Ляцець у неба

Пакуль, я дзеля гэтага жыву!

05.2018

*****

На развітанні, пад захад сонца,

Я адчуваў як загараліся агні!

Становішча душы не так уж змрочна:

Маё каханне побач, каханне ўнутры.

Пакуль знікае ўсё святло насупраць –

Жоўта-чырвоны вугалёк згасае.

Наш пацалунак увечары абудзіць,

Зорак яскравых, добрых, закранае.

Адлюстраваннем нашага кахання:

Разгоніць цемру, дасць святло!

І не сустрэне месяц, да світання,

Ніводнай хмары, больш іх не было.

І да прыемнасці, да асалоды,

Уся гэта ноч, што закранала нас.

Такія блізкія і гэта да спадобы!

Мы аддаляемся ад іншых мас.

Каб больш адчуць нашы пачуцці,

Што саграюць кранаючых вятроў.

Мы разганяем дрэннае і каб без жуці,

Сумесны час жыцця ішоў.

03.2019

*****

Квітнеюць дрэвы пад вакном –

Колер ружова-белы назіраю!

Бяру я кістку ў рукі зноў

І на паперу адчуванні накладаю.

Вясна распачалася ў траўні!

На поўную яе можна пачуць:

Спявае салавей у ранні,

Лісты зялёныя растуць.

Казуркі поўзаюць клапотна.

Або ляцяць, праца прыйшла!

Няма ў іх часу, каб журботна,

На прыгажосць глядзець спаўна.

Я невялікія малюнкі маю –

Як успамін, гісторыя ішла!

У гэтым месцы я паперу запаўняю,

Як расквітнела і сыйшла вясна.

05.2018

*****

Зноў, прабач, прашу я дапамогі.

Каб падтрымала ты мой лёс жыцця.

Застылі мае ногі трохі, ад дарогі,

Заблыталіся ў аскепках шкла біцця.

Разбіўся побыт мой і побач цішыня.

Страшэнная яна, як не жывая.

Заняткі, думкі – гэта ўсё туга.

Тябе, насамрэч, вельмі не хапае.

Блакітны вочы шэрай хмарай

І дачыненьняў болей не відаць.

І да ўсяго, што з захапленнем,

Калісьці змог я назіраць.

Хоць на хвіліну, ты падыдзеш?

Яе мне хопіць. Мне чакаць?

Ты прачытаеш верш, але не прыйдзеш

І не захочаш увогуле шукаць.

10.2020

*****

Я сеў. Задумаўся… А гэта ж праўда:

Няма сапраўдных у мяне сяброў!

Як і цяпер, так будзе заўтра.

Я без падтрымкі іх ішоў…

Тут шмат знаёмых, простых,

Але няма пад назваю “братоў”!

Цяжкія думкі, не разабраць іх,

Без чалавечых пасрэдны размоў.

Няма патрэбнага, карыснага савету,

Як можна абыйсці праблему.

Усім трэба выплаціць манету –

Даўжніком быць без памеру!

Няма бескарыслівага, дарэчы, сябра,

Які прапануе мне дапамогу сам.

Ва ўсіх на тварах бачная фарба.

Распазнаю, не давяраю вам!

Але ж я верыў многім, высновай быў падман,

Абяцанне не хто не стрымаў.

Словы кідаў у чужы чамадан,

А потым іх, нібы, зусім, забываў!

Няма тут сапраўдных, цяпер няма!

Усё ў мінулае даўным даўно сышло.

Гады сяброўства цяпер дарма.

Думкай, расчараванне да мяне прыйшло!

12.2017

*****

Без перапынку прыязджаюць словы.

Ці хопіць месцаў на лісце!?

Каб размясціць і скласці новы.

Верш, што потым скажа пра мяне!

Папера чыстая і вольна,

Запросіць словы на радкі!

Яны спяшаюцца, а дзе павольна,

Са мной падзеляць гэтыя часы.

Натхненне – гэта кіраванне,

Якое абудзіла алфавіт.

Хвіліны ідуць, пара чакання!

Думкі да дзеяння вядуць.

Парадак лiтар белай плошчы,

Мне дораць асалоду ў жыцці!

Прымаць гасцей я шчодры!

Так! Хопіць месца ў душы.

03.2019

*****

Квітнеюць кветкі ў душы.

Кахаю я цябе і гэта так цудоўна!

Куды заўгодна ты ляці, бяжы,

З табою ўсе пачуцці, безумоўна!

Адкрыеш новыя абшары,

Не заўважаеш, як сыходзіць час.

З падтрымкай, удваіх, да мары.

Каханне абдымае разам нас!

І рэчы сталі іншымі твае,

Не заўважаеш у іх ужо праблемы!

Каханне ўсё змяніла і вядзе,

Адзін адказ – няма ўжо дылемы.

Калі ўпаў, цябе падымуць,

Ці не дадуць ўпасці, памыліцца.

Каб у адзіноце не сысці і не згінуць,

Каханне дае сэрцу біцца!

І ўдваіх стварыць адно.

Сям'ю: дзіцяці, маму, тату!

Пісаць, працягнуць палатно,

Дадаць яшчэ адну, у скарбонку, дату.

09.2017

*****

Шмат таямніц у кожным целе.

Шмат розных думак і людзей.

Подзвіг гісторыі, напевы.

Што па сапраўднаму радней!?

Ці добра блытацца ў краіне,

Блукаць пад зоркаю ідэй?

Губляць свой час і свае сілы,

Ад рабаванняў быць слабей!

Не ўцячы ад сваіх мараў.

Верыць, што заўтра будзе лепш.

І не трымаць ад кармы балаў,

І выклікаць сорамна смех.

Чакаць. А можа ўсё ж сыходзіць?

І без імя можна вялікім быць.

Бяздарна здольнасці расходаваць,

Бязглузда проста жыць.

А разумець, які ты чалавек!

Ты не падобны на ўсіх астатніх?

Скарбы твае сапраўдныя, здалёк –

Могуць адкрыць і растлумачыць!

Галоўнае, усё разумець, пасля,

Дарма сябе не забіваць.

Жаць руку сябру. Акрамя,

Таго хто хоча цябе страціць.

11.2018

*****

Вочы стаміліся ад пераездаў.

Баляць і кажуць хопіць, стоп!

Я шмат якіх пабачыў месцаў

І зноў рыхтуюся да новых спроб.

А як жа мне?! Гэта нязменна.

Я падарожнічаю, не стаю.

Бо тыдзень, з позіркам, нястомна,

У кут дыпрэсіі нясе.

А хто рыхтуецца на заўтра

І рухаецца ў новый дзень?

Так гэта ж я, ды ўсё ж нахабна:

Са стомленносцю і ў бядзе.

10.2020

*****

Ідзе па вуліцы адна,

Дзе шмат жоўтай лістоты.

Цярушыцца ад хмар вада

І грызуць яе турботы.

Не чуваць птушыны спеў,

Гул спяшаючых машын.

Колер цёплых дрэў.

Шэрых маляваных спін.

Зараз думаеш аб ім:

Што ён робіць, дзе ён!?

У чаканні, без гадзін –

Адзінота сумных дзён.

Каб прыйшоў, цябе абраў!

Ты чакаеш, кожны тыдзень.

Смутак восені прагнаў,

Нібы зараз восень студзень.

Каб убачыць прыгажосць

І адчуць пяшчоту фарбаў.

Трэба каб з'явіўся госць.

Ён багацце скарбаў!

10.2018

*****

Пакінуў цень туман

І я стаю сярод пустэчча!

Я трапіў зноў у падман.

І сэрца дужа б'ецца.

Няма больш тваіх слоў.

Ты зняла маску – злодзей…

Скрала мой шлях, куды я ішоў.

Цяпер куды мне крочыць?

Змянілася жыццё і небяспечным,

Здаецца мне мой свет.

Бязьлюдным, нібы та бясконцым,

Дзе гарызонту ёсць канец.

Я аглядаюся, подых вільготны.

Раса парыцца ўверх.

Я ў цішыні, тут я нягодны.

Дзе ж ратаўнік, мой чалавек?!

10.2019

*****

Тут па-сапраўднаму няма свабоды!

Свабоды слова тут няма.

Не адчуваючы ўлад клопаты,

Трымаецца з апошніх сіл сям'я.

І ўся зарплата на падаткі,

Жывем мы з вамі ў доўг!

А прэзідэнт нам кажа: “Усё ў парадку!”

Вось гэтым нам ён дапамог…

А дзе ўсё тое, што ён абяцаў?

Ён падмануў народ прыгожа.

Калі народ запатрабаваў, спытаў!

У адказ: “Вам Божа дапаможа!”

Шмат грошай траціць на ахову,

Сябе ён толькі беражэ.

І ў турмы: за свободну мову,

За сцяг і герб свабоды, ён бярэ.

Мы церпім гэта ўсё і марым,

Хочам лепей жыць!

А усё, што трэба – аб'яднацца!

І зможам уладу мы змяніць!

04.2018

*****

Вільготны вецер абдымае твар,

Мазалі на нагах больш балюча!

Не зламаць, з мэтай да мар,

Словы іншых раняць калюча.

Не здольны самастойна зрабіць,

Сваю ўласную думка ўвасобіць.

Казалі яны, хацелі зламiць,

Цяжка ўзбадзёрыць, лепей забіць!

Я чую ўсіх, хто кажа,

Мне не трэба іх меркаванне!

Няхай нават у спіну пакажа,

Я дайду, чакаю спаткання.

Не дагнаць мяне, не спрабуй!

Да мэты я з загартоўкай.

Палкі ў колы? Скараходы абуй!

Са мною муза, вандроўка.

Не здаюся, ламаючы сцены,

Мне нічога іншага, не трэба!

Імчуся да жыцця, да змены,

Як галадоўка, патрабуе ежы, хлеба.

Не закрываючы вачэй,

Каб не заснуць у хаусе жыцця.

Хутка стане мне лягчэй,

Думкі давядуць да канца, ганца.

З думкамі, аб фінішы шляху,

Сябе мяняю, перамагаю!

Імкнуся з мэтай без страху,

Моцна ў сябе веру, не гадаю.

Бясконцасць шляхоў, мастоў, камянёў.

Сціраючы пяткі да болю!

Знайшоўшы начную дарогу агнёў,

Абмяркоўваю цяжкую долю.

09.2017

*****

Так, я закаханы…ня прыдумляю!

Бо поўняцца табою думкі.

Твой вобраз я не адпускаю.

У руцэ, тваю руку трымаю.

Прачнуліся і матылі ўнутры –

Сябе я незвычайна адчуваю.

Так, я шчаслівы, у куражы!

Я ўсё заўгодна атрымаю!

Мне так прыемна, мы ўдвох!

Без доказаў, усё зразумела:

Я пакахаць папраўдзе змог.

Іду на подзвігі я смела.

Скарб мой, маёй душы.

Ты больш за ўсіх тут значыш!

Спыніла ты шалёныя вятры.

Ты цяплыню даруеш. Ты мой зайчык!

08.2019

*****

Зямля пад намі не рухома.

Спыніла час у нас.

Няма сустрэч, няма і дома.

І знік у сэрцах бас.

Няма тваёй рукі,

Майго пляча з табою…

Няма вясёлкавай дугі.

Паддаліся спакою.

Я з думкай пра цябе,

Губляць было і ёсць балюча!

Я з болем у барацьбе:

Да свету, я калючы.

Не ведаю, дзе ты.

Ці ўспамінаеш пра мяне!?!

І ў цемру кінуты гады,

Прычына крыецца ў бядзе.

Пад намі нібы парасон,

Прамень нам не даступны.

Хацелася, каб толькі сон,

А раніцай твой голас чутны!

08.2017

*****

Мне хочацца ляцець туды,

Дзе ззяюць зоркі…і праз хмары,

Ляцець, праз кропелькі вады.

Нібы дзіця, але ж я дужа сталы.

У марах маляваць сузор'е

І ахінаць прыемных тысяча планет!

Дзе кожны час, своё надвор'е.

Няма навін у стужкі бед.

І будаваць салодкія вясёлкі,

Каб усміхалісь шэры змрокі!

Рабіць, няхай і невялікі крокі,

Да той яскравай большай зоркі.

Узровень і ўзрост не значны,

Калі ты цалкам узляцеў!

Але ў кожнага свет розны.

Цябе адзін ён зразумеў.

Не існуюць навогул межы.

Паветра непатрэбна ў гэты час.

Галоўны ты, ты незалежны!

Складаеш свой прыгожы сказ!

04.2018

*****

Мне ёсць яшчэ аб чым казаць

І я пушчаю свае карані!

Каб шмат гісторый напісаць,

Пра знойдзеныя мною камяні.

Я не імкнуся да вяршыні,

Да той паэзіі лепшых імён!

На ліст кладу я ўспаміны,

Пражытых мною розных дзён.

І ёсць жаданне, каб чыталі.

Знаходзілі ў вершах сэнс.

Каб у жыцці сваім не заблукалі,

Рабілі вынікі па перш.

Ад маіх слоў і меркаванняў,

Можа кранецца штосьці ўнутры!

Шмат у мяне абгрунтаванняў.

Застацца ў гэтай сферы назаўжды.

01.2019

*****

Не губляй сябе мой сябар,

Як не было тут дрэнна.

Змяні! Зрабі! Ёсць выбар!

Зрабі, як трэба. Так!? Дакладна.

Хопіць трываць усе знявагі,

Не забывай, ты можаш памяняць!

Спыняюць цябе толькі страхі?!

Пара ўладу нам мяняць!

Быць кожны тыдзень нібы раб,

Плаціць за тое, што не маеш?

Пара на плошчу выйсці, каб,

Казаць, што ў душы трымаеш!

Улада ўспамінае пра народ,

Калі пара ўзяць падатак!

А як жыве наш патрыёт?

На вопратцы не мала латак.

Па тэлевізары краіна для жыцця,

На самай справе ўсё не так!

Праблемы б'юць краіну без канца,

Дыктатар робіць тут бардак.

Пара нам выйсці, памяняць!

Бо толькі разам, мы ўсё зможам!

Не дай сябе больш зневажаць,

З табой мы зможам, пераможам!

10.2017

*****

Грунтоўна збіраюцца аскепкі,

На месца я іх дадаю.

Яны вяртаюцца да сэрца!

Я смутак не трымаю, адпушчу.

Не хутка, паступова іх знаходжу.

У розны дзень, у розны час.

Шмат кіляметраў я праходжу,

Да перамогі, без параз.

Халодны погляд, стан зламаны.

Разруйнаванае каханне – жах!

Спачатку, быў на свет злаваны!

А потым, зраз, я збіраю пазл.

Каб зноў адчуць жыцця пачуцці!

Смак асалоды да вяршынь святла!

І неузабаве, час лятучы,

Пазбавіць сэрца ад біцця!

05.2020

*****

Неба без хмар, сонца іскрыцца –

Мяне сагрэе, дзеліць цяпло.

Сэрца растане і будзе біцца,

Нібы та лёду, там не было!

Так атрымалася, разбушавалася.

Каханне, да дзеянняў ірве!

Побач дзяўчынка мне ўсміхаецца,

Кліча з сабою, наперад вядзе.

Пачуцці прачнуліся зноў.

Які ў адносінах вынік!?

Шматлікіх мінулых высноў.

Матляе наперад гадзiннiк!

Вера ў добрае мяне падымае

І прымушае не сумаваць.

Бо адчуваю, як сэрца кахае,

Я няўдачы стаў забываць!

Зноў я ажыў, цёплыя вочы,

Блішчаць, з задавальненнем хаджу.

Страціў блудныя розныя ночы.

Пяшчотна яе абдыму!

09.2018

*****

Птушак змяняе тлум машын,

А цішыню змяняюць навальніцы.

На гэта шмат розных прычын.

Сцякаюць у бруд крыніцы.

Перабудова многіх схем,

Неразуменне, і ілюзія асобы,

І глупства розных тэм –

Змянілі эталон прыроды.

01.2019

*****

Кроплі дажджу апускаюцца ўніз,

Прызямленне іх разбірае!

Нібы восеньскі, трывожыць капрыз,

Мяне ён знутры забівае.

Адкрытыя вокны, падайце паветра.

Мокрыя шторы нясуцца ўвысь!

Няма тут прастору, ні воднаго метра,

Усё запаўняе разбураны мыс.

Бяжы ад мяне, я раздражненне!

Вільгаць змывае мяне назаўжды:

Шумы вятроў і словы малення.

Сціраюць пражытыя мною гады.

Рвецца з падлогі цёплай вадою,

Лужына, грэе крокі віны.

Брудны ляжу, не годны да бою,

Грахі апускаюць да самага дну!

Чырвонаю лужынай я аб'яднаны,

Змылі чыстай вадою грахі.

З тонкім металам я пахаваны.

З тонкім парэзам, правай рукі.

09.2017

*****

Я зачыню фіранкі вокнаў,

Каб не было зайздросных вачэй.

Адкрыю дзверы, каб ад стукаў,

Пазбавіць прошаных гасцей.

Буду чакаць, шукаць адказы –

Гаючыя размовы ў цішыні.

Рассядуцца свабодна, на канапе,

Сябры, што для мяне як сваякі.

Сумесны ўспаміны пра дзяцінства:

Пра будучы, сучасны час.

Гаворка ідзе: і весела, і чыста,

І цішыню прагоніць гамарня ад нас.

Пазней, разыйдуцца мае сябры

І вернецца стан у ранейшы побыт.

Канапа астывае, дзверы на ключы.

І ў вокнах адчуваецца турбота…

07.2019

*****

Я заблукаў пад моцны ветер,

Які шаптаў мне некалькі разоў.

“Твар чалавечы носяць чэрці!

Застанься, покуль без размоў.”

Дзьмуў дужа моцна, гвалта.

З розных бакоў мяне кранаў.

А я з ідэяй і з даверам, шпарка,

Упарта выхаду шукаў.

І на бяду, зляцела мапа,

Увысь паднялася і не відаць.

А выбар ёсць: наперад ці канапа.

Пару хвілін я разважаў.

Нібыта воўк ці кволы заяц.

Дарэчы, недарэмна ж ён казаў?!

А мож з падманам вецер раіць?

Ці можа, усё ж ён шкадаваў?

Пытанняў шмат, стаю я нерухома.

Павеяў ціхі голас на спакой.

Асела пыл і нерашучасць, стома.

Я вырашыў ісьці дамоў!

04.2020

*****

Я цябе пакахаў!

Мой свет змяніўся.

Нібы па новай я назіраў,

Як свет круціўся.

Абудзіліся мае пачуцці

І думкі да цябе!

Ажылі матылькі ў жываце.

Запал мяне нясе.

Каханне – ты і я!

І гэты погляд дзіўны.

Неверагоднасць, мроя

І гэты час прыхільны.

Раптоўна мы знайшлі:

Сімпатыю, каханне.

На шчасце прывялі,

Усе нашы адчуванні!

01.2019

*****

Ляцяць на поўдзень усе птушкі.

Хутка прыйдзе холад зімовы!

Ляцяць, як маленькія габлюшкі.

Крычаць, перадавая размовы.

Ляцяць, усе тыя, каму не пражыць,

Каму немагчыма застацца!

Час восеньскі хутка бяжыць.

Пара ім ад нас прыбірацца.

Склаліся зграі, там у вышыні,

Зачароўвае іх прыгажосць.

Галаву ўверх, на іх падымі,

Тут яны дома, ці нібыта госць.

Хочацца з імі, туды паляцець,

Ад важкіх праблем ухіліцца!

На свет з вышыні паглядзець,

Атрымаць асалоду, вяртацца.

Развітваюцца, зноў да вясны.

Цяжкі пералёт іх чакае.

Пройдуць гадзіны, тыдні і дні,

Цяпло іх да хаты вяртае.

09.2017

*****

Як і раней, я мару паасобку.

Ад іншых, родных мне людзей.

Яны не хочуць разумець, як сэрца звонку,

Маё імкнецца да сваіх падзей.

Я назіраю, як сыходзіць восень.

Ужо чарговы месяц праляцеў.

А можа марыць ужо досыць?

Не! Не гэтага ў жыцці хацеў.

Дзяўчынка побач, кажа пра сваё.

Мы бачым розніцу ў нашых марах.

Не ведаю, якім жа будзе развіццё:

Шлях будзе брудным ці яскравым.

Пакуль адзін да мар, мне цяжка.

Я крок за крокам, усё ж губляю час.

Усё роўна вераю, як не было далёка

І колькі б ні было ў жыцці параз.

10.2020

*****

Мне не ляцець у зорнае неба,

У дзіўны космас вышыні.

Няма не збожжа, тухне глеба!

Пустэча, душу не крані.

Спякота льецца дужа шмат

І без вільготнасці хварэюць карані.

А я у руцэ трымаю скарб!

Ён не патрэбен тут, пакуль ёсць прамяні!

Ззяюць і быццам кажуць пачакаць,

Не ведаю, як гэта растлумачыць!

І думкі свае пакуль затрымаць,

І просяць у гэтым сэнс убачыць.

А я хвалююся і хочу ўсё хутчэй.

Я гатаваў сябе не першы тыдзень!

Зрабіць сябе сапраўдным, каб вышэй,

Падняцца, каб не бачыў злыдзень!

Каб не пыталі – чаму так, не гэтак!?

Каб было што ў адказ казаць.

Пакуль сяжу на берагах, ля рэчак,

Працягваю чакаць, чакаць…

07.2018

*****

І колькі слоў патрэбна мне,

Каб апісаць усе пачуцці?!

Сустрэлі восень па вясне –

І не відаць мне вольнасці.

Бадзёрасць нібы лужынай,

Ляжыць на глебе кінута.

Любоў была з аддушынай.

Пайшла ад нас, загінула!

Хмары закрылі радасці,

Балючы дождж з маланкаю:

Забытыя душы каштоўнасці

І сэрца б'ецца з ранкаю…

Вятры ганяюць з брудам дні.

Я цалкам з імі. Успаміны…

І не відаць прыгожай, той вясны,

Што напісаў Мусатаў на карціне.

Сонца не топіць цела лёд,

Усмешкай не квітнеюць вусны.

Цябе няма і горкі мёд.

Усё ж віною – мае глупствы…

02.2018

*****

Табе не спіцца? Мне таксама!

Бо мае думкі толькі пра цябе.

На рэшце, часу вельмі мала,

Але пакуль ноч існуе.

Толькі з табою, больш ні з кім,

Кранаю ноччу сэрцам зоркі!

Сапраўдным быць, толькі такім –

Хачу застацца, але колькі…

Яшчэ ў нас з табой сустрэч?!

Не ведаю. Ты не адкажаш.

А раніцай збіраюся я прэч,

А ты ў след прыемна скажаш.

Потым у дзень я нібыта знікаю.

Няма да захаду мяне.

А ў ноч, я зноў цябе кахаю!

І ўсё ж такі, куды нас гэта прывядзе?

12.2019

*****

Горад прачнуўся, людзі ажываюць.

І прабудзілася святло душы.

Хто не знайшоў яго, блукаюць,

У цемры рабства, цішыні.

Шырока плошча…шмат людзей,

Узняліся абараняць свабоду.

Мірны пратэст жудасных падзей!

Сляды загінутых у грому.

У памяці застануцца імёны,

Тых, хто ратаваў і ўратуе нас.

Плячо ў плячо, побач – разам мы героі!

Уздымем бел-чырвона-белый сцяг.

Не суціхаюць цэлыя гурты.

Па ўсёй краіне чутны нашы словы.

Хопіць тэрору, гвалту і хлусні!

Дзеля святла, нашчадкаў, волі!

11.2020

*****

Гляжу на шмат розных вачэй –

Розныя гісторыі іх бачу!

Жыццё праходзіць без начэй,

Дзе балбатня ідзе на здачу.

Кашмары, арганізм да збою.

Чытанне кніг для добрых сноў

І рыхтаванне да спакою,

У цішыні без усякіх слоў!

Раніца, з голымі нагамі

І прывітанне свету зноў!

І да гарбаты ціхім крокам,

Я прабіраюся, як воўк.

Бібліатэка поўніцца няхутка,

Залежна ад маіх сустрэч.

Праходзяць добра дні ці брыдка,

Кладзецца ўсё між плеч.

І я, сабраўшыся, нібы ў падарожжа.

Захоўваю ў сябе настрой!

Каб пазбіраць, як збожжа,

Бушуючы людскі прыбой.

Потым рабіць свае высновы,

Не марнаваць у разважаннях час.

І не трапляць у дрэнныя ўмовы,

А мець разважлівы адказ!

07.2018

*****

Пасля цёмных вясновых прыгод,

Трымаю шлях я раніцай халоднай.

Праходзячы праз вуліцы двароў,

Да цэнтра гораду, паходкаю свабоднай.

Вяртаюся, пад сонца прамяні.

Нясу ў сабе гісторыю мінулай ночы!

Зніклі ў небе хутка ліхтары,

Не заўважаючы, колькі яшчэ мне крочыць.

А што да сну? Я не адмоўлюся!

Чакае ён мяне ў кватэрных сцен.

Калі скажу дзе быў, не памылюся,

Што ў гасцях сустрэў я новы дзень.

Там і пакінуў мінулае ў ночы, сваё.

Я адчуваў палёт да зорак прыгажосці.

І не бянтэжыўся, нібы ведаў, гэта ўсё маё –

Не губляючы часу сваёй маладосці.

Дыхаў на поўную, словы толькі цёплыя.

Я ад суботы да нядзелі не трымаў высноў!

Не быў я лішнім, абдымкі былі родныя,

Кіпела ў венах дужа кроў!

Калі на вокнах пасвятлела, значыць,

Час да вяртання мой прыйшоў!

І вось я крочу, спынілася ж спатканне,

Іду я з думкамі дамоў.

01.2019

*****

Гады матляе каляндар,

А нянавісць знутры расце.

Збіраю жудасных пачвар.

У венах боль цячэ.

Трываю, пакуль ёсць сілы!

Сябе трываю, які я ёсць!

Па сэрцу цяжка білі –

Складаны, брудны лёс.

Пакуль жыву, пакуль чакаю!

Не выпускаю з сябе зло.

Па гарадах чужых блукаю,

Каб не ўпасці жудасна на дно.

І калі знікнуць мае сілы –

Знікну з свету я.

У напружанні ўсе жылы.

Балючая ідзе ўнутры вайна.

Колькі змагу яшчэ пражыць?

Не ведаю я гэтага адказу.

Але пасля, цела спаліць.

Запомніце вось гэтую фразу.

12.2017

*****

Ты для мяне прыемны чалавек!

Цябе трымаю ў абдымках.

З табой не які страх

Не апануе на памылках.

Бяру цябе. І да палётаў,

Мы крылы вольна раскрываем.

Нябачна хмар і змрочных фарбаў.

Сябе ў небе паляпшаем.

Ляцелі мы праз гурт людзей –

Наогул іх не заўважаем.

Каханне сэрцам. Усё вышэй.

Занадта шчасце адчуваем!

Маё святло, мой свет, цяпер цудоўны.

Ад слоў, усмешкі і жыцця!

Бо зараз, час шыкоўны:

З табой яднанне, цяплыня!

05.2020

*****

Калі ўбачыў позірк твой,

Сустрэліся ўпершыню вачамі.

Я нібы страціў голас слоў.

Пачатак зносін паміж намі.

Плынь адчуванняў закранула

І вось мы побач, час размоў.

Ваколье нас не закранала,

Не заўважалі яго фон.

Агульнасць тэм мы не шукалі –

Само знайшлось, аб чым казаць.

Усмешкі твараў не сціхалі!

Вельмі прыемна разам быць.

Хутка прыйшло і развітанне.

І не злічыць нашых хвілін.

Я запытаўся пра спатканне –

Згадзілася на сем гадзін.

07.2019

*****

Я без сустрэчы прамяня,

А мне ж так хочацца сагрэцца!

Агонь прытворны і што дня –

Фальшыва сэрца б'ецца!

Не адгукаецца на словы сонца.

Хаваецца за хмарамі…як жа я?

Блукаю і шукаю я бясконца,

Неба блакітнага і чыстага.

У цені смутку і надзеі,

Я мару, гледзячы наверх.

Наперадзе яшчэ мае падзеі!

Ад барацьбы яшчэ не збег.

У шэрым холадзе маўчала,

Усё асяроддзем, побач бед.

Дзе я з'яўляўся – зацiхала.

Я непадобны на астатні свет!

Вецер не дужа сёння моцны,

Каб разагнаць над галавой,

Аблокаў хвалі, дзе ёсць сонца.