Sizsiz

… Ənvər Məmmədxanlı təkliyinin bu kiçik təhlilini oxuyanda əllə toxunulan, gözlə görülən dünyanın əzabından, kirindən, sərtliyindən, amansızlığından, ədalətsizliyindən xilasın kağızdan, qələmdən keçdiyinə bir daha əmin olursan. (Şübhəsiz, hamı üçün yox. O cür yazıçı üçün.) Maraqlıdır ki, yuxarıda sadaladığım mücərrəd hisslərin hamısı onun həyatında baş vermiş konkret hadisələrlə bağlıydı. “Müsavat”çı atanı hər an “itirmək” qorxusu, 37-ci il xofu, əsir düşmüş qardaşa yas saxlamaq, “danos”lardan, “senzor”lardan bezginlik, anlamazlar arasında bədbinlik və s. Bütün bunlardan, Ənvər Məmmədxanlı ağrıları, zarafatları, söhbətləri, əsərləri, üzləşdiyi haqsızlıqlar, yaşadığı ədəbiyyat, gizlətdiyi həyatdan… bəhs edir “Həyatım ağrıyır” povesti. Hətta adı belə, ağrıyla bağlı povestdə yazıçının qəliz dövrü, xarakteri, əsərləri geniş təhlil olunur. (Ağrıyla təsvir olunur. Ənvərin yoxluğu ağrısıyla!) Və bütün bunları oxuyanda təəccüblənməyə bilmirsən. Axı belə çətin yaşamış adam o cür xoş, lirik, ilıq əsərləri necə yaza bilib? Yazıçının ətrafdan təcrid olunmuş kiçik dünyası gəlir göz önünə. Dörd tərəfi kitab rəfi – sənət olan dünyası. Divarın o üzündəki həqiqi dünyanı “danos”ları, “yonca”ları, sürgünləri, paxılları ilə birgə unutduran aləmi!

“Həyatım ağrıyır” povestində bu ömür və sənət dəqiq şərh olunur:

“Ənvər ilk hekayələrinin müəllifi kimi otuzuncu illərdə nə səbəbdənsə, Allah eləməmiş dünyasını dəyişməli olsaydı, bu gün onu məsələn, tutalım musiqidə Asəf Zeynallı, rəssamlıqda Rüstəm Mustafayev kimi çox erkən vəfat etmiş nadir bir istedad kimi xatırlar və qiymətləndirərdilər. Atasına görə, öz çılğın hərəkətlərinə görə 37-ci ilin qurbanı olsaydı, indi daha da artıq bütləşdirilərdi. Vətən müharibəsi cəbhələrində həlak olsaydı, Azərbaycan nəsrinin unudulmaz müharibə qurbanı kimi anılardı… Amma ədəbiyyatda həqiqi, güzəştsiz meyarlara əsaslanan yerini tutması üçün o bütün ömrünü, bütün ağrıyan həyatını yaşamalıymış… Və əgər kiminsə çox doğru söylədiyi kimi, yazıçılıq yalnız peşə deyil, həm də dünyada yaşamaq tərzidirsə, Ənvərin mənəviyyatımızda yeri bu gün təyin olunmuş səviyyəsindən qat-qat yüksəkdir. Ədəbiyyat tariximizdə ona ayrılmış guşədən dəfələrlə böyükdür”.

* * *

Bəzən xatirə-romanları haqqında söz düşəndə Anar müəllim – bunları mən görmüşəm, mən yaşamışam, ona görə başqası yaza bilməz – deyir. Həqiqətən belədir, ona görə hesab edirəm ki, əlinizdə tutduğunuz bu kitab Azərbaycan ədəbiyyatında özünəməxsus yer tutmuş dörd böyük sənətkarın Rəsul Rza, Nigar Rəfibəyli, Ənvər Məmmədxanlı və Anarın həyatı, yaşantıları, ömrü və yaradıcılığını anlamaq üçün açardı…

PƏRVİN

SİZSİZ

(roman – xatirə)

Sizsiz qalıb Sizdən yazdığım bu yazını

Sizin solmaz, sönməz, yadımızdan silinməz xatirənizə həsr edirəm.

BİRİNCİ HİSSƏ

Kim bilir? Bəlkə də…

Bəlkə doğrudan da belədir. Bəlkə varlığın izahsız Vaxt düzümündə İndi yoxdur yalnız Keçmiş və Gələcək var; Olmuşlar artıq olmuş, Olacaqlar hələ olacaq, onların – Arxada qalanla İrəlidəngələnin – rastlaşdığı yer, toqquşduqları nöqtə isə mövcud deyil.

… Ya da bəlkə…

İlk qışqırıq

Gələcək günlərin

vahiməsidir bəlkə!

Son sükut

Ömrün yorğunluğuna məlhəm,

Sakit, sərin bir kölgə!

Qədim yunan müdriki “Bir çayda iki dəfə çimmək olmaz” – deyib. Amma bir çayda bir dəfə də çimmək mümkünsüzdür. Sənin çimdiyin vaxt ərzində bu çay artıq o çay deyil; sənin suya girdiyin çay axıb gedib, onun axarı bir an, bir saniyə dayana bilməz, Çayın axmazdan fərqi odur ki, axması var. Vaxt kimi. “An dayan, sən nə gözəlsən!”

An dayana bilməz.

An-saniyə, Anmaq-yada salmaq, Anım-assosiasiya.

Oxucularla görüşdə birisi soruşur;

– Adınızın mənası nədir?

– Anar-anmaq felindəndir, anmaq-yada salmaq, anar-yada salar, Anar-yada salan.

– Bəs deyirlər adınız belə açılır: Anam Nigar, Atam Rəsul.

– Yox, bu uydurmadır, Kim uydurubsa maraqlı uydurub. Amma doğru deyil, belə şey heç vaxt atamla anamın ağlına gəlməyib. Təkrar edirəm:

– Anar-anmaq felindəndir, anmaq-yada salmaq.

… Anıram, yada salıram. Keçib getmiş saatları, günləri qaytarmaq istəyirəm. Vaxtın ətəyindən yapışıb saxlamaq istəyirəm.

Saniyələri, dəqiqələri, anları dayandırmaq istəyirəm.

An dayana bilməz.

Vaxtın indisi yoxdur, olmuşları, olacaqları var. Yazdığım bu cümlələri də, heç bircə cümləni, bircə kəlməni İndi yazmıram. Yazacağımacan bu cümlələr, sözlər hələ yoxdur, qabaqda, gələcəkdədir, yazıb qurtardığım hər cümlə, bitirdiyim hər söz isə artıq geridə qalır. Bax, bu indi yazdığım cümlənin hər hərfini kağıza köçürdükcə, o sözlər yeyin gedən qatarın pəncərələrindən görünən teleqraf dirəkləri kimi yıxılıb arxada qalır və yalnız cümləni tamamlayacaq nöqtə hələ qabaqdadır ki, onu da indi qoyuram.

İndi?

Yox, o da Gələcəkdə idi – Keçmişdə qaldı.

İlahi, bütün bu dayaz fəlsəfələr nəyə gərəkdir? İki ildən artıqdır ki, içimi limhəlim dolduran, hər an məni çuğlayan, göynədən yazını günü günə, saatı saata sata-sata yubadıb uzaqlaşdırıram, neçə vaxtdan bəri yazmaq istədiyimi yazmaqdan, yazmağa başlamaqdan qorxuram, indi, yazmağa başlayanda da mətləbə keçməkdən qorxuram.

Qorxuram qələmim qanaya.

Gəlişi gözəl deyilmiş sözdür.

İç Oğuzlar və Dış Oğuzlar kimi hər bir ayrı fərd də, hər bir insan da iki bölünür, parçalanır, haçalanır, iki dünyada yaşayır – dişarı dünyasında və içəri dünyasında. Mən “İç dünyası” deyil, “İçəri dünyası” deyirəm, çünki “iç” sözü “daxili aləm” anlamında çox işlənsə də, çağdaş şeirimizin ərköyün sözlərindən birinə çevrilsə də, nəsə ürəyimə yatmır – fizioloji bir çalar var bu kəlmədə, “iç-içalat”, “iç-qovurma”; yada düşür.

“İçəri şəhərimiz” varsa, İçəri dünyamız ola bilməzmi?

Doğrudur, xalq “içim özümü yandırır, çölüm özgəni” – deyir.

Bu ifadənin məna tutumuna, fikir siqlətinə valehəm.

Dünyanın təməl mətləblərindən biri – insanın təkliyi, tənhalığı, özgələr tərəfindən heç vədə anlanılmaması (Sartr: cəhənnəm-başqalarıdır, – deyir) kontaktsızlıq, rabitəsizlik, əlaqəsizlik, insanın zahiri bəliriylə-çölüylə, daxili varlığı-içərisi arasındakı təzad, uyğunsuzluq, uyarsızlıq – beş kəlmədən ibarət bu deyimdə nə qədər qısa, yığcam ifadə edilib. Vəzndən yüngül, qıvraq, qiymətdən ağır bu cümlə insanın dünyayla münasibəti barədə böyük bir həqiqəti demirmi?

İnsanın içəri dünyasıyla çöl dünyası daimi təmasda, qaynayıb-qarışmada olsalar da, bir-birindən möhkəm sədlər – sərhədlərlə ayrılıblar – içərimizdəki hər sözü, fikri, hissi bu hüdudlardan dışarı buraxmırıq, buraxanda yüz kərə götür-qoy edirik, düşünüb-daşınırıq, dönə-dönə fikirləşirik ki, sərhədi adlayıb keçən sözümüz, duyğumuz çöl dünyasında necə görünəcək, necə səslənəcək, bizə dostmu qazanacaq, düşmənmi?

Bizim xeyrimizə olacaq, zərərimizə?

Şöhrət gətirəcək bizə, ya nifrət?

Eyni cür çöl dünyamızdan içəri dünyamıza gəlmək istəyən hər yeni insanı, ideyanı, təəssüratı sərhəddə çək-çevirə salırıq, yüz ölçüb bir biçirik-bu gələn kimə bənzər, bu gələn nəyə bənzər? Casus kimi, çuğul kimi gəlir – içərimizi ələk-vələk edib bizi “aləmə demək” üçün? Pozucu kimimi gəlir içərimizdə tikdiklərimizi, qurduqlarımızı dağıdıb tar-mar etməkçün?

Yaxud, gələcək söhbətlərinə, qeybətlərinə yem axtaran, qida gəzən yüngülməcaz bir maraqlı kimimi?

Seviriksə içəridən sevirik: əlbəttə, çöldə gördüyümüzdən düşür bu toxum daxilimizə, amma içərimizdə cücərir, pöhrələyir, boy atır; sevgimiz içərimizdən boylanır. “Boylanır” sözünün hər iki mənasında – həm ucalmaq, boy atmaq anlamında, həm də boylanıb baxmaq, çəpərdən o taydakı aləmi seyr etmək mənasında.

İçəri dünyamız da çölümüzdəki böyük dünya qədər genişdir, əhatəlidir, enişli-yoxuşlu, istili-soyuqludur, əlvandır. İçərimizdə özümüzün bəlkə heç vaxt fəth edə bilməyəcəyimiz zirvələrimiz var, onların ucalığına dırmaşdıqca ciyərlərimizə dağ havasının sərinliyi dolur. İçərimizdə dibi görünməz uçurumlarımız, yarğanlarımız, quyularımız da var. Elə dərinliklərimiz var ki, onların dibinə bəlkə də insan heç zaman çata bilməyəcək; İçərimizdə çala-çuxurlarımız var, keçilməz cəngəlliklərimiz var, göz-gözü görməyən zülmətlərimiz var.

İçəri dünyayla çöl dünyası arasında çox uzaq bir yol, çox böyük bir məsafə var – bu yol, bu məsafə kirpiklərimiz uzunluğundadır.

İki dünyamız arasında çox möhkəm bir sədd, ağır bir qapı var – gözümüzün qapağı. Gözümüzü açırıq – İçəri dünyamızdan çöl dünyasına çıxırıq. Gözümüzü yumuruq, kirpiklərimiz qovuşur. İçəri dünyamıza qayıdırıq.

Qoca, çox tənha bir yazıçının şakəri varmış – bəzən ətrafında çoxlu adamlar olanda, gur məclisdə qalabalıqda gözlərini qapayarmış. Soruşanda: “ürəyim darıxır”, deyərmiş. Bir gün gözlərini əbədi yumanda yeganə dostu: “görünür, ürəyi elə darıxıb ki, daha dözə bilməyib”, – dedi.

Çöl dünyasında nə qədər gəzib-dolaşsaq da, son səfərimiz torpağa yox – İçəri dünyamızadır. Torpağa bizi bizdən sonra, başqaları gömürlər. Biz isə özümüz yolumuzun son mənzilinə çatmaq üçün son səddi adlayıb ardımızca qapını bağlayırıq – gözlərimizi yumuruq. Bu dəfə həmişəlik…

İçəri dünyamıza – ilk və son dünyamıza qayıdırıq.

Ancaq bir an da var “həyatla ölüm arasında bir qarış yol”da. İki aləm arasındakı bir an.

İki aləm arasındayam,

biri gerçək,

sevincli, həyəcanlı,

xatirəli, unudumlu, nisyanlı.

Biri bilinməzlik,

o yanlı.

Kim bilir? Kim bilir nə qədər qalıb bilinməzlik mənzilinə, o yanın sahilinə. Nə qədər möhlətə var – “bir il, bir gün, bir saat?”

Hələ ki, “vaxt var ikən” bu bir kirpiklik məsafəni keçirəm, gözlərimin ağır qapılarını örtürəm, İçəri dünyama çəkilib, xatirələr aləminə dalıram.

Anıram…

“Xatirələr yolu ilə ötən günlərə, illərə qayıtmaq, olmuşları bir daha yaşamaq qəlb incidir. Hadisələr, mənzərələr, sözlər, baxışlar, gülüşlər yenidən canlanıb insanı heç bir qüvvə, heç bir möcüzə ilə geri dönməyəcək aləmə aparır. Xatirələr yolunun sevincli anları keçib getdiyi, geri dönməz olduğu üçün təəssüf doğurur, acılı-ağrılı olanları bir daha qəlbimizi göynədir. Xatirələrimiz həmişə bizdən gənc olur. Onlar keçmiş günlərdən dinlədiyimiz tanış səslərdir”.

Yuxarıdakı şeirlər də, bu sözlər də Rəsul Rzanındır.

“Həyat qəribə şeydir. Onun elə səhifələri var ki, anlamaq, izah etmək çətin, unutmaq daha çətindir”.

Bu sözlər də onundur.

“Biz hər zaman xatirələrimizdən daha yaşlıyıq”.

Bu da…

Ömrünün son iyirmi ili bir-birindən ağır xəstəliklər, əsəbilik, yorğunluq, bir növ biganəlik onun binədən çox möhkəm olan səhhətini, həyatsevər, nikbin təbiətini, illah da bütün mərəzlərə mətanətlə dözən ürəyini qəlpə-qəlpə parçalayır, əridir, söndürürdü, amma ömrün möhlətindən söz düşəndə həmişə: “mən mütləq XX əsrin axırını görəcəm, – deyirdi, – XXI əsri qarşılayacağam, təzə minillikdə heç olmasa bircə gün yaşayıb sonra gedəcəm”.

Biz, onun yaxınları, hətta həkim qohumlarımız da bu zarafatı guya ki, ciddi qəbul edirdik, “əlbəttə, hökmən” – deyirdik. Halbuki bunun xülya olduğunu hamımız başa düşürdük.

Özü başa düşmürdü məgər?

“Şəhərin yay günləri” pyesinin qəhrəmanı Qiyas – onun təxminən 40-42 yaşı var – deyir: “Mənim ömrümün çoxu gedib, azı qalıb”.

Bu pyesi yazanda mənim 39 yaşım vardı. Əlbəttə, Qiyas müəllifin prototipi deyil, ancaq hər tamaşada aktyorun dilindən bu sözləri eşidəndə mənə elə gəlirdi ki, bu elə mənim də ömür möhlətimdir. Kövrəlirdim.

Müəllifin öz əsərindən kövrəlməsi çöçün gəlir adama, gülməli gəlir, lağa qoyulmalı məsələdir, elə deyilmi?

Amma bu yazıda mən nəinki hər hansı yalanı qələmimin dörd həndəvərinə buraxmayacağam; nəyisə gizlətmək, nə barədəsə susmaq, hansı duyumunsa üstündən keçmək də istəmirəm.

İndi yaşım 46-dır. Daha lap qəti bilirəm ki, ömrümün çoxu gedib, azı qalıb.

Yağış mənimlə gedir.

Yumru, uzunsov damcılarla

qonub qatar pəncərəsinə.

Qulaq asıram qatar təkərlərinin

yeknəsək səsinə.

Arxada qalır taqqıltılar.

Sanki,

Ömür damcı-damcı düşür, qayıtmazlığa.

Günlər gedir

çoxluqdan azlığa.

Barı atama qismət olmayan mənzilə çatmaq, XX əsri yola salmaq, III minilliyi qarşılamaq mənə nəsib olaydı.

Amma nə fərqi var? Tutalım, lap bu həddə də çatdım, onu da ötdüm, atamın yaşını – 71-i də haqladım, 80-ə, 90-a da yetdim. Bu halda belə, mənimçün indən belə yalnız Keçmiş var.

Əgər İndi yoxdursa, insan yalnız Keçmişlə və Gələcəklə Yaşayırsa, mənimki – Keçmişdir.

Keçmiş – xatirələr, anımlar, Gələcək – ümidlər, gümanlardır, hər ikisi real olduğu qədər qeyri-real, gerçək olduğu qədər sirabdır, ilğımdır, mirajdır.

Beləysə, gerçəkdən olmuşların anımlarıyla yaşamaq doğrulub-doğrulmayacağını bilmədiyin ümidlərə qapılmaqdan üstün deyilmi?

Xatırlayıram,

neçə belə axşamın arxasında

ömrün uzaq sahilində

dağ kimi

qalaq-qalaq yığılmış illərin

arxasında

qalan günləri…

Atamındır bu sətirlər:

Xatirələrin yaxını

ağrıdan olur,

göynədən olur.

Uzaqları

daha mülayim, sakit.

Bunlar da…

… Anıram…

“Anarı, xoş gördük!

Səninlə az danışdıq və deyəsən məndən incidin. Yox, incimə, oğlum. Mən indi sənə uşaq kimi yox, yetkin bir gənc kimi baxıram. Odur ki, istəyirəm mən olmayanda sən evin kişisi olasan, ananın, bacılarının qayğısına qalasan. Yaz görüm nə var, nə yox? Təzə nə yazırsan?

Mən işləməyə başlamışam, ara-sıra xırda şeirlər də yazıram. Bura işləmək üçün yaxşıdır. Ancaq adam darıxır, yaman darıxır. Mən də güc vuracağam işləməyə.

… Daha nə yazım. Elə maraqlı bir şey yoxdur.

Özün necəsən? Bakıda nə təzə əhvalat var?

Hələlik. Öpürəm size.

Mənim yaxşı balam, istəkli oğlum. Təranə ilə aran necədir? Bax, onu incitsən, mən burda hiss edəcəm və işləyə bilməyəcəm ha.

Rəsul.

Peredelkino”.

“Salam, əziz oğlum!

Necəsən?

Bakıda təzə nə var? Sizə ingilislərin “Hamlet”i haqqında kitabçanı göndərirəm. Maraqlı şeylər var burda.

Anari, üç dəfə zəng eləmişəm, səni evdə tapa bilməmişəm. Ayrıldığımız vaxt sənə dediyim sözləri, yəni sən düz başa düşməmisən? Mən sənə öyüd-nəsihət vermək istəmirdim və istəmirəm. Ağıllı, şüurlu oğlansan, sənə təkrar söz demək lazım olmasın gərək. Ancaq o son sözlərimi bir də dəqiqləşdirməyə məcburam. Mən dedim, özünü elə apar ki, elə bil mən evdəym. Əlavə eləmək lazımdırmı ki, sən əsas fikrini və vaxtının çoxunu, dərslərinə, yaradıcılığa verməlisən.

Əmin və sakit olmaq istəyirəm ki, sən yüngülməcəz bir gənc kimi, yox, insan kimi aparacaqsan özünü.

Öpürəm səni, Məktub yaz.

Səni istəyən atan.

Peredelkino”.

Bu məktubların hər ikisi əllinci illərin əvvəllərində, mənim 14-15 yaşım olanda yazılıb. Atamın otuz ilə yaxın bir müddətdə mənə müxtəlif yerlərdən və müxtəlif yerlərdə yazdığı və indi qırx dördü əlimdə olan məktublarından ilkləridir. Onları və sonrakı məktubları cüzi ixtisarlarla verirəm.

“Anar, salam!

Doğrudur sənin təbiət gözəlliyindən xoşun gəlmir, ancaq burda olsaydın sən də Soçinin dağlarına, yollarına, dənizə baxıb heyran qalardın.

Mən “x” işarəsi ilə göstərdiyim otaqda oluram. Qabaq tərəfimiz dəniz, böyrümüz və arxa tərəfimiz yaşıl parkdır. Burda qəribə ağaclar var. Dünyanın hər yerindən gəlmə ağaclar buranın parklarına, küçələrinə ayrıca bir görkəm verir. Əsas küçələrdən biri təxminən 150-200 metrə boyunca hər iki tərəfdən çinar ağacları ilə hasarlanmışdır. Göyçaydakı çinarlar yadındadırmı? Bunlar daha da qollu-budaqlıdırlar.

Burda adamlar indidən dənizdə çimirlər. Havalar bir az yağışlıq idi, indi düzəlib.

Hələlik bu qədər.

Dərslərin necə gedir? Ciddi çalışırsanmı? Ani bala, unutma ki, yay zamanı arxayın, yaxşı istirahət edə bilməyimiz sənin indiki çalışmağından asılıdır. Kitab-filan oxuma, ancaq və ancaq dərslərinə güc ver. Öpürəm səni. Məndən hamıya, nənələrinə, bibilərinə, Ənvərə, Oğuzgilə salam de.

Rəsul.

29 /IV.54 Soçi”.

“Anarım!

Buralar elə gözəldir ki, söyləməklə təsvir etmək olmaz. Buradakı mənzərələrin gözəlliyini heç olmazsa bir qədər verə bilmək üçün gərək Ayvazovski, Levitan və Şişkinin üçünün talant və həvəslərini bir yerə yığıb onlara Puşkin şeirinin oynaqlığını, Füzulinin riqqət və həsrətini, Lermontovun hərarət və ehtirasını və…-in quruluğunu əlavə edəsən – çünki burda quru ağaclar, otsuz daşlar və adamda nifrət oyadan bəzi vücudlar da var. Yalnız belə bir əməliyyat nəticəsində bəlkə də bugünkü Soçi, xüsusilə mən istirahət elədiyim sanatori haqqında bir təsəvvür oyatmaq olar.

Ani bala, işin necə oldu? Dərslərin necədir? 4-lər ləğv olunubmu? Futbol aləmində nə var? Bizimkilər uduzurlar, ya hələ yox?

Kağız yaz. Öpürəm səni.

Rəsul.

18/V.54 Soçi”.

“Anar!

Məktubunu almamışam. Yəqin ona görə ki, sən bu məktubu hələ yazmamısan. Gündüzlər beş saat yatıb, altı saat böyrü üstə uzanandan sonra vaxtın qalsa, mənə məktub yaz.

Buralar yaxşıdır. Dincəlirəm. Teleqramın üçün çox sağ ol.

Rəsul.

19/V.54 Soçi”.

Dərd adamı dəyişdirir. Müdrikləşdirməsə belə hər halda sinnini bir xeyli artırır. Dərdin bir günü – dərdsiz-qəmsiz yaşamanın yüz ilinə bərabərdir.

1981-ci ildə yüz gün ərzində dünyada ən əziz iki adamımı itirdim; Aprelin 1-də dünyanın yalan günündə, şux zarafatlar günündə – atam vəfat etdi və indiyəcən bu həqiqətin gerçəkliyinə inandıra bilmirəm özümü. İyulun 10-da anam öldü.

İkisi də mənim gözlərimin qabağında can verdilər.

Atam yarım saatın içində keçindi.

Aprelin 3-də onu torpağa tapşırdıq və dəfn gününün sabahısı ayın 4-də-Moskvadan gəlmiş həkimlər anamın son qəti diaqnozunu dedilər: ümidsizdir, – dedilər, – möhləti bir həftədən bir aya qədərdir, – dedilər.

Bu hökm verilən saatdan sonra üç ay altı gün yaşadı.

Atam anamın nicatsız xəstəliyindən xəbərsiz getdi.

Anam atamın vəfatını bilmədi, düz yüz gün bu xəbəri ondan gizlətdik. Daha doğrusu, doxsan səkkiz gün – axır iki günü huşu özündə deyildi, heç nə dərk etmirdi.

Bir gün

bir saat,

bir an

ayrıla bilsəydim yaddaşımdan,

dincələrdim;

yaddaşımın ayrılığını bayram edərdim,

hara getsəm,

harda olsam

yanımdadır yaddaşım,

Bilmirəm yaddaşımın

yapışqan sədaqətindən

necə can qurtarım,

hara qaçım.

Yaddaşım yaşadıqca yaddaşımda yaşayacaq yüz gün – mənim yüz günüm haqqındadır bu yazım. Yüz gün və iki ölüm haqqında…

… İki həyat haqqında. İki bənzərsiz insanın son günləri haqqında. İki sənətkarın böyük ömürləri haqqında, bir də mənim özümün kiçik ömrüm haqqında.

Ömrümün yüz günü haqqında.

Yüz günü və bütün başqa günləri – bu yüzlükdən qabaqkı, bu yüzlüyün içindəki və sonrakı günlərim, gecələrim, həftələrim, aylarım haqqında.

Onların ömürləriylə keçən ömrüm, onların ölümləriylə keçən ömrüm, onlarsız keçən ömrüm haqqında.

Keçən, keçmək, keçinmək – nə qəribə sözdür. Ömür keçir, qatar keçir, işıq keçir. Dünyada qəm də, sevinc də keçəridir. Dünyada birtəhər dolanmaq, başını girləmək, aza qane olub keçinmək olar. Amma “keçinmək” sözünün bir məşum mənası da var: Keçindi-öldü…

Bir gün mənsiz olacaqsan

Sənsiz olacağam deməyə

gəlmir dilim.

Bu sətirləri Rəsul Rza Nigar Rəfibəyliyə yazıb.

Bir son bahar da düşdü

ömrümün təqvimindən

Nə sənə məhəbbətim,

nə həsrətim azaldı.

Özüm də heç bilmirəm

niyə bir ömür boyu

Gözüm uzaq yollarda –

sənin yolunda qaldı.

Bir qocaman dağ olsan

səni vurub yıxardım.

Ürəyimdən ən incə

teli necə qopardım!

… Baharın çiçəkləri

açıb solmasın sənsiz.

Ömrüm sənsiz olmasın,

şeirim olmasın sənsiz.

Bu misralar da Nigar Rəfibəylinindir. Biri-birisiz olmadılar bu dünyada. Bircə gün də.

“Anar, salam!

Nigarla sənə bəzi materiallar göndərmişdim. Bu gün universitetin qəbul qaydalarını sənə göndərirəm. Həm söhbət nəticəsində, həm də qəbul qaydalarından məlum olur ki, bütün fakultələrdə rus dili və əcnəbi dillərə çox fikir verilir. Sən bütün imtahanları əla verəndən sonra Moskvaya gəlincəyə qədər rus və ingilis dilləri ilə ciddi məşğul olmalısan. Bu il ali məktəblərə qəbul məsələsi çətinləşdiyi və ciddiləşdiyi üçün daxil olmaq istəyənlər möhkəm hazırlaşacaqlar.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.