Günəşi gözləyənlər

Firəngiz xala polisi yola salanda, bir göz qırpımında yerimdən sıçrayıb stolun altındakı “fanta” butulkasını götürdüm. Plastik qab yarıya qədər sidiklə dolanda içimdə yüz illik rahatlıq tapdım. Oxx, dünya nə gözəlmiş… Həyət qapısının nərmədanlarından gələn cırıltını eşidən kimi butulkanı stolun altına dürtdüm. Ev sahibəsinin gözünə necə göründüyümü demirəm. Bircə onu bilirəm, utandığımdan turp kimi qızarmışdım. Dərsini bilməyən fərsiz uşaqlar kimi başımı paçamın arasına soxmaq istəyirdim. Zavallı arvad, oğul beşiyi görmədiyindən xətrimi çox istəyirdi. Mayası ilahidən təmiz olan bu sadəlövh və maymaq arvad hardan bilərdi ki, onun bivec “oğlu” axşam quldurbaşılıq edib.

Təmiz havadan otağıma girəndə ürəyim ağzıma gəldi. Dəhşət, bu nə bədbəxtçilik idi?! Evin ortasına dağılan sidiyi təmizləyib butulkanı stolun altından çıxarmaq əvəzinə, içimi çəkib durmuşdum. Yuxu iyi sidik iyinə, o da üç gündən bəri stolun üstündə qalaqlanan yağlı qab-qaşıq qoxusuna qarışmışdı. Öyüməkdən başqa çarəsi yox idi. Heç it də belə yaşamazdı ki, bunu mən özümə rəva bilirdim. Palazı bürmələyib sellofan torbaya saldım. İy çıxmasın deyə, ağzını bərk-bərk bağlayıb stolun altına dürtüşdürdüm.

Axşamkı qəhbəyə ürəyimdə qisas hissi baş qaldırmışdı. Əlimə düşsəydi, şapalağın birini, lap ikisini-üçünü ilişdirib, qulağının dibini qızışdırardım.

Otağımda yır-yığış eləməyə ərinsəm də, qollarımı çırmayıb süpürgəni könülsüz götürdüm. Künc-bucaqda hörümçək tor qurmuşdu. Özü də utanmaz-utanmaz çilçıraqdan sallanıb mənimlə məzələnirdi. Çilçıraq deyəndə ki, 93-cü ildə İranda istehsal olunan, plastmas işıq qapaqlarının dördünün də əriyib cızdağı çıxan axmaq bir şey idi.

Hörümçəyi süpürgənin ağzına salıb cəhənnəmlik edəndən sonra otağı alababat süpürdüm. Çayniki doldurub qazın üstünə qoymağımdan onca dəqiqə keçmədi, qaynadı. Şirinçay içib evdən çıxdım. Əlbəttə, içində iki barmaq sidik qalan butulkanı da götürdüm. Qonşunun divarının dibindəki zibil vedrəsində eşələnən pişiyi görəndə, ürəyimdən keçən arzunu bircə saniyə də gecikdirmədim: butulkanı pişiyin təpəsinə necə ilişdirdimsə, çığırtısına qonşunun balaca oğlu qapıya çıxdı. Məni söyüb arxamca daş atanda, qaşlarımı düyünləyib ona barmaq silkələdim, vecinə də almadı.

Dar dalanlı küçələri polis hürküsündən səksəkə ilə keçib, Alatavanın bətnində gizlənən rütubət qoxusunu ciyərlərimə çəkdim. Yaz elə bil, Bakının boy-buxununa biçilmişdi. Tər-təmiz səmadan boylanan Günəş, uşaq arabalarında körpələrini gəzməyə çıxaran gənc anaların üzünə gülümsəyirdi. Görəsən, mənim də nə vaxtsa qadınım, uşağım olan gün gələcəkmi? Mən də gecələr sevgili qadınımın əllərinin istisini saçlarımda hiss edib xumarlansaydım, ayağımı uzadıb, rahat ölə bilərdim. Amma belə getsə, arzum ürəyimdə qurd salacaqdı. Deyəsən, bu gecəqondu köçkün həyatı mənimlə bağrı-badaş olub, ömrümü-günümü xeyli çürüdəcəkdi. Hərdən ağlıma gəlirdi ki, hələ uzun illər Firəngiz xalanın qanadı altında yaşayıb, bu dar-düdük daxmada çərləyəcəm. Nə vaxtacan əynimdəki yırtıq şalvardan çıxa bilməyəcəkdim, firavan günlər haqqında fikirləşmək, axmaq xəyaldan başqa bir şey deyildi.