Η Επιστροφή

Ο Ατζάκι ζούσε σε ένα τεράστιο χώρο στην πανέμορφη πόλη Σααράν, που βρισκόταν στα νότια της Ηπείρου, ο οποίος χρησιμοποιούταν μέχρι πρότινος, ως αποθήκη των Τεχνιτών της πόλης. Χάρη σ’ αυτά τα “αποτελέσματα” είχε καταφέρει να κάνει τον χώρο δικό του και να του παραχωρηθεί η άδεια να τον τροποποιήσει όπως του άρεσε.

Ο τοίχος στη νότια πλευρά είχε αντικατασταθεί πλήρως από ένα δυναμικό πεδίο όμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσε στο διαστημόπλοιο, ώστε να του επιτρέπει να παρατηρεί, από την χειροποίητη πολυθρόνα του που δεν αποχωριζόταν, τον θαυμάσιο κόλπο που βρισκόταν από κάτω. Εάν, όμως, χρειαζόταν, όλος ο τοίχος μπορούσε να μετατραπεί, σε ένα γιγάντιο τρισδιάστατο σύστημα, όπου μπορούσε να δει κανείς, μέχρι και δώδεκα ταυτόχρονες διαστάσεις του Δικτύου. Περισσότερο από μία φορά, αυτό το προηγμένο σύστημα διαχείρισης και ελέγχου, του είχε προσφέρει τη δυνατότητα να συλλέξει πολύ νωρίς, σημαντικές πληροφορίες, επιτρέποντάς του, έτσι, να αντιμετωπίσει με επιτυχία κρίσεις, ακόμη και μεγάλης κλίμακας. Δεν μπορούσε πια να το απαρνηθεί.

Μια ολόκληρη πτέρυγα της πρώην αποθήκης ήταν αφιερωμένη στην συλλογή του από “σουβενίρ” που απέκτησε σε όλες τις αποστολές του, στα χρόνια που τριγυρνούσε στο διάστημα. Κάθε ένα από αυτά του θύμιζε κάτι ιδιαίτερο και κάθε φορά που βρίσκονταν μπροστά σε αυτό το παράλογο συνονθύλευμα από παράξενα αντικείμενα, δεν μπορούσε παρά να ευχαριστήσει την καλή του τύχη και κυρίως, τον πιστό φίλο και σύντροφό του, ο οποίος του είχε σώσει, περισσότερο από μια φορά, το τομάρι.

Ο Πέτρι αντιθέτως, έχοντας διακριθεί λαμπρά στις σπουδές του, δεν αγαπούσε πολύ αυτήν την τεχνολογία. Μπορούσε, παρόλα αυτά, να πιλοτάρει χωρίς δυσκολία, όλα τα είδη αεροσκαφών που κυκλοφορούσαν, γνώριζε τέλεια, κάθε μοντέλο όπλων και όλα τα συστήματα επικοινωνίας, τοπικής και διαπλανητικής, προτιμούσε δε πολύ συχνά, να εμπιστεύεται το ένστικτο του και τις ικανότητες των χεριών του για να λύνει τα προβλήματα που του παρουσιάζονταν. Ήταν πολλές οι φορές που τον είχε δει με τα μάτια του να μετατρέπει, σε πολύ λίγο χρόνο, έναν άμορφο σωρό από παλιοσίδερα, σε κάποιο μέσο μεταφοράς ή σε ένα φοβερό αμυντικό όπλο. Ήταν απίστευτο, μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να κατασκευάσει οτιδήποτε χρειαζόταν. Αυτό το όφειλε βέβαια εν μέρει σε αυτά που του είχε μεταφέρει κληρονομικά ο πατέρας του, ικανότατος Τεχνίτης, αλλά κυρίως στο μεγάλο του πάθος για τις Τέχνες. Πράγματι, από παιδί ακόμα, τον συνέπαιρνε πως οι Τεχνίτες, με τις χειρωνακτικές τους δεξιότητες, κατάφερναν να μετατρέψουν την άγονη ύλη, σε αντικείμενα μεγάλης χρησιμότητας και τεχνολογίας, αφήνοντας άθικτη, μέσα σ’ αυτά, την “ομορφιά”.

Ένας δυσάρεστος, διαπεραστικός ήχος υψηλής έντασης τον ταρακούνησε, επαναφέροντάς τον αμέσως στην πραγματικότητα. Ο αυτόματος συναγερμός εγγύτητας είχε ενεργοποιηθεί απροσδόκητα.

Νασιρίγια – Το ξενοδοχείο

Το ξενοδοχείο δεν ήταν βέβαια “πέντε αστέρων”, όμως γι’αυτήν που ήταν συνηθισμένη να περνά ολόκληρες εβδομάδες σε μια σκηνή στη μέση της ερήμου, ακόμα και ένα ντουζ μπορούσε να θεωρηθεί πολυτέλεια. Η Ελίζα άφησε το νερό να πέσει από ψηλά, ζεστό και αναζωογονητικό και έτριψε τον λαιμό και την πλάτη της. Το σώμα της φαινόταν να το απολαμβάνει, καθώς την διαπέρασαν μια σειρά από ρίγη ευχαρίστησης.

Καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι μερικά πράγματα, μόνο όταν τα χάσουμε.

Πέρασαν δέκα λεπτά μέχρι να αποφασίσει να βγει από το ντουζ. Ο ατμός είχε θαμπώσει τον καθρέφτη, που κρεμόταν στραβά. Προσπάθησε να τον ισιώσει, αλλά μόλις τον άφησε., επέστρεψε στην αρχική στραβή του θέση. Αποφάσισε να το αγνοήσει. Με την άκρη από την πετσέτα σκούπισε τους υδρατμούς από τον καθρέπτη και κοιτάχθηκε. Όταν ήταν λίγο πιο νέα, της προσέφεραν δουλειές ως μοντέλο ή ηθοποιό. Ίσως τώρα να είχε γίνει μια ντίβα του σινεμά ή η σύζυγος ενός πλούσιου ποδοσφαιριστή, αλλά τα πολλά χρήματα δεν την ενδιέφεραν ποτέ. Προτιμούσε να ιδρώνει, να τρώει σκόνη, να μελετά αρχαία κείμενα και να επισκέπτεται χαμένους τόπους. Η περιπέτεια ήταν πάντα στο αίμα της και τα συναισθήματα που της προκαλούσε να εντοπίζει αρχαία τεχνουργήματα ή να φέρνει στο φως αρχαία ερείπια που χρονολογούνταν πολλές χιλιετίες πριν, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα άλλο.

Πλησίασε πολύ κοντά στον καθρέπτη και είδε αυτές τις καταραμένες ρυτίδες στις άκρες των ματιών της. Άπλωσε το χέρι της μηχανικά στο νεσεσέρ της και πήρε μια κρέμα από αυτές που “σου κόβουν δέκα χρόνια σε μια εβδομάδα”. Την άπλωσε με προσοχή σε όλο το πρόσωπο και κοιτάχτηκε προσεκτικά. Μα τι περίμενε, ένα θαύμα; Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα γινόταν ορατό μετά από “επτά μέρες”.

Χαμογέλασε με τον εαυτό της, και με όλες τις γυναίκες που παρασύρονται από τις διαφημήσεις.

Το ρολόι, κρεμασμένο στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, έδειχνε 19.40. Δεν θα προλάβαινε να ετοιμαστεί σε είκοσι μόνο λεπτά.

Σκουπίστηκε βιαστικά, αφήνοντας βρεγμένα από το μπάνιο τα μακριά ξανθά μαλλιά της, και πήγε μπροστά στην ντουλάπα από σκούρο ξύλο, όπου βρισκόταν τα ελάχιστα κομψά ρούχα που είχε φέρει μαζί της. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να περάσει ώρες ατέλειωτες για να αποφασίσει ποιο ρούχο ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση, αλλά αυτό το βράδυ δεν είχε και πολλές επιλογές. Διάλεξε, χωρίς πολύ σκέψη, ένα κοντό μαύρο φόρεμα. Ήταν πολύ κομψό, αληθινά σέξι, αλλά όχι χυδαίο, με ένα βαθύ ντεκολτέ που θα τόνιζε αρκετά το πληθωρικό της στήθος. Το πήρε και, με μια χαριτωμένη κίνηση, το άφησε επάνω στο κρεβάτι.

19:50. Παρότι γυναίκα, σιχαινόταν να αργεί στα ραντεβού.

Κοίταξε από το παράθυρο και είδε ένα σκούρο SUV, απίστευτα λαμπερό, ακριβώς έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου. Αυτός που λογικά ήταν ο οδηγός, ένα νέο παιδί ντυμένο με ρούχα στρατιωτικά, είχε ακουμπήσει στο καπό, και γέμιζε την αναμονή καπνίζοντας νωχελικά ένα τσιγάρο.

Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τονίσει τα μάτια της με μολύβι και μάσκαρα, πέρασε βιαστικά μια στρώση κραγιόν στα χείλη και προσπάθησε να το απλώσει ομοιόμορφα, ενώ έβαζε, ταυτόχρονα, τα αγαπημένα της σκουλαρίκια, κάνοντας λίγη ώρα να βρει τις “τρύπες».

Στην πραγματικότητα, είχε καιρό να βγει βράδυ. Λόγω της δουλειάς της ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και, έτσι, δεν είχε καταφέρει να βρει κάποιον για σταθερή σχέση, που θα διαρκούσε περισσότερο από μερικούς μήνες. Το έμφυτο μητρικό ένστικτο που έχει μέσα της κάθε γυναίκα, και που, από μικρή, είχε φροντίσει έξυπνα να αγνοήσει, τώρα που πλησίαζε στο τέλος της γόνιμης ηλικίας, το ένιωθε όλο και πιο συχνά. Ίσως ήταν πλέον ο κατάλληλος καιρός να σκεφτεί σοβαρά την δημιουργία οικογένειας.

Έδιωξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αυτήν την σκέψη από το μυαλό της. Έβαλε το φόρεμα και τις μοναδικές δωδεκάποντες γόβες που είχε φέρει μαζί της και άπλωσε το αγαπημένο της άρωμα στις δύο πλευρές του λαιμού της. Μεταξωτή εσάρπα, μαύρη ευρύχωρη τσάντα. Ήταν έτοιμη. Μια τελευταία ματιά για επιβεβαίωση, στον γεμάτο λεκέδες καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο δίπλα στην πόρτα, επιβεβαίωσε την άψογη εμφάνιση της. Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και βγήκε με αέρα ικανοποίησης.

Ο νεαρός οδηγός, αφού επανέφερε στη θέση του το σαγόνι του, που του έπεσε βλέποντας την Ελίζα να βγαίνει από το ξενοδοχείο με αέρα μοντέλου, πέταξε το δεύτερο τσιγάρο του, που μόλις είχε ανάψει και πήγε να της ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.

«Καλησπέρα κυρία Χάντερ. Μπορούμε να φύγουμε;», ρώτησε διστακτικά ο στρατιώτης.

«Καλησπέρα», απάντησε εκείνη, τεστάροντας το υπέροχο χαμόγελο της. «Είμαι έτοιμη».

«Ευχαριστώ που ήλθατε να με πάρετε», πρόσθεσε ενώ έμπαινε στο αμάξι, ξέροντας πολύ καλά ότι η φούστα της είχε σηκωθεί ελαφρά, επιτρέποντας στον αμήχανο στρατιώτη να δει ένα μέρος από τα πόδια της.

Πάντα της άρεσε να την θαυμάζουν.

Διαστημόπλοιο Θεός – Συναγερμός εγγύτητας

Το σύστημα O^COM, υλοποίησε αμέσως μπροστά στον Ατζάκι ένα παράξενο αντικείμενο, του οποίου το περίγραμμα, δεδομένης της χαμηλής ανάλυσης που είχαν τα οπτικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς τα οποία είχαν πιάσει το στίγμα, δεν ήταν ακόμα καλά προσδιορισμένο. Σίγουρα ήταν σε κίνηση και κατευθυνόταν προς τα πάνω τους. Το σύστημα συναγερμού εγγύτητας αξιολογούσε την πιθανότητα σύγκρουσης, ανάμεσα στο Θεός και το άγνωστο αντικείμενο, περισσότερο από 96%, αν κανένα από τα δύο δεν απέκλινε της πορείας του.

Ο Ατζάκι γλίστρησε βιαστικά στην πλησιέστερη συσκευή εσωτερικής μεταφοράς. «Στη γέφυρα» διέταξε αυταρχικά στο αυτόματο σύστημα ελέγχου.

Μετά από πέντε δευτερόλεπτα άνοιξε η πόρτα σφυρίζοντας και στην μεγάλη κεντρική οθόνη της αίθουσας ελέγχου φαινόταν, ακόμα πολύ θολό, το αντικείμενο που εκτελούσε πορεία σύγκρουσης με το διαστημόπλοιο.

Σχεδόν ταυτόχρονα, μια άλλη πόρτα άνοιξε δίπλα του και βγήκε από μέσα ο Πέτρι λαχανιασμένος.

«Τι στο διάβολο συμβαίνει;» ρώτησε τον φίλο του «Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μετεωρίτες σε αυτή τη περιοχή» είπε κοιτάζοντας και αυτός την οθόνη.

«Δεν πιστεύω ότι είναι μετεωρίτης».

«Και αν δεν είναι μετεωρίτης, τότε τι είναι;» ρώτησε ο Πέτρι εμφανώς ανήσυχος.

«Αν δεν αλλάξουμε αμέσως την πορεία, θα μπορέσεις να δεις με τα ίδια σου τα μάτια όταν το βρούμε σφηνωμένο απευθείας στην γέφυρα.»

Ο Πέτρι καταπιάστηκε κατευθείαν με τους ελέγχους πλοήγησης και έκανε μια μικρή αλλαγή στην τροχιά σε σχέση με την προκαθορισμένη πορεία.

«Σύγκρουση σε 90 δευτερόλεπτα», ενημέρωσε ατάραχη η ζεστή απαλή φωνή του συστήματος συναγερμού εγγύτητας. «Απόσταση του αντικειμένου: 276.000 χιλιόμετρα και πλησιάζει».

«Πέτρι κάνε κάτι και κάντο γρήγορα!», φώναξε ο Ατζάκι.

«Το κάνω ήδη, μα αυτό το πράγμα πηγαίνει πάρα πολύ γρήγορα.»

Η εκτίμηση της πιθανότητας σύγκρουσης, ορατής στην οθόνη, στα δεξιά του αντικειμένου, μειωνόταν σιγά σιγά, 90%, 86%, 82%.

«Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ» είπε ψιθυριστά ο Ατζάκι.

«Φίλε μου δεν έχει υπάρξει ακόμα το “μυστηριώδες αντικείμενο” που θα καταφέρει να διαλύσει το διαστημόπλοιό μου» τον διαβεβαίωσε ο Πέτρι με ένα διαβολικό χαμόγελο.

Με έναν ελιγμό που έκανε και τους δύο προς στιγμή να χάσουν την ισορροπία τους, ο Πέτρι αντέστρεψε στιγμιαία την πολικότητα στους δύο κινητήρες Μπούσεν. Το διαστημόπλοιο έτρεμε για αρκετή ώρα και μόνο το υπερσύγχρονο σύστημα τεχνητής βαρύτητας, που είχε οριστεί για να αντισταθμίσει την μεταβολή, εμπόδισε όλο το πλήρωμα να καταλήξει σμπαραλιασμένο στον απέναντι τοίχο.

«Ωραία κίνηση», φώναξε ο Ατζάκι, δίνοντάς του ένα έντονο χτύπημα στην πλάτη. «Τώρα όμως πως σκοπεύεις να σταματήσεις την περιστροφή;». Τα αντικείμενα γύρω τους είχαν ήδη αρχίσει να αιωρούνται και να στριφογυρίζουν παντού μέσα στο θάλαμο.

«Mια στιγμή μόνο», είπε ο Πέτρι δίχως να σταματήσει να πατάει τα κουμπιά και να ανακατεύει τους ελέγχους πλοήγησης.

«Φτάνει μόνο να καταφέρω..». Σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν αργά από το μέτωπό του.

«…να ανοίξω…», συνέχισε, ενώ όλα τα πράγματα που υπήρχαν στο θάλαμο πετούσαν τριγύρω ανεξέλεγκτα. Μέχρι και αυτοί οι δύο είχαν αρχίσει να αιωρούνται. Το σύστημα τεχνητής βαρύτητας δεν μπορούσε πια να αντισταθμίσει την τεράστια φυγόκεντρο δύναμη που είχε δημιουργηθεί. Ήταν πολύ ελαφροί.

«…την…την πόρτα τρία!» φώναξε στο τέλος ο Πέτρι, ενώ όλα τα αντικείμενα έπεφταν ταυτόχρονα στο πάτωμα. Ένας βαρύς κάδος απορριμμάτων χτύπησε τον Ατζάκι ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο πλευρό, κάνοντάς τον να βγάλει μια κραυγή. Ο Πέτρι από μισό μέτρο ύψος όπου αιωρούνταν όρμησε κάτω από τον πίνακα ελέγχου, με μια αφύσικη και αναμφισβήτητα γελοία κίνηση.

Η εκτιμώμενη πιθανότητα σύγκρουσης είχε πέσει στο 18% και συνέχιζε να μειώνεται.

«Όλα καλά;» βιάστηκε να πει ο Ατζάκι προσπαθώντας να καλύψει την σουβλιά στο χτυπημένο του πλευρό..

«Ναι, ναι. Είμαι καλά, είμαι καλά» απάντησε ο Πέτρι προσπαθώντας να ξανασηκωθεί.

Ένα λεπτό αργότερα, ο Ατζάκι επικοινωνούσε με το υπόλοιπο πλήρωμα που τον πληροφόρησε πως δεν υπήρχαν απώλειες, πραγμάτων και ανθρώπων.

Ο ελιγμός που είχαν κάνει είχε αναγκάσει το διαστημόπλοιο Θεός να αποκλίνει ελαφρά από την καθιερωμένη του πορεία και η αποσυμπίεση που προέκυψε από το άνοιγμα της πόρτας, αντισταθμίστηκε αμέσως από το αυτόματο σύστημα.

6%, 4%, 2%

«Απόσταση από το αντικείμενο: 60.000 χιλιόμετρα.» είπε η φωνή.

Περίμεναν και οι δύο με κομμένη την ανάσα, να φτάσουν σε απόσταση 50.000 χιλιόμετρων κατά την οποία θα ενεργοποιούνταν οι αισθητήρες μικρής εμβέλειας. Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ατέλειωτα.

«Απόσταση από το αντικείμενο: 50.000 χιλιόμετρα. Αισθητήρες μικρής εμβέλειας ενεργοί.»

Η, μέχρι εκείνη τη στιγμή θολή, φιγούρα έγινε ξεκάθαρη αναπάντεχα. Το αντικείμενο εμφανίστηκε πάνω στην οθόνη, κάνοντας την ορατή την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι δύο φίλοι γύρισαν ταυτόχρονα με τα μάτια γουρλωμένα, ψάχνοντας ο ένας το βλέμμα του αλλού.

«Απίστευτο!».φώναξαν.με.μια.φωνή.

Νασιρίγια – Εστιατόριο Μασγκούφ

Ο συνταγματάρχης Χάντσον περπατούσε νευρικά, μπρος πίσω κατά μήκος του διαγώνιου διαδρόμου μπροστά από την κύρια αίθουσα του εστιατορίου. Κοιτούσε κάθε ένα λεπτό το ηλεκτρονικό ρολόι που φορούσε πάντα στον αριστερό του καρπό και που δεν έβγαζε πότε, ούτε καν στον ύπνο. Αισθανόταν σαν παιδαρέλι στο πρώτο του ραντεβού.

Για σκοτώσει την ώρα του, παρήγγειλε ένα μαρτίνι με πάγο και μια φέτα λεμόνι από τον μπάρμαν με το μουστάκι, ο οποίος, κάτω από τα πυκνά του φρύδια, τον κοιτούσε με περιέργεια, ενώ σκούπιζε τεμπέλικα μερικά κολονάτα ποτήρια.

Το αλκοόλ βέβαια δεν επιτρέπεται στις μουσουλμανικές χώρες, αλλά για αυτό το βράδυ είχε γίνει μια εξαίρεση. Το μικρό αυτό εστιατόριο ήταν κρατημένο αποκλειστικά για αυτούς τους δύο.

Ο συνταγματάρχης, λίγη ώρα αφού τερμάτισε την επικοινωνία με την καθηγήτρια Χάντερ, επικοινώνησε αμέσως με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, ζητώντας συγκεκριμένα το πιάτο Μασγκούφ, από το οποίο πήρε το εστιατόριο το όνομά του. Καθώς ήταν δύσκολο να βρεθεί το κυρίως συστατικό, ο οξύρυγχος του Τίγρη, ήθελε να βεβαιωθεί ότι στο εστιατόριο είχαν προβλέψει σχετικά. Επίσης, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον δύο ώρες για την προετοιμασία του, ήθελε όλα να ετοιμαστούν χωρίς βιασύνη και με απόλυτη τελειότητα.