Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7)

Nighthawk haalde de handdoek van haar haar en tilde voorzichtig haar bovenlichaam op en raakte zijn vingers aan de wond op haar achterhoofd. Hij had het gevoeld tijdens het wassen van haar haar. Tijdens zijn eerste leven was hij een beetje een genezer geweest … een sjamaan … dus hij wist dat deze verwonding niet levensbedreigend was.

Hij liet zijn geest diep in haar binnendringen en wilde weten of er nog een andere reden was waarom ze in slaap wilde blijven … deze wereld een tijdje verlaten. Hij had nooit de link verbroken die ze met hem had gelegd op het kleinere kerkhof en dit stelde hem in staat om de mentale band weer op haar los te laten. In het verleden, toen een tovenaar met hem in contact zou komen, had hij meer het gevoel dat hij in een wurggreep zat. De hare voelde alsof ze elkaars handen vasthielden.

Zelfs in haar slaap voelde hij haar honger branden … de kant van haar die niet van Craven's bloedlijn was. Ze hield het diep in haar … en verstopte zijn oproep. Door de honger versnelde haar natuurlijke helende vermogen. Dit was het enige wat hij niet voor haar kon doen … de energie die ze nodig had kwam van de ziel, en tot nu toe … hij had er geen. Het was goed dat ze sliep voor nu, ook al was het een langzamere manier om te genezen.

Nighthawk gleed met de achterkant van zijn knokkels over haar zachte wang waar Nile haar had geraakt en een donkere blauwe plek had achtergelaten. Craven had gezegd dat de liefkozing van een geliefde haar zou kunnen genezen. Moest iemand een ziel hebben om lief te hebben? Hij veronderstelde dit omdat hij de emotie sinds zijn ware dood decennia eerder niet had gevoeld. Hij moest zich inspannen om elke emotie boven de harde verdoving te voelen, meestal.

Terwijl hij haar zachtjes terug liet zakken in het kussen, richtte Nighthawk zich volledig op en wierp een blik over zijn schouder naar de ziel die hem achtervolgde sinds hij naar het huis terugkeerde.

"Jij bent van haar … niet waar?"

Carley sprong verrast op, zich niet realiserend dat de Indiaan zich de hele tijd van haar bewust was geweest. Ze kneep haar ogen nauwer aan. Hij had haar gewoonweg genegeerd terwijl ze tegen hem had geschreeuwd en geduwd … de eikel. Haar uitdrukking werd zachter … ze was na een tijdje niet meer gaan schreeuwen en raakte in de war nadat ze hem zo teder voor Tiara had zien zorgen.

Ze kwam langzaam naar voren en stopte om naast Tiara op de rand van de matras te gaan zitten. Het had geen zin om zich voor hem te verstoppen … het was niet alsof hij haar pijn kon doen, zelfs als hij wilde … wat ze betwijfelde.

“Iemand kan aannemen dat ik van haar was … maar dat ben ik niet.” Carley antwoordde eerlijk terwijl ze haar hand uitstrekte en haar hand over Tiara's lange, schone haar streek terwijl ze zich voorstelde hoe het zou voelen als ze nog leefde. Ze was niet lang genoeg dood geweest om het gevoel van aanraking te vergeten.

"Waarom volgde je haar dan?" Vroeg hij.

Carley keek naar hem op en hief haar kin uitdagend op: “Ze is mijn vriendin … ik wil weten dat ze veilig is.”

Nighthawk knikte, met respect voor het antwoord. “En de magie van Craven raakt je niet, ook al ben je binnen zijn muren?”

Het leek een belangrijke vraag voor de Indiaan, dus Carley schudde haar hoofd en staarde naar haar vriendin. "Vanwege Tiara kan de zwarte magie me niet meer aanraken of beheersen. Ik hou van haar, dus doe haar alsjeblieft geen pijn.”

Nighthawk voelde zijn borst opzwellen van hoop. De emotie verdween snel, maar het was genoeg geweest om hem meer te laten wensen. Dat is alles wat hij ooit had gewild … om nooit meer door een demon te worden geroepen.

"We zijn niet van plan haar schade te berokkenen. Het was haar wens om met ons mee te gaan en we hebben dat verzoek gehonoreerd. Als je me niet gelooft, ben je vrij om te blijven tot ze wakker wordt en het haar zelf te vragen.” Hij sprak alleen de waarheid … de enige eigenschap die hij uit het leven had overgenomen.

“Wie heeft haar dan pijn gedaan?” Vroeg Carley, wetend dat het niet de man was die naast haar stond, maar de snel genezende kneuzingen op Tiara vertelden grote hoeveelheden kwade bedoelingen.

"De demon met wie ze op de begraafplaats vocht, hij deed dit. Craven heeft haar van hem gered,” antwoordde Nighthawk terwijl hij op de stoel bij het raam ging zitten waar de zon hem kon aanraken. Dit was één van de weinige kamers in het huis waar de ramen niet zwart waren geverfd. Nighthawk probeerde zich te herinneren of hij ooit van het zonlicht had genoten of niet … hij veronderstelde van wel.

Carley fronste toen hij zijn gezicht naar het raam had gekeerd alsof hij haar en het gesprek had afgewezen. “En Craven zou de demon zijn die bij je was? Zou dat dezelfde man zijn die dit huis omringd heeft met zoveel monsters? Ik denk echt niet dat Tiara het zou goedkeuren.”

Ze stak haar hand uit en legde haar hand op Tiara's, ook al ging het door Tiara’s hand heen. “En waarom zou ze ons verlaten … haar vrienden, om bij een demon te zijn?”

"Zij en Craven zijn bloedverwanten. Je zou Craven haar oom noemen. Maar in Craven's hoofd is het kind van zijn broer hetzelfde als zijn eigen kind. Daarom zal hij haar geen kwaad doen. Ze is hier geen gevangene en ze zal niet gedwongen worden te blijven. Als ze eenmaal genezen is … en ze besluit te vertrekken, ga ik met haar mee als beschermer.”

"Waarom zou je dat doen?" Vroeg Carley. Het was Craven die verwant was met haar … niet de Indiaan. "Heeft Craven je opdracht gegeven?"

"Nee, ik ben nu de macht van Craven kwijt", antwoordde hij zonder zich om te draaien om naar haar te kijken. "Ik ben een Nachtwaker en zij is de enige die mijn ziel naar mij kan terugbrengen."

Carley's mond viel open … een Nachtwaker? Dat was een krachtige magie. Ze dacht terug aan de mythen en legenden die ze had bestudeerd en zelfs die oude geschriften hadden zelden over hen gesproken.

Van wat ze zich herinnerde, werd een Nachtwaker gemaakt van een mens die mystieke krachten bezat tijdens hun menselijk leven en vervolgens uit de dood werd opgewekt als een zombie door een krachtige tovenaar. Maar dat was slechts de eerste stap naar een volledig ontwikkelde Nachtwaker.

In tegenstelling tot de meeste zombies, zouden ze hun eigen kracht kunnen gebruiken om hun geest en hun hart te herwinnen. Er werd gezegd dat ze zielloos waren, maar ze herinnerde zich niet welke krachten een Nachtwaker bezat of dat er zelfs een grens was aan wat ze konden doen.

Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze zich niet meer kon herinneren dat ze iets gelezen had over een Nachtwaker die hun ziel herwon. Was dat zelfs mogelijk?

"Is jouw ziel niet in het hiernamaals?" Vroeg Carley nieuwsgierig.

"Nee, het is gebonden aan mijn graf," antwoordde Nighthawk toen hij in de geestenwereld verdween.

Carley zat verstijfd stil. Aan het graf gebonden? Ze huiverde bij de gedachte om onder het stof te worden gehouden in plaats van vrij zoals ze nu was. Ze liet haar blik op de grond zakken en merkte dat Nighthawk misschien was verdwenen, maar dat ze hem nog steeds in de kamer kon voelen.

Terugkijkend op Tiara besloot Carley het onderwerp niet onder druk te zetten door met hem te blijven praten … en hem de privacy te geven die hij in stilte had gevraagd.

Hoofdstuk 2

Temidden van de chaos van de begraafplaats in Hollywood keek Michael naar de dode Spinnan aan zijn voeten en veegde zijn handen af aan zijn jas.

"Dat was leuk," mompelde hij. Hij keek net op tijd op om te zien hoe Kane het hoofd van een andere demon rukte en over zijn schouder gooide. Michael ging uit de weg van het vliegende hoofd en keek boos naar Kane's rug.

"Vind je dat leuk?" Vroeg Michael. "Ik ben zo ver gekomen zonder vies te worden … Ik zou het graag zo willen houden."

Kane grijnsde over zijn schouder naar hem. “Je bent snel genoeg om te bewegen als er iets naar je toe vliegt.”

Tabatha zuchtte en had genoeg bloed gezien om haar een heel leven mee te gaan. Nu leek het er net op dat de jongens erin speelden. “Als ik geen andere Kane kende, zou ik zweren dat je te veel lol hebt om deze dingen te doden.”

"Nou, ik heb het nooit gehoord …" hij stopte en dacht een moment na om rond te kijken naar de dode demonen en toen weer omhoog naar Tabatha. "Je hebt gelijk, ik heb plezier," zei hij onsympathiek.

“Weet je nog wat je vroeg om een camera?” Vroeg Tabatha verlegen.

Kane liet de onthoofde demon op de grond vallen en liet zijn ogen suggestief over het lichaam van zijn partner zwerven: "Ja … dat herinner ik me."

"Geen camera," gromde Tabatha en begon weg te lopen.

Michael begon te lachen om de blik van neerslachtigheid op Kane's gezicht vlak voordat de blonde vampier achter zijn maat aan rende.

"Wacht," riep Kane. "Ik neem het terug … ik heb er helemaal geen plezier in." Hij bleef lang genoeg staan om zijn hand door een Skitter te steken die langs hem heen rende. "Ze zijn vervelend … zie je?"

Angelica trok een wenkbrauw op en wilde stiekem lachen. Ze onderdrukte de drang en keek gewoon nieuwsgierig naar Syn. "Je zonen zijn … interessant."

"Ze moeten nog uit hun puberteit groeien", verklaarde Syn met een strak gezicht: "Dat … en zij hebben hun moeder nodig."

Michael keek naar Syn met een verontwaardigd gezicht toen hij de opmerking hoorde. "Ik ben uit mijn puberteit gegroeid, heel goed zelfs, dank je wel." Met dat gezegd, stampte hij weg als een kind dat een driftbui heeft en tegen zichzelf mompelt. Onderweg schopte Michael het hoofd dat Kane naar hem had gegooid als een voetbal en het vloog in de lucht. Het landde in een rij met bomen gevolgd door een luide kreet.

"Wie gooit in godsnaam demonenkoppen?" Schreeuwde Jason.

Michael bleef even staan en besloot toen niet te blijven hangen. “Ik ga Kane zoeken,” legde Michael uit toen hij langs Syn en Angelica liep, in de tegenovergestelde richting van Jason.

“Ik laat mijn zaak rusten,” zei Syn samenzweerderig, waardoor Angelica wegkeek om haar geamuseerde glimlach te verbergen.

*****

“Heb je dat gezien?” Schreeuwde Nick's stem achter een crypte. "Ik zag net een vliegende kop voorbij vliegen."

Rond die tijd kwam een Skitter in zicht die probeerde te ontsnappen aan zijn dood. Er was iets grappigs aan het zien van een boogieman met een angstige blik op zijn gezicht.

"Ja Nick, ik heb het gezien," antwoordde Kriss en kwam in zicht.

Nick schoot op de benen van de Skitter met een uitdrukking die grensde aan het sadistische. "Kom op. Laten we kijken of je kunt dansen."

"Nick, stop met spelen met dat verdomde ding," gromde Steven, rolde toen met zijn ogen en besefte dat hij het opnam voor een monster.

Jewel liep naar de Skitter toe en blies zijn hoofd eraf met het jachtgeweer en glimlachte zoetjes naar Nick. "Je danspartner is net overleden."

"Hé hé!" Jankte Nick. "Dat was mijn moord."

“Eigenlijk was het van mij,” zei Kriss met zijn armen gekruist over zijn borst. "Bij wie denk je dat het vandaan rende?"

“Te veel jagers en niet genoeg prooi meer,” zei Dean toen hij uit de schaduw van een nabijgelegen boom stapte.

“Nick is tenminste van die arm afgekomen,” mompelde Steven toen zijn gehele lichaam trilde door de gebeurtenis terwijl hij er nog een 'Eww' aan toevoegde.

Kriss trok een gezicht. "Nooit de arm vermelden … NOOIT weer."

"Waarom?" Vroeg Jewel die de grap niet snapte.

Nick grijnsde. "Wel, ik …"

Kriss keerde zich in zijn richting en gromde: “Zeg nog één woord en ik zal je zelf een enkele reis naar St. Peter geven.”

Dean grijnsde. "Test hem niet poes … hij ziet er gek genoeg uit om het te doen."

Kriss keek naar Dean en zijn wenkbrauwen schoten omhoog in zijn haarlijn toen hij zag hoe de onderliggende wens in Dean's ogen scheen. Hij kon het niet helpen … zijn blik schoot over Dean's lijf en een lichte blos kwam op zijn wangen waardoor hij wegkeek.

Jewel glimlachte, zich bewust van wat de twee mannen dachten. Echter, Steven en Nick hadden er helemaal geen idee van.

De ogen van Dean werden op een aantrekkelijke manier donkerder terwijl hij naar Kriss zijn reactie op hem keek. Achter de andere gevallenen weglopend, sloeg Dean zijn arm om Kriss z’n middel en plaatste zijn lippen in de buurt van zijn gevoelige oor. “Ik denk dat jullie het vanaf hier aankunnen.” Hij glimlachte toen Kriss licht huiverde van zijn warme adem die hem raakte.

De drie mensen keken elkaar aan toen de twee gevallenen in de lucht verdwenen.

"Hoe doen ze dat?", Vroeg Steven zachtjes.

“Ik weet het niet,” antwoordde Nick, terwijl hij probeerde zijn verstand te ontfutselen over het feit dat Dean Kriss zo goed vasthield.

Voetstappen vanaf de zijkant maakten dat ze naar voren keken terwijl Quinn en Kat in zicht kwamen vanachter de crypte.

"Nou, dat is bijna iedereen," zei Nick. "Ik ben klaar om de rest van deze rotzooi aan PIT over te laten."

"Alles wat nu ontbreekt is Envy en Devon," zei Steven.

Jewel keek rond, "Ik vraag me af waar ze zijn?"

“De laatste keer dat ik ze zag, waren ze met de broer van Envy en onze favoriete wapenhandelaar. Ik weet zeker dat ze een ritje van hem kunnen krijgen,” zei Nick. "Dus als je met mij meerijdt, vertrekt deze trein nu."

“Ben je klaar?” Vroeg Quinn aan Kat en pakte haar om haar middel vast. "Ongeveer een uur geleden al," glimlachte Kat naar hem. Ze waren vanavond een geweldig team geweest, maar al deze gevechten hadden haar in de stemming gebracht voor andere dingen.

Steven liet zijn arm over Jewel's schouder glijden en stuurde haar naar de voorkant van de begraafplaats.

Nick rolde met zijn ogen. Hij begon zich een derde wiel te voelen.

Op een ander deel van het kerkhof patrouilleerden de vier mensen in kwestie door de begraafplaats om demonen één voor één eruit te pikken. Trevor had zijn mobiele telefoon aan zijn oor en gaf opdracht aan de mensen die hij in het district had geplant.

"Ja, we hebben een paar blokkades nodig om mensen weg te houden van Hollywood Cemetery. Zorg ervoor dat alle zijstraten afgesloten zijn.” Trevor werd even stil terwijl de agent aan de andere kant van de telefoon aan het praten was.

“Stel het zo snel mogelijk in,” ging Trevor verder. “Het is nu bijna negen uur … we hebben het binnen tien tot vijftien minuten nodig. Er verschijnen al toeschouwers, maar gelukkig heb ik mensen gestuurd om ze tegen te houden. Het ding is dat ze geen politie zijn, dus het veroorzaakt enorm veel gedoe. We kunnen niet zomaar iemand laten knoeien met de plaats delict … als je begrijpt wat ik bedoel … vandalen en brandstichting … ongeveer drie dagen .... Nee, als er iets probeert hier weg te komen, denk ik niet dat het de wegen zal gebruiken.”

Trevor wreef met zijn andere hand over zijn slaap. "Kijk, als je iets ziet dat je nog nooit hebt gezien … schiet het gewoon neer." Hij hing op en zuchtte zwaar. "Ik haat het om alles te moeten spellen."

"Je kunt spellen?" Vroeg Chad met komisch grote ogen.

Devon snoof van het lachen en Envy grijnsde.

"Nee," antwoordde Envy snel en voelde zich een beetje maf. "Maar hij komt dichtbij door woorden te uiten."

"Laat me raden," onderbrak Chad. "Hij speldt 'de' zoals het klinkt?"

Envy knikte, "Yep, d … u … h."

Chad barste bijna in lachen uit toen Trevor naast hem mopperde.

"Kunnen jullie hiermee kappen?" Gromde Trevor.

"Kappen met wat?" Zeiden Envy en Chad gelijktijdig dat een koor van gegiechel tussen broer en zus starte.

Envy lachte naar haar broer en herinnerde zich alle keren dat ze in de problemen kwamen terwijl ze opgroeiden omdat ze niet konden stoppen met giechelen en niet stil waren. Nu ik erover nadenk was het meestal gebeurd toen ze geacht werden te gaan slapen. Ze wierp een blik op Chad. Ja, zijn ogen waren glazig.

Devon besteedde nu niet echt veel aandacht aan het geplaag. Hij had Warren in de verte gezien toen hij een demon molesteerde en tegen de drang om te veranderen vocht zodat hij met hem kon wegrennen.

Envy ving Devon's uitdrukking op en zag het verlangen in de manier waarop zijn ogen van kleur veranderden. Ze volgde zijn blik en zag de jaguar en het drong tot haar door dat het in zijn aard was om te veranderen. Waarschijnlijk bleef hij alleen vanwege haar en dat was niet echt eerlijk voor hem.

"Waarom ga je niet helpen?" Zei ze terwijl ze haar hand uitstrekte en haar handpalm op zijn bovenarm legde. "Ik red me wel."

Devon keek haar aan, "hoe kom je thuis?"

“Ik breng haar naar mijn huis,” zei Chad die het idee echt leuk vond. Het appartement had niet meer hetzelfde gevoeld sinds ze was vertrokken. "Ik ben toch klaar om hier weg te komen. Je bij mij stoppen en haar oppikken als je hier klaar bent." Hij voegde er snel aan toe. "En neem je tijd, want we zullen hoe dan ook waarschijnlijk helemaal kapot zijn."

Devon stond op het punt te protesteren, maar keek naar broer en zus, zich voor het eerst realiserend dat ze zo moe waren dat ze bijna high waren. Hij voelde een steek van schuld omdat hij het niet eerder had opgemerkt. Mensen hebben tweemaal zoveel slaap nodig als een shifter deed … zo niet meer.

"Oké," gaf Devon toe en gaf Envy een slepende kus. "Ik kom langs om je op te halen … ga slapen."

Envy knikte en zag hoe Devon zijn kleren uitdeed en in zijn jaguar-vorm verschoof. Hij begaf zich bij Warren over het kerkhof en ze verwonderde zich erover hoe sierlijk hij eruitzag in alle vormen.

"Kunnen we nu gaan?" Trevor's stem was donker en hield niet van de manier waarop Envy naar Devon zat te staren.

Envy en Chad knikten beiden instemmend.

“Goed idee,” zei Chad. "Ik zou het vreselijk vinden om een doelwit te zijn voor één of andere gelukkige Skitter, alleen maar omdat ik besloot om op het kerkhof te gaan liggen en een dutje te doen. Ik heb de afgelopen dagen niet geslapen.”

De drie vertrokken naar de ingang van de begraafplaats en vermoordden onderweg nog een paar Skitters. Toen ze eindelijk de auto van Trevor bereikten, moest Chad stoppen en staarde een moment, niet in staat om de sadistische grijns te beheersen die op zijn gezicht verscheen.

"Waar is je oude auto?" Vroeg Envy terwijl Trevor de nieuwe zwarte schoonheid naderde. "Niet dat deze er niet geweldig uitziet, omdat dat zo is."

Trevor verstarde plotseling en herinnerde zich de extra functie die Ren op de auto had gezet. Oh shit! Hij had de plotselinge drang om zich om te draaien en als een gek te rennen.

“Trevor,” zei Evey opgewonden in de gestolen stem van Envy. "Ik ben zo blij dat het goed gaat. Ik heb iedereen die naar de ingang kwam en ging gescand en heb al het grootste deel van je rapport in het PIT-systeem opgeslagen."

Alle kleur verdween uit Trevor's gezicht terwijl hij naar Envy keek en de ongelovige uitdrukking op haar gezicht zag.

“Trevor,” Envy imiteerde de bezorgdheid die ze in de stem van de auto had gehoord … haar stem. "Is er iets dat je zou willen delen met de rest van de klas?"

"Oh, wie is dit?" Vroeg Evey. "Ik heb haar nog nooit gezien en ze staat niet in de PIT-gegevensbank. Zal ik haar toevoegen?"

Als Trevor niet beter wist, zou hij zweren dat Evey's stem net iets te zoet was om oprecht te zijn.

"Evey, dit is mijn zus Envy," introduceerde Chad. "Ze is een mens en geen deel van PIT. Kun je ons een lift naar huis geven?”

De autodeuren openden zich en ze stapten naar binnen met Trevor en Chad voorin en Envy op de achterbank.

"Wanneer heb je leren praten?" Vroeg Envy met een blik op Trevor in de achteruitkijkspiegel. Als blikken konden doden, zou er een dode man rijden.

"Nog maar net," zei Evey met een kort, gevat antwoord … en voegde er plotseling aan toe: "Durf niet te denken dat je Trevor van me weg kunt nemen."

Chads wenkbrauwen gingen omhoog in zijn haarlijn voordat hij zo hard begon te lachen dat zijn zijden pijn begonnen te doen.

“O, maak je daar maar geen zorgen over.” Zei ze met een bijna gemene grijns naar Trevor in de spiegel. "Ik ben niet van plan hem van je af te nemen. Ik denk dat jullie het perfecte paar vormen.”

Evey zuchte opgewonden en de deuren van de auto sloegen dicht. "Waar wonen Chad en jij?" Deze keer was de stem vriendelijk.

"Ik zal rijden," zei Trevor, terwijl hij wenste dat de aarde zich zou openen en ermee zou eindigen. "Ga je gang en maak kennis met Envy."

"Ja," zei Envy terwijl Trevor de auto startte. "Vertel me alsjeblieft alles over jou en de leuke dingen die jij en Trevor hebben gedaan."

Chad zat bijna op de vloer van het lachen en stopte niet voordat ze bijna bij zijn appartement waren. Zodra Evey geparkeerd stond, krabbelde Chad de auto uit en snelde het appartement binnen met de wetenschap dat de Envy een paar minuten langer zou duren. Verdomme wangen doen pijn. Wat het nog grappiger maakte, was het kleine feit dat het deze keer niet de schuld van Trevor was.

“Evey,” vroeg Envy liefjes, “vind je het erg als Trevor me naar mijn deur zou brengen? Ik heb vanavond veel te veel monsters gezien om me veilig te voelen … en het lijkt erop dat mijn grote broer me achter me heeft gelaten.”

Trevor kromp ineen omdat hij wist dat hij er zin in had en Evey hielp de zaken niet. Dit was absoluut niet zijn nacht.

"Dat is een goed idee. Trevor, je zorgt ervoor dat er niets mijn nieuwe vriend gebeurt. Ik zal bezig gaan met het bijwerken van je PIT-rapport voor jou.” Het dashboard lichtte op en veranderde in een computerscherm terwijl Evey haar project onderging terwijl ze zachtjes neuriede. Ze had besloten sinds Envy de zus van Chad was en duidelijk met monsters vocht daarom verdiende ze haar eigen bestand toegevoegd aan de PIT databank. In het geheim had ze een foto van het meisje genomen met haar verborgen camera.

Trevor zuchtte en gaf een moment van zelfmedelijden en stapte langzaam uit de auto. Nou, hij had een moment alleen gewild met Envy en nu leek het erop dat hij het zou krijgen. Hij stond helemaal klaar om te proberen de goede kant van dingen te zien, maar de zonnige kant begon er erg zwak uit te zien.

Ze kwamen uiteindelijk bij de deur en Trevor wierp een blik op Evey en zag dat er nu een enorme boom in de voortuin tussen hen stond. Envy koos dat moment om hem aan te kijken en staarde hem fel aan, terwijl hij erover nadacht tijdens de hele rit. Ze stak haar vinger zo hard in zijn borst dat Trevor dacht dat hij daar zeker een gaatje zou hebben als ze klaar waren.

“Was dat een grapje, want als dat zo was, was het niet erg grappig?” Envy siste met een zwijgende stem zonder te weten hoe gevoelig de microfoon van de verdomde auto was.

"Oh, het is een grap, oké," gromde Trevor terug. “Maar het was bedoeld om me te martelen … niet jou. Ik was het eerlijk gezegd vergeten totdat we terug bij de auto kwamen.” Trevor legde uit dat hij zijn hand door zijn pony streek. "Het spijt me dat je dat moest zien."

Toen zij de oprechtheid in zijn ogen zag en het in zijn stem hoorde, drong de wind recht uit de driftbui van Envy. Hij vertelde de waarheid … hoopte ze. "Waarom zou iemand je dat aandoen?"

Trevor's blauwachtig-zilveren ogen werden een klein beetje donkerder terwijl hij naar zijn soulmate staarde. "Omdat iedereen in de wereld weet dat ik van je hou en je mij haat. Ze denken dat het grappig is. Waarom denk je dat Chad de hele rit lachte?”

“Trevor,” Envy voelde haar pijn in de borst samentrekken met zijn woorden. "Dat is niet waar," verbeterde ze zacht. "Ik zou je nooit kunnen haten."

"Ik weet het," hij gaf haar een kleine glimlach, maar het vervaagde snel in een frons. "Ik ben me er heel goed van bewust dat je verliefd bent op ons allebei. Devon weet het ook."

Envy's ogen werden groter en ze deed snel een stap achteruit. Ze schudde nauwelijks haar hoofd en fluisterde: “Waarom zou je dat denken?”

"Wij zijn shifters Envy … we kunnen het ruiken," drong Trevor aan, deed een stap vooruit en verkleinde de afstand tussen hen. “Vertel me niet dat je me niet wilt als ik het weet. Je houdt net zo veel van me als jij van hem houdt, omdat je twee zielsverwanten hebt.” Hij slikte hard nu hij het hardop had gezegd.

Envy bleef zwijgen en keek naar hem met herten-ogen en voelde zich alsof ze in zijn koplampen was gevangen. Ze wist niet hoe ze daarop moest reageren omdat de waarheid was Trevor kon haar nog steeds raken. Ze dwong zichzelf zelfs om haar aantrekkingskracht op hem te negeren, omdat ze Devon had uitgekozen.

"Zeg me dat je niet van me houdt," fluisterde Trevor, dichterbij leunend tot hun lippen elkaar bijna raakten.

Envy was degene die deze keer slikte. Ze wenste zichzelf te ontkennen wat hij zei omdat verborgen gevoelens het niet zouden toestaan. Ze vond het vreselijk om voorgelogen te worden … daarom was ze bijna niet in staat om het zelf te doen. Ze hield nog steeds van hem … maar het was verkeerd om op hetzelfde moment verliefd te zijn op twee mannen.