Maandans

Kane was te zwak om het meisje te gaan zoeken. Hij kroop op Malachi af en raakte de wang van de man zacht aan. Hij draaide zijn gezicht naar zich toe en voelde verward hoe de zuurstof zijn lichaam verliet. Malachi droeg de oorring met de bloedsteen. Zijn oorring!

In een ogenblik van woede en met een beweging die te snel was om waar te nemen, stond hij recht met de oorring in zijn hand. Kane staarde naar Nathaniel, de man die hem erin had geluisd, en hij verzwolg de duisternis om hem heen tot het hem als een nachtelijk gewaad omhulde. Toen verdween hij erin.

Kane ademde uit en keek toe hoe de rook door de lucht zweefde en samenkrulde voordat het door de wind werd weggeblazen. Hij had de laatste tien jaar van zijn leven rondgezworven van land naar land en van continent naar continent terwijl hij alles leerde en proefde dat hij tijdens zijn dertigjarige gevangenisstraf had moeten missen.

Hij had zijn kracht langzaam terug moeten opbouwen en was begonnen met een doodsbange witte Yorkshire puppie die hij in een uitgeholde boom in dat bos had gevonden. Hij wist dat de hond het huisdier van iemand was geweest en hij voelde spijt dat hij zoiets moest doen, maar de drang om zich te voeden was op dat moment sterker dan zijn wroeging.

Het was pas nadat hij gedronken had dat het tot hem doordrong dat de puppie van het meisje moest zijn dat hem had bevrijd. Hij voelde nog een zwak sprankeltje leven in de kleine haarbal en deed toen het ondenkbare. Hij beet zijn eigen pols door en liet enkele druppels op het roze tongetje vallen. Toen legde hij de puppie op de grond en vroeg zich af waar hij mee bezig was. Het kon onmogelijk lukken… of toch?

Ze had hem twee keer gered zonder het zelf te weten. De herinnering aan haar angstige stem deed hem nog steeds opschrikken uit zijn diepste slaap. Hij wenste dat hij haar gezien had… gewoon een glimp zodat hij een beeld kon plakken op de stem die hem maar bleef achtervolgen.

Hij nam de kleine halsband uit zijn jaszak en keek naar het naamplaatje in de vorm van een been dat eraan vastzat. Hij wist de familienaam, maar het adres klopte al jaren niet meer. Hij was op zoek gegaan nadat hij eindelijk geleerd had om met een computer te werken, maar de ouders van het meisje waren dood en het huis was verkocht. De dochter, van wie hij zeker wist dat zij diegene was die hem terug de vrijheid had geschonken, was spoorloos verdwenen.

Kane gooide zijn sigaret naast zijn linkervoet en stampte die uit. Eenmaal terug in Los Angeles was hij meteen naar de club gegaan die Malachi uitbaatte en waar hij woonde, alleen maar om te concluderen dat het verkocht was en dat zijn kinderen naar een nieuw adres waren verhuisd. De nieuwe woonplaats was niets meer dan een verlaten warenhuis, maar de jaguars hadden het onlangs gerenoveerd tot een nachtclub die hip was en de huidige tijd waardig. De zaak werd nu gerund door Malachi’s kinderen.

Hij schudde zijn hoofd en vroeg zich af hoe Malachi in staat was geweest om te hertrouwen nadat hij zo intens van zijn eerste vrouw had gehouden. Ze was zijn zielsverwante geweest en hoewel gedaanteverwisselaars bekend stonden om hun seksuele driften, was het bijna onmogelijk dat ze nog van iemand anders hielden eenmaal ze hun zielsverwant hadden gevonden.

Nadat Kane wat research had gedaan, ontdekte hij dat Malachi’s nieuwe vrouw hem vier kinderen schonk en uiteindelijk in het kraambed stierf bij de geboorte van Nick, hun jongste zoon.

Malachi was gestorven die nacht toen Kane het gebrul van onder de grond had aangehoord, maar Kane voelde nog steeds de drang om wraak te nemen. Het knaagde voortdurend aan zijn ingewanden. Bijna alle vampiers werden uit de duisternis geboren en misschien was Syn verkeerd geweest om te denken dat hij zo anders was dan zijn bloedverwanten. Misschien had de waanzin van dertig martelende jaren onder de grond voldoende schade aangericht zodat hij nu geen uitzondering meer was. Zijn geest bevond zich nog steeds op die donkere plaats waar Malachi hem in de grond had gestoken.

Volgens Kane waren het de jaguars die als eerste bloed hadden vergoten. Nu was hij terug om zijn respect in natura te betuigen… aan dat hele verdomde ras van gedaanteverwisselaars. Hij zou beginnen met Malachi’s kinderen, maar daar zou het niet mee ophouden. De volgende op zijn lijst waren de kinderen van de gedaanteverwisselaar die hem erin had geluisd… Nathaniel Wilder.

Het vinden van volgelingen die hem van bloed konden voorzien bleek niet moeilijk. Kane verbaasde zich er nog steeds over hoe groot de ondergrondse gothscene in de binnenstad wel was. De meeste van hen droomden slechts van wat hij was… een echte vampier in plaats van een wannabe goth.

Het enige dat hij moest doen was een van hen veranderen en dan deze zielloze volgeling naar eigen believen gebruiken. Hij had de meest gevaarlijke van de groep uitgekozen… diegene die zijn ziel reeds aan de duisternis verkocht leek te hebben. Raven, een schurk, was een borderline psychopaat geweest als mens… een goth verstotene die reeds naar bloed verlangde voordat hij er echt behoefte aan had.

Raven was de enige persoon die Kane ooit ingelichtte over de achterbakse gedaanteverwisselaars die hem in de val lokten en daarna levend onder de grond stopten. Hij wist niet waarom hij het aan Raven had verteld… waarschijnlijk uit verveling.

Kane had de schurk op de stad losgelaten. Nog voordat hij herboren werd was Raven al razend op de wereld geweest en nu had Kane hem een uitlaatklep geboden voor die woede. Raven had het op zich genomen om in naam van Kane wraak te nemen en de zielloze vampier gebruikte zijn nieuwe vaardigheden zo vaak en zo koelbloedig als hij maar kon.

Kane deed zelfs geen moeite om Raven op andere gedachten te brengen, want het paste perfect in zijn plan om de rest van Malachi’s familie naar de verdoemenis te brengen. Waarom zou hij gedaanteverwisselaars beschermen tegen Raven? Het enige dat hij had gedaan was tegen de jongen zeggen dat het niet noodzakelijk was om zich te voeden met mensen en dat hij helemaal niemand kwaad moest doen indien hij dat niet wilde. Het was niet zijn schuld dat Raven het verkoos om in plaats daarvan dood en verderf te zaaien.

Kane had slechts een keer ingegrepen en dat was toen Raven voor het eerst iemand vermoordde en zijn slachtoffer met het merkteken van de vampier zomaar in het zicht van de mensen liet liggen. De geheimhouding van zijn eigen soort was zo normaal voor hem geworden dat Kane vergeten had om dat geheim met Raven te delen. Kane toonde hem toen hoe hij de bijtsporen kon doorklieven zodat het meer op een ‘simpele’ sadistische moord leek.

Raven had er een gewoonte van gemaakt om zijn slachtoffers nabij Maandans te leggen zodat de autoriteiten hen konden vinden. Het was een uitgekiend plan. Het merendeel van de vampiers was aangeboren slecht en Kane had het meeste van zijn ondode leven binnen het bereik van moordenaars doorgebracht. Deze jongen zien moorden voelde niet meer dan normaal aan voor zijn soort.

Indien Syn wakker was om de moordpartijen te zien, dan zou hij de wereld van die ellende verlost hebben door Raven te doden of hem terug aan het graf vast te binden. Nu dat Kane een dergelijke straf had ervaren, wenste hij dat er voor een snelle dood zou worden gekozen..

Voor zijn verbanning had hij met nog een andere vampier vriendschap gesloten… Michael. Ze waren langer samen geweest dan elk van hen zich kon of wilde herinneren. Ze hadden allebei de bloedstenen als geschenk ontvangen omdat ze hun ziel wisten te behouden… zij allebei en Michael’s broer Damon.

Michael had een goede inborst… en stond, zoals het spreekwoord luidt, nog steeds aan de kant van de engelen, hoewel hij het gerucht had opgevangen dat Damon zijn duistere kant had ontwikkeld en zijn broer in het vizier hield. Misschien zou hij Damon, eenmaal de zaken hier afhandeld waren, een bezoekje brengen om hem wat manieren bij te brengen. Kane verwonderde zich over de plotselinge rivaliteit tussen de broers, want Michael hield echt van zijn broer… maar het leveln leek altijd de neiging te hebben om te veranderen en ingewikkelder te worden.

Kane wilde niet dat Michael wist welke verdorvenheid het graf in hem had achtergelaten. Hij had Michael tijdens de laatste paar weken af en toe vanop een afstand in het oog gehouden. Hij wist dat Michael en Warren, de zoon van de oudste jaguar, nu bevriend waren… net zoals hij en Malachi lang geleden.

Gedaanteverwisselaars waren verraders en Michael moest dit nog zelf ervaren. Door zich te ontdoen van de gedaanteverwisselaars zou hij Michael een laatste gunst bewijzen… uit nostalgie zeg maar.

Kane raakte de oorring aan en wist dat het de bloedsteen was die hem er altijd van weerhouden had om mensen te doden. Moest zijn ziel echt slecht zijn, dan zou de magie van de bloedsteen geen effect op hem hebben gehad. Hij had zich vaak afgevraagd hoe Malachi dat simpele feit over het hoofd had gezien… het bewijs van zijn onschuld lag voor het grijpen.

Het deed er niet meer toe… Hij had dertig jaar in gevangenschap doorgebracht omwille van iets dat hij niet had gedaan. ‘Mijn wraak zal zoet zijn, vrienden.’

*****

‘Televerkoper?’ vroeg Chad en probeerde om zijn grijns te verbergen terwijl zijn kleine zus de telefoon zo hard neergooide dat het van het vaste toestel aan de muur denderde. Het kwam kletterend op de vloer terecht.

Envy stelde zich voor dat de telefoon het hoofd van haar vriendje was en schopte het de gang in voordat ze zich tot haar broere richtte. ‘Zijn jullie allemaal honden of zijn het alleen maar de kerels waar ik mee uitga?’

Chad hield in geveinsde overgave zijn handen op. ‘Volgens mij zijn meisjes net zo erg. Kalmeer nu eens en vertel je grote broer wat er aan de hand is.’

Envy legde haar voorhoofd tegen de koele wand. Ze weigerde om zelfs maar een traan te laten opwellen, laat staan om een te laten ontsnappen. Ze hield niet voldoende van Trevor om te huilen omwille van hem en ze was het oprecht beu dat alle jongens op een of andere manier tekortschoten. ‘Jason belde zonet om me mee uit te vragen. Hij dacht dat ik terug single was omdat hij Trevor in een dansclub was tegengekomen. Hij stond bijna te neuken met een ander meisje op de dansvloer.’

Chad schudde zijn hoofd. Hij zou geen medelijden hebben met Trevor eenmaal zijn zus hem te pakken kreeg. ‘Waarom gaan wij dan niet op stap?’ Hij trok vragend een wenkbrauw op. Dit wilde hij voor geen geld in de wereld missen.

Envy hield van dat idee en glimlachte. ‘Geef me tien minuutjes om me klaar te maken.’

Chad knikte, ging op de rand van de sofa zitten en klikte met de afstandsbediening het nieuws aan, hoewel hij er geen aandacht aan schonk. Hij was er toch tegen geweest dat ze met Trevor begon aan te pappen. Hij wist dat die kerel zich alleen maar probeerde te gedragen als een puur Amerikaanse, rijke, bijna universitaire student om iedereen op een dwaalspoor te zetten, maar dat betekende niet dat hij het kon appreciëren dat hij tegen Envy loog over wie hij echt was. Als Trevor met haar naar bed ging, dan moest ze tenminste de waarheid weten over wie ze naaide.

Een relatie baseren op een leugen was vragen om problemen. Als je dan toch moest liegen, dan was het beter om er helemaal buiten te blijven. Hij had Trevor de laatste keer dat hij hem zag in een hoek gedrukt en tegen de undercoveragent gezegd dat hij ofwel de waarheid tegen Envy moest vertellen over wat hij allemaal uitstak, of dat hij haar anders verdomme met rust moest laten. Het was niet zijn schuld dat Trevor naar niemand luisterde behalve naar zichzelf.

Het maakte hem nijdig om te bedenken dat Trevor Envy misschien alleen maar gebruikte terwijl hij undercoverwerk deed in het uitgaansleven. Doordat zij als barmeid in een heleboel clubs bijkluste, had Trevor een reden om voordat de club opening met haar mee naar binnen te gaan en daar dan tot na sluitingsuur te blijven. Door daar te zijn zonder de menigte was hij veel beter in staat om rond te neuzen en Envy besefte het niet.

Chad weigerde om undercover te gaan, ook al probeerden de Speciale Eenheden hem nu al geruime tijd te rekruteren. Hij was hun favoriete persoon om te bellen wanneer er deuren moesten worden ingetrapt en mensen worden neergelegd. En daar had hij geen problemen mee. Hij sloeg liever een klootzak tegen de grond dan rond te sluipen om mensen af te luisteren en documenten te zoeken in de hoop om vuile informatie over iemand te weten te komen.

Hun vriend Jason daarentegen zou een veel geschikter vriendje zijn voor Envy. Ze waren samen naar school gegaan, maar daarin schuilde ook het probleem. Jason was gedurende de hele middelbare school verliefd op haar geweest en had zo vaak rond het huis gehangen dat Envy hem als een broer beschouwde.

Jason was onmiddellijk na de middelbare school toegetreden tot de Rangers van het Nationale Woud van Angeles en had sindsdien geen andere job gehad. Envy hield er nog steeds van om tijd met Jason door te brengen. Ze zag ook haar beste vriendin Tabatha vaker, omdat Tabatha deel uitmaakte van Jason’s eenheid binnen de Rangers.

Chad stond op van de sofa en ging aan de deur van Envy’s slaapkamer staan. Ze waren al vier jaar huisgenoten, sinds hun ouders verongelukt waren in een auto-ongeluk, en ze kwamen geweldig goed overeen. Hij was politieagent en zij was een felbegeerde barmeid bij verschillende bekende clubs in de stad.

De enige reden waarom hij haar niet aanmaande om een ‘echte’ job te vinden, was omdat ze de meeste nachten meer geld verdiende dan hijzelf. Dat maakte alles gemakkelijker, want wanneer de huur betaald moest worden nam Envy dit meestal op zich terwijl hij al de rest regelde.

‘Welke club?’ vroeg hij door de deur heen.

‘Die nieuwe, Maandans.’ Envy trok een beetje van haar lange aardbeikleurige haar in een paardenstaart en liet de rest in lange slierten langs haar rug vallen. ‘Ik kan ondertussen solliciteren als barmeisje als we daar toch zijn.’

Chad fronste. ‘Dat is die club aan de rand van de stad, niet?’ Hij liep terug naar zijn eigen kamer en wachtte op haar antwoord. Recent was dat deel van de stad een beetje gevaarlijk geworden. Verdwijningen waren het meest prominente gevaar en binnen enkele straten van die club waren al heel wat lichamen gevonden.

Tot zover was er niets dat rechtstreeks met de Maandans in verband kon worden gebracht, behalve dan dat de slachtoffers allemaal dansclubs bezochten. Het was vooral het tijdsbestek dat Chad en heel wat andere mensen zo verdacht vonden. Er werd zelfs gespeculeerd of er een seriemoordenaar actief was die daar rondhing. Verscheidene van de laatste slachtoffers waren het laatst gezien in de Maandans. Als politieagent kon hij onmogelijk negeren dat er waarschijnlijk een verband was.

Omdat zijn pistool en penning al in de auto lagen, greep Chad de kleine taser vast en stak deze in de achterste tailleband van zijn broek. Met alle slechte dingen die daar gebeurden wilde hij dat Envy dat ding bij zich hield. Er kon altijd iets misgaan terwijl ze in de club waren.

Hij kwam uit zijn kamer, loerde door de gang en kwam abrupt tot stilstand toen hij zijn zuster zag. Een kort zwartlederen rokje, met kant dat er vanonder uitstak, bedekte haar billen. Een kort topje van zwarte kant ontblootte haar buik. Er waren alleen lapjes leer waar het noodzakelijk was… net voldoende om haar borsten te bedekken en om haar magere buik en haar navel te accentueren.

Ze droeg ook een paar zwartlederen laarzen die tot net over haar knieën kwamen met sierlijke kettingen rond de enkels. Een halsketting die hun moeder haar jaren geleden had gegeven met een mooi stuk amethist kwarts erin. Het meeste van haar rode haar was in een paardenstaart opgetrokken en de rest viel nonchalant over een van haar schouders.

Haar make-up was smaakvol aangebracht met een beetje zwarte eyeliner en oogschaduw en een donkere kleur lippenstift. Ze zag eruit als een sm-meesteres.

‘Verdomme, uit op bloed, ja?’ Chad trok een wenkbrauw op en bekeek haar twee keer van kop tot teen. Hij had zin om het nachtje uit af te zeggen en haar omwille van veiligheidsredenen terug naar haar kamer te sturen.

‘Wel, ik heb beslist. Nadat ik Trevor aangepakt heb, ga ik wat lol maken! Vanaf nu weiger ik om slechts met een kerel uit te gaan… ik wel er een HELEBOEL! Als er zich dan een als een klootzak gedraagt, dan doet het er niet zo toe omdat ik er voldoende zal hebben die hem met plezier een kopje kleiner zullen maken.’

‘Ja, ik weet nog hoe goed dat ging op de middelbare school.’ Chad schudde zijn hoofd. Hij wist dat zijn zus veel onschuldiger was dan ze zich voordeed. ‘Laat ons mijn wagen nemen voor het geval dat het bureau belt.’

‘Alleen als ik mag spelen met de blauwe lichtjes,’ lachte Envy, wel wetende dat ze van hem zou mogen.

Chad zuchtte en begon naar de auto te wandelen. ‘Ik zweer je dat je erger bent dan een kind in een speelgoedwinkel dat knijpt in elk dier dat geluid maakt en iedereen gek maakt.’

‘Wat?’ lachte ze. ‘Ik hou gewoon van blauwe lichtjes. De mensen gaan opzij wanneer ik ze aanzet.’

‘Zoals die keer toen we zonder koffie zaten?’ vroeg hij. ‘Je weet toch dat dit een verspilling van belastingsgeld is, of niet?’

‘Ik zal rijden als je je mond niet houdt. Dan moet je ook de rode lichten en de sirene doorstaan,’ waarschuwde ze met een speelse knipoog.

Chad zweeg onmiddellijk want de laatste keer dat dat gebeurd was, was ze te laat geweest voor haar werk en hij te ziek om te rijden, waardoor hij indommelend naast haar in de passagierszetel had gezeten. De korpschef zeurde er nog steeds over.

*****

Op enkele straten van de club schakelde Envy de blauwe lichtjes uit en keek op naar de schijnwerpers die door de met wolken bedekte hemel dansten.

Ze had de laatste tijd zo vaak moeten werken dat ze nog niet de kans had gezien om de Maandans uit te proberen, maar sommige klanten van haar waren er vol lof over. Aan de buitenkant stelde het niets bijzonders voor. Het zag eruit als een gewoon bakstenen pakhuis met slechts weinig ramen en een groot neonlicht aan de voormuur.

Er stonden mensen in een rij aan te schuiven tot halfweg de enorme parkeerplaats, allemaal gekleed in hun beste clubkledij en uitgelaten met elkaar in gesprek. Het feit dat hier na tien uur ’s avonds nog een wachtrij stond, wees erop dat het lucratief zou zijn om hier te werken.

‘Ja, ik zal zeker en vast solliciteren,’ lachte ze, blij door het vooruitzicht.

‘De wachtrij is tenminste bijna verdwenen,’ zei Chad sarcastisch. Hij wilde niet wachten tot Trevor een serieuze dosis van zijn-zus-op-adrenaline voor de kiezen kreeg.

Hij parkeerde de wagen helemaal vanachter in het donkerste gedeelte van de parking, vlak naast de auto van Trevor. Voordat Envy het portier kon openduwen, greep Chad haar arm vast. ‘Hier.” Hij legde de kleine taser in haar hand, opende daarna zonder een woord te zeggen zijn portier en stapte uit.

Envy liet haar vingers met een glimlach over het apparaat glijden. Haar broer had haar zoveel zelfverdigingstechnieken aangeleerd dat ze waarschijnlijk zonder al te veel moeite de meeste politieagenten waar hij mee samenwerkte aan zou kunnen. Maar Chad had altijd gezegd: ‘Waarom vechten als je alleen maar op een knopje hoeft te drukken?’

Ze liet de taser samen met haar identiteitskaart in het zijzakje van haar lederen rok glijden. Ze zou wel degelijk Trevor’s knopje drukken. Ze zou met plezier op het knopje in de lift drukken om naar de hel te gaan, alleen maar om hem daar te kunnen zien. Niemand bedroog Envy Sexton en kwam er zomaar mee weg.

Ze liepen zij aan zij naar de wachtrij toe en Envy was opgelucht toen de rij plotseling in beweging kwam. Het zou slechts enkele minuten duren om binnen te geraken.

De buitenwipper droeg een mooi broek van Armani met bijpassend jasje. Het hemd daronder accentueerde zijn mooigevormde borstkas. Zijn bruine haar viel aan beide kanten van zijn gezicht in golven naar omlaag. Zijn gezicht vertoonde tekenen van een beginnende stoppelbaard en zijn doordringende donkere ogen gloeiden bijna in het neonlicht.

Chad betaalde en toonde hun identiteitsbewijzen voordat de man een stempel op hun hand zette en het rode zijden touw losmaakte om hen binnen te laten. Ze gingen langs de hoofdingang naar binnen en liepen door een kleine zaal naar een andere deur die openschoof toen ze naderbij kwamen. Ze stopten allebei toen ze in de hoofdzaal binnenkwamen en staarden in het rond. Het was te vergelijken met het betreden van een andere dimensie.

Omdat de parkeerplaats zo vol stond, zou je verwachten dat het hier enorm druk zou zijn, maar dat was niet het geval. Envy’s lippen gingen een beetje uit elkaar toen ze naar het enorme gat liep dat in het midden van de zaal was gemaakt.

Ze stapte dichter bij de reling en keek neer op de dansvloer onder haar. Aan elke kant was een gang die over het gelijkvloers liep met een bar over de hele lengte. De bar zelf leek gemaakt uit gezandstraald glas met zacht neonlicht dat erdoor liep.

Twee trappen liepen links en rechts van haar naar beneden om samen te komen in het midden waar ze verder liepen tot aan de feitelijke dansvloer. De dansvloer gloeide in een zacht soort licht, net voldoende om de voeten in een soort blacklight te vangen. Het droeg allemaal bij tot de stroboscoop die hoog in de lucht hing. Gekleurde spotlights schenen overal behalve rechtstreeks op de dansers.

Door de manier waarop het geheel was opgezet, kon je de dansers vanaf hun knieën naar beneden toe zien, maar de rest van hun lichaam was in schaduwen gehuld.

Envy leunde over de reling en zocht of ze nog meer stukken bar kon zien op de lagere verdieping, maar behalve de dansvloer was er niets te zien. Het deed haar een beetje denken aan een put. Eenmaal je die trap afdaalde werd je overgeleverd aan de genade van de duisternis die de dansers in privacy hulde.

‘Zijn er drie verdiepingen?’ vroeg ze terwijl ze naar het vaste plafond boven hen keek. Met de kelder inbegrepen zou dat de derde verdieping zijn en ze vroeg zich af of dit ook een deel van de club uitmaakte en of het al dan niet toegankelijk was.

Gejuich en gejoel deden haar terug naar beneden kijken. Ze staarde vol ongeloof toen een ijsblauw gekleurde spotlight op de kooi in het midden van de kuil landde. Ze was onmiddellijk in de ban van de man achter de tralies.

Ook Chad’s blik rustte op de kooi. Die zag eruit als een kleine gevangeniscel. Binnenin omcirkelden een man en een vrouw elkaar. Zelfs vanop deze afstand kon hij de broeierigheid van hun bewegingen voelen. De man greep zijn danspartner vast en probeerde haar tegen de tralies te drukken, maar ze dook onder zijn arm en wist zijn aanval af te slaan. Chad’s kneukels werden wit doordat hij de reling vastgreep.

De man draaide zich om, greep haar pols vast en dwong haar rond te draaien om haar as voordat hij haar handen naar de tralies voor zich leidde. Hij deed haar de tralies vastgrijpen en wreef zichzelf tegen haar bijna naakte lichaam tot haar hoofd achterover tegen zijn borst viel alsof ze van het tafereel genoot.

Het was dierlijk, een soort primitieve paringsdans. Chad en Envy waren gefascineerd door de show en werden er allebei op een andere manier door aangegrepen.

Chad keek nog even in stilte toe terwijl het koppel eerst van elkaar wegsprong en de man haar dan terug in een andere positie vastklemde. Hun geile bewegingen deden zijn jeans strakker worden terwijl de heupen van de man heen en weer bonkten tegen de kont van het meisje. Hij wendde zijn blik gefrustreerd af en dwong zichzelf om te kijken naar de decoratie aan de bovenste muren die hij vanuit die hoek kon zien.

Er waren vooral flitsende lichten met vaste blacklights tussen enorme schilderijen die de slanke lichamen van jaguars portreteerden, sommige in een onderling duel en andere op jacht. De dodelijke dieren leken een eigen leven de leiden; de schilderijen bewogen bijna mee met het licht, waardoor de dieren de indruk wekten dat ze leefden en toekeken.

Hij moest toegeven dat het thema nogal uniek was, maar dat het werkte. Zijn ogen volgden de bewegingen van het licht langs de muren en hij zag dat er kettingen tussen de foto’s hingen, sommige inclusief halsband met scherpe punten en zwarte lederen zweep.