Uşaqlığın son gecəsi

Hamımız bir yerdə oturub Səidəyə məktub yazdıq və həmin məktubda hamımız onu necə sevdiyi-mizi qeyd etdik. Biz onu, doğrudan da, çox sevirdik. Sanki D´Artanyanın sevgilisi Konstansiya Bonasye ilə tən ortadan bölünmüş alma kimi idi. Deyəsən, bütün bunlar Səidənin xoşuna gəlirdi və hətta bir az lovğalanırdı da. İndi o, səhərdən axşama qədər bizimlə oynayırdı. İndi o, xanım Bonasye idi və biz hər gün onun sevgisini qazanmaq uğrunda vuruşur, evimizin kandarında ölürdük. Diləfruz xanımla da aramız düzəlmişdi, bizimlə yaxşı rəftar edirdi, daha əvvəlki kimi hay-küy salmırdı.

Cəbrayıl əminin Tiflisdən qayıtdığı axşamı yaxşı xatırlayıram. Orada üç respublika arasında yarış keçirilmişdi. Oturub yarışlardan, bacarıqlı disk atan Nino Dumbadzedən, iki nəfər hündürlüyə tullanan Xandadaş və Baladadaş Mədətovlardan ağız dolusu danışırdı. Cəbrayıl əmi dedi ki, bizdən kiminsə gələcəkdə dünya çempionu, ya da dünya rekordçusu olacağına əmindir. İndiyə qədər bir şeyə sevinirəm ki, nə yaxşı, Cəbrayıl əmi o vaxt bizim gələcəyimizlə bağlı yanıldığını bilmədi. Dedi ki, idman alicənab adamların məşğuliyyətidir, elə təzəcə biz yaşda uşaqların siqaret çəkməyinin ziyanından danışmağa hazırlaşırdı ki, Səidə gəlib çıxdı. Deyəsən, Cəbrayıl əmi də o dəqiqə Səidənin gözəlləşdiyini və Konstansiya Bonasyeyə oxşadığını hiss etdi. Səidəyə dedik:

– Bu, Cəbrayıl əmidir.

Cəbrayıl əmi də öz növbəsində xeyli fransız sözü işlədərək dedi:

– Le-z-ami de me-z-ami son me-z-ami…

Bunun tərcüməsi “dostlarımın dostu – mənim dostumdur” demək idi.

Sıxlaşaraq Səidə üçün pilləkəndə oturmağa yer elədik. O, Cəbrayıl əmi ilə üzbəüz oturdu və belə məlum oldu ki, o ancaq Səidə ilə danışır və bizi heç adam yerinə qoymur.

Həmişə belə olur, Səidə gələn kimi hamının başı ona qarışır. Evlərində də, hər yerdə də Səidə diqqət mərkəzindədir. Amma bu bizim ürəyimizdən idi, çünki o vaxt hamımız ona aşiq olmuşduq…

Oturub Cəbrayıl əmini dinləyirdik. Küçədən qəfil əyləc və çığırtı səsləri gələndə o çox maraqlı şeylər danışırdı. Hamımız küçəyə cumduq. Düz həyətimizin qabağında hərəkət istiqamətinin əksinə dayanmış maşın vardı, maşının ətrafına xeyli adam toplaşmışdı. Əlbəttə, camaatı itələyib maşına yaxınlaşdıq və yekə, qara bir itin maşının altında xırıldadığını gördük… Nə edəcəyimizi bilmirdik… Kimsə dedi ki, əzab çəkməsin deyə iti güllə ilə vurub öldürmək lazımdır.

Həmişə belə məqamlarda kimsə peyda olub heyvan əzab çəkməsin deyə onun güllə ilə vurulmasını təklif edir. Sanki həmin adam həyatında nə vaxtsa itin, pişiyin, ya da elə atın güllə ilə vurulduğunu görüb. Heç bilmirəm, bu fikir necə yaranıb…

İt maşının altında uzanıb xırıldayırdı, sonra xırıltısı kəsildi. Bu vaxt maşının böyür-başında dolaşan sürücü dedi ki, təcili işləri var və mütləq getməlidir. Sonra o, sükan arxasına keçdi, maşını işə salıb getdi, it isə küçənin ortasında qaldı. Tədricən ora toplaşan adamlar da dağılışdı, bəziləri pəncərədən baxırdı.

İti sürüyüb səkiyə apardıq, yoxsa başqa bir maşın da diqqətsizlik edib onu əzə bilərdi. Sonra fikirləşdik ki, bu iti neyləyək. Kimsə dedi ki, onu şəhərə aparıb itlər üçün xüsusi qəbiristanda dəfn edə bilər, amma bunu ona upravdom şəxsən özü deməlidir. Hamı mübahisə etməyə başladı, bilmirdik, həqiqətən elə bir xüsusi qəbiristan var, yoxsa yox. Bu vaxt it qəfildən gözlərini açdı. Biz isə artıq onun öldüyünü güman edirdik.

O bizə çox ciddi baxırdı, elə bil nəsə soruşmaq istəyirdi. Sanki küçəni keçərkən maşınla toqquşduğu andan sonra baş verənləri öyrənmək fikrində idi. Axı itlər, deyəsən, bu barədə heç nə bilmir, biləndə isə çox gec olur. Doğrudan da, adi it (deyəsən, cins it deyildi) haradan bilsin ki, saatda altmış kilometr sürətlə gələn bir neçə tonluq maşın çəkisi cəmi bir neçə kiloqram olan itlə toqquşandan sonra nə baş verir. Məncə, bunu dünyadakı itlərin heç biri bilmir. Sadəcə hiss edirlər ki, bu toqquşma yaxşı şey deyil və maşından uzaq durmağa çalışırlar, bu itin isə bəxti gətirməmişdi. O, qətiyyən zingildəyib eləmir, inildəmirdi. Fikirli-fikirli bizə baxırdı.

İti götürüb həyətə gətirdik. Onu aparanda bizi dişləyəcəyindən qorxurduq, quduzluqdan yox, elə-belə, ağrıdan dişləyə bilərdi, axı onun bütün sür-sümüyü əzilmişdi. Ancaq o bizi dişləmədi, sadəcə ağır-ağır nəfəs alırdı, vəssalam.

Səidə arxadan gəlir və deyirdi ki, evdə hamımızın dərsini verəcəklər, çünki başdan-ayağa qədər qana bulaşmışdıq. İti zirzəmiyə apardıq və axşam düşənə qədər onunla məşğul olduq. Evdə, doğrudan da, abrımızı ətəyimizə bükdülər.

Səhər açılan kimi tez-tələsik zirzəmiyə cumduq, qorxurduq, birdən it ölər. İt zorla nəfəs alsa da, sağ idi. Onun yaralarına streptosid məlhəmi çəkdik, sonra birinci növbə oxuyanlar məktəbə getdi, ikinci növbə oxuyanlar isə zirzəmidə qaldı.

Dərsdən sonra 4-cü Paralel küçəsindəki baytar həkimin yanına getdik, xahiş etdik ki, itimizə baxsın. Dedilər ki, iti bura gətirmək lazımdır, ancaq bunu biz itin başına gələnləri yerli-yataqlı danışana qədər dedilər, məsələnin nə yerdə olduğunu biləndən sonra doktor Aybolitə4 oxşayan eynəkli bir həkim gülümsədi, balaca çamadanını götürüb bizimlə gəldi. Onu zirzəmidəki itin yanına gətirdik. Baytar iti müayinə etdi və dedi ki, onun hələ də sağ qalmasına heyrət edir. Dedi, bu itin yaşayacağına inanmır və əgər yaşasa, bu sadəcə möcüzə olacaq. O bizə dərman verdi, nə etmək lazım olduğunu başa salıb getdi. Vidalaşarkən dedi ki, əgər it bir-iki günə ölməsə, onda uşaqlardan kimsə ona xəbər versin, o gəlib yenə iti müayinə edər…

İt üç gün də yaşadı və üç gündən sonra bizdən kimsə zirzəmiyə girəndə başını qaldırıb baxır, hətta bu vaxt quyruğunu da tərpətməyə çalışırdı. Məhəllədəki qonşuların, demək olar ki, hamısı itə şorba artığı, yemək göndərirdi: it şorbadan başqa heç nə yeyə bilmirdi, çünki çənəsi möhkəm əzilmişdi. Gündə üç dəfə onun yaralarına həkimin verdiyi məlhəmi çəkirdik. Məlhəm çəkərkən çox ehtiyatlı olmağa çalışırdıq, amma buna baxmayaraq, deyəsən, onun canı ağrıyırdı, çünki bu vaxt sakitcə zingildəyir və qolunu yalayırdı.

Üçüncü gün həkim gəlib itin sağ olduğunu görəndə heyrətini gizlədə bilmədi. Bizi təriflədi və dedi ki, bundan sonra it yaşayacaq. Həkim gedəndən sonra itə ad fikirləşməyə başladıq. Müxtəlif adlar dedik, ancaq heç biri xoşumuza gəlmədi.

Səidənin də fikrini soruşduq, maraqlı idi, görəsən, o, itimizə nə ad vermək istəyirdi. Ancaq Səidə dedi ki, onun üçün fərqi yoxdur, bu itdən zəhləsi gedir, çünki çox pis iylənir və yəqin, bədənində birə də var. Bir sözlə, o bu itə nifrət edir.

Doğrudan da, itin yaralarına çəkdiyimiz məlhəmin pis iyi vardı və üstəlik, deyəsən, birəsi də vardı, ancaq burada itin heç bir günahı yox idi. Səidəyə dedik ki, bir balaca özünə gələn kimi iti çimizdirəcəyik, ancaq o susdu, çox narazı görkəmi vardı. Cəbrayıl əmi diqqətlə ona baxdı, amma bir söz demədi.

Beləliklə, itimizə bir ad tapa bilmədik. Sonra adətimiz üzrə yenə muşketyor oyunu oynamağa başladıq və yenə həmişə olduğu kimi, Səidə Konstansiya Bonasye idi, biz isə hamımız növbə ilə D´Artanyan olurduq və hər birimiz ona görə növbə ilə digərlərinə qalib gəlirdik.

Yarım ay da keçdi və it artıq gəzməyə başladı. O, zirzəmidə bir neçə addım atır, sonra yenə uzanırdı. Görünür, ya tez yorulur, ya da hələ yaraları incidirdi. Artıq ət, çörək yeyə bilirdi, hər dəfə bizi görəndə quyruğunu yellədirdi, o dəqiqə hiss edirdik ki, bizi görəndə sevinir. O, böyük, qara itdi və həyətimizdə heç kəsin belə bir iti yoxdu.

Hamımız Səidəni dilə tutduq ki, bizimlə bir yerdə zirzəmiyə ensin, ancaq nə illah etsək də, o buna razı olmadı. Orada üst-başını bulayacağından ehtiyat edirdi.

İtin hansı cinsdən olduğunu dəqiqləşdirə bilmirdik və bunu baytar həkimdən soruşmağı da unutmuşduq. Cəbrayıl əmi dedi ki, dünyada ən ağıllı itlər Nyufaundlend cinsindən olanlardır və ola bilsin, bizim itimiz də Nyufaundlenddir, amma o, yəni Cəbrayıl əmi buna şübhə edir, çünki onda olan məlumata görə, Bakıda ancaq alman ovçarkaları, doqlar və bir dənə də buldoq var, o ki qaldı Nyufaundlendə, bu barədə heç bir məlumatı yoxdur.

– Amma bunun bizim üçün heç bir əhəmiyyəti yoxdur, – deyərək əlavə etdi. – Çox güman ki, itimiz elə bu vaxta qədər diqqətdən kənarda qalan Nyufaundlenddir.

Əmin olmaq üçün yenə zirzəmiyə endik. Qara, yekə və ağıllı it idi. Xalis Nyufaundlend. Biz bu fikirlə razılaşdıq və hətta Cəbrayıl əmi gülümsədi.

Nəhayət, gün gəlib yetişdi və it sərbəst şəkildə, bizim köməyimiz olmadan pillələrlə qalxıb zirzəmidən çıxdı. O, həyətdə gəzir və parlaq günəş şüalarından gözlərini qıyırdı. Hamımız onun arxasınca düşüb gəzir, sevinirdik. İt yüngülcə ayağını çəkirdi və Cəbrayıl əmi bizi əmin etdi ki, onu özümüzlə çimərliyə aparsaq, bir-iki həftəyə bu da ötüb-keçəcək. O, yenə nəsə demək istəyirdi, lakin it qəflətən Diləfruz xanımın açıq qapısından evə girdi və bu vaxt Səidə dəhlizdəki masa arxasında oturub yemək yeyirdi. İt ona yaxınlaşıb ayağını yalamağa başladı, biz hamımız qapıda dayanıb itimizin Səidə ilə necə tanış olduğunu izləyirdik.

– Ana, – Səidə titrək səslə dedi, – bu iyrənc it məni yaladı!

Diləfruz xanım otaqdan çıxdı, əlində üzərində “Qafqaz” yazısı olan dəyənək vardı. Ağzımızı açıb bir söz deməyə macal tapmadıq, o, əlindəki dəyənəklə iti vurdu. İki dəfə dalbadal vurdu, ancaq çox möhkəm vurmurdu. İt evdən çıxıb zirzəmiyə tərəf getdi, Diləfruz xanım onun arxasından çığırdı, dedi, bircə bu çatmır, itlər evinə doluşsun. Onun bu həyətdə görmədiyi bir şey qalmayıb, bir bu qalmışdı, onu da gördü. Səidə də nəsə deyirdi, ancaq biz daha onları eşitmirdik, hamımız zirzəmiyə qaçmışdıq…

O axşam it öldü.

Həmin gündən sonra məhəllədə hər kəs, hətta “Üç muşketyor”u oxumayanlar belə Səidəyə “Miledi” deməyə başladı. Hətta uzun illər sonra Cəbrayıl əmi rəhmətə getdi, biz böyüyüb yekə oğlanlar olduq, “muşketyorların” böyüdüyü evi sökdülər və hərəmiz bir tərəfə dağılışdıq, amma Səidə hamı üçün “Miledi” olaraq qaldı.

QONŞUMUZ MAKEDON

Odur, ey, yenə tində dayanıb. İki saatdır, dayanıb. Gəlib-gedən qonşularla salamlaşır. Canfəşanlıqla salamlaşır, gözlərinə baxır. Dayanıb…

Onun burada dayanmağından yaxşı nəsə gözləməyə dəyməz. Deyə bilərsiniz ki, adam evinin tinində dayanıb, burada pis nə var? Baxır, həmin adam kimdir! Əgər tində dayanan adam Makedondursa, bundan yaxşı nəsə gözləmə. Bu, dəqiqdir.

Bəlkə, o, oleandr ləklərinin yanında dayanıb və oleandr dərmək üçün münasib vaxt gözləyir? Çətin. Makedon çiçək toplayacaq adam deyil. Çiçəklər onu maraqlandırmır. Üstəlik, oleandr dərmək kimin ağlına gələr? Mənasız işdir. Doğrudur, onlar parlaq və yüngül olur, ancaq həm də yapışqan kimidir və təzə çəkmə kimi iylənir. Yox, küçəmizdəki uşaqların heç biri oleandr dərməz, hətta üzərində “Çiçəkləri dərmək olmaz!”, ya da başqa qadağa lövhəsi asılsa belə.

Doğrudur, Şura xala deyir, tanışlarından biri oleandr dərib. Dərib və həmin gül dəstəsini bağlı otaqda, çarpayısının yanında qoyub. Səhər qapını açıblar ki, bu da sizin üçün oleandr – Şura xalanın tanışı o dünyadadır. Sən demə, oleandrın iyindən zəhərlənibmiş. Şura xala deyir ki, bu, dəhşətli bir şeydir. Məncə, əgər belə bir qəribə adam tapılırsa və oleandr dərmək fikrinə düşürsə, üstəlik, yay vaxtı onu öz bağlı yataq otağında saxlayırsa, o zaman Şura xalanın tanışı kimi zəhərlənməyi qəribə deyil. Demək, həmin adamın əcəli çatıb. Üstəlik, bir şeyə sevinmək lazımdır: yaxşı ki, həmin adam gecə otaqda tək yatıb.

Onsuz da Şura xalanın tanışı yaşasaydı belə, bundan sonra həyatda heç nəyə nail ola bilməzdi. Çünki Şura xala həmin axşam baş verən bu hadisəni danışanda hamı belə düşündü. Lakin hamının ağlından başqa bir fikir də keçirdi, bəlkə, elə Şura xala bütün bunları özündən uydurur: axı o, dəhşətli hadisələr uydurmaqda ustadır. Görünür, darıxdığından belə şeylər uydurur, onun çox darıxdırıcı, yeknəsəq işi var.

Əgər nə vaxtsa yaxınlıqdakı bazara yolunuz düşsə və orada kiminsə uca səslə: “Maya! İstiot! Soda!” – deyə çığırdığını eşitsəniz, o zaman bilin ki, bu adam bizim Şura xaladır. Özünüz fikirləşin: gün boyu “Maya! İstiot! Soda!” deyib qışqırmaq nə deməkdir. Adamın ağlına nə desən, gələr.

Amma dünən Şura xalaya yazığım gəldi…

Mağaza müdiri Əbülfəzin evinə qonaq gedib, kartla onun bütün ailəsinin falına baxıb. Mağaza müdiri əvvəllər it sallaqxanasında işləyib, itlərlə qəddar rəftar etdiyi üçün oradan çıxardıblar. Bir müddət bu hadisəyə görə çox narazı olub, elə qabağına çıxana gileylənirmiş ki, paxıl iş yoldaşları onun torbasını tikiblər, ancaq mağazaya işə düzələndən sonra sakitləşib. İndi evində, bəzən isə küçəyə çıxanda zolaqlı pijamada gəzir.

Onların, yəni Şura xala ilə mağaza müdiri Əbülfəzin ailəsinin arası yaxşıdır. Makedon deyir, əgər bu dostluq olmasaydı, Şura xala bazarda maya, istiot, soda sata bilməzdi – həqiqətən də, bu malları başqa haradan tapacaqdı? Amma, görünür, o bu sözləri acıqla deyir, çünki Şura xala onu özünə köməkçi götürmür.

Nə isə, dünən Şura xalaya əməlli-başlı yazığım gəldi…

O, fala baxır, mağaza müdiri Əbülfəzin ailəsi də oturub fikirləşir ki, görəsən, “yaxın vaxtlarda hökumət evi” nə deməkdir. Hətta Əbülfəzin üzünün rəngi ağarıb, deyib ki, bizim zəmanədə hökumət evi heç vaxt yaxşılığa yozula bilməz.

Şura xala onları sakitləşdirməyə çalışıb, deyib ki, bu, təzə mağaza da ola bilər, bəd ayaqda, xəstəxana olacaq. Sonra əlavə edib ki, axır vaxtlar Əbülfəzin əsəbləri çox pozulub, ona görə də hara baxsa, gözünə həbsxana görünür. Əbülfəzə brom içməyi məsləhət görüb – axı Şura xalanın tibdən də başı çıxır.

Sonra Şura xala onlarla sağollaşıb və gedib.

Əbülfəz onu yola salıb, elə təzəcə qapını arxasınca örtüb kilidləyəndə birdən Şura xalanın dəhşətli çığırtısını eşidib. Qadın elə fəryad çəkirmiş ki, Əbülfəzin damarında qanı donub: “Kömək edin! Yetişin! Ölürəm!..”

Mağaza müdiri Əbülfəz bu qışqırığa əhəmiyyət verməyib, yəni Şura xalanın köməyinə çatmayıb. Şura xalanı soyan, ya da elə öldürmək istəyən soyğunçuların diqqətini öz evinə yönəltmək istəməyib. Adamdan soruşan gərəkdir, axı bu kimə lazımdır? Makedon onun haqqında boş yerə demir ki, Əbülfəz küçəmizdəki ən ağıllı adamdır. Üstəlik, Makedon onun hörmətini saxlayır. Çünki Makedon adamları seçə bilir.

Şura xala çığıra-çığıra qalıb!… Hətta deyilənlərə görə, hər gün bazarda çığırdığından da ucadan çığırırmış. Onun səsinə nəinki bir həyətin, hətta qonşu həyətlərin adamları da toplaşıb. İşıq yandırıblar…

Sən demə, Şura xala Əbülfəzin evindən çıxanda bayır zil qaranlıq olub və ümumiyyətlə, həmin vaxt hər tərəf qaranlıq imiş, arvad da ayağının altını görməyib, içindən su xətləri keçən ağzı açıq quyuya düşüb.

Qısacası, qonşular Şura xalanı çıxarıblar. Babat imiş, bircə dizi əzilibmiş, ancaq dil boğaza qoymadan deyirmiş ki, içalatı zədələnib.

Bu vaxt qapı açılıb və Əbülfəz başını çıxarıb, özü də tam çıxmayıb ha, azacıq başını çıxarıb və yuxulu səslə soruşub:

– Bu qədər adam həyətə niyə yığışıb? Nə olub?

Adam özünü qəsdən yuxulu göstərib, çünki doğru hərəkət etmədiyini başa düşüb və utanıb, amma qonum-qonşu onsuz da onun qorxaq adam olduğunu lap çoxdan bilirdi və hamıya məlum idi ki, ona ümid etmək olmaz.

Bax belə… İndi sizdən soruşuram, necə oldu ki, Şura xala içərisindən su xətləri keçən quyuya düşdü? Nəyə görə Şura xala Əbülfəzin evindən çıxanda quyunun qapağı açıq idi? Axı bir saat əvvəl Makedon eynilə bugünkü kimi tində sülənirdi. Şura xala quyuya düşməzdən düz bir saat əvvəl… Başa düşmədiniz? Hm… Əgər indi boş vaxtlarınızda oleandr topladığınızı desəniz, qətiyyən təəccüblənmərəm. Zərrə qədər də təəccüblənmərəm. Məşğuliyyət üçün əsl münasib vaxtdır!

Görəsən, Makedon nəyə görə tində dayanıbmış? Bax bu çox maraqlıdır. Həə, aydındır. Sən demə, Namiqi gözləyirmiş. Görürsünüz, odur, portfelini yellədə-yellədə gəlir, odur, baxın, şəlpə qulaqları var. Gözləri də bərəlib, parıldayır. Bu, Namiqdir. Yox, əşi, axmaq-zad deyil, bu yerişi də Namiq təzə tapıb, gəmilərin birində matrosları görəndən sonra. Məktəbdən qayıdır. Çox maraqlıdır, Makedon danışanda Namiq ağzını ayırıb maraqla ona qulaq asır. Onun hər sözünə inanır. Hamısına!

Bax bu yaxınlarda Saşka Rəsulov gəlib, ikinci mərtəbədə yaşayanı deyirəm. Bibisi ona ad günündə “Əziz Saşaya axmaq bibisindən” yazılmış kitab hədiyyə etmişdi. Saşka gəlib deyib ki, bir kitabda hipnoz haqqında bəzi şeylər oxuyub və sən demə, istənilən adamı hipnoz etmək olur. Əvvəlcə heç kəs ona inanmayıb, sonra sınamaq fikrinə düşüblər.

Ümumiyyətlə, bu Saşkadan nə desən, gözləmək olar, çox qəribə oğlandır. Futbol oynamır, çimməyə də zorla apara bilməzsən. Bütün günü oxuyur. Evlərində olan kitabların hamısını oxuyub: zarafat deyil, söhbət iki yekə kitab dolabından gedir. Üstəlik, kitabxanaya da abunə olub. Nə vaxt baxsan, oxuyur, hətta yeyəndə də oxuyur. Bütün fikri kitabda olduğundan başqa heç nə hiss etmir. Bir dəfə kitab oxuduğu vaxt əlində qayçı olub, qeyri-ixtiyari saçının yarısını kəsib. Yaxşı ki, həmin vaxt o “axmaq bibi” gəlib özünü çatdırıb və qayçını əlindən alıb. Saşkanı bərbərə aparıb başını keçəl qırxdırmalı olublar.

Qərara alıblar ki, Saşkanın hamını hipnoz etməsini yoxlasınlar. Namiqgilə gediblər. Gündüzlər onlarda heç kəs olmur: atası da, anası da işləyir.

Saşka uşaqların hamısını dairə şəklində düzüb, sonra cibindən parıldayan bir kürə çıxardıb, onu uşaqların hər birinin gözünün qabağında saxlayıb və bu zaman tükürpərdici səslə:

– Yat! Sən yatmaq istəyirsən? Yat! – deyib.

Bu hərəkəti dəfələrlə təkrarlayıb, amma heç kəs hipnoz olmayıb, əslində isə hamısı hipnoz olmaq istəyirmiş. Bu vaxt Makedon gözlərini yumaraq döşəməyə çöküb…

Saşka çox həyəcan keçirib, hətta bədənini tər basıb, deyib ki, bundan sonra Makedona istədiyin şeyi təlqin edə bilərsən. Sonra Saşka Makedona müxtəlif əmrlər verməyə başlayıb.

Əvvəlcə Makedona deyib:

– Sən ağacsan!

Makedon o dəqiqə yerdən qalxıb və paya kimi dimdik dayanıb. Saşka uşaqlara deyib ki, Makedonu stulların üstünə uzatsınlar. Stulun birini başının, digərini ayağının altına qoyublar və hipnoz altında olan Makedon başı ilə ayaqlarını stulların küncünə dayayıb, iki stulun üstündə turnikdəki kimi mil dayanıb. Hətta qarnının üstünə ensiklopediyanın üç cildi qoyulanda da tərpənməyib, yalnız dördüncü cildi qoyanda tərpənib və Saşka o dəqiqə izah edib ki, insan bədəninin öz “əndazəsi” var.

Sonra isə Saşka ona it olduğunu təlqin edib və Makedon hürərək dörd ayaq üstə qaçmağa başlayıb. Hətta quyruğunu da it kimi yellədib.

Uşaqlar gülməkdən uğunub gedib, ona başqa nə təlqin etmək barədə fikirləşiblər.

Saşka xəbərdarlıq edib, deyib ki, ona daha çətin şeylər təlqin edəcək. Ona görə Makedona deyib ki, guya o, tankçıdır və cəbhədədir. Bu yerdə Makedon evdə ora-bura vurnuxmağa və adamların üstünə cummağa başlayıb. Doğrudur, Saşka dərhal Makedona dayanmağı əmr edib, ancaq artıq gec olub: Makedon yazı masasının üstündəki şüşəni sındırıb və mürəkkəbqabını parket döşəməyə dağıdıb. Bəlkə də, Saşka onu vaxtında dayandırmasaydı, yəqin, pəncərə şüşələrini də sındırardı, çünki o tərəfə hücum etməyə hazırlaşırmış. Yaxşı ki, Saşka onu dayandırıb.

Hamı Namiqə görə narahat olub. Axı onun valideynləri evdə yoxdur və bu hadisə baş verir. Belə şeylərlə qətiyyən zarafat etmək olmaz. Əgər hamısı bir gündə olmasa, yəni bu gün masanın üstündəki şüşə sınsa, bir neçə gündən sonra mürəkkəbqabı dağılsa, yenə dərd yarıdır. Yoxsa hər şey bir gündə olur. Başını götürüb hara gedəcəksən?! Namiqin qanı qaralıb, ancaq, əlbəttə, heç nə deməyib: məlum məsələdir, hipnoz altında olan adam öz hərəkətlərinə görə məsuliyyət daşımır. Beləliklə, Namiq əski götürüb, onu isladıb və döşəməni silməyə başlayıb. Xeyli müddət silib. Uşaqlar növbə ilə ona kömək edib döşəmə siliblər. Makedon isə bu müddət ərzində hələ də hipnoz altında olub. Namiq döşəməni silib qurtarıb və sonra yenə hamının başı Makedona qarışıb.

Saşka deyib ki, ən mühüm hadisə indi başlayacaq: “Bu iynəni Makedona batıracağıq və o heç nə hiss etməyəcək. Çünki hipnoz haqqında kitabda elə belə də yazılıb”.

Sonra Saşka deyib ki, o özü iynəni Makedona batırmayacaq, könüllü olaraq bu işi uşaqlardan kim görmək istəyir. Heç kəs razılıq verməyib. Deyiblər ki, iynəni bütöv batırmaq ağ olar, qərara alıblar ki, onu yavaş-yavaş, qan çıxana qədər Makedonun dərisinə sancsınlar. Saşka Namiqdən yod istəyib. İynəni çıxardandan sonra qanı kəsmək üçün…

Bu vaxt Makedon gözlərini açıb, etiraf edib ki, bütün bu hipnoz oyununu qəsdən çıxarırmış, qətiyyən hipnozun təsiri altında olmayıb. Ancaq görəndə ki dərisinə iynə batırmaq istəyirlər, oyunu bitirib…

Biz bu barədə çox fikirləşdik. Hətta Saşka da dedi ki, o, hipnoz altında olmayıb. Bircə Namiq ona inanmadı. Deyirdi ki, əgər Makedon hipnozun təsiri altında olmasaydı, bu qədər inandırıcı ola bilməzdi.

O axşam Namiqi xeyli danladılar. Onun danlanmaqdan qətiyyən xoşu gəlmir, atasının töhmətini eşitmək isə heç ürəyindən deyil.

İndi Makedon səbirsizliklə Namiqi gözləyir, çünki bu gün dərsə getməyib. Onlar eyni sinifdə oxuyurlar, ancaq Makedon iki yaş ondan böyükdür. Birdən ağlınıza gələr ki, Makedon ev tapşırıqlarının yerini öyrənmək üçün Namiqi belə səbirsizliklə gözləyir. Yanılırsınız! Onun dayanıb Namiqi gözləməyinin səbəbi bu deyil. Sadəcə, müharibə başlayandan sonra məktəbdə böyük tənəffüs vaxtı hamıya səhər yeməyi üçün pirojki, ya da bulka verirlər. Namiq Makedonun da yemək payını alıb və bir az sonra onu sahibinə verəcək. Onun bu gün dərsə niyə getmədiyini isə heç kəs bilmir. Sabah məktəbdə deyəcək ki, evdə qalıb, xəstə anasına kömək edib. Makedonun anası xəstə-zad deyil, özü də əgər oğlunun dərsə getmədiyini bilsə, onu əzişdirəcək. Bundan sonra hamı başa düşəcək ki, xəstə qadın heç vaxt oğlunun gözlərinin altını bu cür qaralda bilməz. Bayquşbaş isə Makedonun xəstə anası ilə bağlı əhvalatı eşidən kimi deyəcək:

– Bəli, uşaqlar, biz çox ağır günlər yaşayırıq, bunun üçün də bütün gücümüzü bir yerə toplamalıyıq.

Biz öz sinif rəhbərimizə – Sofiya Nikolayevnaya “Bayquşbaş” deyirik. O hər şeyə inanır. Təki bir şey uydurub de, o dəqiqə inanacaq.

Elə dünən dərsdə Makedona deyirdi:

– Nəyə görə corabları taykeş geymisiniz? Adam gərək diqqətli və səliqəli ola.

Hamı gözünü Makedona zillədi, doğrudan da, onun ayağındakı corabların hərəsi bir rəngdə idi. Makedon üz-gözünü qırışdırdı, guya indicə ağlayacaq. Sonra dedi:

– Bəlkə, kasıbam? Bəlkə, geyməyə başqa corabım yoxdur? – Belə süni həyəcanla oyunbazlıq etmək yaxşı hərəkət deyil.

Əlbəttə, Bayquşbaş o dəqiqə pərt oldu. Kəkələməyə başladı:

– Ay, sən Allah, bağışla! Sizin ailə vəziyyətinizdən, kasıb olduğunuzdan xəbərsizəm.

Birdən kimsə yerindən səsini qaldırdı:

– Ayıb olsun sənə! Sənsən kasıb? Sənin corabın yoxdur?

Bu, tarix müəllimimiz Vahid İbadovun səsidir. Biz öz aramızda ona “Vaqonov” deyirik. Makedon Bayquşbaşa yalan bəhanə uyduranda nəyəsə görə bizim sinfə gəlibmiş və onun dediklərini eşidib. Vaqonovu aldada bilməzsən, bu sənin üçün Bayquşbaş deyil. Elə corab söhbətində də Vaqonov Makedonun yalanının üstünə çıxdı!

– De görüm, neçə cüt corabın var? Hə!

Makedon qızardı, gözlərini partaya dikib qaldı. O bilirdi ki, Vaqonova kələk gəlmək mənasızdır. Bu adam tənbəllik eləməz, gedib hər şeyi özü yoxlayar. Makedon isə başqasının onun yalanının üstünü açmağını istəməz.

– Altı cüt.

– Altı cüt? Heç utanırsan?

Əslinə qalsa, Vaqonov rəhmdil adamdır. Bəlkə də, rayon təhsil şöbəsindəki iclasdan qayıtdığı üçün belə hirslidir. Həmin iclasda ehtiyacı olan uşaqların qış paltarları məsələsi müzakirə olunub. Sən demə, üçüncü sinifdə oxuyan oğlanlardan biri sentyabr ayında məktəbə anasının çimərlik paltarında gəlib. Qadının beş uşağı var və hamısına əyin-baş alıb çatdıra bilmir. Ona görə də üçüncü sinifdə oxuyan oğlu məktəbə qadın çimərlik paltarında gedib. Sonra həmin uşağa rayon təhsil şöbəsində isti gödəkcə və şalvar veriblər. Amma hamı onu ələ salıb gülürmüş.

Makedonla Namiq dərsdən sonra evə bir yerdə qayıdırdı və yolda Makedon bəxtindən şikayətlənirdi: heç Vaqonovun elə həmin vaxt sinfə girməyinin yeri idi?! İlk dəfə Vaqonov başqa dərs gedən vaxt sinfə girirdi.

Namiq Makedonu sakitləşdirməyə çalışırdı, məsləhət görürdü ki, səhərlər tələsməsin, corabları taydəyişik salmasın.

Elə indi də Makedon tində dayanıb bulka yeyə-yeyə Namiqlə danışırdı:

– Bilirsən, nə var, bax biz burada dayanıb, bulka tıxırıq, müharibədə isə əsgərlər qara çörəklə siyənəkdən başqa heç nə görmürlər.

– Yox! Doğru demirsən! Onlara quru süd, şokolad, donuz konservi də verirlər. Hamıdan əvvəl cəbhə lazım olan ərzaqla təmin olunur. Mən bunu dəqiq bilirəm.

– Dəqiq bilirmiş! Haradan bilirsən?

– Atam deyib. O hər şeyi bilir!

– Sənin atan hər şeyi bilir? Sənin atan nə bilir axı, dezertir5 adamdır!

Namiq pərt oldu, gözlərini bərəldib təəccüblə Makedona baxdı.

– Nə dedin? Təkrar elə! Kimin atası dezertirdir?