Ляцець у неба

Дмитрий Акулич

Ляцець у неба

Трымайся за мяне!

Каб не адчуць свой страх.

Каб быць упэўненай у сябе –

Трымайся толькі за мяне!

02.2019

*****

Калі заплюшчваю я вочы,

Я бачу вобраз твой!

Калі не побач, к табе хочу!

Я закахаўся, дужа, зноў.

Я асалоду шчасця маю –

Не верагодны чалавек!

Я нібыта на крылах, я лятаю.

Я ўздымаюсь на паверх.

У іншым асяроддзі зараз.

Зачараваны толькі ў цябе!

І штосьці ўнутры зайгралась,

Бо перашкод не існуе.

Я адчуваю болей моцы

І прыгажэй, я бачу свет.

Я рады дню, я рады ночы!

Я адганяю колькасць бед.

І думкі толькі пра цябе.

Абдымкі, пацалункі з намі.

Сэрца злучылі мы ў сабе.

Я добра адчуваю – закаханы!

05.2019

*****

Балючы крок раблю я моўчкі,

Бо розніцы няма, каму казаць.

Адзін параз, а вас тут колькі!?

Хапае, каб зубы сціскаць.

І быў той час, калі казалі вусны.

Але насамрэч, лепей прамаўчаць.

І беглі хутка, год за годам, вёсны –

Стаміўся я нарэшце вандраваць.

Спыніўся я на позірк чалавечы,

Бо знікла разам усё вакол.

І толькі ён адзін, з далечы,

Усё зразумеў, ні слова ў дакор!

Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.

Нібы сачыла, што адбудзецца далей.

Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?

Я рызыкну каханнем на давер.

09.2020

*****

Сышоў, надышоў прыпынак.

Ты адчуваеш час знутры.

Пустая плошча або рынак,

Па-рознаму прайшлі гады.

Дзе цябе толькі не насіла,

У выніку сябе ты не знайшоў!

Выдаткаваная любоў і сіла,

Час выхаду і змены падышоў.

І шмат знаёмых атрымаў,

З якімі больш няма тут зносін.

Сябе шукаў, сябе зламаў:

Апошнюю сустрэў ты восень.

Праз пару крокаў згіне імя,

Маршрут вядзе ў адзін канец!

І не чуваць звароту, Дзіма!

Ня быў пасланы за табой ганец.

10.2017

*****

А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,

Калі знахожуся пад імі.

І за спiной нябачныя яны.

Зганяюць у цемру мае цені.

Па вуліцы зіхцяць агні.

Наперадзе шляхі малююць:

Абрысы чалавека, мабыць міражы,

Ці праўду, разабрацца цянуць.

Кроку назад ніякага няма,

Бо можна заблудзіцца болем!

І я іду, наўзгон, да вобраза,

Які здаецца шэрым змрокам.

Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!

Ці хопіць часу да аблічча?!

Ён заклікае болей не спыняцца.

Прайсці, каб потым ганарыцца.

Можа мне мроіцца, мяркую…

А да адказу, трэба ўсё прайсці.

Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –

Ці будуць да світання ліхтары!?

05.2019

*****

Я адпусціў яе – выпраўленні.

Адчуў сябе па-новаму знутры!

Я не забуду ўсе імгненні,

Ад пераходу стану мітусьні.

Вецер свабоды зноў ахопіць

І я бягу туды, куды хачу.

І абавязкі клопату не гоняць.

Я нібы з крыламі і я лячу.

Ніякай болі, змрочных думак –

Не аб цябе абшар вакол.

Усё роўна мне да чутак.

Зганіць шчасце твой праклён.

Няма прыпынкаў на сумненні.

Я не баюся дрэнных слоў!

Я маю рацыю, учынак на звальненне.

Я выйшаў з шэрасці кутоў.

03.2019

*****

Згубілі сувязь паміж намі.

І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?

Сум ля ракі, сум між дамамі

І дзе гамоняць сваякі.

Адкрыю вокны – свежае паветра.

Прайшлось па перажытку дзён.

Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,

Але пачуцці болю на праклён.

Час разганяе ўскладненьні,

Але ж павольна, мне б хутчэй!

Нажаль, назад ён не паверне,

Трэба трымацца мне мацней.

Шмат перашкод наперадзе яшчэ.

Бачу цябе заплюшчыў вочы.

Святлом халодным ты мяне,

А я ўсё ж, к табе зноў хочу!

05.2019

*****

На барацьбу мы выйшлі разам:

Каб волю бачыць, а не чуць!

Пад бел-чырвона-белым сцягам,

Людзі свабодаю жывуць!

Не хочам мы чакаць, баяцца!

Хочам сумленных выбараў, правоў!

Мы вырашылі разам, аб'яднацца,

Каб самастойна вырашаць свой лёс.

Апошні вечар розных пакаленняў.

Плошча шуміць – рэжым падзе!

Натоўп вялікі, жнівень зменаў,

Да перамогі нас вядзе!

07.2020

*****

Я падарожнічаю, але ж у думках.

Бо сёння ў вечар я адзін.

“Як прабіраюся па вулках,

Што завядуць мяне ў цір.

Дзе барацьба, не быць мішэнню,

А брацца, ціснуць на курок.

І класці сабе ў кішэню –

Карысць, за пройдзены ўрок.

Хтосьці застаўся, я ж далей,

Прайдуся, па беразе марскім.

Пасля заходу сонца, я хутчэй,

Бягу ад хвалевых чарцей.

Ад тых, хто хоча патапіць

У бруду фальшы і хлусні!

Схаваць мяне, а больш спыніць:

Каб да вяршыняў я не змог дайсці.

Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!

Змагу працягнуць марыць зноў

І ўглядаючыся, як расквітае зорка,

Я прыбяру свой парасон.

Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.

І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”

Усё ж я веру, веру ў сябе!

01.2019

*****

Каго хачу я падмануць?

Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?

Хачу старонку разгарнуць –

Тут не хапае папярэдніх!

Так! Я іх сарваў, спаліў!

Сапраўдныя засталіся старонкі.

Я рады, што гэта я стварыў –

Навёў у сабе парадкі.

Боль ад сябе я адчапіў,

Думкі дрэнныя зляцелі.

Старонак момант не спыніў,

Да попелу яны згарэлі.

І без мінулага мне добра.

Словы кладуцца нібы ліст!

Не душыць, не сціскае кобра

І без увагі пралятае свіст.

Жыву я сённяшняй паэмай,

Не адступаючы назад!

Я рады, што з гэтай зменай,

Пабудаваў я новы лад!

10.2017

*****

Павольна апускаюцца сняжынкі.

Быццам бы, вецер не кранае іх.

І ціхім днём, нібы парушынкі,

Ціхенька, сядуць на мой дом.

І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –

Іх вельмі шмат сабралася зімой.

І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,

Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!

А снежань, толькі зараз распачаўся

І кажа нам, што змены падышлі.

І з першым снегам ён не памыляўся,

Усё як трэба, глядзім у календары.

І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.

Са святам, з радасцю ўнутры,

Я назіраю на зімовае спатканне –

Сняжынак, што кранаюцца зямлі.

01.2019

*****

Блукаю я сярод аблокаў.

Была ты побач. Дзе ж цяпер?

Хапіла табе пару крокаў,

Ты павялічыла між нас памер.

І наляцелі чорны хмары,

Маланка б'ецца, нібы звер

І адгалоскі грому прамаўлялі:

“Тваё жыццё сярод папер!”

І не звяртаючы ўвагі грому,

Хачу я бачыць твае прамяні!

Каб апынуцца каля дому

І цалавацца ля ракі.

Але ты знікла, маё сонца…

За навальніцай, мабыць, ты.

Злуешся на меня, а я не моўчкі,

Кажу як не хапае цяплыні.

Пасля праз час усё сціхае

І неба чыстае, але ў начы.

І дзеля шчасця сонца не спрыяе:

Я каля зорак, вольны і чужы.

01.2020

*****

Я паранейшаму пакіну след.

Не ведаю, якое будзе заўтра.

Праблемы гоняць мяне прэч,

А я трапляю, дзе шмат жарту!

Сур’ёзнасць мне б набыць у словах,

Размовы былі б бяз хлусні.

А я жыву з людзьмі ў умовах

І цяжка мне ад іх сысці.

Калі не цалкам разабрацца:

Дзе праўда ёсць, а дзе няма.

Тады не варта расчыняцца!

Тут па-сапраўднаму ідзе гульня.

І ставяцца па-рознаму, у абліччах,

У розны дзень, у розны час!

І выяўляецца гэта ў звычках.

Я вывучаю на фальшывасць вас.

12.2018

*****

Думкі збіраюцца, як ліхтары на небе.

Вясновы час, начны палон людзей.

Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,

Адлегласці становяцца радзей.

Думкі мацней, захопліваюць стан

І цяжкія наступствы разважанняў.

А месяц, у адрозненні, як пан.

Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.

Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!

Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.

Але патрэбна намаганне,

Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.

Прыклыхлае становішча ў цемры,

Калі хутчэй не атрымаць сваё.

Здаецца, вось той час, ён недармны!

Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.

Месяц хаваецца за хмару на хвіліну

І зорка падае, яе ўж не стрымаць.

Начная рэчаіснасць з'явы,

Якую можна было назіраць.

04.2020

*****

Пяць хвілін да спадкання.

Сэрца б’ецца хутчэй!

Усё больш хваляванне.

Гукі вуліц цішэй.

У руках букет кветак,

Водар іх, прыгажосць!

Пераплёт рознасць сетак.

Адчуванне – я госць.

У душы ёсць прыемнасць,

Ёсць таксама і страх!

Знешнасць – ахайнасць.

Гатоўнасць у снах.

Пазнаванне ў рысах,

Чаканне розных размоў.

Спакуса на вуснах.

Погляд без слоў.

07.2017

*****

Не маю сіл ляцець у неба.

Ляжу ў полі сярод траў.

І пачуццё: ”Ні што не трэба!”

І водар кветак мне спрыяў.

Я на адлегласці ад шуму вуліц,

Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.

Я не схаваўся, але мусіць,

Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.

Калі яны будуць бліжэй,

Над тварам, каб рукой кранацца.

Пакуль высока і хутчэй,

Бягуць, нібы баяцца.

І гукі насякомых мне спрыяюць.

Да разважанняў асалоды, я.

Расслабіўся і душу маю вабіць,

Гармоніі, што надае зямля.

Рысы прыроды ахінаюць.

У адзінае, нібы я сплю і ў сне.

Здольнасць маю не толькі развіваюць,

Але і сэнсу накідаюць мне.

10.2018

*****

Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?

Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?

Ты зноў жадаеш, каб змянялі,

Паспрабавалі вылічыць памер!?

Вялічыню нашых адносін.

Ты хочаш ведаць, што ў нас!

А для мяне, адносін досыць,

Бо з майго боку толькі фальш.

10.2020

*****

Я зазіраю ў люстэрка:

Я бачу незнаёмы твар.

Змяніўся моцна, кепска,

Мне не прыемны маскарад.

Я рушыў побач з смуткам.

Схаваўся розум мой.

Жыццё маё аснова чуткам,

Прайграны мною бой.

Крану адлюстраванне, погляд –

Нікчэмны, чэрствы я!

Змяніўся чалавечы выгляд.

У галаве адна вада.

Застаўся я ў адзіноце,

Страціў грамадскі змест.

Даўно мой дзень бясконцы,

Цягне бяздушны сэнс.

Ляцяць аскепкі ад біцця

І на падлогу разгарнуцца.

Тым бокам, без святла,

Люстэркі болей не збяруцца.

02.2020

*****

Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.

Мы страчваем гісторыю, краіну.

І моўчкі ўспамінаем карані,

Калі жыццё ўжо ў ціне.

Калі ісьці па гэтай сцежцы,

Сцяг здымуць ворагі твае!

Будуць стаяць на тваім месцы –

Не будзе больш свайго ў цябе.

Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..

І ўжываеш іншых галасы.

З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!

І да вяртання ёсць яшчэ часы!

Калі знішчае яе “дзед вусаты”.

Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!

Ён неўзабаве будзе згнаты!

А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.

Ты на канапе слухаеш замежных.

Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!

Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.

А беларуска мова, з гонарам – Тваё!

07.2019

*****

Апошнія квіткі, апошні рэйс.

А мы спазніліся і самалёт у небе.

Змоўк у адносінах працэс,

Мы моўчкі, побач селі.

У розны бок мы пазіраем

І разумеем, што далей.

Нічога больш не атрымаем:

Тых адчуванняў, як раней.

І не якіх ужо палётаў.

Наперад рухацца – не ўдваіх.

Мы парушаем мноства клятваў,

Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.

Глядзім на новыя расклады,

Каб паасобку, пешшу, нам сысці.

Адмененыя ўсе любоўныя палёты.

Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.

12.2018

*****

Мне да спадобы беларуска мова!

Мне да спадобы беларускі край!

Але яе, на сам рэч мала.

Прыгожу мову хтосьці скраў.

Давай жа вернем мову, сябра!

Каб жыў яшчэ і існаваў народ!

І кожны тыдзень запар,

Ёй надаваць душы палёт!

Я бачыў, як яна знікае.

Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!

Яна з прамовай набывае,

Нацыянальны наш узрост.

Ты не саромейся і не здавайся.

Не будзь жа тым, хто разбурае нас.

Сапраўдным беларусам быць, збірайся,

Каб не знікала нацыя праз нас!

10.2019

*****

Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?

Як быў шчаслівым некалькі хвілін?

І ў той жа час я не баяўся,

Бо быў з табою, не адзін.

А я вось памятаю быццам усё,

Што нас датычыць, нашых зносін.

Я адчуваў прыемнае жыццё!

Я быў сапраўдным, родным!

Цяпер не так, зусім не так.

Я ў адзiноце суму, у палоне.

Я без цябе хварэю, я жабрак

І сэрца без каханне стогне.

Цьмянеюць мае мэты хутка.

Усе тыя, што яскрава свецяць.

У галаве ад смуткаў брудна.

Думкі пра будучыню – вецер.

І ты не вернешся, дакладна.

А як жа мне табою не хварэць!?

Калі кахаю я цябе сапраўдна!

Калі ты лепшая, што змог я мець.

11.2019

*****

Я вельмі злы!

Я прасякнуты злосцю!

Мяне акрый.

Дарогі няма госцю…

І ўздоўж агнёў ,

Тушы мяне сабою!

Шмат ланцугоў,

Каленныя з прастою.

Руку трымай,

Сэнс злосці ўтапі.

Ланцуг зрывай –

Мяне сабой змяні.

Дай мне спакой,

Любоўю абдымі!

Адной душой,

Падтрымкай разгарні!

03.2017

*****

Мы на адлегласці і я сумую.

Ці думаеш ты зараз пра мяне?

А я вось так, думкі не міную,

Трымаю нас у галаве.

Вядзеш сябе занадта сціпла.

Твае паводзіны кранаюць твой адказ?

Пісала добра так, а потым сціхла.

Размовы іншымі сталі ў раз.

Я разумею ўсе твае намёкі.

Халодных слоў… Мой неспакой.

У розныя бакі мы робім крокі:

Ты не самною, я з табой.

11.2020

*****

Не абыйсці мінулыя гады –

Круціць іх у памяці сваёй!

І ведаць, што без розуму часы,

Ты пражываў былыя дні.

Цяпер ты разумееш як,

Ты паступаў і не дакладна.

Сціскаеш сорамна кулак,

А сэрца б'ецца шпарка.

Нікога там і ты адзін застаўся.

З стратамі, з праблемамі, але…

Нічога ты заўсёды не баяўся,

Але сумуеш без яе!

А што яна хацела, ведаў.

Дарыў ёй толькі абяцанні.

На справе адмаўляўся і хаваўся –

Вяло ўсё гэта ў растанне.

І што цяпер, усё зразумела,

У памяці засталіся агні.

Той прыгажосці, што яна хацела.

З віною адчуванняў толькі ты.

11.2018

*****

Я не баюся смерці!

Баюся толькі аднаго:

Што спыняцца мае радкі ў свеце

І знікне ў душы святло.

Маё паветра – гэта вершы,

Апавяданні і чытанне слоў!

І з гэтым, лёс мой – лепшы!

Я з творчасцю яднаю кроў.

Знікае ўсё вакол мяне.

Я стаў быць непадобным:

Жабрак, амаль на дне,

У сацыяльным гурце дробны.

У абдымках я паэзіі і прозы.

Сябе наконт усяго кладу!

Буду пісаць, як дасць мне Божа.

Пісьменнік – з гэтым я жыву!

10.2019

*****

Ад нязручнасцяў гараць пажары

І ты бяжыш ад іх бядней.

І ўсё далей у думках мары –

Становішся ад дзён змрачней.

Баішся заставацца тут

І па магчымасці тушыць агонь.

А хвалі тут не праплывуць,

Ня лягуць кроплі на далонь.

Полымя расце, цябе дагоніць!

Растапіць лёд і выпарыць ваду.

Хавацца можа ўжо хопіць?

А супакоіць цяжкую бяду.

Можа застануцца апёкі,

Пасля таго, як прыбярэш.

Але не будзеш чуць папрокі,

Упэўненасць сабе вернеш.

Ты не бяжы, а ты вярніся!

Бо твой сыход шчасце не нёс.

Я разумею, ты баішся,

Але такі твой зараз лёс.

10.2018

*****

Цябе ўбачыць мне бы!

Адказ знайсці ў сябе!

Хвалююся, ці хопіць веры,

Ці ты патрэбна мне!?

Ні першы раз у разважаннях:

На конт таго, ці будзе час!

Каб разабрацца ў пытаннях.

Ці шмат адбудзецца праказ?

Ці застануся я тутэйшым?

Як зменіцца маё жыццё?

Буду бадзёрым, ці дарэмным?

Калі ўбачу адкрыццё.

Хачу адчуць гэта хутчэй!

Але не ведаю, як блiзка –

Ты ад маіх прамоў, вачэй.

Ці карацей між намі рыска?

Усе сакрэты ў маўчанні.

Бяжы, бяжы ты да мяне, я да цябе!

Каб у крананні…

Я зразумеў, ці ты патрэбна мне…

10.2019

*****

Сярод брудных сцен жыцця.

Іду наперад, толькі на святло.

Таго, што трэба – тут няма!

Ёсць шанец, там знайду!

Дзе мая здольнасць ажыве,

Бязмежна я буду патрэбны.

Мяне туды мара нясе, вядзе.

Здабыць на творчасць час мне вольны.

Перабіраю я свае ступні,

Пераступаючы абломкі.

Ты на мяне з трывогай не глядзі,

Бо не разыдуцца аблокі.

Павінен высветліць я месца:

Ці лепей там, ці горш, чым тут.

Не прадказаць: ці будзе цесна,

Ці буду я павольна размаўляць.

Хачу я зняць, пакінуць ланцугі!

І не трымаць у руках гнілое.

Імчуся я праз розныя шляхі.

Нарэшце, каб адчуць жывое.

09.2019

*****

Давай толькі насамрэч! Так?

Увогуле хлусня мне не патрэбна!

Кажы, я незнаёмец ці сваяк?

Вочы ўніз, як несумненна…

Дай погляд свой і свае словы!

Нарэшце, я павінен чуць.

Усю праўду! Пачнем ужо прамовы.

Наогул, ты сапраўднай будзь!

Ты кажаш мне: “Я не кахаю.

Цябе і твае вершы. Ты прабач!

Бывай, бо я сыходжу і знікаю!

Вось гэта мая праўда…прабачай.”

Руйнуюцца адносіны між тым

І ў розныя бакі мы крочым.

Змылі з сябе хлуслівы грым.

За адчуваннем сэрца сочым.

01.2020

*****

Сонца асляпляе мае вочы,

Маршчыністы цяпер мой твар!

І галава ўніз, да глебы.

Туды, адкуль зыходзіць пар.

Не схавацца ад яркага свету.

Таго, што ўнутры мяне цяпер.

Раздзіраючы сэрца па лету,

Сыходзіць велізарны памер.

Хутка сохне скура,

Колькі вільгаці не лей.

Надыходзіць і да сэрца бура!

Выбухае ўнутраны гнеў!

Лава ліецца, як зло,

Адлюстраванне сыходзіць.

Непадпарадкаванне вяло.

Пекла льецца і крочыць.

Люстэрка стала нямым –

Губляе цэласнасць жывога!

Што было не будзе тваім.

Вобраз і характар благога!

05.2018

*****

Яно ўнутры, каханне ў нас!

Неверагоднасць пачуцця мы адчуваем.

І не паўторны гэты час,

Да новых зорак мы ўзлятаем.

Туды: дзе будзем усміхацца,

І гаварыць мы будзем пра ўсё,

І ад бацькоў, сяброў, хавацца,

Дзе будзем будаваць сваё!

Мы нібы паляцім на поўдзень,

Як птушкі, будаваць свой лёс.

Свой кут любові знойдзем,

Які анёл да нас данёс.

Хочам застацца назаўжды, удвух

І прыкладзем да гэтага мы сілы!

Будзем наведваць радзічаў сваіх.

І тых, душою хто прыхільны.

01.2018

*****

Абарані мяне ад глубстваў!

Спыні, мой нерашучы крок.

І каб праблемы мностваў,

Я пераадолець змог.

Выконваў шмат я абавязкаў,

Але гэта руйнуе і злуе.

Бо атачаюць сказы сказкаў,

Таго, што мала існуе.

Стрымай мяне: ад позіркаў,

Ад прыгажосці ілжы

І ад дарэмных зносінаў.

Пасбаў, у гэтыя часы.

Мне хочацца сабою быць!

Уратавацца ад нахлыну клонаў.

Пакуль мне неутульна жыць,

Бо шмат вакол праклёнаў.

Ты зберажы, ты паспрабуй –

Падтрымка мне патрэбна.

Ты шэрасць размалюй ,

Каб знікла цемра.

Ты іншая, ты падабенства,

Да тых хто бараніць сваё!

Ты забяры ад гэтых месцаў.

Туды, дзе наша…дзе маё.

05.2019

*****

Я патрыёт сваёй краіны!

Сваёй зямлі, я – беларус!

Мой родны край, мой дзіўны,

Я не пакіну, застаюсь.

Улетку, позднею вясною.

Прайдусь пад водараў пазнак .

Па лузе, з прыемную травою,

Дзе адчуванне волі і падзяк!

Кветкі адораць прыгажосцю.

Край зеляніны, птушак спеў,

Што атачаюць асяроддзем,

Мяне ў сонечны і цёплы дзень.

Бусел ляціць над галавою,

Здалёк статак зуброў.

Не разлюбіць зямлю і мову,

Пад уплываннем рознасці ўмоў!

Восенню або зімовым часам.

Вогненным ці беласнежным хараством.

Я захапляюся Радзімай зараз –

Прыродай ганаруся, тут мой дом!

І прыгажосць: заснежанага лесу,

Свабоды, свежасць адчування.

І маразоў, трашчэння снегу.

У лёдзе, шкла, узораў маляванне.

Ці шолах лісця пад нагамі,

З жоўта-аранжавых, чырвоных дрэў!

І крыкі жураўля, на развітанні.

Прамень, у рэшце, меней грэў.

Мяне як па-ранейшаму натхняе,

На шчасце беларускі край!

Сапраўднасць, погляд назірае.

Мая любоў – прыродны рай!

01.2019

*****

Маўчы, калі няўпэўнена казаць!

Бо словы разныя, для розных месцаў.

Твой неспакой гатовы сапсаваць,

Жыццё, не трэба сёлета пратэстаў.

Бо ёсць магчымасць шкадаваць,

Пасля прамоў слабых і не рашучых.

Ты супакойся, потым будзеш сартаваць:

Слоў колькі дрэнных і балючых.

02.2020

*****

Крэйда малюе мае мары,

А дождж змывае іх у след.

Тыдзень чарговы няўдалы.

Стаміўся я ад сваіх бед.

Фіранкі сонцу не дазволяць,

Каб закрануў мяне прамень.

І думкі дрэнныя ў звычкі гоняць,

Каб больш нічога не паспеў.

Я захварэў, бо я згубіўся.

Нябачыў мары, іх і след.

Я да бяспраўя прытуліўся.

Мне ўсё роўны гэты свет.

10.2020

*****

Навошта гэта мне казаць,

Я сам выдатна бачу.

І немагчыма ад мяне схаваць,

Што не з'яўляецца тут рэччу.

Вочы не хлусяць, выдаюць,

Усе пачуцці да мяне.

Каханку дзеяннямі закрануць,

Не паслухмяны сам сабе!

Гатовы гэта падтрымаць,

Адлюстраванне, кажа ўзаемна.

Хачу я гэта развіваць,

Гэта не можа быць праблемна.

Мы апісалі, што трымаем!

Усё тое, што ўнутры бяжыць!

Мы не па-рознаму кахаем,

Аднолькава мы хочам жыць!

Свае пачуцці ўскалыхнулі,

Нібы адкрылі новы свет!

У адну дарогу мы згарнулі,

Іншым пакінуўшы канверт.

12.2017

*****

Я п'ю зялёную гарбату.

За вокнамі прыгожы краявід.

Ніхто не грукае ў хату,

Грамадства нібы спіць.

Прырода толькі расквітнела –

Зялёны колер рэжа ціш.

Натхненне разам прыляцела,

Пісаць, пра рознасць маіх рыс.

Пачатак новага жыцця – вясна!

Гоніць наперад, піша словы.

Мару душою, як дзіця,

Ледзь адчуваю сябе кволым.

Змяняецца, насамрэч, хутка:

Настрой надвор'я мой.

Зімою мне самотна, брыдка,

А ў весну закіпае кроў.

Думкі прачнуліся яскрава,

Да рэчаіснасці яны бліжэй.

Пішу, каб здзейснілася мара,

Заззяла шчасце ад вачэй.

05.2020

*****

Не ведаю, калі спыню я свае словы!

Спыню я пабудову тэкста, верш.

Можа калі змяню свае жыцця ўмовы,

Пастаўлю штосьці лепшае паперш?!

Ніжэйшае, пакрые шэры пыл

І гэта стане для мяне: “былое”.

Не буду бачыць паэтычных крыл!

Буду я марыць, але пра другое!

Цi можа смерць радкі мае зачыніць,

У выпадку, калі трымаюсь за аловак.

І шмат лістоў са мной загінуць,

А ў памяці, апошні дзень, аўторак.

Не хочацца мне гэту дзейнасць пакідаць!

Я па-сапраўднаму пішу, я не маню!

Але не ведаю, што буду далей будаваць.