Znak Wywoławczy Donbas

– (ukr. Polak został wysadzony w powietrze. Na dachu snajpera zastrzelono dronem. Schodzimy. Musimy się walić.

Z wejścia słychać czeczeńską mowę, a na końcu głośno chór: "Allah Akbar!»

– (ukr.) Palma, odpowiedz, Palma.

Nagle z drzwi przylatuje Kula i powala Olesia na powal. Dwóch czeczeńskich komandosów wchodzi powoli, jeden po drugim. Rozejrzyj się po wszystkich pokojach.

– (czecz.) Czysty. – Mówi starszy w wieku przez radio. – Tu martwy Rosjanin… – podchodzi do Donbasu i wyczuwa puls na szyi. – Nie. Żywy, ledwo oddycha. Musimy być hospitalizowani.

– (czecz.) Karetka nie będzie mogła teraz do ciebie dojechać. Niebezpieczny. Czy sam możesz go dostarczyć na stanowisko? Tam będzie na ciebie czekał BMD.

– (czecz.) Wyślę Szamila z Laslikiem. Spotykać. Koniec komunikacji. – Wkłada krótkofalówkę do przedniej kieszeni. – Laslik, słyszałeś, co powiedziałem?

– (czecz.) Tak, bracie. Odchodzi do drzwi i krzyczy. – Szamil, gdzie?

– (czecz.) Co to za orzech? Za mną.

– (czecz. Dowódca woła.

Dowódca czeczeński pochyla się w kierunku Donbasu.

– Co synu, boli? Wytrzymaj, będziesz generałem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Centralny Wojskowy Szpital Kliniczny Ministerstwa Obrony Rosji. Dzień. Główny lekarz i chirurg rozważają w gabinecie na monitorze 3D zdjęcie rentgenowskie Donbasu Bykowa. Przychodzi pielęgniarka z wydrukowanymi arkuszami.

Boris Grigorjewicz Oto historia.

– Przeczytać.

– Wskaźniki medyczne: tętno jest obniżone. 60 na 100. Temperatura 38,4. Przychodzi do świadomości z przerwami. Majaczyć. Nie ma alergii na leki.

– A co ma urojenia?

– Opowiada dowcipy.

– Wesoły facet. – Uśmiecha się drugi chirurg, Siemion Wasiljewicz.

– Siemion Wasiljewicz Ma po drodze, nie odłamek, ale cały niewybuchowy pocisk … Dziękuję Lucienko. Zostaw historię i pilnie przygotuj salę operacyjną. Nie wytrzyma transportu do Biełgorodu. Amunicja utknęła między aortą a żyłą główną dolną w pobliżu serca.

– Głównym problemem, kolego, jest wysokie ryzyko detonacji pocisku-czynnik ten stanowi zagrożenie nie tylko dla pacjenta, ale także dla nas. To będzie wyjątkowa operacja.

– Wydobywanie niewybuchów z ciała? To duże ryzyko. Ale nie ryzykuje ktoś, kto nie pije szampana. Siemion Wasiljewicz, skontaktuj się z dowódcą jednostki. Pozwól nam przeznaczyć na chwilę kamizelki kuloodporne.

– Będziemy przeprowadzać operacje w zbrojach? Stromy. Musimy to nagrać.

– Po co?

Izba. Dzień. Donbas leży z lekko otwartymi oczami na pryczy. Podchodzi do niego lekarz z kolegą i pielęgniarką.

– Jak się czujesz?

– Do chrzanu. Odpowiada półgłosem.

– Czy wiesz, jaka jest Twoja niespodzianka w środku?

– Pielęgniarka powiedziała.

– Tak, ale musimy cię tu operować i to w trybie pilnym. Jesteś bardzo słaby.

– Jestem przeciwny.

– To dlaczego?

– Nie chcę cię wrabiać, nie daj Boże, żeby cię jeszcze rozerwał. Jestem kolejnym rannym, a Ty możesz uratować wielu ludzi.

– Nie martw się, młody człowieku. Wszyscy tam będziemy. To nieuniknione. Spełniłeś swój obowiązek. Będziesz w znieczuleniu. A teraz będziemy musieli wykonać swoje.

Sala operacyjna namiotu. Dzień. Lekarze wykonują operację w kamizelkach kuloodpornych. Wyjmują obcy przedmiot i przekazują go saperowi, który natychmiast zabiera go na ulicę. Słychać głuchy wybuch. Wózek z Donbasem zostaje wyrzucony z sali operacyjnej i zabrany na oddział.

W Centralnym Wojskowym Szpitalu Klinicznym, w namiocie dla chorych, Donbas siedzi na łóżku i bawi się z jednomieszkańcami w karty. Przychodzi lekarz z pielęgniarką. Pacjenci szybko rozpraszają się w swoich łóżkach.

Iwan Bykow.

– Tak jest. Znak Wywoławczy: "Donbas".

– Nic Ci nie jest. Jutro na wyciągu. Wracasz do domu?

– Nie ma mowy. Mam kredyt. I co robić w domu? Krowie ogony kręcą się i czekają, aż dotrą do nas ci nazicy? Na frontach Jestem bardziej potrzebny i użyteczny.

– No dalej, powodzenia dla Ciebie szeregowy byk. Staraj się nie dostać do nas i wrócić do domu bez protez i kul.

Kwatera główna sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Przy stole siedzi pułkownik. Wchodzi Donbas. Wstaje na baczność i przykłada prawą rękę do skroni.

Szeregowy Iwan Bykow. Znak Wywoławczy: "Donbas". Mogę wejść?

– Już wszedłem. Siadać. Jesteś ze szpitala? Słyszałem o Twojej ranie. Chcesz wrócić na front?

– Tak jest.

– A gdzie bym chciał iść? Z twojego plutonu tylko Ty przeżyłeś.

– Dokąd przyjedzie Ojczyzna.

– Pójdziesz do harcerstwa? Pod Mariupolem mamy ślepy zaułek. Naziści wyposażyli każdy dom w fortyfikacje. A cywile, jak się osłania tarczą. Pierwsze piętra wieżowców zostały wyposażone w pojazdy opancerzone. Dużo tracimy. Szturmujemy tylko w ciągu dnia.

– A w nocy?

– Całe miasto jest wyłączone. A noce są ciemne.

– Czy mogę wyrazić swoją opinię?

– Mówić.

– A co jeśli wyposażysz zwiadowców w urządzenia noktowizyjne i jak spokojnie podejdziesz do jednego domu. I po cichu przeciąć bagnet nożami. Kiedy leżałem w rozłączeniu z nazistami, zauważyłem jedną cechę.

– Dalej?!

– Są w zasadzie tymi samymi chłopcami, co nasi. I jeszcze gorzej. Na Ukrainie jest wielu narkomanów. I sto pudów, jak się ściemniają, zabijają się narkotykami i piwem.

– Hehe. Rozumiem cię. Ogólnie tak. Dam ci oddział harcerzy. Wyjaśnij im wszystkie niuanse i szturmuj najbliższy wieżowiec.

– Potrzeba kilku saperów. Podejścia mogą być wydobywane.

– Dobra, Dam jednego. Brakuje specjalistów. I pamiętaj. Jeśli wykonasz rozkaz, dostaniesz sierżanta. I może być nagroda.

Donbas wstaje.

– Mogę iść?

– Idź z Bogiem. Donbas.

Donbas idzie do drzwi, a pułkownik bierze Radio.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Obrzeża Mariupola. Noc. Kwiecień. W krzakach jest łańcuchem jedenastu żołnierzy Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Dowódca oddziału Donbas, Bober zastępca dowódcy, Mały saninstruktor, pochodzenie etniczne, muzułmański Baszkir, muzyk, Saper, snajper, Burjat Buddysta, żarliwy, ponury, granatnik i Radiooperator.

– Posłuchaj. Pierwszy jest Saper. Majakuje i reszta szeregiem za mną. Zaczynamy od bliskiego wejścia. Wchodzimy i robimy na drutach wszystkich. Bez powodu, nie strzelać. Kto byka, wyeliminuje nożami. Cywilów nie dotykać. Przypuszczalnie Naziki na drugim i ostatnim piętrze. Na dachu najprawdopodobniej strzelec wyborowy. Wszystko jasne? Pracować.

Saper rozpoczyna ruch jako pierwszy. Na ścieżce zatrzymuje się i usuwa odcinek. Idzie dalej. Dociera do ściany domu. Gestem pokazują ruch wszystkim. Oddział potajemnie na skarpetkach szlak w ślad porusza się w kierunku domu. Docierają do domu, a łańcuch zwiadowców ostrożnie biegnie w kierunku wejścia.

Wchodzą do wejścia i rozpraszają się w sektorach. Po zgrupowaniu ponownie. Drzwi wejściowe do jednego mieszkania na drugim piętrze są otwierane przez włamanie.

Oddział wchodzi do wnętrza mieszkania i wszyscy są rozproszeni. Donbas widzi śpiącego bez pamięci nazisty. Wyciąga kajdanki i zakłada je na ręce. Wyciąga linę i wiąże nogi. Inni też to robią. Potem wszyscy zbierają się przy wyjściu. Do Donbasu podchodzi Saper.

– Donbas. Zabraliśmy ich wszystkich. Bez jednego strzału.

– Zgłoś radio do bazy? – oferuje Radiooperator

– Nie ma. Nie musisz tu hałasować. Dom nie został jeszcze oczyszczony…

Oddział cicho wspina się po schodach na ostatnie piętro.

– Sprawdź drzwi. Jeśli są otwarte, wchodzimy.

Donbas cicho wychodzi na dach i widzi, siedzi tyłem i pali. Inni wychodzą za nim. Nazista czuje dyskomfort, odwraca się. Donbas uderza go pięścią w nos. Ten cofa się i plecami spada z dachu w dół. Bije o asfalt i zamarza.

– Więc tak będzie. Piwnice trzeba sprawdzić.

Saperzy rozminowują wejście do piwnicy. Następnie zwiadowcy wchodzą do piwnicy i widzą śpiących mieszkańców domu. Powoli ich budzą.

– Nasze.

– Deszcz.

– Cicho, towarzysze. Wstajemy razem i idziemy za saperem. Marszcząc brwi z zagorzałym zamknięciem. Reszta za mną Do chaty za bonderowcami. Donbas z żołnierzami wychodzą z piwnicy. Mieszkańcy gromadzą się przed wyjściem cały tłum.

– Cały dom. Dziwi Się Żarliwy.

– Nie ma. Dwudziestu ludzi zabili. Głównie młodych dziewcząt.

– To diabły. Współczuje Marszczącemu Brwi.

Ludzie wychodzą z piwnicy i chodzą po domu. Dwóch żołnierzy stoi w pogotowiu.

Kwatera główna sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Dzień. Przy stole siedzą: pułkownik, Major i starszy porucznik. Wchodzi Donbas. Wstaje na baczność i przykłada prawą rękę do skroni.

Szeregowy Donbas Byków. Znak Wywoławczy: "Donbas". Mogę wejść?

– Nie Szeregowiec, tylko sierżant. Dosiadać się. W nogach prawdy nie ma. Zuch. Twój plan zadziałał. Na budowie wszyscy otrzymają podziękowania z wpisem do akt osobowych. Czeka na Ciebie medal.

– Służę Rosji!

– Rano nasi po was zajęli prawie przecznicę, ale APU szybko się przegrupowali i teraz w nocy raczej nie będą spać. Wystawią wartowników. A może zrobią tarczę z lokatorów.

– Czy mogę zaproponować rozważania?

– Zezwalać. Zwłaszcza, że masz sensowne.

– A co, jeśli szturmujesz ich przez całą dobę? Naszych dzielimy na dwie zmiany. Niektórzy szturmują w ciągu dnia, śpią w nocy. Czy inni szturmują w nocy i śpią w ciągu dnia?

– A co, towarzyszu pułkowniku. Rozsądnie myśli sierż. – dziwi się major. – Nie pozwól im odpocząć.

– Wyczerpać ich psychikę.

– Musimy przemyśleć ten plan. A Ty, Donbasie, idź, odpocznij. Wyśpij się dobrze. Po szpitalu.

Dziedziniec części w lesie. Dzień. Budowa. Pułkownik i inni oficerowie stoją naprzeciwko. Major posiada listę wyróżniających się żołnierzy.

W trakcie wykazanej odwagi, podczas operacji wojskowej sierżant Iwan Bykow zostaje nagrodzony medalią za odwagę.

Donbas nie działa i zbliża się do pułkownika. Zawiesza mu medal i ściska rękę. Bykow oddaje cześć i wraca do służby. Kapitan wzywa następnego.

Sztab Sił Zbrojnych RP. Dzień. Przy stole siedzą: pułkownik, Major i sierżant Bykow.

– Powiedz mi, co tam wymyśliłeś? – zaczyna pułkownik.

– Towarzysz pułkownik. Teraz, gdy Mariupol zostaje uwolniony, pokojowi zakładnicy ryzykują życiem, którymi naziści kryją się jak tarcza. Ale nie fakt, że w ogóle nie wiedzą o istnieniu naszego korytarza humanitarnego? Musimy ich powiadomić.

– Jak to zrobić?

– Ulotka. W czasie ii Wojny Światowej ulotki były rozrzucane samolotami. Ale teraz obrona powietrzna jest potężniejsza, a samoloty nie są takie same. Dlatego samoloty zastąpić dronami.

– A myślę, że ulotki można umieścić w pocisku artyleryjskim. – Proponuje major. – Zamiast amunicji odłamkowej. Okazuje się, że tak powiem, pocisk agitacyjny. I strzelać do nich w centrach miasta.

– No tak. Drony mogą zestrzelić. – Dodaje Pułkownik.

A tak przy okazji, w ulotkach załączyć karty wyjścia.

– Dobra robota sierżancie Bykow. – Uśmiecha się pułkownik. – Zmyślone. Majorze, zorganizuj to. A ja zgłoszę to do Sztabu Generalnego SWO. Na całym froncie.

Major wstaje, oddaje cześć i odchodzi.

– A Tobie sierżancie, za sensowny pomysł ogłaszam podziękowania.

Donbas wstaje na baczność.

– Służę Rosji!

Kraina leśno-stepowa. Dzień. Rozliczenie artyleryjskie ładuje haubicę czerwonym pociskiem agitacyjnym i strzela pionowo w górę. Na niebie dochodzi do eksplozji i po kilku minutach cała okolica obsypuje się ulotkami.

– Pierwszy, Pozdrawiam. Pracować. – Raportuje przez radio z uśmiechem dowódca rozliczenia.

– Teraz w centrum miasta. Ogień!

– Jest w centrum miasta.

Dowódca usuwa radio i dowodzi.

– Bateria salwa

Armaty wystrzeliwują salwę. Obliczenia szybko podbiegają i ponownie ładują się czerwonymi pociskami. Znowu salwa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Obrzeża Mariupola. Dzień. Korytarz humanitarny. Żołnierze stoją po obu stronach drogi, a na końcu prawie nie zaparkowane są autobusy pasażerskie i karetki pogotowia. Wolontariusze prowadzą wychodzących cywilów do autobusów. Kto potrzebuje pomocy, prowadzi do lekarzy. Donbas stoi z karabinem maszynowym. Obok rozmawiają trzy przedszkolaki. Ich matka siedzi naprzeciwko lekarza, który przeprowadza badanie.