Fiesta

Onlardan biri Corceti göstərib dedi:

– Özüdür ki var! Əsl fahişədir. Mən onunla rəqs edəcəm, Lett. Bizə tamaşa edərsən.

Lett adlı qaraşın hündür olan oğlan dedi:

– Özünü ələ al.

Qıvrımsaçlı sarışın cavab verdi:

– Narahat olma, əzizim. Bret isə hələ də onlarla idi.

Mən çox hirslənmişdim. Həmişə onlar necəsə məni əsəbləşdirməyi bacarırdılar. Bilirəm onlar əylənmək istəyirlər və mən dözümlü olmalıyam, ancaq onların ağzının payını vermək üçün istənilən adamın üstünə atılmağa hazır idim. Bunun əvəzində isə mən küçəni aşağı düşüb, zalın yanındakı barda pivə içdim. Pivə yaxşı olmadığından onun dadını qaçırmaq üçün ondan daha pis dadan konyak içdim. Zala geri qayıdanda döşəmə rəqs edənlərlə dolu idi və Corcet, oyanarkən boynunu əyən, gözlərini qaldıran, iri yanlarını silkələnən hündürboy sarışınla rəqs edirdi. Musiqi dayananda isə dəstədən başqa biri onu rəqsə dəvət etdi. Qız onların çevrəsinə düşmüşdü. Mən başa düşdüm ki, onların hamısı bir-bir onunla rəqs etməsə əl çəkməyəcəklər. Onlar həmişə belə edirdilər.

Mən bizim masaya yaxınlaşdım. Kon da qonaqların arasında idi. Frensiz isə rəqs edirdi. Xanım Bredoks kimisə özü ilə gətirib bizə Robert Prentis kimi təqdim etdi. O, əslən Çikaqodan olan, Nyu-Yorkda yaşayan yeni roman yazarlarından idi. Onun qəribə ingilis ləhcəsi var idi. Mən ona içki təklif etdim.

– Çox sağolun, – o dedi. İndicə içmişəm.

– Birini də için.

– Çox sağolun, bir azdan içərəm.

Biz qızı çağırdıq və hər birimiz su ilə konyak sifariş etdik.

– Eşitdim, siz Kansazdansınız? – o dedi.

– Bəli.

– Paris necə, ürəyinizcədir?

– Bəli.

– Doğrudan?

Mən bir az içkili idim. Elə çox içməsəm də, bu mənə laqeyd olmağa bəs edirdi.

– Bəli, doğrudan. Tanrı xatirinə, dedim ki, ürəyimcədir. Sizin yox? – mən soruşdum.

– Siz necə gözəl əsəbləşirsiniz, – o dedi. Kaş mənim də belə istedadım olardı.

Mən ayağa durub rəqs döşəməsinə tərəf getdim. Xanım Bredoks məni müşayiət edirdi.

– Robertlə höcətləşmə, – o dedi. Bilirsən ki, o hələ də uşaqdır.

– Mən heç nə etmədim, – dedim. Sadəcə məni qovacağından qorxdum.

– Nişanlının yaman bəxti gətirib, – xanım Bredoks döşəmədə Let adlı qara, hündür oğlanın qolları arasında rəqs edən Corcetə baxaraq dedi.

– Elə deyil ki? – mən dedim.

– Sözsüz, – xanım Bredoks cavab verdi.

Kon bizə yaxınlaşdı.

– Gəl, Ceyk, – o dedi, gəl gedək içək.

Biz bara yaxınlaşdıq.

– Sənə nə olub? Yaman pis görünürsən.

– Heç nə. Sadəcə bu tamaşa mənə pis təsir edir, vəssalam.

Bu zaman Bret də bara yaxınlaşdı.

– Hello, dostlar!

– Salam Bret, – mən dedim. Nə əcəb sərxoş deyilsən?

– Artıq içməyi tərgitmişəm. Dostlara konyak və soda verin.

O, əlində stəkan dayananda Konun ona baxdığını gördüm. O elə baxırdı ki, sanki həmyerlisi vəd edilmiş torpağa baxır. Əlbəttə, Kon daha cavan idi. Ancaq o, ümidə layiq bir həvəslə ona baxırdı.

Bret çox gözəl idi. O, hörmə jaket, tvid yubka geyinmiş, saçını oğlan kimi arxaya daramışdı. Bununla da hər şey başladı. Lakin, əynindəki yun sviter belə onun yarış yaxtasının korpusuna bənzəyən donqarını gizlətmirdi.

– Əla dostların var, Bret, – mən dedim.

– Çox istiqanlıdırlar, elə deyil? Özünə bir bax, əzizim! Onu haradan tapmısan?

– Napoliten kafesindən.

– Yaxşı vaxt keçirə bildiniz?

– Ah, misilsiz, – mən dedim.

Bret güldü.

– Səhvin var, Ceyk, bu heç yaxşı hərəkət deyil. Bu, bizim hamımız üçün təhqirdir. Bir baxın, Frensiz ilə Co da buradadırlar.

Bu Konun xeyri üçündür.

– Bu lap ağ oldu, – Bret dedi və yenə güldü.

– Arifə bir işarə də kifayətdir, – mən dedim

– Hə, bəlkə elə deyil? Bu cür dostların içində ürəyin istəyən qədər içə bilərsən.

Musiqi başladı və Robert Kon dedi:

– Mənimlə rəqs edərsiniz, xanım Bret?

Bret ona gülümsədi.

– Mən bu mahnını Ceykobla oynamağa söz vermişdim, o güldü. Sənin adını Bibliyadan götürüblər, Ceyk.

– Bəs növbəti mahnını necə? – Kon soruşdu.

– Biz artıq gedirik, – Bret dedi. Bizim Montmartrda görüşümüz var.

Rəqs zamanı mən Bretin çiyinləri üzərindən Kona baxdım və onun hələ də barda dayanıb Bretə baxdığını gördüm.

– Yeni bir qurban hazırdır, – mən ona dedim.

– Belə demə. Yazıq oğlan. Mən də indi fikir verdim.

– Yaxşı, – mən dedim. Elə bilirdim onların sayının artmağı sənin ürəyincədir.

– Cəfəng danışma.

– Əlbəttə, xoşuna gəlir.

– Hə, yaxşı, tutaq ki, belədir sonra?

– Heç nə, – mən dedim. Biz akkordion və banconun sədaları altında rəqs edirdik. Hava isti olsa da, özümü xoşbəxt hiss edirdim. Biz dəstənin başqa bir üzvü ilə rəqs edən Corcetin yanından keçdik.

– Onu bura gətirmək haradan ağlına gəldi?

– Bilmirəm, gətirdim də.

– Getdikcə axmaq romantikə oxşayırsan.

– Elə deyil, darıxırdım.

– İndi necə?

– İndi yox.

– Gəl, çıxaq buradan. Onun qayğısına qalan çoxdur.

– Doğrudan istəyirsən?

– İstəməsəm, niyə təklif edim ki?

Biz döşəmədən ayrıldıq, mən divardakı asılqandan paltomu götürüb geyindim. Bret barın yanında məni gözləyirdi. Kon ona nəsə deyirdi. Mən bara yaxınlaşıb bir zərf istədim. Müdir birini tapdı. Cibimdən əlli franklıq çek çıxarıb, zərfə qoyub möhürləyəndən sonra ona uzatdım.

– Mənimlə gələn qız məni soruşsa, zəhmət olmasa, bu zərfi ona verin, – mən dedim. Yox, əgər, bu bəylərdən biri ilə getsə, o zaman xahiş edirəm, bu zərfi mənim üçün saxlayın.

– C'est entendu, monsieur (Başa düşdüm, cənab, fr.), – bar sahibi dedi. Artıq gedirsiniz? Belə tez?

– Bəli, dedim.

Biz qapıya yaxınlaşdıq. Kon hələ də Bretlə nəsə danışırdı. Bret Konla sağollaşıb qoluma girdi.

– Gecən xeyrə, Kon, – mən dedim.

Küçəyə çıxıb, taksi axtarmağa başladıq.

– Elə bil, həmin əlli frankı salıb itirdin, – Bret dedi.

– Ah, elədir ki var.

– Bir dənə də taksi yoxdur.

– Biz Pantona qədər piyada gedib oradan birini tapa bilərik.

– Gəl, yolüstü istənilən pivəxanaya gedib içək, taksi üçün isə bir adam tapıb göndərək.

– Küçədə də gəzmək istəmirsən.

– Əgər çarə varsa, niyə də istəyim?

Biz ən yaxın pivəxanaya girdik və mən ofisiantı taksi tapmaq üçün göndərdim.

– Belə, – mən dedim, – biz onlardan uzaqlaşdıq.

Biz hündür bara söykənib heç bir söz demədən bir-birimizə baxırdıq.

Ofisiant gəlib taksinin bayırda olduğunu deməsi bizi özümüzə gətirdi. Bret mənim əlimi möhkəm sıxdı. Mən ofisianta bir frank verdim və biz oradan çıxdıq.

– Deyək, hara sürsün? – mən soruşdum.

– Ah, hara istəyirsə, ora da getsin.

Biz əyləşdik, qapını bağlayıb sürücüyə Monsori Parkına sürməsini söylədim. Bret küncdə gözləri yumulu, arxaya tərəf əyilmişdi. Mən onun yanında əyləşdim. Maşın yola düşdü.

– Ah, əzizim, mən elə bədbəxtəm ki! – Bret dedi.

4

Taksi təpəni yuxarı qalxıb işıqlı meydandan keçərək, üzüyuxarı qaranlığa girib, sonra San Etyen du Mont küçəsinin arxasındakı qaranlıq küçəyə daxil olaraq ehtiyatla üzüaşağı düşüb ağacların və Kontreskarpdakı avtobus dayanacağının yanından keçib, Muftar küçəsinin çay daşlari ilə örtülmüş yollarına doğru buruldu. Burada səhərə qədər barlar işıq gəlir, mağazalar açıq olur. Bir-birimizdən aralı otursaq da, köhnə küçəni üzü aşağı düşdükcə bir-birimizə yaxınlaşırdıq. Bretin şlyapası başından düşmüş, başını arxaya söykəmişdi. Mən bir anlığa mağazalardan düşən işığın altında onun çöhrəsini gördüm, sonra yenidən qaranlıq oldu, daha sonra biz Qabelin prospektinə çatdıq və mən onun üzünü daha aydın gördüm. Yol dağıldığından fəhlələr asetilen işığı altında yolda işləyirdilər. Bretin bəyaz çöhrəsi və uzun boynu parlaq işıq altında aydın görünürdü. Küçə yenidən qaranlıqlaşanda mən onu öpdüm. Bizim dodaqlarımız möhkəmcə bir-birinə yapışmışdı, ancaq o üzünü çevirdi və bacardığı qədər oturacağın küncünə tərəf sıxıldı. Başını aşağı salmışdı.

– Mənə toxunma, – o dedi. Xahiş edirəm, toxunma.

– Nə olub axı?

– Bacarmıram.

– Ah, Bret.

– Lazım deyil. Mən bacarmıram, vəssalam. Ah, əzizim, xahiş edirəm məni başa düş!

– Məni sevmirsən?

– Sevmirəm?! Sənin bircə toxunuşun kifayətdir ki, mən əriyim.

– Necə ola bilər ki, bunun bir çarəsi olmaya?!

O artıq qamətini düzəltmişdi. Mən qolumu ona dolamış, o isə mənə söykənib sakitcə oturmuşduq. O, gözlərini zilləyib mənə elə baxırdı ki, sanki bu gözlər onun deyildi. O, mənə baxanda sanki bütün dünya dayanırdı. O, elə baxırdı ki, sanki dünyada bu cür baxılası ikinci bir şey yoxdur, əslində isə o, həyatda çox şeydən qorxurdu.

– Əldən gələn bir şey yoxdur, – mən dedim.

– Mən bilmirəm, – o dedi. Yenidən o cəhənnəmi yaşamaq istəmirəm.

– Yaxşısı budur, bir-birimizdən uzaq duraq.

– Amma, mən sənsiz qala bilmirəm. Məsələ təkcə bunda deyil.

– Elədir, amma həmişə bura gəlib çıxır.

– Bu mənim səhvimdir. Məgər, hər insan öz əməllərinin cəzasını çəkmir?

O, elə hey mənim gözlərimin içinə baxırdı. Onun gözlərinin müxtəlif dərinlikləri olsa da, bəzən onlar tamamilə düz olurdu. Ancaq indi ora gedən bütün yollar görünürdü.

– Bəzən kişilərə nə qədər əzab verdiyimi fikirləşirəm. İndiyədək bunun cəzasını çəkirəm.

– Səfehləmə, – mən dedim. Məsələn, mən başıma nə gəlirsə, gülüşlə qarşılayıram. Heç vaxt keçmiş barədə düşünmürəm.

– Ah, buna şübhəm yoxdur.

– Yaxşı, gəl söhbəti bağlayaq.

– Mən özüm də nə vaxtsa onlara gülmüşəm. O, mənə baxmırdı.

– Qardaşımın dostu Monsdan belə vəziyyətdə qayıdıb. Bu bizə axmaq bir zarafat kimi görünürdü. Görəsən, doğrudan insan heç vaxt heç nəyi başa düşmür?

– Hə, – mən dedim. Heç kim hər şeyi bilə bilməz.

Mən bu mövzuda xeyli məlumatlıyam. Vaxtilə mən bu məsələyə mümkün olan müxtəlif aspektlərdən baxaraq müəyyən etmişəm ki, bəzilərində olan eyib və qüsurlar lağ yeri olsa da, həmin şəxs üçün ciddi problemdir.

– Bu, gülməlidir – mən dedim. Çox gülməlidir. Qəribə olsa da, eşqə düşmək də gülməlidir.

– Belə düşünürsən? – onun gözləri yenidən mənə zillənmişdi.

– Mən o mənada demirəm. Yəni ki, xoş bir hissdir.

– Yox, – o dedi. Məncə, bu yer üzündəki cəhənnəmdir.

– Yaxşı ki, görüşdük.

– Məncə, burada yaxşı bir şey yoxdur.

– Məni görmək istəmirsən?

– Buna məcburam.

İndi biz iki yad insan kimi oturmuşduq. Sağımızda Monsuri parkı var idi. Alabalıq hovuzu olan qaranlıq və bağlı restoranda əyləşib parka tamaşa etmək olardı. Sürücü başını bizə tərəf çevirdi.

– Hara getmək istəyirsiniz? – mən soruşdum. Bret başını yana çevirdi.

– Oh, de ki, kafe Selektə sürsün.

– Kafe Selektə sürün, – mən dedim, Monparnas Bulvarına.

Biz düz aşağı düşüb, Montruj tramvaylarına keşik çəkən Belfort şirinin ətrafında fırlandıq. Bret yola baxırdı. Raspay bulvarında, Monparnas işıqlarının önündə Bret dedi:

– Səndən bir şey istəsəm, etiraz etməzsən?

– Bu nə sözdür?!

– Çatmamışdan qabaq məni bir dəfə də öp.

Taksi saxlayanda mən düşdüm və borcumuzu ödədim. Bret şlyapasını başına qoyub aşağı düşdü. O, aşağı düşəndə əlini mənə uzatdı. Onun əlləri titrəyirdi.

– Çox səliqəsiz görünürəm?

O, kişi papağını xatırladan şlyapasını gözünün üstünə salıb bara sarı getdi. Bardan və stollardan başqa rəqs zalında olanların çoxu burada idi.

– Salam, dostlar! – Bret dedi. Mən içmək istəyirəm.

– Ah, Bret! Bret! – özünü hersoq adlandıran, hamının Zizi çağırdığı balaca yunan portret rəssamı onun gözünə girmək üçün canfəşanlıq edirdi.

– Sənə deyiləsi yaxşı xəbərlərim var.

– Hello Zizi, – Bret dedi.

– Səni bir dostumla tanış etmək istəyirəm, – Zizi dedi. Kök bir kişi bizə yaxınlaşdı.

– Qraf Mippipopolus, – rəfiqəm Eşli xanım.

– Salam, – Bret dedi.

– Yaxşı, ülyahəzrət Parisdə yaxşı vaxt keçirə bilir? – saat zəncirinə sığın dişi taxmış qraf Mippipopolus soruşdu.

– Belə də, – Bret dedi.

– Paris gözəl şəhərdir, – qraf dedi. Ancaq mən duşunürəm ki, Londonla bağlı daha gözəl xatirələriniz var.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

1

Tərkibində razyana olan spirtli içki