Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў

Юнацкіх мрой труна

Зборнік вершаў

Ян Дамінік Кірэеў

© Ян Дамінік Кірэеў, 2023

ISBN 978-5-0059-8744-0

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Прадмова

Пажоўклае лісце, маўклівыя вуліцы і імгненнае адчуванне сабе ў патоку жыцця. Як я бачу свет? Праходзячы па вуліцы без музыкі ў вушах, напяваць сабе абрыўкі песень, якія памятаешь, і жадаць, каб хутчэй прыйшоў транспарт: зарыцца ў шумны натоўп з людзей навокал і людзей у экране. Рабіць цяжкія рэчы на аўтапілоце і знаходзіць сабе на паўдарозе да дому. У самым бурным патоку думак натыкацца на адну, якая, нібы камень, спыняе рух і прымушае глядзець на сабе як на бруднае кацяня пад халодным дажджом.

Я ўдзячны за ўсё, што ёсць. За две рукі і нагі, за ваду і за кепскае на сэрцы, бо як жа я тады адчую добрае?

Я не змагу зразумець іншага чалавека, магу толькі наблізіцца да гэтага. Дык ці трэба мне гэта? Ідуць сваёй дарогай, радуюцца гору іншага і плачуць над сваім. Колькі размоў ідзе пра раку часа, каб на ранніцу разбегчыся, спужаўшыся зменаў. Колькі пацалункаў прывядуць да маўчання, у якім ніхто не хоча размаўляць. Колькі даверу сыйдзе, пакуль яго не возьмуць у цёплыя рукі, ды колькі гісторыяў, якія рабілі так балюча, стануць крышталём у шафе?

Халоднае мора, што становіцца месцам высноў і дум. Для кожнага яно свае. Маё – гэта тое, што на захадзе ад Менску. Рызыка ў тым, што патрэбна для спакою там, такая ж, як у палёце з хмарачоса. Пагружаючы галаву у роздум, а цела у стому, ўсё роўна не зможаш збегчы ад таго, што трэба з сабою абмовіць.

Менавіта ў такім патоке, як звычай, я пісаў і маляваў.

Гэтыя вершы я пісаў з 14 гадоў, таму, праходзячы праз старонкі, вы будзеце назіраць за сапраўдным юнацкім сэрцам. Шмат праз што праходзіць кожны з нас і б’ецца ў штодзённай бітве, аб якой нікому не кажа. Я хачу, каб гэтыя вершы нагадалі вам аб тым, што такое зноў пачынаць сваё жыццё не ведаючы нічога і ствараць свой шлях самастойна і зноў вучыцца разумець свае пачуцці.

Асноўнымі крыніцамі, адштурховаючыся ад якіх, я пісаў, былі мае ўласныя перажыванні, буйныя падзеі і, вядома, дзяўчыны. Я спецыяльна не даю назву ніводнаму вершу, каб кожны з вас мог даць вершу сваю назву і дапусціць яго менавіта ў той кут свайго сэрца, дзе ён мусіць быць.

Зборнік з’яўляецца кропкай у маім пераходзе з дзіця ў дзецюка. Я ўклаў душу і сэрца, каб максімальна ярка перадаць, што я адчуваю на момант напісання і даць зразумець людзям, што гэта – мае пачуцці.

Вершы

Шукаў прыбытку для душыЗнайшоў паштоўку, на ёй бэзавыя садыСтаіць графін, у ім да мяжы вадыІдуць мінакі, на твары стомы слядыХавайся за млын, ці бяжы хто кудыНяма ля вады, на пляжы ні душыЧакаю аўтобус, на ім я зьедуАле хто куды, а я да партыйнага зьездуІ човень у восень —Стане пральняйІ худы дым з вуснаў кінуты імСтане водарам вечнасціА я прытуліўшы да крэпасціЗ сківіцаў выкіну бязглуздыя недарэчнасьці2022Да болі знаёмае шчасцеБ«е ў грудзі ад бязлітасці лёсаКалі адгукнецца спадарыня восеньІ нарэшце пакажа сапраўдны свой тварЁн ня будзе марнаваць і хлусіць, калі сэрца на далоніГэты твар сапраўднай спадарыні восеньЁн знішчыць і ня будзе пытацьБо горкіх слёзаў заўсёды хапае на восень і да першага дня вясны2021Гора – наша крэдаБо шчасце калі яго стаеСтановіцца без гора сумнаБо яно як малако матуліУ сэрца немаўля ільеццаЗ самага пачатку жыццёвага механізмаЗа не магчымасцью крычацьПатрабуе шчасьця ў дзіцяці адабрацьТады герой штодзённага рамануПаўзе ў выс, каб хутчэй зваліццаБо як сляпы, што жыцця сцяжыну абіраеЯк хатні чалавек не разумее, што ён раеТак немаўля з дарослым тварамНя ведае, што сам сабе ён забівае.І я, з тым чалавекам, якога кожны дзеньу люстэрку сустракаюНе маю праваПазбавіць горад ад тумануНе дакрануцца, да самай высокай хваліІ вышыню ў палёце не набрацьКаб самаго сабе мне пазбягаць2022Мае рукі пахнуць табойЯк набывае водар чаборЯ вазьму тваю рукуІ мы збяжым у борКаб вынайсці сваю полеДзе з водараўТолькі твае пахі і пахне чабор2022адчыненнае акенца і белая фіранкагоркая гарбата і амаль іспісанная чорная асаткасапраўды больш прыемней адчуваць усю моцале высокія пачуцці даюцца толькі на самам днепад час дня не хочацца працавацьзаўсёды раслабленны, зачыненныя вочыадмысловае не разумення сябе2022Грукат ботаўТы побачГоркі яблыкАле з табой салодкіЧырвоныя вочыЗ табой яны толькі паліліГарачыя пачуцціЗ табой толькі грэюцьХалоднае надвор»еЗ табой бялюткі снегЛёс у грудзь б»еЗ табой будзіцьЗнаходзіць замокБачу ключТы лагоднаЯ не галіўся – я калючТы здымаеш з мяне капялюшЯ магу быць сапраўдным і непрыгожымА ты можаш смяяцца і трохі па вар’яцку на мяне глядзецьБлакіт страшнага мораЗ табой гатовы патануцьХутка спацьА я не адчуваю пакут2022сам насам з сэрдцам на далоніуваходжу ў выйсцеза жаданнем чагосці бясконца жаданагаі таго ж невымоўна пачуццяя сыходжу на сустрэчу з сабойі буду адказу чакаць на лістякі не паслаў2023Халодны вецерСтужка завіваеСумны спеўАле сэрца гарыць, а я паспеўІ стужка майго жыцця гарыцьЯ нават падаць не рыхтуюсьБо палёт заўсёды важнейЗа падзенне долу з вышыніУ блакіту сінявыМора шторму надаеЯ тану ў вачах тваіхБо ўжо не маю патрэбу ў сваіх2022Пачакаю я трошкіНе забуду сабеТак навошта з абрусу мне крошкіІ ўважліва слухаць калі гаворка ідзеНе магчымасць напіцца ад стогна водару абы-дзеА сапраўдная стойкасць усміхнуцца калі бой ідзеЧакаць калі часу нямаІ прыгаць у апошні цягнік за жаданнем пацалункуСтрымаць горы, калі ідзе мур долуНе патрэбна мне даваць чапаць сваё целаКаб паверыць, што яно ідыяльна