Düş Kapanı

Evde ses yapmak, hatta çok konuşmak yasaktı. Oynamak yasaktı. Evdeki işleri bitirmeden yatağa girmek yasaktı. Artmış yemekleri bitirmeden sıcak yemekten tatmak, taze ekmek yemek yasaktı. Özel eşyalara sahip olmak ya da uluorta ödev yapmak yasaktı. Bu yüzden ödevlerini gece herkes uyurken gizlice yapıyordu. Geç yatmanın bedelini okula gecikerek ödüyordu.

Zeynep’in gözleri karşı yoldan geçen bir çocuğa takıldı. Bir eliyle annesinin, diğer eliyle babasının elini tutmuştu. Onlarla gülüşerek yoluna devam ediyordu. Eve varınca annesi ona kek yaptığı için mi bu kadar mutluydu acaba, yoksa babası ona ışıklı ayakkabı aldığı için mi? Tabii ya, Zeynep akşamları çok uykusu geldiği halde çerezleri kaldırıp bulaşıkları yıkamadan yatamıyorken, bu çocuk çok üşüdüğünde üzerine battaniye çekip koltukta uyuyakalıyordu belki de. Sonra babası onu yatağına götürüyordu kesin. Aklına gelenler öyle ulaşılmaz geldi ki gözüne. Anne ve babasının elini aynı anda tutmanın nasıl bir duygu olduğunu unuttuğunu fark etti. Bu duyguyu bir daha hiç tadamayacak olmaktan korktu.

Zeynep hızla ayağa kalktı. Anne ve baba arasında kavgalar, tatsızlıklar olurdu. Konuşurlar, geçerdi. Vazoyu kırdığı gece babasının neler söylediğini hatırlamaya çalıştı. Evet, o da buna benzer bir şeyler söylemişti. “Benim annemle babam barışacaklar,” dedi. İçine, yaşadıklarına tahammül etmesine yetecek kadar umut doldu.

“Ne dedin abla?”

Taş ile yere bir şeyler çizmeye çalışan Kasım ve İsmail, ablalarına şaşkın şaşkın baktılar.

“Verin çabuk elinizdeki taşları.”

“Abla ne oldu?”

“Bir şey yok. Seksek oynayasım geldi sadece. Var mısınız oynamaya?”

“Evet.”

“Ama yere ben çizeceğim.”

Kasım zıpladı:

“Oyuna da ilk ben başlayacağım.”

O akşam da her akşam olduğu gibi ödevini yapmak için herkesin yatmasını bekledi. Ödevleri öyle geç bitti ki, ertesi sabah Zeynep yine uyuyakaldı. Gözlerini aralayıp duvarda asılı saate baktığında, başından aşağı kaynar sular döküldü. Hemen hazırlandı. İsmail, ablasının eteğine yapıştı:

“Abla, çok acıktım ben.”

“Gitmem lazım kardeşim. Geç kaldım okula.”

“Ama annem kalkmadı. Bana ekmek arası yapamaz mısın?”

Giydiği ayakkabıları çıkarıp mutfağa gitti ve kardeşlerinin ekmeklerine peynir koydu. Masaya birer bardak sütü de yerleştirip telaşla seslendi:

“Şimdi benim gitmem lazım. Sakın ben yokken gürültü yapmayın.”

Koşmaya başladı. O kadar hızlı koşuyordu ki, gelen geçen ona bakıyordu. Nefes nefese kaldı. Yine de duraklamadan koştu. Kalbi yerinden fırlayacak gibi atıyordu.

“Geç kalamam… Geç kalamam…”

Okulun kapısından içeri girince adımları yavaşladı. Birkaç adım daha atıp durdu. Görünürde kimsecikler yoktu. Yine geç kalmıştı. Okulun bahçesinden sınıfını seyretti. Birazdan başına gelecekleri düşündü. Vücudu buz kesildi. Alay konusu olmaktan çok sıkılmıştı. Ne yapacağını bilemeden uzun müddet bekledi. Birkaç dakika sonra teneffüs zili çaldı. Öğrenciler teker teker okulun bahçesine doluşmaya başladılar. Kimi sek sek oynuyordu, kimiyse kovalamaca. Kimi arkadaşlarıyla ayaküstü konuşuyor, kimi köşesine çekilmiş kendi başına oturuyordu. Tıpkı Zeynep gibi.

On beş dakikalık teneffüs bitince öğrenciler teker teker okul binasına girmeye başladılar. Zeynep de aralarına karışarak ilgi çekmeden sınıfına girmeyi denedi. Başarmıştı. Kimse geciktiğini fark etmemişti. Belki de bu yöntem ara ara onu cezadan kurtarabilirdi.

* * *

Okul çıkışı eve varan Zeynep, çantasını odasına koydu ve kardeşlerinin yanına gitti. Ablasını gören Kasım gurur duyarak elindekini gösterdi:

“Abla bak.”

“Nedir o?”

“Peçeteden hayalet. İp, mendil ve kalemle yaptım.”

“Korkunç. Siz bir şeyler yediniz mi?”

“Hayır abla.”

“Asiye anne nerede?”

“Bilmiyorum.”

Zeynep, üvey annesinin kardeşlerini sürekli aç bırakmasına için için kızıyordu. Hemen mutfağa girdi. Kardeşleri bitki çayı içmeyi severlerdi. Çaydanlığa su koydu. Masaya kahvaltılık bir şeyler çıkardı. Tavaya kırdığı yumurta pişince kardeşlerine seslendi: