Gizli laborotoriya

Kirrin adasına yalnız bir yerdən, qayalıqların arasındakı balaca təbii buxtadan3 yanaşmaq mümkün idi. Buxtanın sağında və solunda şiş uclu qayalar vardı. Corcla Culian adanı şərq tərəfdən dövrə vuraraq buxtaya yaxınlaşdılar.

– Bura, doğrudan da, çox qəşəng yerdir! – Enn adaya tərəf baxıb heyranlıqla dilləndi.

– Adaya gedirsiniz? – Ceyms soruşdu. – Orada tikilən hündür qülləni görmüsünüz? Deyəsən, mayakdır.

Adada hər şey – köhnə qəsr, onun dağılmış divarları, hətta divarların üstünə qonmuş dolaşalar da öz yerində idi. Qəsrin yanında isə yeni bir qüllə ucaldılmışdı. Qüllə kərpicdən deyil, hansısa hamar, parıltılı materialdan tikilmişdi. Qüllənin ayrı-ayrı hissələrinin arasındakı «tikişlər» aydınca sezilirdi: bu, tikilinin asanlıqla sökülüb başqa yerdə ucaldıla biləcəyindən xəbər verirdi.

– Bu, qəribədir, elə deyil? – Dik dedi. – Hələ qüllənin lap təpəsindəki şüşəli otağa baxın. Eynilə müşahidə göyərtəsinə bənzəyir. Görəsən, onu niyə tikiblər? Fanni xala, bəs ora necə qalxmaq olar?

– Qüllənin içində dolama pilləkənlər var. Yəqin ki, başqa cür mümkün olmazdı. Deyəsən, bütün məsələ də elə o şüşəli otaqdadır. Oradakı məftilləri görürsünüz? Məncə, Kventinə qüllə özü yox, elə həmin otaq lazımdır. Deyəsən, o orada bəzi eksperimentlər aparır.

Bu söhbət Enni darıxdırmağa başlamışdı. Qız Fanni xalanın dediklərini yaxşı başa düşmürdü.

– Mən də ora çıxmaq istərdim, – Enn dilləndi.

– Bəlkə, əmin buna icazə verər, – Fanni xala dedi.

– Hə, əgər o bu gün yuxudan acıqlı durmayıbsa… – Corc istehza ilə dedi.

– Corc, belə danışma, – anası ona məzəmmətlə baxdı.

Həmin vaxt qayıq buxtaya yanaşdı, onun burnu yavaşca qumlu sahilə toxunaraq Kventin əminin qayığının yanında dayandı.

Corcla Culian qayıqdan düşüb onu bir az irəli itələdilər ki, qalanları da ayaqlarını islatmadan aşağı düşə bilsinlər. Hamıdan axırda Timmi qayıqdan yerə hoppandı və dərhal sahil boyunca qaçmağa başladı.

– Timmi, bura gəl! – Corc itinə təpindi.

İt quyruğunu qısıb qızın yanına qayıtdı.

Əlbəttə ki, Timmi adada ora-bura qaçışan dovşanları görmüşdü, amma, heyif ki, Corc onların arxasınca düşməyə icazə vermirdi. O ki pis bir iş tutmurdu!

– Bunlar da bizim köhnə dostlarımız! – Enn də adadovşanlarını görüb ucadan dilləndi. – Fanni xala, görün necə qəşəngdirlər! Ay aman, hələ o bala dovşana baxın! Pəncələrini yalayır, çox gülməlidir, elə deyil?!

Hamı ayaq saxlayıb bu sevimli heyvanlara tamaşa etməyə başladı. Adada heç kim yaşamadığından indiyə kimi dovşanları qorxudan olmamışdı, odur ki uşaqları görəndə ürküb-qaçmadılar.

– Bəs Kventin əmi haradadır? – onlar qəsrin giriş qapısı sayılan iri, yarıuçuq vəziyyətdə olan tağın altından keçəndə Enn soruşdu.

Tağı keçəndən sonra qəsrin həyətinə aparan pilləkənlər başlayırdı. Bir neçə yerdən uçulub-dağılmış pilləkənlərin üstünü ot-alaf basmışdı. Əvvəl Fanni xala ehtiyatla birinci pilləkənə ayaq basdı. Onun arxasınca da uşaqlar çıxmağa başladılar. Kiçik daş dəhlizi keçib qəsrin geniş həyətinə gəlib çatdılar. Bir vaxtlar həyətə daş plitələr döşənsə də, indi onların yerində bircə qum qalmışdı. Bəzi yerlərdə təzə bitmiş otlar gözə dəyirdi. Vaxtilə qəsrin hər iki küncündə iki böyük qala ucalırdı, amma indi onlardan biri, demək olar, uçulub-dağılmışdı, digəri isə nisbətən yaxşı vəziyyətdə idi. Qalanın üstündə məskən salmış dolaşalar uşaqların səsini eşidən kimi bir ağızdan qarıldamağa başladılar.

– Corc, məncə, atan bax o balaca otaqda yaşayır, – Dik bunu deyib əlini qəsrin salamat qalmış yeganə otağına tərəf tuşladı. – Yadındadır, biz də adaya gələndə həmin otaqda gecələmişdik.

– Hə, – Corc başını tərpətdi. – Çox maraqlı idi! Düz deyirsən, yəqin, atam da elə orada qalır. Burada başqa gecələməli yer yoxdur. Əlbəttə, əgər zirzəmiyə düşməyibsə…

– Nə danışırsan, zirzəmidə yaşamaq olar?! – Culian təəccüblə soruşdu. – Ora çox rütubətli və qaranlıqdır. Corc, doğrudan, atan harada ola bilər? Heç yerdə gözə dəymir.

– Ana, həqiqətən, atam haradadır axı? Yəqin, o balaca otaqda işləyir, hə?

– Mən də dəqiq bilmirəm, – Fanni xala çiyinlərini çəkdi, – yəqin, orada olar. Adətən, adaya gəldiyim vaxt Kventin məni buxtada qarşılayırdı. Biz sahildə oturub yemək yeyir, söhbət edirdik. Qəsrin içinə girmirdik.

– Gəlin onu çağıraq, – Dik təklif elədi.

Uşaqların hamısı bir ağızdan Kventin əmini səsləməyə başladı: «Kventin əmi! Kventin əmi! Haradasınız?»

Onların qışqırığı dolaşaları ürkütdü. Quşlar qarıldayaraq qanadlanıb qəsrin üstündə dövrə vurmağa başladılar. Dənizdən uçub gələn bir neçə qağayı da onlara qoşuldu. Bu səsə adadovşanları qaçıb haradasa gizləndilər… Ancaq Kventin əmi onların harayına səs vermədi. Uşaqlar bir az gözləyəndən sonra yenə onu səsləməyə başladılar.

– Bir az yavaş qışqırın, – Fanni xala narazılıqla qulaqlarını tutub dedi. – Az qaldı qulağım batsın. Corc, sənin atan necə adamdır! Mən ona bu gün gələcəyimizi xəbər vermişdim axı!

– Yəqin, haradasa buralardadır, – Culian onu sakitləşdirməyə çalışdı. – Necə deyərlər, dağ Məhəmmədə tərəf gəlməsə, Məhəmməd dağa tərəf gedər! Çox güman ki, Kventin əminin başı hansısa kitaba qarışıb, ona görə də bizi eşitmir. Özümüz onu axtarıb-taparıq.

– Gəlin gedib balaca otağa baxaq, – Enn təklif elədi.

Onlar kiçik, yarıqaranlıq otağa tərəf getdilər. Bu otağa işıq yalnız divarda pəncərəni əvəz edən iki dar yarıqdan düşürdü. Otağın bir küncündə vaxtilə burada mövcud olmuş buxarının qalıqları gözə dəyirdi: ovxalanıb tökülmüş kərpiclər və qəsrin qalın divarına girmiş iri bir boru.

– Otaqda heç kim yoxdur! Hamıdan birinci ora çatan Culian təəccüblə qışqırdı. – Ümumiyyətlə, burada yaşayan olmayıb. Nə kitab var, nə də yemək!

– Onda, bəlkə, zirzəmini də axtaraq? – Dik dedi. – Ola bilər, Kventin əminin elmi işi üçün zirzəmiyə düşmək lazım gəlib. Zirzəminin girişi, deyəsən, həyətin ortasında idi, su quyusunun yaxınlığında.

– Hə, yəqin, zirzəmidədir, – Enn də təsdiqlədi. – Fanni xala, gəlin gedib baxaq.

– Yox, yox, uşaqlar! Mənim qaranlıq yerlərdən xoşum gəlmir. Yaxşısı budur, sizi həyətdə, günəşin altında gözləyim. Siz qayıdıb gələnə kimi də yemək çantasını boşaldıb buterbrodları hazırlayaram. Yəqin, birazdan acacaqsınız.

– Yaxşı, – uşaqlar razılaşdılar.

Onlar zirzəminin girişinə tərəf yollandılar. Ancaq giriş bağlı idi. Culian elə iri çuqun qapağı kənara itələməyə hazırlaşırdı ki, birdən gözünə nəsə sataşdı:

– Baxın, qapağın arasından təzə otlar çıxıb. Ən az bir il bu qapağı yerindən tərpədən olmayıb. Deməli, Kventin əmi zirzəmidə deyil.

– Yaxşı, bəs haradadır? – Dik çaşqınlıqla soruşdu.

Kventin əmi haradadır?

Uşaqların dördü də çaşbaş vəziyyətdə zirzəminin girişini örtən qaralmış qapağa baxırdı. Culian haqlı idi – bu qapağı ən az bir il yerindən tərpədən olmamışdı.

– Bu halda aşağı düşməyin heç bir mənası yoxdur, – Culian dedi.

– Deyəsən, zirzəminin bundan başqa girişi yox idi, düzdür? – Dik soruşdu. – Bir də ki, bu qapaq kifayət qədər ağırdır, əgər Kventin əmi aşağı düşübsə, onu arxasınca necə bağlaya bilərdi axı?

– Düzdür, – Enn qardaşının sözünü təsdiqlədi. – Çox güman ki, orada deyil.

– Yaxşı, bəs haradadır? – Corc soruşdu. – Kirrin balaca adadır, biz buranın hər daşına bələdik. Bəlkə, o, mağaradadır? Yadınızdadır, biz də orada gizlənmişdik.

– Əlbəttə ki, bu, mümkündür, – Culian dedi, – amma, düzü, mən buna şübhə eləyirəm. Məgər sən bilmirsən ki, mağaraya yalnız yuxarıdakı dəlikdən düşmək olar. Həmin dəliyin ağzı isə tutulub. Məncə, Kventin əmi heç vaxt o dəlikdən içəri düşməyi ağlına gətirməzdi.

Uşaqlar qəsrin ətrafında dövrə vuraraq adanın o biri tərəfinə gedib çıxdılar. Onların bir vaxtlar oynamaqdan ləzzət aldıqları mağara burada yerləşirdi. Mağaranın girişini daşla tutmuşdular, onun üstünü isə sürüşkən yosun təbəqəsi örtmüşdü. Mağaraya yaxınlıqdakı su quyusundan da düşmək mümkün idi. Quyunun içində dəmir nərdivan vardı. Ancaq bu nərdivan quyunun dibinə kimi gedib çatmırdı. Uşaqlar həmin nərdivanın son pilləsinə bağladıqları kəndirlə quyuya düşürdülər.

– Baxın, bizim bağladığımız kəndir hələ də burada qalır, özü də salamatdır! – Dik əyilib aşağı baxandan sonra qışqırdı.

– Mən aşağı düşməyə çalışacağam, – Culian dedi.

Oğlan ehtiyatla quyuya enməyə başladı. Nəhayət, mağaranın olduğu yerə gəlib çatdı. Hər tərəf zil qaranlıq idi, Culian cibindən əl fənərini çıxarıb ətrafa işıq saldı. Heç nə gözə dəymirdi, bircə küncdə atılıb qalmış qutudan başqa. Yəqin, onu da vaxtilə özləri burada yaddan çıxarıb getmişdilər. Culian yenidən kəndirlə nərdivana qədər dırmandı və quyudan çıxdı.

– Necə oldu? Bir şey tapa bildin? – Dik dərhal soruşdu.

– Orada Kventin əminin izi-tozu da yoxdur, – Culian başını bulayıb dedi. – Bəs o harada ola bilər? Əgər burada, həqiqətən də, hansısa elmi təcrübə aparırsa, onda cihazları haradadır? Fanni xala demişdi ki, Kventin əmi adaya bir yığın avadanlıq gətirib.

– Bəlkə, o, indi qüllədədir? – Enn dilləndi. – Axı qüllənin yuxarısında da otaq var.

– Əgər orada olsaydı, yuxarıdan çoxdan bizi görmüşdü, ya da səsimizi eşitmişdi. Amma, hər bir halda, ora da baxmaq lazımdır.

Uşaqlar yenidən qəsrə qayıdıb bu yaxınlarda inşa olunmuş qülləyə yaxınlaşdılar. Bu vaxt Fanni xala onları yeməyə çağırdı.

– Uşaqlar, yemək hazırdır, gəlin. Əminəm ki, Kventin birdən-birə haradasa peyda olacaq.

– Axı o harada ola bilər, Fanni xala? – Enn təşvişlə soruşdu. – Biz bütün adanı ələk-vələk elədik, heç yerdə yoxdur.

Fanni xala adaya uşaqlar qədər yaxşı bələd deyildi, ona elə gəlirdi ki, burada gizlənmək üçün çox yer var.

– Bilmirəm, – qadın dedi, – yəqin, haradasa bu yaxınlardadır. Birazdan gəlib çıxar, siz yeməyinizi yeyin.

– Biz qülləyə çıxmaq istəyirik, baxaq görək oradadır, ya yox! – Culian dilləndi.

Uşaqlar qülləyə tərəf yollandılar, Timmi də onların yanında idi. Bu qəribə tikili yaxından daha da müəmmalı görünürdü. Dik əlini onun hamar divarına çəkib dedi:

– Maraqlıdır, görəsən, bunu nədən düzəldiblər?

– Yəqin ki, hansısa plastik kütlədən, – Culian ağlına gələn ilk fikri dilinə gətirdi.

– Amma onda dənizdə fırtına qopan kimi qüllə yerlə bir olardı, – Dik etiraz etdi.

– Baxın, orada qapı var! – Corc birdən qışqırdı.

Uşaqlar qızın göstərdiyi yerə tərəf baxıb qüllənin balaca, yuxarısı yarımdairə formasında olan qapısını gördülər, açarı da üstündə idi. Culian açarı burub qapını açdı və içəri boylandı.

Qüllənin içi boş idi. Yalnız aşağıdan tavana qədər uzanan ensiz dolama pilləkən vardı. Bu pilləkən də qüllənin özü kimi yüngül, hamar materialdan hazırlanmışdı. Qarşı divardan qarmağa oxşayan qəribə əşyalar asılmışdı. Görünüşündən bu əşyaların poladdan hazırlandığını söyləmək olardı.

– Yaxşısı budur, heç nəyə əl vurmayaq, – Culian uşaqlara xəbərdarlıq etdi. – Gəlin yuxarı çıxaq!

O özü hamıdan qabaq dar pilləkənlərlə yuxarı qalxmağa başladı. Dolama pilləkənlər adamın başını hərləndirirdi, amma Culian buna baxmayaraq ayaq saxlamadan yuxarı çıxırdı. Qalan uşaqlar da onun arxasınca gedirdilər. Qüllənin divarlarında adda-budda pəncərələr vardı, oradan içəri tutqun işıq düşürdü. Culian həmin pəncərələrin birindən çölə baxdı – onun gözlərinin qarşısında Kirrin körfəzinin möhtəşəm mənzərəsi canlandı. Nəhayət, oğlan qüllənin təpəsinə gəlib çatdı. Burada balaca, şüşəli bir otaq vardı. Otağın qalın şüşələri günəş şüalarını əks etdirirdi. Otaqdan bayıra bir neçə məftil çıxmışdı. Məftillərin ucu açıq idi, külək onları vurub yellədirdi. Əfsus ki, bu balaca otaq da boş idi! Uşaqlar Kventin əmini burada da tapa bilmədilər!

Belə aydın olurdu ki, bu qüllə məftilləri aşağıdakı qarmaqlara bərkidib yuxarı qaldırmaq, sonra da uclarını oradan aşağı sallamaq üçün tikilmişdi. Yaxşı, bəs bütün bunlar nə işə yarayırdı? Yoxsa, Kventin əmi burada hansısa radiodalğalarını tutmağa çalışır? Ya da, bəlkə, onun işi radarlarla4 əlaqəlidir?

Culian fikrə getmişdi.

O fikirləşənə kimi qalan uşaqlar da gəlib çıxdılar. Cəsur Timmi də onların arxasınca pilləkənləri axıra qədər çıxmışdı. Amma hiss olunurdu ki, dolama pilləkənləri qalxmaq onun üçün heç də asan olmayıb. Zavallı it dilini çıxarıb ləhləyirdi.

– Buradan dənizə necə gözəl mənzərə açılır! – Corc heyranlıqla pəncərədən bayıra baxıb dedi. – Baxın, hətta bizim Kirrin körfəzinin sahilindəki evimiz də görünür!

– Hə, çox gözəldir! – Enn də dedi. – Amma biz hələ də Kventin əmini tapa bilməmişik. Görəsən, o, adadadır, ya yox?

– Əlbəttə, adadadır, – Corc qətiyyətlə dilləndi, – görmədin, qayığı balaca buxtada idi. Biz ki onu öz gözümüzlə gördük.

– Hə, adadadır, amma nə qəsrdə, nə mağarada, nə də zirzəmidədir. Əcəb tapmacadır! «Yoxa çıxmış əminin sirri», – Culian da bunu deyib güldü. – Aşağı baxın, Fanni xala artıq yeməkləri boşqablara qoyub, deyəsən, qışqıraraq bizə nəsə deməyə çalışır. Yaxşısı budur, onun yanına qayıdaq.

– Hə, tez gedək, bura çox darısqaldır, həm də mənə elə gəlir ki, külək qülləni tərpədir, – Enn cəld dilləndi. – Artıq bir dəqiqə də burada qalmaq istəmirəm!

Qız hamıdan birinci pilləkənlərə tərəf gedib aşağı düşməyə başladı. O, metal məhəccərdən bərk-bərk yapışmışdı, bu dar pilləkənlərdən düşüb yıxılmaqdan qorxurdu. Bu vaxt Timmi qəfil irəli cumdu, az qala qızı vurub-yıxacaqdı, hürə-hürə sürətlə aşağı qaçmağa başladı. Onlar tezliklə qüllədən çıxdılar. Culian yenidən açarı burub qapını bağladı.

Uşaqlar Fanni xalanın yanına gəldilər.

– Hə, nə oldu, qüllədə maraqlı bir şey tapdınız? – o soruşdu.

– Yox, – Enn başını bulayıb dedi. – Bircə şüşəli otaqdan dənizə açılan mənzərəyə tamaşa etdik. Kventin əmi orda da yoxdur. Fanni xala, bu sizə qəribə gəlmir? Axı biz bütün adanı əldən salmışıq, amma o heç yerdə yoxdur!

– Qayığı isə balaca buxtadadır, – Dik əlavə elədi, – deməli, adadan qırağa çıxmayıb.

– Hə, düz deyirsiniz, – Fanni xala dilləndi, – bu, doğrudan da, qəribədir… Amma siz əminizi yaxşı tanımırsınız. O, həmişə bir anda haradansa peyda olur. Yəqin, bizim adaya gələcəyimizi yaddan çıxarıb. Harada olsa, gəlib çıxar.

Fanni xala bunu deyib hazırladığı buterbrodları uşaqlara paylamağa başladı.

– Necə yəni, bir anda peyda olur? – Dik soruşdu. – Məgər o, sehrbazdır?! Kventin əmi harada gizlənə bilər axı?

– Heç bilmirəm sizə nə cavab verim, – Fanni xala gülümsəyərək dedi. – Yaxşısı budur, gələndə özündən soruşarsınız.

Uşaqlar buterbrodlarını yeyib-qurtarmışdılar. Timmi də tox idi. Fanni xala onlara sərin portağal şirəsi süzdü. İt də susamışdı, odur ki yaxınlıqdakı yağış gölməçəsinə tərəf qaçıb su içməyə başladı.

– Buna bir bax! Gölməçənin yeri hələ də yadında qalıb, – Corc fəxrlə dilləndi. – Susayan kimi hansı tərəfə qaçmalı olduğunu bildi.

– Maraqlıdır, bəs, görəsən, Timmi niyə Kventin əminin qoxusunu almır? – Dik təəccüblə soruşdu. – O nə zirzəmidə, nə də qüllədə bir dəfə də olsun, hürmədi. Deməli, Kventin əmi yaxınlıqda deyil!

– Mən artıq narahat olmağa başlayıram, – Corc fikirli-fikirli dedi. – Ana, sən niyə bu qədər sakitsən?

– Dedim axı, siz Kventini yaxşı tanımırsınız, – Fanni xala cavab verdi. – Hər şeyin öz vaxtı var. O, lazım bildiyi vaxt çıxıb gələcək.

Bu vaxt uşaqlar qəribə səs eşitdilər: sanki quduz bir it qəzəblə sümük gəmirirdi. Sonra qüllədən fışqırıq səsi gəldi, qüllə divarından bayıra çıxmış iki məftilin açıq uclarının arasında qığılcım parladı.

– İndi gördünüzmü ki, Kventin əminiz buradadır?! – Fanni xala gülərək dedi. – Mən bundan əvvəl də bura gələndə belə səs eşitmişdim, amma haradan gəldiyini başa düşməmişdim.

– Ora baxın, ora baxın! – Enn qəfildən qışqırıb yerindən sıçradı. – Kventin əmi orada dayanıb, qüllənin yanında! O bura necə gəlib çıxdı axı?

Sirr

Uşaqlar heyrətlə sakitcə əllərini cibinə salıb qəsrin üstündə dövrə vuran dolaşalara tamaşa edən Kventin əmiyə baxırdılar. O, hələ uşaqları görməmişdi. Timmi hürərək hamıdan qabaq Corcun atasına tərəf qaçmağa başladı, uşaqlar da onun dalınca götürüldülər. Deyəsən, Kventin əmi onların gəlişinə bir o qədər də sevinməmişdi.

– Oho, bu nə sürprizdir! – o, zorla gülümsəyərək dedi. – Sizin burada olduğunuzu bilmirdim.

– Nə danışırsan, Kventin! – Fanni xala məzəmmətlə dilləndi. – Mən özüm axırıncı dəfə adada olanda sənin bloknotuna bu gün gələcəyimizi yazmışdım ki, yaddan çıxarmayasan.

– Doğrudan? Bilirsən, düzünü deyim ki, mən heç o bloknota baxmamışam, ona görə də yadıma düşməyib, – Kventin əmi bunu deyib uşaqlarla görüşdü.

– Kventin əmi, bəs siz harada idiniz? – Dik soruşdu. – Biz bütün adanı qarış-qarış axtardıq, amma sizi tapa bilmədik.

– Mən? Harada olacağam, öz laboratoriyamda!

Uşaqlar heyrətlə sakitcə əllərini cibinə salıb qəsrin üstündə dövrə vuran dolaşalara tamaşa edən Kventin əmiyə baxırdılar. O, hələ uşaqları görməmişdi.

– Sizin laboratoriyanız haradadır ki? Biz hətta qüllənin təpəsindəki balaca otağa…

– Necə?! – Kventin əmi hirslə oğlanın sözünü kəsdi. – Siz qülləyə çıxmısınız? Bu çox təhlükəlidir! Mən elmi təcrübəmə elə indicə ara verdim, ona kimi naqillər yüksəkgərginlikli elektrik mənbəyinə qoşulmuşdu!

– Hə, biz o cihazın necə işlədiyini gördük, – bu dəfə Culian dedi. – Qəribə qurğudur…

– Siz nahaq yerə adaya gəlmisiniz, – Kventin əmi başını bulayıb dedi. – Mənə işləməyə imkan verməyəcəksiniz. Deyin görüm, qüllənin içinə necə girdiniz? Qapını bağlamışdım axı…

– Düzdür, qapı bağlı idi, – Culian dedi. – Amma açar üstündə idi. Biz bilmirdik axı, içəri girmək olmaz…

– Necə, açar qapının üstündə idi? – Kventin əmi təəccüblə soruşdu. – Elə bilirdim, onu itirmişəm. Yaxşı, amma bundan sonra qülləyə yaxın getməyin! Bu çox təhlükəlidir!

– Kventin əmi, siz hələ də laboratoriyanızın harada olduğunu demədiniz? – Dik əl çəkmək istəmirdi. – Birdən-birə haradan gəlib çıxdınız?

– Mən onlara demişdim ki, tezliklə peyda olacaqsan, – Fanni xala söhbətə qarışdı. – Nə yaman sınıxmısan, deyəsən, düz-əməlli yemək yeməmisən. Sənə xeyli ərzaq qoyub getmişdim.

– Hə? – Kventin əmi yenə təəccüblə soruşdu. – Xəbərim olmayıb. Mən işləyəndə başqa heç nə barədə fikirləşə bilmirəm. Amma indi yaman acmışam. Buterbroddan qalıb?

O bunu deyib elə acgözlüklə yeməyə girişdi ki, deyərdin, bir həftədir dilinə heç nə dəyməyib.

– Kventin, belə olmaz axı! – Fanni xala ona baxıb dedi. – Özünə heç fikir vermirsən. Mən burada qalıb sənə yemək hazırlayacağam.

Kventin əmi bir anlıq tikəsini çeynəməyə ara verib narahatlıqla həyat yoldaşına baxdı.

– Yox, yox, lazım deyil! – tələm-tələsik dilləndi. – Sən mənim işləməyimə mane olarsan. Bu dəqiqə çox mühüm bir təcrübə aparıram.

– Bəs sənin bu təcrübəndən kiminsə xəbəri var? – Fanni xala soruşdu.

– Bilmirəm, – Kventin əmi çiyinlərini çəkdi. – Yəqin ki, var. Mən elə bunun üçün bura gəlmişəm. Birincisi, təcrübə apardığım yerin yaxınlığında su olmalıdır. İkincisi, yad gözlərdən nə qədər uzaq olsam, o qədər yaxşıdır. Odur ki təcrübə aparmaq üçün Kirrin adasından yaxşı yer tapmaq mümkün deyil. Axı adaya yaxınlaşmaq üçün sualtı qayaların yanından keçmək lazım gəlir, bunu isə hər adam bacarmır. Yalnız sahildəki bir neçə balıqçıdan başqa. Onlara da tapşırmışam ki, adaya heç kimi gətirməsinlər.

– Kventin əmi, xahiş edirik, bizə laboratoriyanı göstər! – Dik dedi.

– Dik, əmini bezdirmə! – Fanni xala oğlana təpindi. – Qoy rahat yeməyini yesin!

– Cavan oğlan, mənim laboratoriyam sənin nəyinə lazımdır axı? – Kventin əmi soruşdu.

– Bağışlayın, əmican, mən, sadəcə, bilmək istəyirdim ki, o harada yerləşir? Axı biz bütün adanı axtarmışdıq.

– Deməli, yaxşı axtarmamısınız! – Kventin əmi bunu deyib süfrədəki cemli bulkalardan birini götürdü. – Corc, itini kənara çək, imkan vermir, yeməyimi yeyim.

Corc Timmini süfrədən uzaqlaşdırdı. Kventin əmi Fanni xalanın nahar üçün hazırladığı bütün buterbrodları yeyib-qurtarmış, indi də şam yeməyinə saxladığı qəlyanaltıya keçmişdi. Fanni xala başını bulaya-bulaya ona baxırdı.

– Kventin, bəs sən özün təhlükədə olmadığına əminsən? – o soruşdu. – Yəni dəqiq bilirsən ki, burada səni keçən dəfəki kimi heç kim izləməyəcək?

– Əlbəttə, əminəm. Bunu eləyə bilməzlər!

– Culian, əminə siqnal barədə danışa bilərsən, – Fanni xala dedi. – İndi bunun əsl məqamıdır.

– Kventin əmi, – Culian nəzakətlə sözə başladı, – əgər sizə zəhmət deyilsə, hər səhər və axşam qüllədən bizə siqnal göndərə bilərsiniz? Onda əmin olarıq ki, başınıza bir iş gəlməyib.

– Yoxsa mən hər gün bura gəlib sənə baş çəkəcəyəm, – Fanni xala əlavə etdi.

– Biz də gələcəyik! – uşaqlar bir ağızdan dilləndilər.

Bu, Kventin əmini qətiyyən qane eləmirdi, odur ki dərhal siqnal göndərməyə razılıq verdi.

– Yaxşı, hər səhər və axşam qüllənin təpəsindən sizə siqnal verərəm. Onsuz da hər on iki saatdan bir yuxarı çıxıb naqil sistemini yoxlamalıyam. Deməli belə, sizə hər səhər və axşam saat 11-in yarısında siqnal göndərəcəyəm. Danışdıq?

– Bəs bunu necə edəcəksiniz? – Culian soruşdu. – Məsələn, səhərlər güzgüyə günəş şüası salmaqla bizə siqnal göndərə bilərsiniz.

– Pis fikir deyil, – Kventin əmi razılaşdı. – Axşamlar isə fənər işığı ilə siqnal verərəm. Amma bu gün siqnal-zad gözləməyin. Sabahdan başlayacağam.

– Kventin, əzizim, hirslənmə, – Fanni xala dedi. – Sən burada tamamilə tək olduğuna görə narahat oluruq.

Kventin əmi saatına baxıb dedi:

– Yaxşı, artıq vaxtdır, gedək sizi qayığa qədər ötürüm.

– Amma biz axşam düşənə kimi burada qalmaq istəyirdik! – Corc etiraz elədi.

– Yox, yox, qətiyyən olmaz, – atası dilləndi. – Siz mənim fikrimi işdən yayındırırsınız. Uşaqlar, getdik!

Kventin əmi qayıqlara tərəf yollandı, qalanları da onun arxasınca addımlamağa başladılar.

– Kventin, biz bir də nə vaxt sənə baş çəkə bilərik? – yolda Fanni xala soruşdu.

– Mən çağırmadan gəlməyin! Az qalıb, tezliklə təcrübəmi başa vuracağam. Bir ora baxın! Timmi dovşan tutub!

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

1

Labirint – yol və keçidləri dolaşıq, tapılması çətin olan ünvan

2

Mayak – gəmilərə yol göstərmək üçün siqnal işığı olan hündür qüllə

3

Buxta – dənizdə gəmilərin yanaşması üçün münasib kiçik körfəz

4

Radar – radiodalğalar vasitəsilə hər hansı obyektin yerini, hərəkət istiqamətini və sürətini müəyyənləşdirən cihaz, qurğu