Kriteri I Leibnizit

U përpoq të përcaktonte detajet e fundit të spikatura të praktikës, që mëngjesi vijues do t’ia kishte dorëzuar zonjushës Watts për redaktimin përfundimtar. Ndjenja e tij e detyrës ishte e pandërrueshme edhe në këtë moment ekzaltues, dhe ishte kjo që e bënte njeriun që ishte.

Shkruajti shënimin e fundit dhe mbështeti stilolapsin mbi tavolinën e shkrimit, pastaj pati një ide të rrufeshme.

U ngrit papritur, duke i mbajtur duart të mbështetura në anët e praktikës, dhe tha: ‘Përse jo?’

Për të festuar ngjarjen e madhe do kishte shkuar tek Cynthia, edhe pse nuk ishte dita e programuar. Sigurisht, nuk do kishte mundur t’i thoshte arsyen e vërtetë të asaj vizite të papritur, por sigurisht ajo do kishte qenë e kënaqur ta shikonte dhe do kishin kaluar një mbrëmje të bukur bashkë.

Mbylli me nxitim zyrën, shkoi tek makina dhe u zhyt në trafikun e mbrëmjes, drejtuar për në Liverpool. Fatmirësisht i kapi disa semaforë jeshilë dhe shumë shpejt u gjet në errësirë duke vrapuar drejt perëndimit, me vetëm ndonjë makinë që e kryqëzonte në autostradën e errët. Ngau më shpejt se zakonisht, por gjithmonë duke respektuar kufijtë e shpejtësisë siç e kishte zakon, dhe pas pak pa e kuptuar doli nga nata dhe hyri në qytezën bregdetare.

Lagjja elegante rezidenciale në të cilën jetonte Cynthia ishte e zhytur në gjelbërimin e një parku të krijuar posaçërisht, me pemë që rriteshin shpejt, shtretër lulesh shumëngjyrash dhe livadhe alla angleze të kositura përditë. Ishte një zonë e re, në të cilën apartamentet e rafinuara ishin koordinuar mirë me peisazhin. McKintock la makinën në hapësirën e parkimit në shërbim të pallatit të vogël ku ishte apartamenti i Cynthias, dhe me hapa të mëdhenj arriti tek paneli i zileve. Duke buzëqeshur shtypi ‘Farnham’, dhe priti.

Kaloi një minutë e mirë, dhe nuk morri përgjigje.

I mëdyshur, riprovoi.

Pas një gjysmë minuti, një zë vuajtës doli nga altoparlanti.

Ishte Cynthia, por siç nuk e kishte dëgjuar kurrë më parë.

McKintock u shqetësua.

dhe i hapi portën.

McKintock hyri shpejt dhe mbylli derën e hekurt pas krahëve, përshkoi me nxitim rrugicën që të çonte në ndërtesë dhe u fut në hyrje. I errësuar në fytyrë thirri ashensorin; për fat ai ishte tashmë në katin përdhe dhe u hap menjëherë. Shtypi butonin numër katër dhe priti i paduruar të arrinte lart.

Kur dera e rrëshqitshme u hap, doli dhe u kthye djathtas, duke u gjendur përballë derës së blinduar të apartamentit të Cynthia-s.

Ishte gjysmë e mbyllur. E shtyu me kujdes dhe i çuditur pa që apartamenti ishte plotësisht në errësirë. Kërkoi çelësin por një zë e ndaloi.

ishte ajo, me të njëjtin timbër vuajtës si më parë.

McKintock mbylli me kujdes derën dhe u gjend në errësirën më totale.

belbëzoi i çorientuar.

përfundoi ajo ankueshëm.

Sytë e tij po mësoheshin në errësirë dhe McKintock përparoi ngadalësisht, një hap pas tjetrit dhe duke prekur murin, drejt sallonit. Zëri i Cynthias vinte nga aty. Ishin gjashtë ose shtatë metra, por në errësirë të plotë ishin si një kilometër. Në mes të rrugës McKintock u ndje pak më i sigurtë dhe shpejtoi, por menjëherë dora që prekte murin preku një zbukurim tavoline. Ajo ra rëndshëm në dysheme me një zhurmë të fortë dhe rrotulluese.

u ankua Cynthia e mbytur nga dhimbja.

shpërtheu McKintock, duke u paralizuar.

bërtiti ajo me dhimbje.

McKintock ishte ujë në djersë. Nuk gjeti zgjidhje tjetër veçse të ulej përtokë dhe të ecte ashtu, mbi gjunjë, drejt zërit.

Duke e prekur, vuri re se objekti i rrëzuar ishte një statujë e fortë ebaniti që tregonte një luftëtar afrikan të armatosur me shigjetë. Shpresoi të mos ishte thyer; do t’i kishte ardhur shumë keq ti bënte një dëm Cynthias.

përparoi edhe pak, dhe qe në destinacion.

e pyeti duke u mbledhur afër divanit mbi të cilin Cynthia ishte shtrirë.

u përgjigj ajo me zë qarës.

Ai i kërkoi dorën dhe ia morri me delikatesë.

ishte i penduar siç nuk kishte qenë ndonjëherë në jetën e tij. Të paktën, jo për një situatë të tillë.

e paralajmëroi Cynthia me zë të dobët.

pëshpëriti shpejt McKintock.

foli e këputur. Ishte keq, ishte evidente, dhe reagimet e saj ishin të ndryshueshme.

McKintock preferoi të qëndronte në qetësi për pak, derisa ajo të qetësohej.

Ndenji kështu pesë minuta të mira, pastaj me zë të ulët u përpoq të komunikonte.

iu përgjigj ajo me siklet, duke belbëzuar.

<Është tetë.> e informoi me zë të ulët McKintock, pasi i hodhi në sy orës me katrorë fosforeshentë.

McKintock ishte zemërthyer. Kishte qëlluar atje pikërisht në momentin më të vështirë, e kishte shqetësuar dhe bërë të vuante akoma më shumë, me gjithë rrëmujën që kishte shkaktuar, dhe tani nuk dinte minimalisht si të bënte për ta ndihmuar.

<Ç’farë mund të bëj për ty, që të jesh më mirë?> guxoi.

Cynthia u përcoll dhe pastaj u kollit me zhurmë, duke mbajtur stomakun me një dorë.

U kollit përsëri, sikur ti vinte përsëri për të vjellë. përfundoi me ankesa dhe pak e inatosur.

miratoi McKintock i tronditur. I përkulur atje në tokë, me kostumin e shtrenjtë të shtrënguar dhe të katandisur si një leckë, u kujtua që kishte uri. Kishte programuar të darkonte me të, por kjo gjë tashmë ishte e pamundur, duke parë situatën. Ç’farë mund të bënte? Tentoi për një kompromis.

përfundoi bindës me zë të ulët.

pranoi Cynthia me një pëshpërimë. e pyeti vuajtëse.

dhe u kollit sërish sikur të ishte duke vjellë.

pushoi papritur, i penduar, dhe priti që ngarja e kollës ti kalonte. Pas pak ajo u qetësua, atëherë McKintock pa humbur kohë e morri në krahë dhe në errësirë me të cilën tashmë ishte përshtatur e çoi në dhomë. E mbështeti me delikatesë mbi krevat dhe e mbuloi me një mbulesë të marrë nga dollapi. Ajo mugëtiu një dhe mbështeti një dorë mbi ball. McKintock i përkëdheli dorën dhe doli, duke mbyllur derën pa bërë zhurëm.

Ndezi dritën e korridorit dhe qëndroi menjëherë i përkulur. Bebet i ishin zmadhuar në maksimum gjatë gjithë asaj kohe në errësirë, dhe tani një sasi e ekzagjeruar drite kishte mbërritur në kohë tek retinat e tij para sesa bebet e syrit të merrnin urdhrin të shtrëngoheshin dhe ta vinin në praktikë. Shtrëngoi sytë disa herë dhe shumë shpejt filloi të shikonte normalisht. Para së gjithash shkoi të ngrinte statujën e rënë. Verifikoi në ç’farë gjendjeje ndodhej dhe u çlirua që e gjeti në mënyrë perfekte të plotë. Me delikatesë e vendosi mbi raftin ku e kishte vendin dhe më në fund u zhvendos në kuzhinë. Mbylli derën për të izoluar më tepër zhurmat e mundshme në lidhje me dhomën e gjumit, pastaj me lëvizje të ngadalta dhe të qeta hapi sirtarët e shumtë dhe shtroi tavolinën për vete.

Kishte vërtet një uri të madhe.

Hapi frigoriferin dhe kërkoi një birrë. Fatmirësisht kishte disa shishe, një e markës së tij të preferuar dhe një tjetër, që pëlqente Cynthia. Morri të përzgjedhurën e tij dhe zbrazi menjëherë një gotë të madhe nga e cila piu një gllënjkë të madhe të bollshme. Në çast u ndje i rifreskuar, pastaj hoqi xhaketën dhe e mbështeti mbi mbështetësen e një karrigeje. Hapi sërish frigoriferin në kërkim të diçkaje për të ngrënë. Nuk kishte shumë. Cynthia hante pak për të qëndruar në formë, dhe ato që hante ishin për më tepër ushqime të shëndetshme, me pak yndyrna dhe tendencë ndaj vegjetarizmit.

Mesa dukej i blinte llojet e ushqimeve që hante ai vetëm njëkohësisht me vizitat e tij të programuara. Pak i ngushëlluar morri një kuti me djathëra të ndryshëm, një tjetër kuti me perime të pjekura dhe një shishe me salcë tartar. Nga kredenca morri një qese me shkopinj buke të pjekur pa yndyrë dhe u ul të hante.

I shërbeu vetes me bujari. Me urinë e madhe që kishte, asortimentet e pakta po kalonin në plan të dytë. Duke zbutur gjithçka me birrë, sidoqoftë, në fund fare u kënaq. Përgjithësisht edhe ai nuk ishte ndonjë hamës i madh, por prirej drejt pjatancave sigurisht më kalorike se ato që përbënin dietën e Cynthias.

‘Nesër duhet t’i bëj pazarin.’ tha. Nuk donte që ajo të gjendej pa asgjë për të ngrënë, darkën tjetër. E dinte që në mesditë ajo hante jashtë, por për darkën do t’i kishte shërbyer furnizimi i nevojshëm. Të nesërmen në mëngjes, para se të kthehej në Manchester, do kishte kaluar në një supermarket atje afër dhe do t’i kishte blerë djathra, perime dhe ndoshta edhe ndonjë gjë të shijshme që e dinte që ajo donte, por nga e cila qëndronte zakonisht larg nga kaloritë përmbajtëse.

U dembelos disa minuta në tavolinë, pastaj shkoi tek dritarja dhe qëndroi pak të shikonte lulet, me krahët të kryqëzuara. Nga aty mund të shikonte Park Road, mbi të cilën rridhte akoma pak trafik nate. Në sfond ishte Gjiri, i zi dhe i padukshëm, piketuar nga dritat e disa anijeve të linjës dhe të mallrave në ankorim. Ishte një vend i bukur, Liverpooli, me gjelbërimin e tij, arkitekturën e tij urbanistike dhe portin e tij. Vendosur në grykëderdhjen e gjerë të lumit Mersey që derdhej në detin Detin e Irlandës, ishte themeluar në shekullin e trembëdhjetë; për kohë të gjatë ka qenë protagonist i trafiqeve nga deti në nivel botëror, dhe tani turizmi përbënte një pjesë të rëndësishme të ekonomisë së tij. McKintock-ut i pëlqente të shëtiste mbi mol së bashku me Cynthian, kur kishte kohë për të kaluar me të. Aroma e detit e gjallëronte, dhe ecejaket e vazhdueshme të imbarkimeve i jepnin përshtypjen se ky ishte mekanizmi i brendshëm që sillte botën vërdallë. Në njëfarë kuptimi ishte pikërisht kështu, pasi lëvizja e njerëzve dhe mallrave ishte në themel të tregtisë botërore dhe të punës. Tani gjërat do të ndryshonin, falë shpikjes së Drew-së. Kushedi si do kishte qenë bota, nga aty për disa vite. Më e mirë, shpresonte. Duheshin luajtur letrat e duhura, duhej lëvizur me kujdes. Do të kishte kaluar tek faturimi për favoret e shumta që në vite iu kishte bërë personazheve të ndryshëm kyç të sistemit britanik. Do kishte zeruar me siguri llogarinë e tij, po do t’ia vlente. Po, do të shkonte çdo gjë shumë mirë, e ndjente. Përmblodhi mendimet edhe për disa çaste me sytë të ngulitur mbi Gjirin, pastaj hoqi shikimin dhe u kthye në tavolinë. Për pak minuta pastroi tavolinën dhe lau gjërat që kishte përdorur, gjithmonë pa bërë zhurmë, pastaj u avit të kontrollonte si ishte Cynthia. Doli nga kuzhina dhe la dritën të ndezur, mbylli derën dhe fiku dritën e korridorit. Në ambientin e ndriçuar dobët nga tehu i ndritshëm që vinte nga kuzhina, iu afrua qetësisht derës së dhomës së gjumit. Asnjë zhurmë nuk vinte nga brenda, atëhere me dorë të lehtë uli dorezën dhe hyri. Cynthia po bënte gjumë të rëndë, me barkun lart siç e kishte lënë dhe me krahët të lëshuar përgjatë trupit. Nga goja gjysmë e hapur merrte dhe nxirrte frymë me një fishkëllimë të rregullt, qetësuese. Mesa dukej dhimbja e kokës i kishte kaluar mjaftueshëm për ta lejuar ta zinte gjumi. Për të mos rrezikuar ta shqetësonte doli nga dhoma dhe shkoi të zhvishej drejtpërsëdrejti në banjo, ku bëri një tualet të shpejtë dhe u përgatit për të shkuar për të fjetur. Por, pizhamat e tij, ishin në dollapin e dhomës, dhe ta hapte do të thoshte të bënte zhurmë. Hoqi dorë, pasi edhe apartamenti ishte i ngrohur mirë. I la rrobat mbi një divan në sallon, fiku dritën e kuzhinës dhe vetëm me të brendshmet veshur hyri përsëri në dhomë. Shumë ngadalë hyri në krevatin dopio, Cynthias i pëlqente të flinte rehat, dhe u shtri përbri saj, nga krahu i derës. Cynthia ishte sipër çarçafëve, e mbajtur ngrohtë nga mbulesa që ai i kishte hedhur në trup më parë, dhe preferoi ta linte siç ishte për të mos rrezikuar ta zgjonte.

U qetësua, duke e lënë veten të kushtëzohej nga frymëmarrja ritmike e Cynthias, dhe në pak minuta e zuri gjumi.

Dritat e makinave në Park Road u bënë gjithnjë e më të rralla derisa në fund u zhdukën, dke e lënë rrugën të shkretë, ndriçuar vetëm nga rreshtat e llampadarëve në krahët e saj. Në Gji asgjë nuk lëvizte, dhe dritat e pozicioneve të anijeve ishin kaq fikse sa të jepnin përshtypjen që edhe anijet po flinin, shtrirë mbi ujin e errët.

Në apartament qetësia ishte totale, endur vetëm nga frymëmarrja e Cynthias gjithmonë e përgjumur thellësisht.

Nga ora tre e natës, në errësirë, një zë i ulët iu mbivendos asaj frymëmarrje.

McKintock fliste në gjumë, <... dhe pakot, dhe kontenierët, gjithçka do të çojmë... po, me Makinerinë... nga këtu atje, shtyp një pulsant dhe ke mbërritur... as nuk të bie ndërmend që ke mbërritur...> belbëzonte fjalët, por ishte i kuptueshëm <... me Makinerinë tënde, Drew, po si ia dole ta shpikje... ke ndryshuar historinë, Drew...>

Nja njëqind metra larg pallatit, një furgon me simbole të antenave ishte parkuar në një vend makinash ngjitur me një godinë tjetër, sikur tekniku të kishte shkuar në shtëpi të flinte pas një dite pune. Piktoreske ishin dy antenat mbi çatinë e furgonit, dy parabola të bardha që shikonin njëra në të djathtë dhe tjetra në të majtë, orientuar pak për nga lart. Reklamonin mirë aktivitetin e deklaruar nga shenjat e ngjitura mbi sipërfaqen gështenjë të mjetit, por nga antena e djathtë dilte një kabëll i fshehur që nëpërmjet një mbajtese kabllash mbi çatinë e furgonit hynte në zonën e ngarkesës. Atje, muret e brendshme ishin të mbuluara me instrumenta elektronike. Disa radio-marrëse të llojit ushtarak ishin bërë pirg njëra mbi tjetrën, në një rack27. Çdo marrës ishte në gjendje të kapte një numër të caktuar bandash frekuence, të ndryshme për marrës të ndryshëm dhe në rend rritës, në mënyrë që ai rack të mund të kapte çfarëdo sinjali radio që një transmetues do kishte mundur të gjeneronte. Përbri rack-ut të marrësve ishte edhe rack-u i analizuesve të spektrit. Ata shfaqnin formën e valës radio të marrë dhe e shfaqnin mbi një ekran. Pas analizuesve ishte dekodifikatori, i përbërë nga një tjetër rack me disa pajisje në gjendje të deshifronin 28 mesazhe në kode edhe ekstremisht komplekse. Vijonte një rack me regjistruesit, mbi të cilët mesazhet e marra memorizoheshin në mënyrë stabël për analiza të mëtejshme. Rack-u i fundit përmbante seksionin audio të sistemit, i aftë të përpunojë ato që ka marrë dhe të largojë zhurmën e sfondit, duke ngritur zërat dhe tingujt e lartë në mënyrë që të nxirret çka me interes. Komplesit të rack-ëve i ishte lidhur një kompiuter, nëpërmjet të cilit përbërësit e ndryshëm të rack-ëve impostoheshin për funkionimin e dëshiruar.

Në atë moment vetëm një marrës ishte ndezur, i sintonizuar në rreth 7 GHz, dhe analizuesi i spektrit i lidhur me të shfaqte një fashë horizontale jeshile në brendësi të së cilës lëviznin barra vertikale portokalli dhe të kuqe. Një aparat deshifrimi pulsonte jeshil, duke treguar që po punonte rregullisht dhe pa gabime. Dy rregjistrues në paralel memorizonin pa zhurmë mbi hard-diskun e tyre, ato që merrnin, në mënyrë për të patur dy kopje të dallueshme të materialit.

Zëri i McKintockut dilte dallueshëm nga kufjet e vendosura nga një burrë me veshje casual, ulur mbi një karrige përpara kompiuterit. Përbri monitorit të madh një filxhan çaji gjysmë i zbrazët ishte i dyti i një serie, për atë natë. Burri ishte relaksuar mbështetur mbi karrige, me duart mbi bark dhe kokën të përkulur, sytë të mbyllur, në dëgjim.

zëri i McKintockut shfaqej mbi monitorin e kompiuterit si një vijë horizontale e valëzuar që ndryshonte vazhdimisht në amplitudë, <... dhe pakot, dhe kontenierët, gjithçka do të çojmë... po, me Makinerinë... nga këtu atje, shtyp një pulsant dhe ke mbërritur... as nuk të bie ndërmend që ke mbërritur...> burri në dëgjim hapi sytë papritur dhe ngriti kokën <... me Makinerinë tënde, Drew, po si ia dole ta shpikje... ke ndryshuar historinë, Drew...> burri drejtoi trupin dhe iu afrua kompiuterit. Me mouse-in manovroi me shpejtësi disa kontrolle për të rritur më tepër ngritjen e zërit të McKintockut. Frymëmarrjen e Cynthias e kishte filtruar tashmë më përpara dhe ishte përjashtuar praktikisht nga dëgjimi në kufje. Rrudhi ballin në errësirë, duke vëzhguar kurbën tangente të zërit të Drew-së në monitorin që ndriçonte lehtësisht fytyrën.

<... universi në dispozicion, e pabesueshme, gjithë universi... me Makinerinë...>

Burri hoqi njërën nga kufjet në mënyrë që të lironte njërin vesh. Ngriti dorezën e një telefoni ushtarak të kriptuar dhe kompozoi një numër me pesë shifra.

Një sekondë më pas dikush tjetër ngriti dorezën e telefonit të thirrur, pa thënë asgjë.

tha burri.

Fundi i Pjesës së Parë

Pjesa e Dytë

Kur zbriti edhe punëtori i fundit,dukej që kishte mbetur vetëm shoferi, ulur në vendin e vetë.

Ndërsa, pas disa sekondave,mbi shkallët e autobuzit u shfaq një tjetër figurë.

Zbriti shkallët me dembelizëm,me qetësi, duke u shfaqur pak nga pak.

Kapitulli XVIII

Qielli mbi Manchester ishte sfumuar nga ngjyrat e agimit. Retë e përjetshme zinin këtë herë vetëm një pjesë të harkut të qiellit, duke errësuar në perëndim yjet e fundit që sidoqoftë po veniteshin në fillimin e agimit, dhe duke lënë zbuluar në lindje ekranin e gjerë mbi të cilin spektri i së kuqes po zvarritej i paepur. Shtresat me gjatësi vale më të madhe, të kuqe të errët, shtynin për lart ato me gjatësi më të vogël, vjollcë, portokalli, të verdha, derisa të shkonin në kufirin e atij spektri dhe për tu zhdukur në pertinencën e bardhë të temperaturës me ngjyrë nominale të diellit. Çdo ditë, kudo mbi planet, kjo shfaqje përsëritej me siguri matematike, por Anglia e shijonte shpesh edhe më pak për shkak të shtresës së reve që tashmë bënte pjesë në kulturën e saj të imazhit që të tjerët kishin për atë komb. Pavarësisht kësaj, ky ishte trigger-i 29, fillimi i një dite të re për pjesën më të madhe të njerëzve. Dielli që lind metaforizon rizgjimin e natyrës dhe të qënieve të gjalla që e popullojnë. Por, ka edhe, shumë nga ata që punojnë edhe natën, ose veçanërisht natën, kur të tjerët flenë, dhe arrijnë kështu rezultate që ndryshe do ishin të paarritshme. Disa nga këta ishin bashkuar në atë moment në një dhomë, dhe dëgjonin me kujdes ekstrem një regjistrim që dilte nga një impiant i besueshmërisë së lartë.

një nga dëgjuesit ishte përkulur mbi tavolinë, me krahët të palosur mbështetur mbi bango dhe dora e djathtë mbyllur mbi buzë, i përqëndruar <... me Makinerinë tënde, Drew, po si ia dole ta shpikje... ke ndryshuar historinë, Drew... universi në dispozicion, e pabesueshme, gjithë universi... me Makinerinë...>

Burri i mbështetur mbi tavolinë mbeti disa sekonda i zhytur, pastaj pa lëvizur iu kthye atij në të majtë të tij, ulur afër kompiuterit.

Spencer manovroi mouse-in për ta kthyer rregjistrimin nga fillimi, pastaj klikoi mbi Play për herë të tretë qëkur mbledhja kishte filluar.

< Do t’i çojmë, po, do t’i çojmë kudo... ata dhe gjërat e tyre....> burri dëgjoi, qëllimisht, dhe në një farë pike filloi të pohonte lehtësisht, gjithmonë e më shumë i bindur < universi në dispozicion, e pabesueshme, gjithë universi... me Makinerinë...> burri u ngrit dhe u mbështet mbi kurrizin e karriges së tij. Shtrëngoi sytë për të larguar gjumin.

deklaroi.

<Është e mundur, po, e besoj edhe unë.> u pajtua me të burri në të djathtë të tij.

u përgjigj Spencer.

tha Spencer.

aprovoi Farnsworth. Pa fiks përpara vetes, duke reflektuar.

<Është hera e parë që flet për një gjë të tillë,> pa nga Spencer, që konfirmoi duke pohuar përfundoi.

Spencer u ngrit me vrik dhe doli me hapa të mëdhenj nga dera. Koha ishte vendimtare. Hyri në një ambient prej nja pesëdhjetë metrash katrorë me muret të tapetëzuara nga rack me marrës, dekodifikatorë, analizaues spektri dhe kompiuter, të ngjashme me pajisjet në furgonin e Boyd, po shumëzuar për njëzetë. Nja pesëmbëdhjetë persona punonin në pozicione të ndryshme, duke transkriptuar biseda të regjistruara nga pika të ndryshme dëgjimi, duke dekriptuar mesazhe me kod, duke komunikuar me njerzit në fushë.

Spencer shkoi në vendin e vet dhe menjëherë ngriti dorezën e telefonit ushtarak që kishte në dispozicion. Formoi një numër me pesë shifra dhe priti.

Në furgonin e Boyd pa të pulsonte sinjali i thirrjes të telefonit. Zilja ishte përjashtuar në mënyrë që asnjë zë të mos arrinte nga jashtë mjetit, për veshët kureshtarë. Hoqi një kufije nga veshi dhe mbështeti dorezën e telefonit në vesh, pa thënë një fjalë.

<Është akoma atje?> pyeti thjesht Spencer.

Ishte ora gjashtë e mëngjesit, konstatoi Boyd duke parë orën në kompiuter. Sapo kishte mbaruar filxhanin e katërt të çajit, bashkë me një brioche për mëngjes. Një tjetër natë përgjimi po shkonte drejt fundit.

u përgjigj Spencer.