Germaanse volkeren. Indo-Europese migratie

De door Caesar genoemde leiders, oudsten en ambtenaren waren in feite samengesteld uit gekozen militaire leiders en de adel van de clan. Onafhankelijke stammen verenigden zich af en toe in kortstondige vakbonden voor gemeenschappelijke militaire ondernemingen, waarbij militaire leiders werden gekozen; zij leidden een ploeg die aan het einde van de oorlog uiteenviel. Op dit moment waren oorlogen veelvuldig voorgekomen onder de Duitsers, omdat het uitgebreide landbouwsysteem en de belangrijke rol van veeteelt een constante behoefte aan nieuw bouwland en weiden creëerden, wat leidde tot de strijd om land tussen individuele stammen. De opperste macht in de stam behoorde tot een onregelmatig bijeengeroepen volksvergadering. In vredestijd had de stam geen gemeenschappelijke leiders, er waren alleen ouderlingen van bepaalde divisies van de stam, die voornamelijk gerechtelijke functies stuurden.

Afgaande op archeologische gegevens bevonden de Duitsers zich op dat moment op een veel lager ontwikkelingsniveau dan de Kelten. Tot het begin van de 4e eeuw verkregen ze ijzerproducten uit de Keltische regio’s en pas later ontwikkelden ze hun eigen metallurgie. Pas vanaf de 1e eeuw voor Christus e. Romeinse goederen drongen erin door, voornamelijk wijn en dure gerechten, maar zeer weinig vertegenwoordigers van de adel van de clan verwierven ze. De Duitsers gaan eindelijk naar de gevestigde landbouw, hoewel veeteelt nog steeds een belangrijke rol speelde. Ruw gebouwd van steen en betegelde huizen vervangen de voormalige tijdelijke hutten. De jacht begon een kleinere rol in de economie te spelen. De clangemeenschap die het land samen bewerkte in de tijd van Caesar wordt vervangen door familiegemeenschappen die in afzonderlijke nederzettingen wonen. Zo’n gemeenschap heeft elk jaar een nieuw plot geploegd, waardoor de oude onder stoom staat. Weiden, weiden en andere landen waren het gemeenschappelijk bezit van verschillende nederzettingen.

De landbouw onder de Duitsers was nogal primitief en speelde een veel kleinere rol dan veeteelt. De Duitsers verlieten gemakkelijk hun woonplaats en gingen op zoek naar nieuwe landen om zich te vestigen. Dus bijvoorbeeld ongeveer 120 voor Christus. e. de Germanen en hun naburige Cimbries verlieten Jutland vanwege de grote vloed die hun land verwoestte. Ze gingen naar Spanje, Gallië en de Donau-regio, gingen een alliantie aan met de Scordisk vochten met Rome en marcheerden naar Italië, maar werden verslagen door de Romeinen. Hun overblijfselen vestigden zich in Gallië aan de rivieren de Maas, Main en Neckar. Tijdens de hervestiging trokken de Duitsers, net als de Kelten, door clans en stammen, die samen vochten en samen het deel van het in beslag genomen land bezetten dat hun door de oudsten was toegewezen.

Veel Duitsers dienden als huurlingen in de troepen van andere naties. Al vrij vroeg stonden de leiders onder de Duitsers op, wisten squadrons aan te trekken en nieuwe landen te veroveren of hun diensten aan te bieden aan degenen die ze nodig hadden. In 72 v.Chr. e. zo’n leider van de Suev-ploeg, Ariovist, kwam met 15 duizend mensen naar Gallië op uitnodiging van de Keltische stammen van de Arverns en Sequans die vochten met de Aedu. Ariovist, nadat hij de Edues had vernietigd en zich in het noorden van Gallië had gevestigd, begon zijn bezittingen uit te breiden. Talloze vertegenwoordigers van verschillende Germaanse stammen vestigden zich op het land van dezelfde sequenties die door het Ariovista-team werden gevangen.

Tegen de tijd van Tacitus bevonden de Duitsers zich al in een hoger ontwikkelingsstadium. Ze ontgonnen (hoewel in kleine hoeveelheden) en verwerkten ijzer, goud, koper, zilver, tin, lood, waren bezig met weven, aardewerk. De Duitsers leken duurzamer te zijn gevestigd. De landbouwtechniek is verbeterd. Bouwland werd gecultiveerd door een ploeg getrokken door een of twee paar ossen. De landteelt werd uitgevoerd door grote gezinnen of huisgemeenschappen, meestal bestaande uit meerdere generaties. Het eigendom van het grondgebied van het dorp behoorde nog steeds tot de hele gemeenschap, die van de clan in een buurman begon te veranderen, omdat de verwantschap tussen de huisgemeenschappen die het dorp bewoonden, geleidelijk verzwakte. Inwoners van het dorp deelden gemeenschappelijke gebieden – weiden, enz.

De verdeling tussen de families van het land toegewezen voor individuele teelt werd niet gelijkmatig, maar «waardig» uitgevoerd door het hoofd van een groot gezin, dat wil zeggen door sociale status. Dit was een van de manifestaties van de sociale gelaagdheid die bij de Duitsers begon, veroorzaakt door de groei van productiekrachten. Vertegenwoordigers van de adel profiteerden nu van patriarchale slavernij, die in de kinderschoenen waarschijnlijk zelfs in de tijd van Caesar bestond. Allereerst werden krijgsgevangenen in slaven veranderd. Slaven onder de Duitsers ontvingen vee en land, waarvoor ze een deel van de oogst moesten bijdragen aan de eigenaars. De kinderen van slaven werden opgevoed met de kinderen van de vrije, en hoewel de slaven niet deelnamen aan openbare aangelegenheden, was het verschil tussen hen en de vrije veel minder opvallend dan in Rome. De tribale adel en de tribale leiders, die om hen heen een gevolg van oorlogszuchtige jeugd verzamelden, speelden al een belangrijke rol, maar de hoogste beslissing in belangrijke zaken behoorde nog steeds tot de nationale vergadering.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.