachen naar zijn oude vriend. Het leek erop dat Kane's liefde voor hoektanden de afgelopen decennia niet was afgenomen.

Hoofdstuk 3

"Dus, wat is er met Micah?" Vroeg Nick aan Steven toen ze de parkeerplaats naast de kerk opreden en tussen twee van de bussen in parkeerden.

"Micah en Quinn hebben hun gebruikelijke ruzie gehad over wie de regels maakt en Micah is weggegaan om wat stoom af te blazen." Antwoordde Steven toen hij uitstapte. Hij vond het nog steeds grappig dat alle jaguars reden in… je raadde het al… jaguars. "Hel, ze hebben elkaar geleerd hoe ze moeten vechten, dus elkaar dekken zal geen probleem zijn."

"Waarom is hij dan niet teruggekomen?" Merkte Nick op.

"Dat is de vraag, is het niet," zuchtte Steven. 'Quinn denkt dat Micah weggelopen is, maar ik weet wel beter.'

'Waarom ben je daar zo zeker van?' Vroeg Nick nieuwsgierig.

“Omdat Alicia pas een paar weken thuis was geweest toen hij verdween. Micah had de dagen geteld dat hij haar naar huis kon brengen. Zelfs toen Nathaniel nog leefde, was het Micah die meer een vader voor haar was geweest. Hij zou nooit zomaar opstaan en vertrekken nu dat ze thuis was.” Hij haalde zijn schouders op en voegde eraan toe: “Of als hij wel zou besluiten het gezin in de steek te laten, dan zou hij haar in ieder geval meenemen.”

Nick knikte en vroeg zich af of de vampiers verantwoordelijk waren voor Micha's verdwijning. Op de een of andere manier klonk het echt niet als een goede zaak, dus Nick hoopte dat Micah zijn geduld had verloren en het nog niet terug had gevonden. Hij zou Alicia morgen wat meer vragen stellen.

Steven keek omhoog naar de enorme kerk met al zijn ingewikkelde houtsnijwerk en standbeelden. Het feit dat het eruitzag alsof het uit Rome was geïmporteerd, liet het geld van zondige mensen spreken door de versierde deuren. De extreem rijken waren de meest zondige, daarom maakten ze zo'n show van hun religie.

De waarheid was dat de burgemeester van de stad hier kwam om handen te schudden en geld uit te wisselen met de maffia, elke zondag vlak na de mis. Dus de vraag die hij zichzelf had gesteld was… waarom was dat meisje hier alleen geweest zo midden in de nacht?

De kerk was meestal donker behalve op een paar ramen na die op de tweede verdieping nog licht toonden. Van wat hij zich herinnerde, was dat waarschijnlijk het kantoorgedeelte. Hij vroeg zich af of de priester, die hij veilig in de kast had achtergelaten, hier ook woonde. Het was iets dat hij tot nu toe nooit had aangenomen. De katholieken waren een toegewijd iemand, dat kon hij ze nageven.

Hij had Nick al ingelicht over wat er de vorige nacht was gebeurd… nou ja, het grootste gedeelte. Hij was echt niet van plan om het koorjongen toga-incident te vertellen. Steven schudde zijn hoofd en trok aan de voordeur, in de veronderstelling dat deze op slot zou zitten, maar helaas, hij zwaaide open.

“Niet zo slim”, fronste Nick terwijl hij het met bot belegde mes uit zijn mouw trok en naar binnen glipte. “Je zou denken na wat er laatst die nacht gebeurde, ze zouden de deuren op slot doen.”

"Misschien zoals het gezegde luidt… de deur is altijd open," Steven haalde zijn schouders op, maar ging voorzichtig naar binnen. “Of misschien verwacht de oude priester wel gezelschap.”

"Ik herhaal, niet erg slim," snauwde Nick hij wist dat ze niet de enige paranormale wezens in het gebouw waren. "Ik ruik mensen boven, maar er is hier nog iets anders en ik betwijfel of het komt voor een biecht."

"Ik zal ervoor zorgen dat de priester veilig is. Als je vampiers vindt, wees dan slim en laat hen met rust totdat we om back-up kunnen vragen.” Steven liep naar boven en liet Nick achter om zijn eigen beslissing te nemen.

Nick knikte en ging op zoek naar de kelder van de kerk. Meestal, hoe slechter de monsters waren… hoe verder ze ondergronds zaten. Hij nam de moeite niet om zich te verstoppen terwijl hij op onderzoek uit was, omdat de vijand in het donker net zo goed kon zien als hij.

Hij vond de deur met het label 'kelder', opende hem en liep snel de trap af. Hij bewoog met zijn neus tegen de vochtige, bedompte geur en niesde. Hij had altijd al een hekel gehad aan kelders.

Steven deed hetzelfde boven, hij opende deuren en keek naar binnen toen hij ze passeerde. Toen hij hetzelfde licht onder de deur van het kantoor zag als de vorige avond, klopte hij deze keer. Hij kon de geur achter de deur ruiken en wist dat de oude man alleen was.

"Ben jij dat, Jewel?" Vroeg de oude stem.

Steven deed snel een stap achteruit toen de deur openzwaaide… hij en de priester kwamen tegenover elkaar te staan. Het vriendelijke oude gezicht met de zachte uitdrukking veranderde langzaam, zijn ogen gingen wijd open en zijn lippen gingen uiteen. Steven stak zijn hand uit wetend wat er zou komen, en hij was niet teleurgesteld toen de priester de deur in zijn gezicht probeerde dicht te slaan.

Steven duwde tegen de deur en ging de kamer binnen. Hij liet de deur, door het gewicht van de oude man, achter zich dichtslaan. Hij draaide zich om, pakte het eerste wapen wat hij tegenkwam en gooide het door de kamer en raakte geïrriteerd. “Ik heb het je de vorige keer verteld, ik ben geen vampier.”

“Ik werd wakker in de kast.” De priester herinnerde hem eraan toen hij achteruit liep tegen zijn bureau aan. Steven zuchtte terwijl hij toekeek hoe de handen van de oude man over het bureau voelden en kennelijk zochten naar één of ander wapen. Hij trok een wenkbrauw op en zag hoe hij een zware nietmachine pakte van het bureau.

"Ik wil je geen pijn doen," informeerde Steven hem. “Maar als je die nietmachine niet loslaat, word je straks weer wakker in die kast.” Hij knikte dankbaar toen de man het langzaam losliet en recht op ging staan, wat in vergelijking bij hem in het niet viel.

'Ik heb het gevoel dat je hier niet bent gekomen om te biechten.' Zijn angst was nog steeds te horen in de stem van de oude man.

"O vader, ik weet dat ik gezondigd heb," grijnsde Steven, maar toen hij zag dat de grap niet werd gedeeld, pakte hij een stoel en draaide hem om en merkte op dat de man schrok van de snelle beweging. Hij rolde met zijn ogen en ging op de stoel zitten, terwijl hij zijn armen over de lage rugleuning legde. "Betekent het niet dat ik een deel van de reden ben dat je nog leeft? Als ik je niet weg had geroepen, dan had je misschien niet meer aan de kant van de engelen gestaan.”

"Hoe heb je..." de priester zag er opeens ouder uit toen hij achter zijn bureau liep en zich in de stoel liet zakken.” Toen ik bijkwam, ging ik naar beneden en zag dat vreemden opruimen waren. De rotzooi… ik hield me verborgen. Ze waren zo snel en zo stil. Zou je dat allemaal kunnen doen?”

"Zou je me geloven als ik je vertelde dat we een engel aan onze kant hadden?" Toen de man zijn kin ophief en hem een harde blik gaf, vervolgde Steven: "Mijn vriend en ik zijn hier om ervoor te zorgen dat de kerk nog steeds schoon is."

'Denk je dat er meer zijn?' De priester wreef over zijn gezicht.

"Ik weet dat er meer zijn. De vraag is of ze hier zijn?” Steven stond op omdat hij wist dat hij Nick al te lang alleen had gelaten. Zijn vriend stond bekend als onbevreesd en dat maakte hem nerveus. "We willen geen herhaling van de vorige nacht."