อิกลู กระท่อมน้ำแข็ง

วิคตอร์ ทาราโซฟ-ชลีเชน

อิกลู กระท่อมน้ำแข็ง

ลัทธิยิว อิงกลิอีซึ่ม ( Ingliism) เป็นหลักคำสอนของสลาฟที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษดั้งเดิมของเผ่าพันธุ์สลาฟ-อารยัน ซึ่งถือว่าโลกรอบตัวนั้นส่วนใหญ่เป็นพลังงานที่กระจายอยู่ในเวลาและพื้นที่นั้น ซึ่งคาดการณ์ได้ว่าเส้นสมมติ (Vectorailly) นั้นมาจากแหล่งหลักแหล่งเดียวคือจิตวิญญาณ ด้วยเหตุนี้ในอดีตเผ่าสลาฟที่ศึกษาการคาดการณ์พลังงานของ อิงเกลีย (Inglia) ดั้งเดิมจึงเรียกตัวเองว่า อิงแกล้นส์ (Inglians) ดังนั้น เงื่อนไขทางพันธุกรรม โลกทัศน์แบบอิงกลิสติก (Inglistic) ของชาติพันธุ์รัสเซียของชาวสลาฟ ทำให้เมนเดเลเยฟสามารถสันนิษฐานได้โดยสัญชาตญาณว่าองค์ประกอบทางเคมีที่เป็นศูนย์ควรมีอยู่ในธรรมชาติ และยังช่วยให้นักทฤษฎีชาวโซเวียตจำลองอุดมการณ์ของลัทธิคอมมิวนิสต์ทางวิทยาศาสตร์ในสหภาพโซเวียตได้อีกด้วย

จากผู้เขียน

ผู้อ่านที่รัก

เรื่องราวของ อิกลู"กระท่อมน้ำแข็ง"บันทึกไว้ในนิยายวิทยาศาสตร์เก่าแก่ของโซเวียตที่มีชื่อเสียงระดับโลก เรื่องอิกลูได้บอกเรื่องราวการผจญภัยอันแสนลึกลับที่เกิดขึ้นกับนักภูมิประเทศชาวโซเวียตในระหว่างการพัฒนาทรัพยากรธรรมชาติทางตอนเหนือของสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย ตามแนวคิดและบันทึกของพ่อ เพื่ออุทิศให้กับเพื่อนผู้บุกเบิกตอนเหนือสหภาพโซเวียตทุกคนและอีกทั้งผู้อ่านที่หลากหลายด้วย

บทที่ 1 ความรอดที่น่าอัศจรรย์

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสองสามปีที่ผ่านมา สิ่งที่น่าสนใจที่สุดในเรื่องนี้คือการตกอยู่ภายใต้การถูกสะกดจิต ทำให้ฉันลืมทุกอย่างไปโดยสิ้นเชิงจนกระทั่งถึงตอนนี้ แต่ก็มีหลักฐานเพียงพอที่บอกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน ว่าแต่..เกิดอะไรขึ้น ที่ไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้และจำไม่ได้ เป็นไปได้อย่างไรที่ความทรงจำของฉันหลุดหายไปอย่างไร้ร่องรอยถึงสองวัน ฉันต้องตกลงกับ มาฟเลติน บาเดรตินอวิช บาเดรตินอฟ ซึ่งเป็นพนักงานอาวุโสของแผนกภูมิประเทศ ว่าฉันนั่งอยู่ใต้หิมะซึ่งเป็นเหมือนถ้ำหิมะเล็ก ๆ ที่เราเรียกกันว่า "กระท่อมน้ำแข็ง" ตลอดเวลาเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

จิตใต้สำนึกเท่านั้นที่ทำให้ฉันอุ่นใจได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องไร้สาระโดยสิ้นเชิง เพราะเป็นวันที่ฉันมีประสบการณ์การผจญภัยที่มีอิทธิพลต่อชีวิตในอนาคตของฉันทั้งหมด แต่สิ่งหนึ่งคือได้เห็นพัฒนาการความสามารถที่แตกต่างของมนุษย์ อีกสิ่งหนึ่งก็คือความประหลาดใจ มันมาจากไหน แหล่งที่มาของพลังวิเศษของฉันซ่อนอยู่ที่ไหน ช่วงเวลานั้นฉันทำงานเป็นนักภูมิประเทศกับกลุ่มสำรวจธรณีฟิสิกส์ชื่อดังของ การสำรวจธรณีฟิสิกส์ไทมีร์ และอาศัยอยู่กับครอบครัวในอพาร์ตเมนต์แบบสองห้องในเมือง ดูดินกา ในเขตอาร์กติก และฉันก็คิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดา ในฤดูหนาวนั้น เราทำงานทางตะวันออกเฉียงเหนือของฐานของเราไปทางหมู่บ้านโวโลชันกา

ฉันจะไม่อธิบายรายละเอียดลักษณะเฉพาะของงานในทุ่งทุนดรา จะบอกเพียงคร่าว ๆ ว่ากลุ่มศึกษาเกี่ยวกับแผ่นดินไหวของเราซึ่งได้รับความช่วยเหลือในการระเบิดด้วยความถี่เรโซแนนซ์และอุปกรณ์พิเศษในการอ่านและรับข้อมูลเพื่อค้นหาที่เก็บน้ำมันและก๊าซใต้ดินในชั้นหินที่สะสมมานับล้านปี กองงานภูมิประเทศของฉันเป็นหน่วยเสริมของกลุ่มศึกษาเกี่ยวกับแผ่นดินไหวซึ่งมีความรับผิดชอบด้านการวางแนวถนน การติดตั้งแนวธรณีฟิสิกส์และการเล็งแนวพื้นที่ด้วยเครื่องมือ

 เวลาที่ยากที่สุดในการทำงานคือคืนขั้วโลก ยามพลบค่ำซึ่งเราเรียกจนติดเป็นนิสัยว่ากลางวันซึ่งไม่เอื้อต่อการทำงานในทางตอนเหนือซึ่งมีสภาพภูมิอากาศที่สุดขั้วทำให้การทำงานยากมาก ฉันหมายถึงคนงาน คนขับรถแทรคเตอร์ และแน่นอนรวมไปถึงนักสำรวจด้วย เราจำเป็นต้องใช้เวลาพลบค่ำสั้น ๆ นี้เมื่อสามารถมองเห็นและรีบวัดระยะทางให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้จะก้าวกันอย่างรวดเร็วขนาดนี้โดยส่วนใหญ่ฉันก็ยังคงต้องทำงานในความมืดอยู่ดี

 เรื่องราวนี้เกิดขึ้นในคืนขั้วโลกที่มืดมิดวันที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2525 ซึ่งเช้าวันนั้นลมตะวันออกเฉียงเหนือเริ่มพัด ลมพัดส่งเสียงดังแต่ทัศนวิสัยยังอยู่ในเกณฑ์ดี ฉันสั่งให้ทุกคนไปทำงานและเราก็วางแผ่นข้อมูลเรื่องแผ่นดินไหวไว้เพื่อกั้นลมในที่โล่งเตียนโดยไม่มีพุ่มไม้แม้แต่พุ่มเดียวบนเนินเขาทุนดรา ที่ราบของยอดเนินเขาเต็มไปด้วยหินก้อนใหญ่และก้อนกรวดซึ่งเกิดจากจากการกัดกร่อนของธารน้ำแข็งแหล่งสุดท้าย พายุหิมะได้พัดเอาหิมะปลิวไปจากยอดเขา

ตามการคำนวณของฉันสองสามวันหลังจากนี้ เราจะไปถึงเขตตอนเหนือของป่าอารีมาส การเดินทางที่นั่นจะช้าเพราะเราจำเป็นต้องเคลียเส้นทางสำหรับขนส่งเครื่องจักรและอุปกรณ์ใกล้ ๆ กับหลักไมล์ มีทุ่งทุนดราโล่ง ๆ อยู่รอบ ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินไปข้างหน้าทันทีและรถแทรกเตอร์ก็ลากบ้าน (CUB) หรือเรียกอีกอย่างว่าโมดูลที่พักซึ่งเคลื่อนตามพวกเขาไป ฉันเอาหลักฐานจากการตอกกล้องสำรวจครั้งแรกออกอย่างระมัดระวังหลังจากนั้นฉันก็เดินตามพวกเขาไป ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งที่ฉันติดอยู่กับการย้ายกล้องสำรวจไปจุดถัดไป พวกเขาและรถแทรกเตอร์ที่ลากบ้าน (CUB) ไปข้างหน้ากันแล้ว ฉันยังไม่สามารถจบแบรนด์ถัดไปได้เลย แต่ทุกนาทีลมก็พัดแรงขึ้นและฉันก็เฝ้าดูลมกระโชกแรงนั้นด้วยความตื่นตระหนก

ลมพัดเอาหิมะทางตอนเหนือไปในทุ่งทุนดราเป็นเวลา 9 เดือนต่อปีซึ่งทำให้หิมะแข็งเหมือนเม็ดทรายเมื่อลมพัดมากระทบใบหน้าทำให้น้ำตาไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว ในเวลาเดียวกันนั้นเสียงลมดังหวีดหวิวพร้อมกับเสียงหอนในขากล้องดังขึ้นพร้อม ๆ กัน ทำให้เกิดละอองน้ำสีเทาขนาดเล็ก ๆ หมุนวนเหนือพื้นผิวหิมะ ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่มีชื่อเสียงและแพร่หลายในแถบขั้วโลก หลังจากที่หิมะหมุนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็เริ่มโผล่สูงพ้นผิวน้ำจนถึงเลนส์กล้องสำรวจทำให้มองไม่เห็นจุดดำได้แม้แต่จุดเดียว สำหรับงานคุณภาพนั้น แสงสว่างจากหลอดไฟเล็ก ๆ ที่เกิดจากแบตเตอร์รี่ที่ทนต่อความเย็นจัดบนเสาภูมิประเทศซึ่งติดตั้งโดยนายบาเดรตินอฟที่เป็นคนงานอาวุโสนั้นไม่เพียงพอ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถึงมองเห็นเพียงหมอกสีเทาปกคลุมไปทั่ว

ฉันพึมพำในใจ พายุหิมะดำมืดกำลังมา! อากาศแย่จัง! ฉันต้องหยุดการทำงานเพื่อกลับบ้าน (CUB) ก่อนที่พายุจะพัดเอาหิมะขึ้นไปในอากาศปิดทางจนทำให้ไม่สามารถผ่านทะลุไปได้ ฉันไม่อยากติดอยู่ในกระท่อมน้ำแข็งอีก เพราะครั้งหนึ่งในชีวิตฉันเคยนั่งอยู่ใต้หิมะในหุบเขามาแล้วนานกว่าสองวัน ด้วยความเย็นจนตัวสั่นเทาและเสื้อผ้าที่เปียกชื้น นอกจากนี้ยังต้องทำความสะอาดช่องระบายอากาศในหิมะอยู่ตลอดเพื่อไม่ให้ขาดอากาศหายใจ อีกทั้งยังต้องอดทนต่ออาการง่วงนอนอย่างสุดฤทธิ์ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าการติดอยู่ใต้หิมะในกระท่อมน้ำแข็งนี้ครั้งเดียวก็เพียงพอสำหรับทั้งชีวิต

 ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็ต้องยอมแพ้ ดังนั้นฉันจึงปิดกล้องสำรวจด้วยฝาชนิดพิเศษและพับขากล้องไว้แล้วสะพายไว้บนบ่าอย่างปลอดภัยโดยจับสายรัดไว้บนไหล่ จากนั้นก็ใส่สมุดบัญชีรายวันไว้ในกระเป๋า

ผูกเท้าให้แน่นกับสกีและตามไปให้ทันกองทำงาน ฉันรู้สึกหงุดหงิดเพราะระยะเดินทางก่อนพายุหิมะเข้านั้นวัดแล้วก็เกือบ 2 ชั่วโมง ดังนั้นขณะนี้พวกนั้นทำการเคลียร์พื้นที่ไปไกลมากกว่าสามกิโลเมตรและตอนนี้พวกเขากำลังยืนรอฉันเฉย ๆ ข้างทะเลสาบน้ำแข็งตรงที่ปลายเส้นทางที่กำหนดไว้

 บางทีผู้อ่านเข้าใจอยู่แล้วว่าหิมะบนคาบสมุทรไทมีร์ (Taimyr) นั้นแตกต่างจากแผ่นดินใหญ่ หิมะที่นี่หนักและอัดแน่นด้วยน้ำหนักของตัวมันเองแล้วกลายเป็นหินหิมะ ทำให้พื้นผิวของทุ่งทุนดรากลายเป็นเปลือกแข็ง ๆ ขรุขระเหมือนกระดาษทรายทำให้สกีไม่ไป ในกองงานภูมิประเทศนั้นเราไม่ใช้สกีเหมือนนักกีฬาที่มีเสาสกี เพราะทุกอย่างที่ใช้สำหรับการทำงานต้องถือด้วยมือ เช่นเลื่อยมือสำหรับเลื่อย

ไม้ระแนง แบตเตอรี่และหลอดไฟสำหรับรั้ว

ทุกวันฉันเดินวัดระยะทางระหว่างจุดสำคัญของภูมิประเทศแต่ละจุดและจากนั้นก็วัดมุมแนวตั้งและแนวนอนตามข้อมูลของภูมิประเทศด้วยกล้องสำรวจแล้วก็บันทึกข้อมูลทั้งหมดลงในสมุดบันทึกเฉพาะ เริ่มมืดแล้วฉันไถลตัวลงเนินหิมะไปตามทางของรถแทรกเตอร์ ลมหนาวพัดมาปะทะหน้าฉันอย่างจังอีกครั้ง ฉันต้องคลุมหน้าด้วยถุงมือหนา ๆ เพื่อให้อุ่น แน่นอนว่าฉันต้องเริ่มเช็คใบหน้าเพื่อไม่ให้เกิดอาการบวมเป็นน้ำเหลือง

 ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดต่อมาก็กลายเป็นเสียงคร่ำครวญแล้วก็ค่อย ๆ จางหายไปจนไม่ได้ยิน มันเหมือนกับเสียงร้องของเด็กสาวที่มาจากทางด้านขวา ฉันจึงหยุดนิ่ง แต่ก็เกิดความสงสัยว่ามีคนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือเหมือนกับฉัน นี่คือเหตุผลที่ฉันตัดสินใจสำรวจดู อาจจะมีคนต้องการความช่วยเหลือจากฉันจริง ๆ ก็ได้ ดังนั้นฉันจึงปีนขึ้นไปบนยอดเขาทางด้านขวา เล่นสกีหลบลมกระโชกแรงในหุบเขาที่ลาดชันลงไปรอบ ๆ กลุ่มของหินก้อนใหญ่ ๆ

 ที่ก้นหุบเขามีเด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งจมอยู่ในกองหิมะ ฉันสังเกตเห็นทันทีว่าเธอแต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองซึ่งเย็บจากขนกวางซึ่งเรียกว่าปืยซิค (Pyzhik) นอกจากนี้ที่เท้าของเธอยังมีรองเท้าสูงและแข็งแรงปักด้วยลูกปัดที่เรียกว่าอุนไตกัส (Untaykas) อย่างสวยงาม เด็กสาวคนนั้นสะอื้นเบา ๆ จากความเจ็บปวดแต่เมื่อเธอเห็นฉัน เธอสงบลงทันทีและดึงฉันเข้าไปหาเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง

 ฉันถามเธอว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเธอ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรและครอบครัวเธออยู่ที่ไหน?" เธอตอบ

เบา ๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง "โอ้พระเจ้า! ช่วยฉันด้วย ขณะที่ฉันขี่กวางอยู่นั้นเพื่อน ๆ ของคุณกระแทกไฟอย่างแรงทำให้มีประกายไฟสีแดงขึ้นบนท้องฟ้ากวางฉันตกใจกลัวจึงกระโจนหนีทำให้ฉันตกลงมาที่นี่ เท้าของฉันหักและเจ็บมาก" ฉันมองดูเด็กสาวอย่างผิวเผินแล้วก็รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ได้รับรู้คือ ประการที่หนึ่งเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ประการที่สอง ฉันรู้สึกฉงนไม่น้อยที่เธอคนนี้ไม่เคยเห็นสัญญาณการยิงจรวด

ประการที่สาม เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอคือคนเดียวในโลกที่สามารถนั่งบนหลังกวางได้ ฉันละความคิดทั้งหมดไว้กับตัวเองและพูดขึ้นว่า "ฉันจะพาเธอไปที่บ้าน (CUB) ของเราเพราะที่กองงานของฉันสามารถเรียกเฮลิคอปเตอร์เพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลได้"

ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วก็ค่อย ๆ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมพยายามที่จะไม่ทำให้เธอเจ็บ จากนั้นก็เหินไปกับสกีอย่างรวดเร็วแต่ทันทีที่ฉันหันหน้าไปทางรถแทรกเตอร์ เด็กผู้หญิงก็ท้วงขึ้นมาทันที "เราไม่ต้องการไปที่บ้านรถลากของคุณ ช่วยพาฉันไปที่เนินเขานั่น" ฉันทักท้วงด้วยความตกใจ "แต่บนเขานั่นไม่มีอะไรเลย มีแต่ก้อนหิน" ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืนกรานว่า "เชื่อฉันเถอะ ที่นั่นมีหมอและโรงพยาบาลอยู่" ลมแรงขึ้นเหมือนพายุหิมะกำลังมาซึ่งรู้ได้ด้วยเสียงหอนที่ดังใกล้เข้ามา จึงไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ ฉันตอบกลับไปว่า "ตกลง ฉันจะพาเธอไปที่เนินเขานั้น แต่ถ้าไม่มีอะไร เราจะต้องตามไปที่บ้าน (CUB) ให้ทัน นั่นคือเหตุผลเดียวที่ฉันหันหลังและลื่นไถลไปยังเนินเขาที่เธอบอก ซึ่งบางครั้งก็มองไม่เห็นเพราะเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยพายุหิมะ

ขาฉันสลับกันทำมุมพิเศษกดสกีไปที่เนินหิมะและยกร่างกายของเราขึ้นอย่างมั่นคง ดังนั้นในไม่ช้าเราก็มาถึงยอดเขาซึ่งมีที่ราบอันกว้างใหญ่ เราเห็นหินก้อนใหญ่สูงเสียดฟ้า ซึ่งรายล้อมไปด้วยก้อนหินขนาดใหญ่ที่สูงกว่าเจ็ดฟุต เด็กผู้หญิงคนนั้นชี้ไปทางนั้นอย่างมั่นใจและพูดว่า "คุณผู้ชายช่วยพาฉันไปที่นั่นหน่อยเถอะ" แน่นอน ฉันพาเธอไปและค่อย ๆ วางเธอลงใกล้ ๆ ก้อนหินอย่างระมัดระวัง ฉันจับมือเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มเพราะลมที่กระโชกแรง ถึงตอนนี้ฉันก็แค่ยืนทรงตัวอยู่บนขาที่แข็งแรงและมือที่ว่างเปล่า เธอแตะที่ก้อนหินลึกลับนั้น แต่เกิดอะไรขึ้นต่อไป ทำให้ฉันสงสัยในสติของฉัน

 .ในขณะที่นิ้วของเธอสัมผัสไปที่พื้นผิวที่ผุกร่อนของก้อนหิน ครึ่งบนของก้อนหินถูกแยกออกจากครึ่งล่างและเลื่อนไปทางขวาและหยุดอยู่ในอากาศราวกับว่าไร้น้ำหนัก ฉันยืนประหลาดใจแต่เด็กผู้หญิงไม่มีแสดงท่าทีใด ๆ ออกมา เธอบอกกับฉันด้วยท่าทางเบื่อ ๆ ว่าเราต้องปืนขึ้นไปบนยอดนั้น "พระเจ้า ทำไมคุณยืนแข็งทื่อเหมือนเสา" "ยกฉันขึ้นไปก่อนแล้วคุณค่อยปีนขึ้นมา" เด็กผู้หญิงบอกอย่างนั้น ตอนนี้ฉันเริ่มตรวจสอบสีดำอย่างละเอียดมันเป็นพื้นผิวหินขัดมันด้วยซ้ำเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดเจ็ดฟุต

เพราะด้วยความช็อก ฉันมีพลังขึ้นอย่างผิดปกติ ฉันถอดสกีออกแล้วอุ้มเด็กผู้หญิงขึ้นอีกครั้งแล้วก็กระโดดขึ้นไปบนก้อนหินที่สูงเป็นเมตรได้อย่างง่ายดาย ด้วยหน้าที่ของฉันตอนนี้ ฉันยืนอยู่ตรงกลางก้อนหินและเห็นพายุหิมะโหมกระหน่ำรอบ ๆ ตัวเรา ถึงแม้ว่าที่นี่เป็นแท่นแบนราบแต่ก็สงบและเงียบเชียบอย่างสิ้นเชิงราวกับว่ามีกระจกกั้นไว้จากโลกภายนอก ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็นว่าขาของฉันเริ่มจมลงไปในสายหมอก เด็กผู้หญิงสังเกตเห็นความวิตกกังวลบนใบหน้าฉันจึงเตือนขึ้นว่า "คุณไม่ควรขยับและกลัว เพราะผู้ชายตัวใหญ่ต้องกล้า" หลังจากได้ยินเธอพูด ฉันคิดในใจว่าความกลัวไม่น่าเกี่ยวอะไรกับขนาดเสมอไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เนื่องจากเราจมอยู่ในหมอกสนิทแล้ว ดังนั้นฉันจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และปิดเปลือกตาให้แน่นไว้

บทที่ 2 เกลูนและบ้านมนุษย์ต่างดาว

ในไม่กี่วินาทีแก้มฉันก็สัมผัสได้ถึงลมร้อนและรู้สึกเสียวซ่านเล็กน้อยแต่เมื่อหายใจออกและกล้าที่จะลืมตาเราก็ยืนอยู่ในห้องทรงกระบอกพื้นสีเทาเรียบเหมือนแก้ว "ที่เอาชนะความเจ็บปวด" หญิงสาวอุทาน! "ฉันขอร้องล่ะตรงนี้คุณช่วยเร็วกว่านี้หน่อย" จากนั้นเธอก็เอามือแตะที่ผนังซึ่งเริ่มกระพริบเหมือนฟิล์มน้ำมันที่เรืองแสงซึ่งยุบตัวลงและเราก็สามารถผ่านเข้าไปได้ ตอนนี้เราก็ได้เข้าไปในห้องถัดไปแล้วซึ่งเหมือนกับห้องแรกแต่มีแสงสลัว ๆ ขนาดที่คาดเดาได้ก็มีเพียง ขณะที่มีแสงวาบเมื่อลวดลายสีรุ้งปรากฏขึ้นบนผนังเท่านั้นเมื่อฉันมองดูใกล้ ๆ ก็เข้าใจได้ว่าห้องนี้สูงประมาณสิบฟุตและมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ สี่สิบฟุตนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมห้องนี้ถึงโล่งจนได้ยินเสียงกระซิบของหญิงสาวสะท้อนกลับมา "ได้โปรดถอดเสื้อผ้าฉันออกและพาฉันไปตรงนั้น เพราะแค่ตัวเปล่าเท่านั้นถึงจะหาหมอได้ คุณหมอรออยู่แต่ฉันถอดเสื้อผ้าเองไม่ได้เพราะเคลื่อนไหวลำบาก" หลังจากนั้นฉันก้าวกว้าง ๆ ได้ประมาณยี่สิบห้าก้าวก็ไปถึงผนังฝั่งตรงข้ามซึ่งมีแสงระยิบระยับแล้วก็วางเด็กผู้หญิงซึ่งไร้น้ำหนักลงอย่างระมัดระวัง ฉันรีบถอดปืยซิคของเธอออกและโยนลงกับพื้น หลังจากนั้นก็ถอดอุนไตกัสจากเท้าซ้ายเธอได้อย่างง่ายดายแต่ทันทีที่ฉันแตะเท้าขวาของเธอ เธอก็กรีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ดังนั้นฉันจึงหยิบมีดออกจากกระเป๋าทันทีแล้วกรีดไปที่คามุสซึ่งทำจากขนขาของกวางที่แข็งแรงมากและเป็นอุนไตกัสที่ชาวบ้านเย็บกันเองในท้องถิ่น ตอนนี้เด็กผู้หญิงยังคงสวมชุดจั๊มสูทสีฟ้าบาง ๆ ไม่มีตะเข็บไม่มีกระดุมและไม่มีสายรัดซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจมาก ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงพูดว่า "เธอโปรดถอดชุดจั๊มสูทเองและบอกมาว่าฉันจะไปรับชุดอุปกรณ์การแพทย์ได้ที่ไหน" เห็นได้ชัดเจนว่าเด็กผู้หญิงไม่เข้าใจว่าฉันจะทำอะไร เธอมองฉันอย่างสงสัยแล้วกดตรงปกเสื้อนูน ๆ แล้วชุดจั๊มสูทก็แกว่งเปิดออกเผยให้เห็นเรือนร่างของเธอ ฉันมุ่งความสนใจไปที่ขาที่เจ็บของเด็กผู้หญิงอย่างมืออาชีพโดยตัดขาของชุดจั๊มสูทออกและฉันก็ได้เห็นขาท่อนล่างของเธอหักแบบเปิดแต่เส้นเลือดไม่ได้ฉีกขาดเพราะเลือดออกจากบาดแผลเพียงเล็กน้อยซึ่งฉันสามารถใส่เฝือกขาเธอได้ด้วยตัวเองแม้จะไม่มีชุดอุปกรณ์การแพทย์ก็ตามแต่เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงคิดต่างจากฉัน เธอเอื้อมมือไปที่ผนังแล้วพูดว่า "คุณอย่าไปไหนนะ รอฉันในห้องนี้แล้วหลังจากนี้ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้คุณรู้"

หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนชมการแสดงมายากลไปโดยปริยาย เมื่อผนังเสาหินเริ่มเต้นเป็นจังหวะด้วยแสงระยิบระยับและกลายเป็นของเหลวยืดหยุ่นห่อหุ้มเธอหายไปในห้องถัดไปซึ่งมีประกายไฟนับพันดวงที่ผมของเธอ จากนั้นแสงระยิบระยับก็หยุดลงและผนังก็โปร่งใสแล้วฉันก็เห็นเงาของเด็กผู้หญิงนอนอยู่ในความว่างเปล่าฉันเริ่มรู้สึกร้อน เลยเริ่มถอดผ้าทีละชิ้น อันดับแรกถอดถุงมือ หมวกและรองเท้าบูทสักหลาดจากนั้นก็เป็นเสื้อแจ็คเก็ต กางเกงผ้าควิลท์ แล้วก็พับผ้าทุกชิ้นเป็นกองเดียวกันเพื่อรองนั่ง ฉันสังเกตเด็กผู้หญิงที่นอนลอยอยู่ในอากาศซึ่งปกคลุมไปด้วยแสงรัศมีสีเขียวที่มีประกายไฟสีม่วงขนาดใหญ่หมุนอยู่รอบ ๆ เท้าขวาที่บาดเจ็บของเธอ ฉันตกตลึงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันนั่งหวังเพียงอย่างเดียวว่าที่กองงานคงไม่ตามหาฉันในสภาพที่มองไม่เห็นเช่นนี้พวกเขาคงรอให้พายุหิมะหยุดเสียก่อน ดังนั้นฉันจึงรอดูเด็กผู้หญิงอยู่ตรงนี้ ฉันจำได้ขึ้นใจว่าก้อนหินก้อนใหญ่ ๆ ลอยขึ้นไปในอากาศได้อย่างง่ายดายเพียงใดหรือความจริงที่ว่าผนังที่แข็งแรงกลายเป็นยืดหยุ่นได้ แน่นอนว่าการแก้ปัญหาด้วยปาฏิหาริย์เหล่านี้คนที่อยู่ในด้านเทคโนโลยีไม่มีวันรู้จัก ในขณะเดียวกันฉันเห็นเด็กผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บใช้เวลามากกว่าห้านาทีหลังผนังโปร่งใสนั้นแล้วแสงสีเขียวก็หายไปต่อมาฉันก็เห็นว่าร่างของเธอตั้งตรงและขาของเธอสัมผัสพื้นได้อย่างไร

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «Литрес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.