Зборнік сучаснай навуковай фантастыкі. Перм, 2023

Так Біямакс ляжаў у цемры і пачаў цяміць, ставячы сябе на месца суперніка: «не знішчылі, значыць перапраграмуюць, памятаць сябе потым не будзеш. Мяне ўжо шукаюць. Значыць будуць ляпіць шахіда.» Ён паспрабаваў выйсці на сувязь, але радыёсігнал паглынаўся, патрэбна была антэна хаця б невялікая, і сігнал кароткі, але магутны – батарэю б зарадзіць! І тут гібрыдны розум (і чалавека і інтэлектуальнай машыны ахінула!) 1) руку левую адсекчы, яна ўсё роўна не патрэбна. А дэталі рукі выкарыстоўваць! 2) усе праводкі сабраць разам – контур антэны гатовы! 3) са збору пячоры прасочвалася вада і запасілася жыжыцай у куце. «Рыць там!» – Ён адкапаў ямку правай рукой сантыметраў на дваццаць. зараз маючы дзве пласціны няправільнай формы – адну вонкавага металізаванага пласта рукі і другую судзінкавую з меднымі маленькімі валасінкамі – правадамі ён закапаў вертыкальна, пакінуўшы паміж імі адлегласць каля 25 гл. Вільгаць падцякала ў гэтую імправізаваную акумулятарную яму зверху. Дзве «пласціны», сталёвая і медная, з рэштак рукі, закапаных вертыкальна ў зямлю, давалі рознасць патэнцыялаў! усяго ў 1.5 вольта, але гэтага было дастаткова. Разлік быў такі – звералюдзі ведалі час поўнай разрадкі батарэй – прыкладна трыццаць дзён, плюс мінус суткі. Пасля гэтага прыходзь – забірай гатовенькага. На 29-30-е суткі яны сабрацца зграяй вакол пячоры і пачнуць кружыць, загадзя абдумваючы ці няма якой пасткі ад звералюдзей. «Такім чынам, – разважаў, Біямакс 21-й, – трэба выйсці ў эфір на аварыйнай хвалі, на прыкладна 27-е суткі ад таго моманту як, я страціў прытомнасць. У эфір толькі SOS! 27 сутак на 24 гадзіны гэта 648 гадзін, за гэты час я зараджаю акумулятары да патрэбнага ўзроўню! Цела (чалавечы складнік) праўда страціць у масе, але вада гэта значыць. І ляжаць, нерухома ляжаць, адключыць усе сістэмы акрамя тэрмальных (карт памяці, аперацыйнай сістэмы ў рэжыме чакання).Усяго пяць хвілін сеансу – потым страта прытомнасці, і тут ужо як Бог управіць – на базе сігнал прымуць, прыедуць на ўсюдыходзе, адкапаюць… – карта памяці будзе захавана, а потым аднаўленне, шпіталь…»

Але вернемся да звералюдзей, хто яны і як з'явіліся? Усё пачалося ў лабараторыі Сакуліна Яўгена Віктаравіча. Ён амаль навукова даказаў перадачу думак жывёлам, шляхам апрамянення мозгу жывёлы вызначаным выглядам прамянёў, а менавіта апрамяненні вызначаных раёнаў мозгу. У тое лета 2026 года ён адправіўся ў адпачынак, у Краснавішэрскі запаведнік і ўяўляеце заблудзіўся. Неба было пахмурным, і ён блукаў ужо другія суткі і выйшаў да пячоры якая носіць імя «Ваўчыны Камень», пячора ўяўляла сабой выемку ў скале, яна была нізкая і ў яе можна было патрапіць толькі прыгнуўшыся. Сцены гэтай пячоры былі высланы крышталямі незвычайнай да селю нябачанай прыгажосці. Пазней Сакулін назаве яго «Харатрон». Такім чынам, апынуўшыся ў пячоры ён страціў сілы і праспаў у ёй нейкія 15 хвілін. Праз скляпенне пячоры, праз вялікую расколіну ў скале пранікаў невялікі праменьчык святла, – ён пераламляўся і падаў на крышталі і ўжо ў выглядзе лёгкага туману ахутваў саму пячору. Сакулін устаў і агледзеўся – нечакана ён быў поўны сіл і ясна, як бы гэта не дзіўна разважаў.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.