Ляцець у неба

Таму шляхі мае бяз слоў.

Шукаю цяплыню, бо гэта мэта!

Не адступлюся, не схілюся я!

І да сапраўднага святла імкнуся.

Да добрых адчуванняў пачуцця.

02.2019

*****

У музыцы я раствараюся на ноты

І хочацца мне танчыць, расквітаць!

І адцягнуцца, каб падчас маркоты,

Наогул пра яе не ўспамінаць!

Люблю я ўслухоўвацца ў словы,

Нібыта ў іх сябе хачу знайсці.

Ці хуткі рытм, або павольны –

Я расчыняю ўсе пачуцці, што ўнутры.

Ёсць шмат цікавых у свеце песень,

Якія дакранаюцца душы!

Дзе падабенства суму ў восень.

Ці весялосці росквiту вясны.

Які настрой, такія чутны жанры!

Што дапаўняюць рознасць глыбіні.

Малююць атмасферу рознай фарбы.

Скарб усёй планеты песень вышыні!

01.2019

*****

Шкада, што мы не сустрэліся зноў.

Напэўна, наш лёс не хоча таго –

Каб мы не звязаліся гукамі слоў,

Не марнаваўшы адзін аднаго.

Без усякай патрэбы на доўг.

Без просьбы, проста ўбачыць.

Ды так, каб размовы на двох.

Жыццё па-рознаму крочыць.

Дарогі, прычыны, адлегласць.

І на патрэбы губляем мы час.

Нібы прайшла ўжо вечнасць,

Цябе я не бачу скрозь мас.

Сустракаю я многіх, але не цябе.

Усіх выпадкова. Дзе дзелася ты?

Хаваем мы праўду, усё ў сабе,

Зачыніўшы пытаннем хады.

Што гэта зменіць, так або не?

Ці будуць выдаткі, прыемнасць?

І без патрэбы, але па віне –

Пісьменнік, жыццёвая беднасць.

09.2018

*****

Ісьці куды, мне не кажы!

Я вырашыў свой лёс накіраваць

На пераплёт рознай мяжы,

Дзе буду рознасць набываць.

Я не хачу губляць свой час,

На аднолькавасць людзей і дзён.

Не варта? Чаканне на параз.

Нераз, але кранае гэта нас!

А колькі перамог жа будзе?

Хачу даведацца ўсё часцей.

З бакоў стаяць і кажуць суддзі,

Ды льюць у вогнiшча алей.

Я не баюся, трэба сбегчы, бегчы!

Не азiрацца і не вяртацца надалей.

Хопіць ляжаць на цёплай печцы,

Бо страціў усё, што меў.

Хто скажа: “Звар'яцеў!”

Я летуценнiк, гэта так, але не важна!

Я здоліў вас, да мары я хацеў –

Адчынена цяпер мне мапа!

01.2020

*****

Адпусьці мяне мая любоў.

Дай подых вольнага паветра!

Каб ня чапала серца боль,

Бо неўзаімна гэта.

Я да цябе, ты ад мяне.

Я з пачуццямі, гэта бачыш…

І ты цураешся мяне!

Ты для мяне, шмат чаго значыш.

Не згасла полымя яшчэ

І не сціхаюць спрэчкі ў галаве.

Як ставіцца мне да цябе,

Калі ты наблiжаешся, звярнулась да мяне?!

Бо іншы раз, перасякаюцца шляхі –

Мы сустракаемся, як ты не хочаш!

І сэнс размоў, як і раней, тугі.

І неўзаемнасць змрочна, побач.

Не адпускае прыцягненне

І не дае спакою мне!

Патрэбен час, каб да цябе імкненне,

Заціхла так, як падабаецца табе.

03.2019

*****

Без рыска няма мне свету,

Не адчуваю, як ідзе жыццё!

На зэдліку, трымаючы газету,

Сыходзіць вера і быццё.

Штодня, успамінаю ўсе выпадкі,

Якія здараліся са мной.

Свярбяць ўчынкамі далонькі:

Хачу на рынг, хачу ў бой!

На сценах кажуць усе карціны,

Пра подзвігі, прыстойных дзён.

Прайшлі хвіліны і гадзіны,

Абсыпаўся над дахам клён.

Як адцягнуцца, і знайсці замену,

І прагнуць, што даспадобы мне?

І адчуваць памеры, меру,

А не трымаць гэта ў сне!

Шкада, не скінуць мне благое,

Апошні год зламаў мяне.

Да перамог, сэрца слабое,

Плата ў болі, у цане.

08.2017

*****

Мне цяжка жыць у адзіноце.

Мяне ніхто не разумеў.

Магчыма, зараз верш ня ў модзе

І я падтрымкаю пусцеў.

Сябры неведаюць навошта.

Не заўважаюць, нібы, сваякі.

Мне аднаму зусім няпроста –

Мэты руйнуюцца ў цішы.

Я нібы захварэў радкамі!

Яны прыходзяць зноў і зноў.

Мне не адмовіцца і так з гадамі,

Я душу імі толькі грэў.

Ніхто не ведае, якое шчасце,

Пры заканчэнні верша ў мяне.

І без цiкавасцi, нават не варта,

Абгрунтаванне ставіць да мяне.

07.2019

*****

Чаму? А ёсць адказ?

Сур'ёзна…гэта вашае пытанне?!

Не ўпершыню і не ў апашні раз…

Няма адказу – ёсць каханне!

Сапраўдна ўсё, хлусня або сымпатыя?

Абмеркаванняў дужа шмат!

Без вынікаў уся гэта сітуацыя?

Бяз вылічэнняў якасных прылад.

А вас цікавіць…мяне не.

Хай, адчуванні граюць у кожным.

Абудзяць душу і адказ нясе,

Дзе тлумачэнні стануць не патрэбным.

Не! Ні ёй, ні мне таксама.

Мы адчуваем пачуццё знутры:

Для нас усё афарбавана,

Яскравым колерам у жыцці.

Нажаль, незакаханныя тут толькі вы

І сёння вас гэта натхняла!

Як мы сустрэліся, рамантыку знайшлі –

Ні толькі гэта вам цікава.

А што цяпер, што ў нас у двух?

Які жа свет тут мае месца?

Мы ў каханні, шчаслiвыя не ўслых!

Гульнёю вам гэта здаецца.

Вы заставайцеся, а мы далей!

Адрозніваем вашы думкі.

Нас зразумееце, але пазней,

Бо розныя душэўныя рахункі.

05.2019

*****

А вось і скончыўся наш лістапад!

І зніклі мы, уласнае жыццё блукае.

І ў думках толькі ты, у апошні час.

І пачуццё кахання, зноў-такі, лунае.

Цяпер адзін, у падарожжы забыцця.

Павіннен я прайсці гэту дарогу.

Да атрымання шляху новага жыцця,

А не губляцца ў стане суму, змроку.

12.2020

*****

Не варта мне адпачываць,

Бо час гады мае матляе.

Мне трэба яшчэ працаваць!

Пакуль надвор'е дазваляе.

Вятры не гоняць мяне ў спрэчкі.

Сонца не дазваляе замярзаць.

Але хацелася б мне ведаць,

Ці будуць зоркі мне спрыяць!?

Ці я паспею зрабіць усё,

Запланаваў, што я калісьці?

Шмат часу ад мяне сышло –

Зрабіў я мала для карысці.

Аловак у руцэ трымаю,

З трывогай цікае гадзіннік мой.

Далонню яго зачыняю

І разумею, што са мной.

Перакладу пачуцці я на словы,

Што ўнутры мяне бурляць!

Пакуль ёсць час і ёсць умовы –

Я буду вершы новыя ствараць!

10.2018

*****

Сонца дорыць мне сваё святло,

Сагравае ў гэты холад!

Не замёрз, дапамагло,

Забірае цяжкі голад.

Ахінаюць мяне прамяні

І гоняць прэч ад сюды цемру.

Распальваючы, цёплыя агні,

Каханне рвецца без памеру.

Не візуальна, усё ўнутры,

Галоўныя яе працэсы!

Квітнеюць з радасцю сады,

Як напісанне добрай п'есы.

Мне не згарэць, усё ў меру,

Усе ў акрузе хмары зніклі.

Без сумневаў сонцу веру,

Вочы к шчасцю звыклі!

10.2017

*****

Не, не! Стой і памаўчы!

Не трэбы задаваць пытанні!

Не трэба злосці, не крычы!

Чаму ж такія меркаванні?

Ты супакойся, дай сказаць,

У чым уся гэтая дылема.

Не трэба так вось пачынаць –

Неведаючы ў чым праблема!

Ты штосьці чула, хтосьць казаў –

Ты верыш ім, але не мне!

Ні чога я не сатвараў.

Чаму цябе так усё злуе?

У гэты час мяне там не было.

Ёсьць доказы! Прыціхла?!?

У не давер цябе вяло

І да мяне ты ставішся нячыста!

Ты малявала ў галаве прыгоды.

Ды толькі дрэнныя, яны пад час!

Я ўспамінаю нашы годы,

Раўнівай ты была не раз!

Я ахінаю цела цёпла.

Мы пакідаем мноства слоў.

Так, не заўсёды нам салодка,

Але жыве ў нас любоў!

05.2018

*****

Хопіць пытаць пра мае справы,

Чаго дамогся я за гэты час.

Ты не хвалі свае ўзнагароды,

Свой прыгажэйшы і цудоўны лад.

Бо перад намі розныя шляхі:

Умовы для жыцця, здароўе.

Розныя людзі, сваякі

І побач рознае надвор'е.

І ты чакаеш зноў адказу.

Чаму я не такі як ты?

Чаму не зразумела ўсё адразу?!

Мы розныя і вонкава, унутры!

12.2019

*****

Ты застаешся, мабыць так.

Але не цалкам, толькі ўспаміны.

На сам рэч, добрыя спыняюць жах

І я кранаю зараз гэтыя хвіліны.

Калі было нам вельмі добра,

Калі мы ўсміхаліся, падаючы ў снег.

Дзе заставаліся ўдвух, лагодна,

Спынялі пацалункам розны свет.

Як цудныя мы малявалі планы,

Дзе будучыня будзе прыгажэй.

Як дасягаем мэты, тыя мары,

Што зоркаю ляцяць хутчэй.

Хапае яшчэ ўспамінаў.

Каб мне казаць, як хораша.

Праводзіў час, які пакінуў,

Калі свяцілася мая яшчэ душа.

11.2019

*****

А хто мы ёсць, скажы мне брат?

Мы волаты сваёй Радзімы?

Ці баязліва сочым з хат,

Як ходзяць ворагі краіны?

Адказ у сэрцы, шнар на целе –

Мы абаронцы назаўжды!

У хатах не чакалі, не сядзелі –

Сціскалі мужна кулакі.

Мы ратавалі і ратуем, уратуем.

Свой дом, сваю сям'ю.

Традыцыі мы захаваем.

І мову, волю і зямлю!

І незалежнасць з нашым сцягам,

Каб без палоханых начэй.

Нашчадкі жылі добрым часам,

Не мелі стомленых вачэй.

05.2020

*****

Сваю ўсмешку мне дары.

Яшчэ, яшчэ, цябе прашу!

Хай квітнеюць мае сады,

У душы цябе адну нашу.

Хачу бачыць твае вочы,

Як блішчаць яны ў адказ.

Бавіць з табою ночы,

Пісаць працягнем сказ.

Мне падабаюцца твае абдымкі,

Твае ўчынкі моцна вабяць.

Момант робіць фотаздымкі,

Запаўняюць нашу памяць.

Заўсёды быць з табой

І не губляць любоў, каханне!

Заўсёды: ты мая, я твой!

І не ісьці на скрыжаванні.

Трымацца за цёплыя рукі

І адчуваць адзінасць, цяпло,

Чуць аднолькавыя грукі,

Як сэрца нас з табой вяло.

10.2017

*****

Вам спраў няма да маіх вершаў!

Я быццам бы адзін, сяджу ў куце

І толькі гэтай працай сябе цешыў,

Трымаючы аловак у руцэ!

Я словамі малюю сваю музу

І вызываю сэнс душы ў сябе.

І я сагрэты ёй, перажыву я сцюжу,

Пакуль няма пытанняў пра мяне.

Я не стамлюся ў апісаннях.

Таго, што выдае мой успамін.

Не шмат разоў я ў ваганнях,

Я разважаў, ці хопіць маіх сіл!?!

Дык вось! Пакуль ёсць момант, я пішу.

Не ведаючы, ці дойдуць мае вершы:

Да беларускіх жыхароў, але ж лічу,

Што паступова перайду я межы!

Пакіну гэты кут, але не музу я пакіну!

І ў падарожжах фармаваць радкі,

Не перастану, пакуль я не загіну.

І можа гэты шлях будзе такі!

Не буду адчуваць я адзіноту,

У гутарках пра творчасць майго набыцця!

Што не падобны на астатніх…да паэту,

Дадаць змаглі ж у момант веры і жыцця!

01.2019

*****

Кроплі грукаюць у вокны.

Патрабуюць прытуліць.

Каб я быў душою мокры,

Сумаваў…казаў: “Баліць!”

Паміж намі цемра шклоў.

Змог, каханне адпусціць.

Успаміны рвуцца зноў –

Дождж усё б'ецца і ляціць.

Адвярнуўся, не гляджу,

Як сцякаюць кроплі.

Не зламаць мяне ўжо.

Стаў я, новы – вольны!

10.2019

*****

Зараз адзін, іду па вуліцам знаёмым,

Але не тут сапраўдны мой жа дом!

Не адчуваю я сябе свабодным,

Не бачу светлых добрых дзён.

І сэнс губляю ў крузе маякоў.

Не ведаю, які з іх праўду свеціць.

Бо шмат хлусні, прытворства слоў,

Паўсюдна ў душу маю мецяць.

Раздражняе мяне гэты сцяг,

Што над будынкам развівае.

Ён для мяне нясе разлад.

Вярніце той, што надзею набывае!

Мой дом дзе подых волі!

Дзе развіццё ідзе для ўсіх!

Народ гуртуецца, у адзінай ролі.

Дзеля таго, каб добра жыць.

02.2019