Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7)

"Waar is het?" Vroeg Angelica aan een van de PIT-teams.

“Ik weet het niet, maar Ren is op de zevende verdieping hij probeert het te vinden,” zei de man die haar herkende.

Angelica en Syn gingen naar de liften en namen er één naar de zevende verdieping. Toen de deuren opengingen, merkte Angelica de geur van bloed als eerste op. Haar ogen verruimden zich naar het bloedbad in de hal.

Ren liet het hele gebied afsluiten door een paar PIT-leden die zich verspreiden tussen de lichamen om te zien of er nog iemand levend was. Het enige andere dat niet op zijn plaats was, was de beveiligingsmedewerker die zich in een hoek achterin het kantoor van de verpleegster schuilhield. Hij wiegde heen en weer en mompelde iets over Magere Hein.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg Angelica.

Ren zuchtte. “Het Klonk als Magere Hein, zeis en zo.”

"Een doodsdemon," mijmerde Angelica. "Ik heb nog nooit tegenover één gestaan, maar ik heb gehoord dat ze echt gemeen kunnen zijn."

"Het zonk in de vloer en verdween." Legde Ren uit. "We hebben het sindsdien niet meer kunnen vinden."

"Het is er nog steeds," Informeerde Syn hen.

"Ik weet het … ik voel zijn kwade energie als een verdomde ziekte over me heen kruipen," zei Ren gefrustreerd.

Angelica haalde diep adem en begon zich mentaal door het ziekenhuis en de verdiepingen boven en onder te voelen. Soms kon ze het onzichtbare pad volgen dat een machtige demon maakte, maar deze demon was overal geweest en ging te vaak op zijn eigen pad om het moeilijk te maken.

Ren's wenkbrauwen schoten omhoog in zijn pony toen hij voelde dat haar kracht hem aanraakte. "Interessant," zei hij, nooit eerder gevoeld. Hij veronderstelde dat als ze in het heiligdom van het kasteel waren, haar macht altijd slapend was omdat ze het niet nodig had. Ren haalde zijn schouders op, want nu was niet het moment om nieuwe krachten uit te proberen en terug keerde naar zijn taak.

Angelica ging weg van het bloedbad naar de noodtrap. Syn stond vlak achter haar toen ze het hoge, smalle gebied binnenkwam en haar een tijdje om zich heen zag kijken. Hij voelde het bloed in zijn aderen opwarmen toen zijn gevoelige oren het geluid hoorden van kinderen die huilden … ze smeekten iemand om hen te helpen. De amethist kleurige ogen van Syn gingen langzaam naar het plafond toen hij zich op het geluid richtte.

Angelica inhaleerde scherp en begon razendsnel de trap op te rennen. Ze bestegen drie verdiepingen en verlieten de tiende. Ze gleed om te stoppen en legde een hand voor haar mond bij het zien van het bloedbad.

Ze keek omlaag en voelde tranen in haar ogen springen toen ze zag dat ze in een plas bloed stond. Een klein kind van niet meer dan vijf jaar oud lag op slechts een paar meter afstand en zijn levenskracht vloeide uit hem weg. Kleine lichamen lagen overal bezaaid, sommigen van hen met uitingen van angst bevroren op hun engelengezichten.

"Nee," fluisterde Angelica. Ze kon bijna alles aan met de klussen die ze deed … bloed, gewonden en demonen, maar deze kinderen waren onschuldig.

Er kwam een angstaanjagende, onmenselijke schreeuw uit de gang, waardoor Angelica en Syn opkeken. De doodsdemon stond in de grote kamer van de kinderafdeling bedekt met bloed. Hij sloeg de kolf van zijn zeis op de grond en brak de tegel voordat hij naar hen toe kwam.

Syn liep langzaam voorbij Angelica en sloop in de richting van de demon toen deze in een snel tempo naderde. Het bracht de zeis omhoog om hem te verwonden, maar Syn's hand kwam omhoog en pakte het wapen, net zoals het blad een centimeter van zijn huid verwijderd was.

“Laat me mezelf voorstellen,” siste Syn en smeet met zijn handpalm in de borst van de demon, reikte door zijn gewaad heen om iets vanbinnen te pakken. De demon krijste en stapte terug, terwijl Syn de zeis in de ene hand hield en iets zwart en kloppend in de andere hand. "Het doden van een kind is niet toegestaan." Zei Syn met een gevaarlijk kalme stem, terwijl hij de zeis optilde met een geoefende hand. "Je zult de pijn kennen die je geeft."

Hij liet het zwarte hart vallen en verschoof de zeis naar zijn rechterhand. Syn draaide het wapen voor hem rond en sneed de demon door met een precieze zwaai. Hij sneed de demon niet volledig doormidden, wilde hem zien lijden en wist dat het meer zou kosten om hem te doden.

"Je bent niet de echte Magere Hein … hij toont genade waar jij dat niet doet," gromde Syn en bracht de zeis over de borst van de demon. "Hij zal je binnenkort zien en je in een kooi opsluiten waar anderen je in stukken zullen scheuren zoals je deze kinderen hebt aangedaan."

Syn’ laatste zwaai van de zeis ging rechtstreeks de donkere kap in en priemde het hoofd van de demon. Het puntje van de zeis begroef zichzelf in de muur en pinde daar de demon vast. Angelica keek toe hoe Syn er nog even naar bleef kijken voordat het plotseling in fel witte vlammen uiteenspatte.

"Syn," fluisterde Angelica toen hij niet bewoog en benaderde hem langzaam.

Syn ademde zwaar met zijn handen als vuisten aan zijn zijden. “Oorlog is niet voor kinderen,” zei hij terwijl hij probeerde zijn woede te beheersen en het ziekenhuis niet met de grond gelijk kon maken. "Dit moet uit de geschiedenis worden gewist."

Angelica stak haar hand uit om zijn arm aan te raken, maar hij stapte van haar weg. Ze voelde tranen in haar ogen toen Syn naar het dichtstbijzijnde kind liep, een kleine jongen, en pakte hem voorzichtig op. Hij plaatste het kleine levenloze lichaam in een bed, ging op de rand zitten en veegde het haar zachtjes uit het gezicht van het kind.

Hij legde zijn hand op het hart van de kleine jongen. Angelica's mond viel open van verbazing toen ze een zacht wit licht zag schijnen toen Syn's hand de borst van het kind raakte. De wonden van de jongen verdwenen langzaam en elk spoor van bloed.

Angelica drukte haar handen tegen haar mond, kon het huilerige lachen niet onder controle houden toen het kind plotseling diep ademhaalde en begon normaal te ademen. Syn leunde naar beneden om iets in zijn oor te fluisteren voordat hij opstond en een ander kind uit zijn eigen plas bloed haalde. Hij begon het proces opnieuw en eindigde opnieuw met gefluisterde woorden naast het oor van het kind.

Toen hij aan het derde kind begon, begon Angelica traagheid in de bewegingen van Syn te zien en een verduistering om zijn ogen. Ze staarde rond naar de kinderen die nog languit op de grond lagen. Ze pakte het kind dat het dichtst bij haar was op en legde het kleine meisje op een leeg bed.

Syn strompelde weg van het derde kind en merkte dat het volgende bed al een lichaam had. Hij struikelde in de richting van het bed terwijl hij voelde dat zich zweetparels op zijn huid vormden … hem waarschuwend dat hij te veel kracht gebruikte. Hij negeerde de waarschuwing.

Ze begonnen gelijk te bewegen … ze pakte de kinderen op terwijl hij achter haar aanliep, genezend en fluisterend tegen hen. Toen Angelica het laatste kind in een bed had gelegd, draaide ze zich om om naar Syn te kijken en hapte naar adem toen de machtige man die zichzelf staande probeerde te houden door tegen één van de levens ondersteunende machines te leunen, struikelend en omver te werpen.

Ze snelde naar hem toe met uitgestrekte hand om hem te helpen, maar Syn wimpelde haar af en ging naar het volgende kind. Zijn tranen stroomden zwijgend over zijn wangen, maar hij dacht er niet aan.

Toen hij klaar was met het helen van dat kind, draaide Syn zich om en liep naar het volgende bed, maar viel halverwege op zijn knieën. Op basis van zijn woede om kracht stootte hij de koude tegelvloer af en greep het bedhek vast om zichzelf te stabiliseren.

Toen Angelica zag hoe wit zijn gezicht was geworden, wilde ze hem zeggen te stoppen … dat het hem doodde, maar ze hield haar lippen op elkaar, wetende dat het nutteloos zou zijn hem nu af te leiden. Hij was onvermurwbaar over het redden van al deze kinderen en ze wenste God dat ze hem kon helpen, maar dat vermogen had ze niet. Ze zou zich niet druk maken om bijna zichzelf te vermoorden. Hoe kon ze ook na wat hij aan het doen was?

Terwijl hij opstond, naderde Syn het laatste bed en viel bijna over het kind in zijn poging hem te bereiken. Zijn ademhaling was moeizaam en het zweet vormde rivieren onder zijn hemd. Het duurde langer om het laatste kind te genezen en hij schreeuwde bijna zijn frustratie uit voordat het hart van het kind een gestaag ritme kreeg onder zijn handpalm. Hij ontspande zich niet totdat het eerste levensadem werd ingenomen.

Angelica keek toe terwijl Syn naar voren leunde en fluisterde in het oor van het kind, maar ineenkromp toen ze merkte dat hij problemen had om weer rechtop te zitten. Ze haastte zich naar voren en sloeg haar arm om zijn schouders om hem rechtop te houden, leunend tegen haar als steun. Ze wilde huilen omdat zijn ogen niet meer open waren en worstelde om haar mobiele telefoon uit haar zak te halen om hulp te vragen.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.