Юлда булу хәерле… / Лучше быть в пути…

– Ходаем, болар юлыңа каршы төшсә, ни эшләрсең, – дип пышылдадым үзалдыма.

– Алар инде көрәшә, дөресрәге, үз-үзләрен көрәшкә әзерлиләр, бер-берсен психологик басым ясап куркытырга телиләр, – диде Халназар әфәнде, пышылдауга пышылдау белән җавап кайтарып.

– Шулкадәр якынлашып та бер-беренә ташланмаулары гаҗәп. Болардагы түземлек һәм ихтыяр көче…

– Шуңа да аларны «алабай» дип йөртәләр. Профессионал көрәшчеләр кебек бит алар… Хәзер башлана… Менә күрерсез, хәзер башлана, – дип, болай да соң дәрәҗәгә җиткән киеренкелекне бермә-бер арттыра, кискенләштерә төште Халназар.

Һәм башланды да… Алабайларга кемдер әмер бирдеме, әллә берәүнең көрсенүе туры гына килде, араларында бер метр-метр ярым ара калып барганда, алар кинәт арткы аякларын тыгыз комга тагы да ныграк тери төшеп, алгы аяклары белән югары күтәрелделәр. Һәм зур ачылган җәенке авызлары белән бер-беренең калын, таза муеннарына ташландылар.

Икесе дә нәкъ бер мизгелдә ыргылды. Әмма берсе, сикергән җирендә эленеп калган сыман беразга тоткарлана төштеме, елгырлык күрсәтеп, түбәндә калганының муеныннан эләктереп алды. Һәм башын әле бер, әле икенче тарафка чайкый-чайкый, эләктереп алган муенны ычкындырмыйча тарткаларга, йолыккаларга кереште…

– Бетерә бит бу моны, ычкындырмый… Буып үтерә, – дип, күршеләремә йөзем бордым. Бу кадәр дә мәрхәмәтсез көрәшнең шаһиты буласы килми иде.

– Үтерми, – дип, елмаеп, минем пошаманга төшүемнән үзенә күрә бер ямь табып җавап кайтарды Халназар әфәнде. – Әле башлана гына. Көрәшнең зуры алда.

– Сугыштырмаска иде үзләрен. Җан ияләре бит, – дим. Ә күзләр барыбер көрәш мәйданында. Аста калганга көч биреп җилкенгән куллар, җилкәләр талпынып-талпынып куя, «әйдә, тор, бирешмә» дип кычкырасы килә хәтта.

– Алабайлар өчен борчылма син, – дип тынычландыра аның саен затлы төрекмән егете Халназар. – Кешеләр сугышканны, илләр сугышканны күрергә язмасын.

– Шулай анысы, кешеләр сугышсыз яши белми, – дип килешми хәлем юк иде. – Гасырлар буе сугышалар. Әмма һич туеп туктамыйлар…

Ул да түгел, аста калган эт, кинәт кенә чүгеп, комга егылды да күз ачып йомганчы аркасында бер кат бөтерелеп алгач торырга ыргылды һәм өскә калкып чыкты. Авызларын зур ачып, бер мәлгә сизгерлеген югалтып алган, инде мин җиңүчегә чыгарып өлгергән нәселдәшенең муен аркасыннан кабып алды.

– Юлбарс өскә чыкты, безнең Юлбарс, безнең Юлбарс, – дип кычкырышты, кул чәбәкләп алды бер читтә җыелышып торган малай-шалай. Йодрыкларын югары чөйделәр.

– Бу – безнең Какоу дусның уллары, – дип ачыклык кертте Халназар. – Әмма ашыгалар, тантана итәргә иртәрәк бит әле.

Икенче тарафымда утырган Валентин Васильевич та көрәш дәртенә кереп чумган, әледән-әле минем җилкәгә төртеп-төртеп куя:

– Мин дә шушысы җиңәр дип уйлаган идем. Ә синеңчә ничек? Монысы елгыр, тыгыз тәнле…

– Әлегә белмим. Әлегә әйтеп булмый, – дигән булдым, бик тә белдекле атлы булып. Мин бит Халназар әфәнденең һәр сүзен ишетәм, ә Сорокин икенче тарафта, ул ишетми. Шуңа үз туксаны туксан әле аның.

– Беләсеңме, бу эт үзен тыйнак, тынычрак тоткан сыман тоелды миңа. Җиңүгә, үзенең көченә ышанычы булган көрәшчеләр шундый була. Мин монысын яклап борчылам. Ә син? – дип, миннән җавап көтте ул.

Андый чакта «миңа барыбер» дип әйтү урынлы булмас иде. Дәртләнеп, дөньясын онытып мавыккан кеше алдында үзеңнең битарафлыгыңны күрсәтү яхшы түгел.

– Алай булгач, мин тегесе өчен җан атармын. Икебезгә дә бер үк этне яклау дөрес булмас, – дидем.

Валентин Васильевич бәхетле елмаеп куйды. Әмма аның бу куанычы бик озын гомерле булмады кебек.

– Ай-й-й, – дип, уфтанган аваз чыгарды ул бераздан. Булмады, килеп чыкмады әле бу дигәндәй, җан ачысы белән учын учка бәреп алды.

Какоуның уллары да, ырыйлап-чырыйлап, канәгатьсезлек авазлары чыгарып алдылар. Ә Какоу үзе исә уфтанырга ашыкмады, тынгысызланып, келәмгә таянган кулы белән чигә чәчләрен кашырга кереште.

Гасырлар дыңгычлаган ком барханы өстендә аяусыз көрәш бара иде. Аста калган алабай, муеным кысылды, басылдым дип тормады, бар гәүдәсе белән ыргылып, күз ачып йомган арада югарыга калыкты. Комга кысарга, аста калганны бар гәүдәсе белән басарга омтыл-ды ул.

Шунда келәм өстендә йөзем капкалап утырган икенче төркем калкынып куйгандай булды.

– Җибәрмә, Акгуш. Нык тот, җибәрмә, – дип кычкырынырга керештеләр, бер-берен бүлдереп. – Ак-гу-уш…

Акгуш… Димәк, аккош. Нинди матур исем кушканнар бу эткә, дип уйлап куйдым үзалдыма.

Бу юлы да аста калган алабай, ничек итсә итте, аягүрә торып басты. Көрәш дәвам итте. Көрәш кызганнан-кыза гына бара иде әле. Кемнең җиңәсе, кемнең җиңеләсе су өстенә сәнәк белән язылган, һич әйтерлек түгел.

– Акгуш. Ак-гу-уш… – дип кычкырды берәүләре.

«Юлбарс… Юлба-а-рс…» дигән аваз өстенлек алды аннан.

Кайсы этнең өстә, кайсысының аста икәнлеген үз хуҗалары да ачык кына белеп бетермиләр иде бугай. Вакыт-вакыт кайда кайсы этнең башы, кайда кемнең тырпаеп калган койрык төбе яисә аягы икәнлекне дә аңлап булмый башлады. Ишелгән юан бау сыман бөтәрләнеп, чуалып бетә иде алар.

– Көрәш дисәң дә көрәш икән бу, – дип, янә бер мәртәбә үзенең соклануын белдерде Валентин Васильевич. – Болай ук булыр дип уйламаган идем.

– Этләр сугышмый, чын-чынлап көрәшә, көрәшә генә икән шул, – дип, килешүемне белдердем мин дә.

– Валентин Васильевич Юлбарс яклы. Ә сез кайсы алабайның җиңүен телисез соң? – дип кызыксынды Халназар.

– Мин Аккош яклы. Исеме дә матур, үзе дә… Әмма мин әле аларны бер-береннән аерып та бетерә алмыйм бугай. Икесе дә бер үк төрле бит, ала-кола, алмачуар атка охшаганнар.

– Башта гына, беренче карашка гына ул шулай тоела. Чит илгә барып чыксаң, кешеләр дә барысы бертөсле тоела бит башта.

Дөрес чагыштыру иде бу. Африкага барып чыксаң, беренче көннәрдә кара тәнле кешеләр барысы бертөсле кебек тоела, болар бер-берсен ничек таный, ничек аера икән соң дип гаҗәпләнгәнем бар үземнең дә. Кытайда да шуны кичерергә туры килде. Урам тулы кеше, барысы да бертөсле – көләч йөзле, кысык күзлеләр… Әмма бу беренче көннәрдә генә шулай тоела, әлбәттә. Тиз арада күз ияләшә, күнегә һәм син ул кешеләрнең бездәге кебек үк бер-берен кабатламауларын, һәммәсе үзенә бер үзгәлеккә ия икәнлеген таный, аера башлыйсың.

Ыгы-зыгы килеп, үзара гәпләшеп, бәхәсләшеп утырган кешеләр кинәт барысы берьюлы тынып туктап калдылар. Сулыш алган тавыш та ишетелми торды бермәл. Күзләр – көрәш мәйданында. Авызлар ярым ачык. Димәк, иң киеренке һәм хәлиткеч минут килеп җиткән… Хәтта моңарчы ни тыныч һәм балкып утырган Халназар әфәнде дә, тезләренә таянып, ал тарафка үрелә төште. Аның шомырт кара күзләре уттай яна, иреннәре ярым ачыла төшкән.

Алабайлар икесе дә җиргә елышкан. Җиңүчене ачыкларга тырышып, соңгы көчләрен җыеп, әле һаман тартышалар. Берсенең башы аста калган. Ә икенчесе исә аның муенын зур авызлары белән эләктергән дә бөтерепме-бөтерә, җиргә кыса.

– Ул бит аны буа. Үтерә күрмәсен тагы, – дип пышылдадым, тынычсызланып.

Халназар әфәнде мине ишетте ишетүен, әмма җавап бирергә ашыкмады. Сабыр итик дигәндәй, бармагын селкеп алды. Ә күзләре, йөзе, бөтен игътибары көрәшче алабайларга текәлгән.

– Көрәшне туктатыгыз, җиңде ич, җиңде. Акгуш җиңде, – дип кычкырды арадан берәү.

– Юк, ашыкма, Юлбарс әле бирелмәде, – дип каршы төште кәефе нык кырылган Какоу. Кәефе кырылса да, өмете өзелмәгән иде әле аның.

– Нәрсә көтәләр? Юлбарс җиңелде ич, – дип танырга, уфтанырга мәҗбүр иде Валентин Васильевич.

– Юк әле, юк, – дип, аңарга да бармак янады Халназар.

Нәкъ шулвакыт аста калган алабай бик моңсу гына ике мәртәбә шыңшып куйды. Ул каршылык күрсәтми иде инде.

Шуны гына көткәннәр булып чыкты, һәммәсенә җан керде, күкрәк тутырып сулыш алып куйдылар. Берәүләре кул чапты, берәүләре уфтанды. Какоу малайлары, күз яшьләрен сөртеп, мышык-мышык борыннарын тарта-тарта, бер читкә китеп бардылар.

Ә җиңүче алабай авызын көндәшенең муеныннан арындырып аягүрә торып басты. Һәм, тәненә ябышкан ком бөртекләрен коерга теләп, бар гәүдәсен калтыратып куйды. Күкрәкләрен киерә төште. Башын югары чөйде.

– Этләр җиңүчене үзләре билгели. Көрәшнең тәмамлануын этләр үзләре ачыклый. Җиңелүче эт шыңшып хәбәр сала, ул шул рәвешле үзенең җиңелүен таный. Шун-сыз көрәшне туктатырга ярамый, – дип ачыклык кертте, ниһаять, иркен сулыш алып, кире келәм өстендәге урынына утырган Халназар әфәнде. Һәм бераздан өстәп куйды: – Бу көрәштә алар үзләре хөкемдар. Кешеләр-дән аермалы буларак, алар алдый, хәрәмләшә белми.

Җиңелүче алабай да баш калкытты, ниһаять. Җиңүчегә рәхәт тә, җиңелүче хәленә дә керә белергә кирәк. Егылган җирдән тору, җиңелгән көрәш мәйданыннан чыгып китү өчен дә ай-һай бик зур көч һәм ихтыяр кирәк.

Юлбарс дүрт аякка торып басты. Йоласын туры китереп, ул да, бар тәне белән калтыранып, йоннарына кунган ком һәм балчык тузаныннан арынды. Һәм шунда гына үзеннән ике метр чамасы арада торган җиңүчегә күз төшереп алды. Дөрес, җиңүчедән аермалы буларак, аның муен югарыга түгел, бераз алгарак һәм түбәнгәрәк сыгылган. Күзләр кечерәеп калган, колаклары салыныбрак төшкән кебек. Менә ул җиңүчегә карап тагы бер тапкыр ипле генә чинап алды да чыгар юлга таба борылды.

Җиңүче дә үз чиратында баш каккандай хәрәкәт белән җавап кайтарды.

Шунда ике тарафтан бер үк вакытта килеп чыккан ике егет, үз алабайлары янына килеп, аларны бәйгә алдылар. Һәм, җитәкләп, чыгу юлына алып киттеләр. Җиңелүче этнең хуҗасы, ничектер үзенең канәгатьсезлеген белдерепме, кулына урап тоткан каеш очы белән этенә янап кизәнгәндәй итте. Юлбарс үз хуҗасының бу кинаясен сизмәгән дә кебек булды. Әллә сизеп тә сизмәгәнгә сабыштымы?..

Шунда бу хәрәкәтне күреп калган җиңүче Аккошның үз-үзен тотышын күрсәң икән. Ул арт аякларына үрә басты да, зур азау тешләрен ыржайтып, теге егеткә шундый итеп ыргылды ки, моны һич көтмәгән хуҗасын аяктан егып, бермәл өстерәп барды. Егылса да, хуҗасы бавын кулдан ычкындырмады. Шул гына коткарды җиңелүче алабай хуҗасын. Өзәчәк иде юкса… Тырмаша-тырмаша өрде ул аның артыннан.

– Афәрин, менә ул кайда чын джентльменнар, – дип хуплап алды этләрнең үз-үзләрен тотышына хәйран калып утырган Валентин Васильевич.

Аның белән килешмәү мөмкин түгел иде. Этләрнең бу сугышын, аларның үз-үзләрен тотышын, бер-берләренә булган мөнәсәбәтне кинога төшерергә иде дә… Кинога төшерергә дә, урынлы-урынсызга дөнья беткәндәй талашкан-сугышкан, бер-берсен рәнҗетү, кимсетүдән тәм тапкан, кан койган, кеше кадәр кеше гомерен дә бернигә санамаган яшьләргә, олыгаеп та акыл кермәгән калай әтәчләргә күрсәтергә иде. Этләрдән булса да гыйбрәт алсыннар иде кешеләр…

– Кара инде, күпме сугыштылар, ник берсендә кан тамчысы күренсен. Шундый көчле авыз, шундый үткер тешләр була торып… – дип, хәйран калып сүз башлаган идем. Башлаган сүземне тәмамларга бирмәделәр. Бер-берен бүлдереп аңлатырга, үз алабайлары белән горурланырга кереште төрекмән ир-атлары.

– Сугышмый алар, көрәшә генә, – диде Халназар.

– Дүрт аяклы булсалар да, алабайда кеше акыллары бар, – дип өстәде Какоу. – Ә менә шакалга юлыкса, бер кабуда муенын өзә…

– Төрекмән алабайлары әнә шундый була, – дип, басым ясап, үзе дә сизмәстән күкрәген киереп куйды Ораз. Туган илнең, туган җирнең этләре дә кадерле һәм үзгә була шул адәм баласы өчен.

Бер горурлык белән сөйли иде алар.

Аларның һәр сүзеннән, холык-фигыльләреннән, үз-үзләрен тотышыннан горурлык, чиксез горурлык хисе сирпелеп тора иде шулчак.

Ул көннән соң инде байтак вакыт кичте. Көн артыннан көн узып тора. Күп кенә очрашулар, байтак кына таныш-белеш инде хәтердән дә җуелып бара. Ә дүрт аяклы эт буларак дөньяга яратылган төрекмән алабайлары күз алдыннан китми, күңелдән чыкмый һаман.

Ашхабад – МәскәүНоябрь, 2002

Урман карачкысы

Бүреген артка чөя төшеп, маңгаена бәреп чыккан тирне сөртеп алды Нургаяз. Ниһаять, иркенләп сулыш алырга да була. Менә ничә көн инде иртәдән кичкә кадәр кулыннан төшмәгән балтасына карап куйды ул. Баш бармаклары белән шудырып аның үткенлеген чамалады. Алай да балта чыдый, балта түзә әле, дип уйлап куйды ул. Бер атна эчендә ун меңнән артык чыршы кисеп озатты ич. Үзе үстергән агачларга үзе балта чапты… Нишлисең, махсус үстерелгән агачлар булгач, башка чараң юк. Бәйрәм хакына… Яңа ел хакына… Шул чыршылар әйләнәсендә уйнап бәйрәм итәчәк шәһәрдәге сабыйлар хакына кисте… Быел ун мең. Киләсе елга ун мең. Алга таба да шулай – барысы да уйланылган, планда каралган. Әнә ич, рәт-рәт булып, килер яңа елларны көтеп чиратка баскан чыршылары. Имин еллар гына булсын, чыршыга килеп терәлмәс, дип төгәлләде уйларын.

Төгәлләвен төгәлләде. Әмма күңелендә күптән йөргән бер теләге бар иде аның: өй түренә ямь-яшел чыршы кертеп урнаштыру. Гомерендә бер генә тапкыр булса да яңа елны җылы өй түрендә утырган чыршы янәшәсендә каршы алу. Елы да гадәти генә түгел – алтмышынчы яңа елы. Күптән карап торган, хәстәрләп килгән чыршысы да бар.

Ныклы бер фикергә килеп, тәвәккәл адымнар белән көрт ерып, шул чыршыга төбәп китте Нургаяз. Иңбашына ак шәл салган сабыр туташ сыман, әнә үзе дә аны көтеп утыра. Бәйрәм күлмәгедәй киң ябалдашлары ап-ак карга сыгылып-сыгылып төшкән. Ирексездән бер чыршыга, бер кулындагы балта йөзенә карангалап торды Нургаяз. Бирчәйгән бармаклары белән сыпырып, кабат-кабат балтаның үткенлеген тикшерде. Әллә үтмәсләнгән инде?.. Үзе һаман балта йөзен сыпыра, үзе чыршы әйләнә көрт еруын дәвам итә. Чыршының төбенә кай тарафтан килергә дә белгән юк, куе тармаклы киң ябалдашлар белән уратып алынган.

Әллә нәрсә булды, бөтенләй чарасызланып калды бит әле ул. Балтасы да үтмәсләнгән, чыршы төбен дә табарлык түгел. Шуның өстенә кары да тирән. Быелга калып торсынмы соң әллә… Киләсе елга тәвәккәлләр, боерган булса. Ел да, ел да кар болай күп яумас, көне дә әнә чалт аяз, үзең үстергән агачка кызганмый ничек кул күтәрергә кирәк?! Чү, алсулана барган кояш нурлары да, аның чыршысы ботакларына уралып, кар бөртекләре белән уйный-шаяра түгелме соң?..

Ныклы бер фикергә килеп, ул кулындагы балтаны бил каешына кыстырырга ашыкты һәм, иркен сулыш алып, кытыршыланып беткән уч төпләрен бер-берсенә ышкып алгач, көрт ерып кайтырга чыкты. Юлдан түгел, турыдан гына, ерак түгел агып яткан салкын чишмә аша кайтырга ниятләгән иде ул.

Кышын урман шәрәләнеп кала, диләр. Бу хакта Нургаязның да ишеткәне бар. Урман читләтеп машинада узган кешегә бу, бәлки, чынлап та шулай тоеладыр. Әмма Нургаяз өчен түгел… Кышкы урман үзе бер мөстәкыйль дөнья булып яши, иркен сулыш ала. Тик шулай да бушап калмый, кырыкмаса-кырык төрле җәнлек һәм кош-кортлары белән көндәлек мәшәкатьләргә чума. Кар өстендәге эзләр, агач башыннан коелган учлам-учлам кар, корыган ботак кисәкләре, усак каерыларындагы теш тамгалары – һәркайсы кышкы урманның ыгы-зыгылы тормышы турында сөйли.

Дөньясын онытып, шул хактагы уйларга бирелеп барганда, кинәт аның каршысына кабаланып чапкан куян килеп чыкты. Әллә куркудан югалып калды, колакларын үрә торгызган ап-ак куян текәлеп диярлек аңа карап тора иде. Нургаяз үзе дә ирексездән, атларга-атламаска белмичә, урынында катып калды. Гомер булмаган хәл – куян белән карашлары очрашты аларның. Ул – куянга, куян аңа күзләрен мөлдерәтеп карап торалар, әйтерсең магнитланганнар. Араларында күп булса алты-җиде адым ара булгандыр, артык түгел. Тын да алырга уңайсызланып, керфек тә какмый карап торды Нургаяз. Куянның күзләре кылый диләр, – ялган, дигән уй йөгереп узды аның күңеленнән. Ә куян аның саен күзләрен зуррак ачып, текәлгән көе тик басып тора. Куян куркак диләр, – бусы да ялган, монысы инде үзеннән-үзе килде аның уена. Күңелен шом, ниндидер сәер шом баса башлады урманчының. Гаҗәп, әмма ул калтырана башлаган иде. Ләкин суыктан түгел. Бу көтелмәгән сәер очрашу һәм талгынлык, урман эчендә ялгыз куян белән күзгә-күз карашып тору тагын күпме дәвам иткән булыр иде, әйтүе кыен. Куян түгел, бүре яисә кабан дуңгызы белән очрашканда да куркуның ни икәнлеген белмәгән, урманда гомер кичергән урманчы түзмәде. Үзен биләп алган шомнан тизрәк арынырга теләгәндәй, карашын читкә тайпылдырды. Куян да моны шундук тоеп алды һәм уңга-сулга күзләрен йөгертергә кереште. Урманчыны сыный, аны аңларга тели, әллә ни дә булса аңлатырга омтыла идеме соң ул үзенең бу әрсезлеге белән? Теле генә юк, әгәр теле булса, куян һич кенә дә мәгънәсез сүз әйтмәгән булыр иде, мөгаен.

Нургаяз, башкача болай булдыра алмыйм дигәндәй, сак кына алга омтылып алды. Серле тынлыкны югалту, чәлпәрәмә вату өчен шул җитә калды. Куянның борын тишекләре киң ачылып, колаклары тагы да тырпая төште, һәм ул шундук тирән кар өстеннән бата-чума сикергәләп китеп тә барды. Ә икенче яктагы куелыкта кинәт корыган куак шартлап сынды… Хикмәт менә нидә икән. Агачлар артында кире борылырга мәҗбүр булган төлкенең ялкын теле сыман койрыгы гына шәйләнеп калды.

Берничә адым атлауга, тагы өр-яңа эзләргә юлыкты ул. Ана поши, бозавын ияртеп, салкын чишмәгә таба киткән дигән уй үтте башыннан. Эзләренә әле бәс кунарга да өлгермәгән. Кар тирән. Берәүгә дә йөрү җиңел түгел мондый кышта…

Ниһаять, ул салкын чишмә читенә килеп чыкты. Чишмә аръягындагы зур алан читендә аның ялгыз йорты урнашкан. Салкын чишмә исә – бу урманның мактанычы. Халык телендә аны Силингөр дип йөртәләр.

Силингөр… Бу чишмәгә нигә нәкъ менә шундый исем тагылганын ачык кына белүче юк. Шулай да Нургаязның бабасы элекке елларда моны үзенчә гөманлап аңлата торган булган. Имеш, бу – тере су, тирә-юньдәге калын урманның җаны. Нинди генә буран һәм чатнама суыклар булмасын, аны бервакытта да кар-боз капламый. Нәни генә тар инешне хәтерләткән чишмәнең, урманны кыл урталай бүлеп, ничек ярсып һәм кабаланып акканын күзәтеп, тыңлап торсаң, исең-акылың китәр. Шаулап, гөрләп ага ул. Урманның, андагы һәммә тереклекнең һәм агачларның теле, имеш, бу чишмә. Гөр килеп ага, берөзлексез сөйләнеп ага, шуңа Силингөр дип атаганнар да…

Гомере шушы су читендә узды Нургаязның. Ул шушында аучы кышлагында туган. Унҗиде яше тулыр-тулмас чактан сугышка чыгып китте һәм дүрт ел буе ут эчендә Европаны аркылыга гизеп, шушында кайтып та төште. Өйләнде. Уллар үстерде. Инде менә бер ялгызы яшәп калды. Шулай да Силингөрдән, урманыннан аерылмады. Гомеренең соңгы сәгатен дә ул шушында, Силингөрдә каршылар. Мәңгегә шушында калыр…

Бу юлы да Силингөрне тыныч кына атлап үтә алмады ул. Онытылып-онытылып су агышын тыңлап торды. Әйтерсең лә су түгел, гомер шулай ага. Җәен дә, көзен дә, кышын да шул ук аваз. Әмма елның һәр фасылында үзенә бер ямь таба, үзенә бер кабатланмас моң шәйли торган иде ул монда. Җанга якын, күңелгә ятышлы ул моң бары монда гына ишетелә. Җил иссә, урман шавы кушыла аңар, таң беленсә – кошлар сайравы, чикерткә авазы, күке тавышы, тукран тукылдавы… Боларның һәркайсы, чишмә агышына кушылып, моңга әверелә монда. Шуңадыр, Силингөрдә бер ялгызың калып, колак салсаң, күңел мөлдерәп тула, тамакка төер тыгыла. Күңелдәге хис һәм тойгылар тоташ ташкынга әверелер дәрәҗәгә җитә. Урманны, урмандагы һәммә тереклекне, агачларны, үләннәрне берәм-берәм сыйпап-сөеп узасы килә шундый чакларда, кешеләргә – изгелек, табигатькә игелек кенә кыласы килә. Мәңге яшисе…

Менә бүген тагы, сабый чакларындагыдай онытылып, чишмә авазына колак салып тора Нургаяз. Беренче кат монда килеп чыгуы диярсең… Башка һичнинди аваз да ишетелми. Агачлар шавы да, кошлар сайравы да, чикерткә авазы да. Силингөрнең кабалана-кабалана нидер аңлатырга омтылгандай сөйләнүе генә… Беләктәге арыганлык, аяктагы талу онытылды. Ә күңелдә – үзе рәхәт, үзе моңсу, аңлату түгел, үзенә дә аңлау җиңел булмаган бер халәт. «Ун мең… чыршы», – дип куйды ул үзе дә абайламастан. Ун мең! Әйтергә генә җиңел. Силингөр буенда тамыр җәеп, якты зәңгәр күккә омтылган нарасыйлар иде ич алар… Чишмә дә шуңа моңланамы соң әллә бүген?.. Ун мең төп чыршы… Шулкадәрле гаиләгә бәйрәм шатлыгы иңгәндер бүген. Чыршы кисү җиңел түгел, ә кешеләргә бәйрәм шатлыгы озату – башка.

Силингөрдән пар бөркелеп тора. Кышларын гел шулай. Атналар буе күз ачкысыз буран булып та аның кар астында күмелеп калганы юк. Өрәңгеләр шартлап ярылган, имәннәр түзмәгән суыкларда да аны боз капламады. Бүрсет суы һәм гайрәтле Кама калын боз катламы астында калганда да Силингөр җылы пар бөркеп тик шаулап агып ятуын белә. Ә җәйләрен суы тешне сындырырлык салкын була үзенең, андый салкын суны тирә-якта табарлык түгел. Менә шундый чишмә ул Силингөр. Йөзьяшәр нарат тамырлары төбеннән бәреп чыга да ашыгып-кабаланып йөгерергә керешә. Көн йөгерә, ай йөгерә, ел йөгерә шулай. Барыр юлында аңар ком-таш арасыннан кайнап торган яңа чишмәләр кушылып җегәр өстиләр. Саегуны, ару-талуны белми йөгерә Силингөр.

Бил каешына кыстырылган балтаны алып карга сөяп куйды Нургаяз, аннан бүреген салып шул балта сабына элде. Салкын чишмә яныннан үтеп тә аның суын татымый узу, тәнеңә гайрәт иңдерми китү мөмкинме соң?.. Аякларын җәя төшеп ул Силингөрнең ике як ярына басты һәм суга үрелде. Бармакларын, уч төпләрен су өтеп алды, тәндә оеп киткән бөтен күзәнәкләрен кинәт уятып җибәрде. Шул рәхәтлекне тоеп берара торгач кына кушуч тутырып алган суны иреннәренә китерде Нургаяз. Арыган иде. Йотлыгып-йотлыгып эчәсе килә иде аның. Әмма авызына капкан суны йота алмады, тамагыннан су үтмәде. Кинәт тетрәнеп куйды ул. Күккә ашкан биек нарат очларыннан ак бәс коелды. Кабаланып тагы суга үрелде… Ялгышмаган! Юк, ялгышмаган икән – чишмә суыннан кан тәме, кайнар кан исе аңкып тора иде.

* * *

…Өйалды ишеген тырный-тырный тышта эт өргән авазга уянып китте Нургаяз. Нигә өрә икән ул? Нигә шулай ярсый?.. Кешегә ул алай ук өрмәс, бер-бер кыргый җанвар килеп чыктымы икән? «Юлдаш! Юлдаш, нигә өрәсең?..» дип дәшәсе килде аның. Әмма иреннәре ачылмады, тавышы чыкмады. Өй эче янә тынычланып калды. Кипкән иреннәрен чылатырга теләп, авыз эчендә адашкан телен табарга, телен кыймылдатырга итте ул. Әмма барып чыкмады. Әллә иреннәре кымшанмады, әллә теле аңкаудан аерылырга теләми иде. Бөтен тәне оеган, күз кабаклары авырайган. Ул тагын онытылып торды.

…Бу юлы инде аны ат кешнәгән аваз сискәндерде. Аның бахбае кешни иде. Ашарына салынмаган… Эчәсе дә киләдер. Тик менә күзләре генә ачылырга теләми. Күз кабакларына нәрсә шулай баса – керфекләре шулай авырайганмы? Нигә ачылмый соң әле аның күзләре? Күзләре ачылырга тиеш! Болай изрәп яту ярамас, җитәр! Өрә-өрә әнә анда Юлдашның да тавышы беткән, өйалды ишеген тырный-тырный чиный. Этне газапларга ярамас, елый ич, бичара… Торырга… Чыгарга… Юлдашны да тынычландырырга кирәк! Тик менә күзләрне, күзләрне генә ничек ачарга соң?.. Ул янә изрәп йокыга талды.

…Бер мизгел уздымы, бер тәүлекме – хәтерләми. Дөп-дөп ишек каккан, юк, ялгыша, ахры, капка дөбердәткән тавышка уянып китте ул. Башын күтәрә төшеп, сагаеп тыңламакчы булды – башы идәннән күтәрелмәде. Ә капканы аның саен дөбердәтәләр. Тукта, капкамы соң бу, әллә… Капкада бик юк ич. Ишекме? Ишектә дә элгеч юк. Нәрсә бу? Идәнне дөбердәтәләр дисәң… Булмаганны! Өстәвенә колак шаулый, чигә кыса. Әллә йөрәге тибәме соң шулай? Күкрәк читлеген ватарга теләп әллә йөрәге шулай ярсынамы? Юлдаш ни дип өрүдән туктады икән тагы? Атның да тавыш-тыны юк. Бер-бер хәл булмагандыр, исәннәрдер ич?.. Болай яту ярамас, торырга кирәк, торырга. Ачыкканнардыр… Кымшанып, кулларына таянырга ниятләде ул. Ләкин аңар буйсынмады, аны тыңламады куллары. Ә чигәне нидер кыса, һаман җибәрергә теләми.

Ул да түгел, колак төбендә үк ачы итеп сызгырган аваз ишетелә башлады. Бусы инде таныш аваз, аңар яхшы таныш аваз. Кырык дүртнең көзендә Балтыйк буенда окоп өстенә бомбалар шулай сызгырып ява торган иде. «Юк, – диде ул, үз-үзенә әмер биргәндәй итеп, – бирешмәячәк. Аны бомба булып бомба ала алмады ул чакларда. Окоп өстеннән фашист танклары үткәндә дә аны сыта, таптый алмадылар. Инде хәзер үз өендә, үзенең туган нигезендә, Силингөр буенда бирешергә тиешме ул? Юк!.. Ыңгырашу катыш кычкырырга ук керешкән иде инде ул: «Юк! Юк, бирешмәячәк…».

Шунда ул кымшанырга омтылды, әмма иңбашын яшен ташы телеп узгандай булды. Тагын кымшанырга итте, тагын чәнчеп алды. Әмма ул барыбер бирешмәячәк! Уч төпләрен киң җәеп, нәрсәгә дә булса тотынырга, нәрсәгәдер таянып этенергә ниятләде. Куллар буйсынмады. Ләкин үзенең кайда икәнлеген абайлап алды – өйдә, үз идәнендә йөзтүбән ята икән ләбаса. Тупса белән янәшәдә ята. Ишектән кергән дә идәнгә чүгәләгән булып чыга, димәк… Ә шулай да тезләнергә кирәк, аякларына басарга…

Яра сул якта икән, димәк, сул кулга таяну турында уйларга да ярамый. Шуңа ул иң элек уңга табарак янтаерга тырышты, аннан башын тупсага күтәрде. Бу тикле хәлсезләнсә хәлсезләнер икән кеше… Ә барыбер хәрәкәтләнергә кирәк. Оеган тәнне уятырга, күзләрне ачарга, ничек кенә булса да аякланырга, аякланырга аңа хәзер. Юкса соң булуы бар… Уң кулы белән капшана торгач, ишек тоткасын тапты ул. Бөтен җегәрне бер йодрыкка төйнәргә генә кала.

Аякларына басып, ишек борысына сөялгәч, җентекләп өй эчен күзәтеп чыкты. Өйдә бары да элеккечә. Идәндә агып укмашкан кан төерләрен искә алмаганда, берни артмаган, берни кимемәгән… Әйе, стена сәгате туктаган икән әле тагы. Гере өстәлгә төшеп терәлгән… Ишекне ачып өйалдына чыккач, аның күзаллары караңгыланып торды. Туктап хәл алгач, караңгыда куллары белән капшана-капшана болдырга юнәлде. Ул баскан саен сыгылып куйган өйалды идәне суыктан сыкранып-сыкранып калды. Болдырда исә аны Юлдашы каршы алды. Хуҗасын күрү шатлыгыннан эт ни эшләргә белмәде. Әле алгы аяклары белән аның түшенә сикерде, кулларын, бармак очларын ялады. Әле кире дүртаякланып, аның бер алдына, бер артына төшеп, койрыгын, башын болгый-болгый арлы-бирле йөренергә кереште.