Бағалым

Көгімде Күн күліп, өбектеп қарады.

Қолымнан белгісіз күш келіп қысады,

Білмедім қай жаққа жетектеп барады…

Шабыттың бұйырса төрінен бір орын,

Тоқтамай жазармын ал, сосын өлеңді.

Халқыма сыйлар ем содан соң жыр- өрім,

Жүрекке жетердей жағымды, көлемді…

Сағым боп кетпесін дәл осы шақтарым,

Жүргенім жақсы ғой мәз болып осыған.

Жанына жақынын қияды жатқа кім,

Оны ойлап, тағы да ойымнан шошынам…

Көзімнен көрдің бе, бір мұңды әлдебір,

Жо- жо- жоқ, ойлама бақытсыз деп мені.

Жүрегім қуанып, бақытты хәлде жүр,

Демек, бір Алланың сыйы кеп жеткені…

Жабығып, қамығып жүруді ұмытқам,

Кездерім молаяр шаттанып, қуанған.

Мен үшін тек енді атады күліп таң,

Жыр жазып ендігі жүрмеймін жыланған…

Сол үшін өзгеріс әкелдім ойланбай,

Басайын, жә, жетер, жүректі бұлқынған.

Көңілсіз өлеңнен біржола тойғандай,

Қаламды лақтырып тастадым мұң тұнған…

24. Ақын ойы

Жаңылдым ба, сірә, мен есебімнен,Бүгінгі күн тым ауыр кешегімнен.Көз іліне бастаса түнде осылай,Шошып, тұрып кетемін төсегімнен…Қара түннің пердесін ашып тағы,Көңілім тұр алаңдап, жасып хәлі.Жарқ етті де, бір жұлдыз әні сөнді,Әлдекімнің кеткендей қашып бағы.Суық самал тоңдырып өне бойды,Кенеттен бір қара бұлт төне қойды.Тырс- тырс етіп жауынның..ақ тамшысы,Ұрлады кеп мендегі «өлең- ойды».Сиқыр сезім арбайды кейде мені,Көк теңізге батырады ой- кемені.Нені танып- біліп мен осы күні,Нені ұға алмадым, ә, кейде нені?Қара шашын таранып қара түнім,Дегендей, «мен келдім, ал, ақыным».Кеш қарайса, мөлдір мұң тұсап алып,Әдетім ғой, мұңға батып қалатыным.Көзді жұмсам, не сезіп, не көремін,Жанға жақын бұл күнде тек өлеңім.Мейлі бақсыз, бақытсыз боп өтейін,Өлсем, бірақ «өлеңім» деп өлемін…Эльмира Сәрсенбайқызы25. Кек аламын

Өткен күннің елесін ұмыт қылып,

Бәрі Алланың сынағы деп аламын.

Кімнің кім екендігін шын ұқтырып,

Бір сәтте өзіме өзім кеп аламын.

Күндеген күншілімді қызықтырып,

Бақыттан бағыма гүл еге аламын.

Мені жылатқандарды тізіп тұрып,

Бір күні бәрінен де КЕК аламын…

26. Қайтесіз?

Қайтесіз, мұңымды есіп жырымдағы,Күй осы менде бүгін… бұрын- дағы.Жанардан жас құрғамай жүруші едім,Мен бейбақ бір «бейбаққа» ұрынғалы…Жарқырап Күн тұрса да, Ай жымиып,Басыма бақ сыйлады қай күн үйіп?Шемен боп қатқан іште шерге айналды,Кеудемді кері тартқан қайғым ұйып…Қайтесіз, мендік жайдың толған мұңын,Бүлдірген бәрін өзім қолдан бүгін.Жақынның қиянатын көрсем, демек,Соншалық менің «әлсіз» болғандығым…Мазасыз күй кештірдім сізге де мен,Жүргем жоқ, табамын деп өзгеден ем.Опасыз мынау жалған дүниеден,Дәл сіздей жарқын бейне іздеген ем…Пейілі дархан, ғажап жансыз, бөлек,Сіз жайлы маған мәлім сансыз дерек.Күнде бір ойға алып, қалам қолға,Жырлата жүретұғын ӘНСІЗ… демек…Жасымай, күліп келем, сіз жанымда,Көңілімді көтересіз… бұзғанымда.Өзіңіз барда- мынау әлем жарық,Тағдырдың сезбеймін ызғарын да…Эльмира Сәрсенбайқызы27. Сен болмасаң…

Жаралған жансың гүлім, сағым нұрдан,

Сен үшін деуші едің ғой, жаным құрбан.

Ешкімге иілмеген бұл жүректі,

Нендей күш еді өзіңе бағындырған???

Салқынын сезіп мынау сұм жалғанның,

Бақ іздеп жүріп талай мұңға алдандым.

Ешкімге кесірі жоқ ойларымды,

Шырмауға түсіріп ап құлға алған кім?

Бақыттың сыйлап тұрып бал шырынын,

«Кетпеші» демеп пе едің, «қалшы, күнім»?

Ешкімге сездірмеген қайтсем екен,

Кеудемде қалып қойған тамшы мұңын?

Көздерің айтып тұр ғой, бар шындықты,

Сезбейді дейсің, қырсық жансың, тіпті.

Ешкімге дәл осылай ренжімеп ем,

Бізде енді, – дедің, – достық қалсын, бітті.

Не айтар дейсің, мұндай жағдайда адам,

Мен үшін орның бөлек, бар ғой, бағаң!

Ешкімде бола алмаған өжеттік пен,

Тек бізде ғана еді ғой, балдай қадам???

Жұлдызым да деуші ең ғой, Айым дара,