Рассказ в стихах. Книга издана на 2-х языках – на белорусском и русском.

Я глядзеў на ваду

Так-а, сітуацыя… Успаміны… ён вяртаўся дадому. Дадому! Там чакае яна, жонка. Мілая, любімая! Сэрца стук-стук. Яго сэрца. Яно любіць яе. А мозг яго? Вядома, таксама любіць. Толькі ціха любіць. Думка заўсёды ўзнікае, і нічога не зробіш: абдымаеш яе ўсю, ад галавы да ножак, падняў бы і насіў яе. Як ён яе любіць! Паківаў галавой, узяў цыгарэту і закурыў. Як падумае пра каханую, адразу ўлезла ўспамін. Ён быў спакойны, але ўспамін… моўчкі пакурыў, устаў і прайшоўся, знайшоў сябе і прысеў, зноў падумаў пра яе… Як цалаваў… Калі прыеду дадому? На гадзіннік паглядзеў. Хутка. Ну, хутчэй бы. Хачу дадому. Цягнік прыйшоў, ён узяў рэчы і хуткім крокам накіраваўся дадому. Вось пад'езд, кватэра, дзверы. Заходзіць у кватэру. – Я ў хаце, – падумаў ён. Прайшоў да далёкай пакоя і… ён стаў на парозе і не змог гаварыць… яна з мужчынам у ложку… пачырванела. Нешта яму кажа. Мужчына накрыўся коўдрай. Яны, як дзеці малыя… спалоханыя… нават біць няма каго. Балюча ў грудзях. Ён забраў рэчы і сышоў. Выйшаў з пад'езда, як у тумане, закурыў, дастаў бутэльку гарэлкі і выпіў. Ноч цёплая была. Падумаў і пайшоў на рэчку. Раніцай сябе прывёў у норму. Зайшоў у краму, купіў паесці, гарэлкі, цыгарэт. У краме дзяўчына не магла справіцца з торбай: з яе выпадае то чай, то сухары. Ён усміхнуўся, дапамог ёй.

Куды торбу данесці вам? Вы ўжо злыя на іх (чай і сухары), – спытаў дзяўчыну.

Я не злая, проста стамілася з імі ваяваць. Тут, побач. Дзякуй.

Ён данёс ёй, аддаў і пайшоў. Куды-невядома… ён сам не ведаў куды. Пайшоў да ракі. Там месца нядрэннае знайшоў. Уладкаваўся, выпіў, паеў, закурыў і глядзеў на ваду. Ён бы глядзеў на ваду бясконца. Успаміны яго там… складана было… тут жонка падклала… так-а…

– Вы будзеце доўга сядзець? У вас здарылася нешта? – дзяўчына спытала.

– Не зразумеў. А вы адкуль?

– Як торбу аддалі, дык я паглядзела, куды вы пайшлі. Я люблю гэтае месца. Часта глядзела на ваду. Шукаць вас не трэба.

– Мудрая вы. Чымсьці дапамагчы трэба?

– Дапамагчы? Не. Я ўжо сабрала ўсю смеласць: хадзем да мяне.

– Мілая дзяўчынка, ты не баішся?

– Раней я баялася, але цяпер я не баюся.

Вось так яны перайшлі на «ты»…

Ён паглядзеў на яе, цікавая бо. Што яна знайшла ўва мне? Не прыгажун, накшталт. Ён пайшоў да яе. Па дарозе разгаварыліся, пра ўсё. Ім нічога не перашкаджала гаварыць. Як-быццам, выгаварыцца трэба ім. Яны былі шчаслівыя казаць… яна палюбіла яго. Ён ведаў гэта. Якая цудоўная дзяўчына. У яго ўзнікла стаўленне да яе, можа, мацней, чым у яе да яго. Яна стала для яго… Каштоўнай Дзяўчынкай! Ён з'ехаў, трэба было, але паабяцаў прыехаць. Цяпер, ехаў да яе, але прыехаў… у пустыню. Яе не было… загінула… Яна тут загінула, там нашы хлопцы гінуць… чаму іх усіх бярэ смерць… На рэчцы ён глядзеў на ваду… успаміны яго…

Сусвет

Яны спяшаліся насустрач адзін аднаму. У іх зноў будзе цэлы дзень. Галоўнае, цэлы дзень. Трохі пагулялі і зайшлі ў нумар. Зайшлі? Забеглі! Потым усё закружылася…

– Ты мяне любіш?

– Так. Я так цябе люблю. Нават растлумачыць цяжка. Проста люблю, і ўсё. Проста люблю.

– Я хачу даведацца, наколькі моцна любіш?

– Ты хочаш ведаць? Ну, добра. Зараз паспрабую растлумачыць. Ты бачыла Сусвет?

– Так.

– Мы ведаем, што бясконцы.

– Са школы.

– Так і любоў мая… бясконцая! Сусвет і любоў падобныя. Менавіта гэтым: бясконцасцю і… сілай!

Яны сядзелі ў самалётах і думалі пра адно, пра каханне. І кожны ляцеў да мужа і да жонкі… Сусвет.

Война глазами детей

***

Я с ним познакомился дома. Его звали Марлен Михайлович Полозов, с 1930 г., жил в д. Красная. Сам найти хотел р-н, но не успел, заболел. Знаю, что Гродненская область.

Интересный человек он был, сколько знал, умел делать… Да-а… Я попросил рассказать о войне, а он посмотрел на меня и говорит:

– Нет, не хочу.

– Марлен Михайлович, ну, пожалуйста, расскажите хоть немного. Я запишу, потом книгу издадим. Вот в чём проблема.

– Точно будешь издавать?

– Обещаю.

– Ну, смотри.

Он сел, подумал и начал рассказывать:

– Красиво не умею говорить, но как-то так. Жил тогда у дяди. Так в жизни бывает. У нас был 1942 год. Я во дворе был, что-то делал. Полицаи заходят. Двое. Я голову опустил и котелок, по-моему, чищу. Надо мной полицаи посмеялись:

– Давай, старайся. Мы подойдем – проверим. Чистый или нет. Где дядька?

– У хаце.

Они зашли в дом, уселись и ждут пока дядька бутэльку принес, огурцов, картошку. Полицай говорит:

– Мало принёс. Может нам посмотреть? Так найдём.

– Ваше право. Ничего нету.

Полбутылки сразу выпили полицаи и смеются над дядей:

– Не бойся. Мы – власть! Если что – будешь на ветре качаться.

Тут, немец заходит и в дом. Он увидел это: полицаи едят, а дядя стоит перед ними. Немец поднял их и всыпал:

– Нельзя посадить за стол? Вон отсюда. Пришли (плохое слово), идите, выполняйте дальше!

Полицаи повернулись и ходу с нашего дома. Немец посадил дядю, сам присел. Начал расспрашивать сколько картошки посадили, кто ходит на работу, кто не ходит. Про картошку дядя знал, а кто ходит – кто не ходит не знал. О чём они, не знаю я, но полицаев он погнал. Вот так.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «Литрес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.