bannerbanner
The Popes and Science
The Popes and Scienceполная версия

Полная версия

Настройки чтения
Размер шрифта
Высота строк
Поля
На страницу:
30 из 41

Nor must it be thought that the second half of the nineteenth century was free from this tendency to persecute those who made advances in medicine. There is probably no form of treatment which, in the minds of those who know most about the disease, that has done more to save awful suffering in mankind than the Pasteur treatment for rabies. Anyone who knows anything about the history of the introduction of that treatment will not be likely to forget how much of pain and suffering the discovery and introduction of it cost its author. Nothing too bitter could be said by the medical profession of Germany for many years after the treatment was first broached. One of the most distinguished of German medical discoverers in the nineteenth century said, in a very climax of satire, "that the distinguished Frenchman deserved to be well known as one who treated diseases of which he knew nothing by remedies of which he knew less." His good faith was impugned, his statistics scorned, his results laughed at, even his friends hesitated to say anything on the subject. Those who were close to Pasteur know that he suffered, for his nature was of the most sensitive, veritable torment because of this bitter opposition, which at one time, because his French colleagues also were sceptical of his treatment, threatened to impair the usefulness of our greatest discoverer in nineteenth century medicine and leave him without that support which would enable him to go on with his precious investigation.

The more recent furore against antitoxin is still in many persons' minds. Physicians who used it, and in whose cases serious results took place, not the consequence of the antitoxin, but the consequence of factors of the disease over which they had no control, sometimes suffered seriously in their practice. All forms of opposition were aroused against it. Even at the present time one still hears of the crime, as some do not hesitate to call it, of injecting the serum of a diseased animal into the veins of the human being, and above all a little child. There are men (intelligent men!) who do not stop short of tracing all sorts of disease incidents that happen after such an injection, even many years later, to the evil effects of the horse serum employed. Such people are exercising that superstitious fanatic faculty which at all times has caused the obstinately conservative to seek and find the most serious objections to any new doctrine, careless of the consequences that they might bring on the discoverer or the benefit they might prevent for the mass of humanity.

Originally vaccination was opposed by certain clergymen on the grounds of theological objection to its use. At the present time most of such objection has ceased, It is still clergymen, however, who are the most prominent among the anti-vaccinationists, though now they usually find biological and pathological, instead of theological reasons. They proclaim it a crime against nature, from the biological standpoint, that the disease of an animal should be conveyed to man, even for protective purposes. At the present time one can find just as bitter objections to vaccination in anti-vaccination journals as when the subject was first brought under discussion. Men must find some reason for their opposition, and they take the weapon that is handiest and that they are able to use with best effect. In an era when theological ideas were dominant, theology was ready at hand for this purpose, but any other ology will do just as well, and the history of science, even in the present day, will show that always some ology, regardless of human feelings, is used quite as ruthlessly and as cruelly as in the olden days. There are tortures of spirit that are worse than prison or even fire.

When we recall how few examples there are of opposition to science on the part of ecclesiastics, and how most of these prove on careful examination to be due to misunderstandings rather than to actual desire to prevent the development of science, the stories of the way in which discoveries in science were received in more modern times become a striking lesson that makes us appreciate the broad-mindedness and liberal policy of ecclesiastical educators in the olden time. They were evidently much more ready to accept novel ideas, and much less prone to set themselves up in opposition to them, than the educational authorities of more modern times. This is the phase of the history of education in the thirteenth, fourteenth and fifteenth centuries that deserves the most careful study, and that should make modern educators feel proud of their kinship with these old founders and patrons in education, who at the same time furnish an example of liberality of mind that it would be very beneficial to have in our modern supposedly free universities.

For while we are prone to be proud of our academic freedom, we have had more than one example in recent times of how dangerous it is for a man, even though he may be recognized as an authority in his department, to treat certain economic questions from a standpoint that is not favored by the rest of the faculty, or by the Board of Governors, or, above all, by certain munificent patrons of the particular educational institution. Much has been said about religious educational institutions, about the middle of the nineteenth century, so hampering the work of men in the physical sciences, especially with regard to problems in geology and evolution, as to nullify progress. Just this same thing, however, is true with regard to many economic questions, because of the attitude of educational interests with regard to free trade and protection, single tax, and socialism and the like. No professor of science at a religious institution ever felt himself more in the grip of old-fashioned notions than do certain professors in departments of finance and sociology with regard to problems that are now of the most profound interest. Men have changed the reason for their conservatism, but the conservatism itself remains, and apparently always will remain. This is what must be realized when the stories of ecclesiastical opposition to progress are told.

APPENDIX II

Latin text of the Papal bulls and decrees which are given in English in the body of this book. These documents are taken from Tomassetti's Bullarium, except the decree of John XXII. with regard to alchemies, which is taken from the Corpus Juris Canonici, Tome II., Lyons, 1779.

I

Bull of Pope Boniface VIII. with regard to burials, which is supposed to have been misconstrued into a prohibition of dissection.

De Sepulturis, Bonifacius VIII. Corpora defunctorum exenternantes, et ea immaniter decoquentes, ut ossa a carnibus separata ferant sepelienda in terram suam, ipso facto sunt excommunicati.

Cap. I. Detestandae feritatis abusum, quem ex quodam more (Alias, modo) horribili nonnulli fideles improvide prosequuntur, nos piae intentionis ducti proposito, ne abusus praedicti saevitia ulterius corpora humana dilaceret, mentesque fidelium horrore commoveat, et perturbet auditum, digue decrevimus abolendum. Praefati namque fideles hujus suae improbandae utique consuetudinis vitio intendentes, si quisquam ex eis genere nobilis, vel dignitatis titulo insignitus, praesertim extra suarum partium limites debitum naturae persolvat, in suis, vel alienis remotis partibus sepultura electa; defuncti corpus ex quodam impiae pietatis affectu truculenter exenterant, ae illud membratim, vel in frusta immaniter concidentes, ea subsequenter aquis immersa exponunt ignibus decoquenda. Et tandem (ab ossibus tegumento carnis excusso) eadem ad partes praedictas mittunt, seu deferunt tumulanda. Quod non solum Divinae majestatis conspectui abominabile plurimum redditur, sed etiam humanae considerationis obtutibus occurrit vehementius abhorrendum. Volentes igitur (prout officii nostri debitum exigit), illud in hac parte remedium adhibere, per quod tantae abominationis, tantaeque immanitatis, et impietatis abusus penitus deleatur, nec extendatur ad alios; Apostolica auctoritate statuimus, et ordinamus, ut cum quis cujuscumque status, aut generis, seu dignitatis exstitent: in civitatibus, terris, seu locis, in quibus catholicae fidei cultus viget, diem de caetero claudet extremum circa corpora defunctorum hujusmodi abusus, vel similis nullatenus observetur, nec fidelium manus tanta immanitate foedentur. Sed ut defunctorum corpora sic impie, ac crudeliter non tractentur, et deferantur ad loca in quibus viventes eligerint sepeliri, aut in civitate, castro, vel loco ubi decesserint, vel loco vicino ecclesiasticae sepulturae tradantur ad tempus, ita, quod demum incineratis corporibus, aut alias ad loca ubi sepulturam eligerint, deportentur, et sepeliantur in eis. Nos enim si praedicti defuncti executor, vel executores, aut familiares ejus, seu quivis alii cujuscumque ordinis, conditionis, status aut gradus fuerint etiam si pontificali dignitate praefulgeant, aliquid contra hujusmodi nostri statuti, et ordinationis tenorem praesumpserint attentare defunctorum corpora sic inhumaniter et crudeliter pertractando, vel faciendo pertractari excommunicationis sententiam (quam exnunc in ipsos plurimos) ipso facto se moverint incursuros, a qua non nisi per Apostolicam sedem (praeterquam in mortis articulo) possint absolutionis beneficium obtinere. Et nihilominus ille, cujus corpus sic inhumane tractatum fuerit, ecclesiastica careat sepultura. Nulli ergo, etc. Datum Latera. XII. Calen. Martii, Pontificatus nostri anno VI.

II

Decree of Pope John XXII. forbidding alchemies, by which he prohibited the pretended making of gold and silver, but is claimed to have hampered the progress of chemistry.

De Crimine Falsi Titulus VI. I Joannis XXII. [circa annum 1317 Avenioni]

Alkimiae hic prohibentur, et puniuntur facientes et fieri procurantes: quoniam tantum de vero auro et argento debent inferre in publicum, ut pauperibus erogetur quantum de falso et adulterino posuerunt. Et si eorum facultates non sufficiunt, poena per judicis discretionem in aliam commutabitur, et infames fiunt. Et si sint clerici beneficiis habitis privantur et ad habenda inhabiles efficiuntur. (Vide Extravagantem ejusdem Joannis quae incipit "Providens" et est sub eodem titulo collocata.)

Spondent quas non exhibent divitias, pauperes Alchimistae; pariter qui se sapientes existimamt in foveam incidunt quam fecerunt. Nam haud dubie hujus artis Alchimiae alterutrum se professores ludificant; cum suae ignorantiae conscii, eos, qui supra ipsos aliquid hujusmodi dixerint, admirentur: quibus cum veritas quaesita non suppetat, diem cernunt, facultates exhauriunt; idemque verbis dissimulant falsitatem, ut tandem quod non est in rerum natura, esse verum aurum vel argentum sophistica transmutatione confingant; eoque interdum eorum temeritas damnata et damnanda progreditur, ut fictis metallis cudant publicae monetae characteres fidis oculis, et non alias Alchimicum fornacis ignem vulgum ignorantem eludant. Haec itaque perpetuis volentes exulare temporibus, hac edictali constitutione sancimus, ut quicumque hujusmodi aurum vel argentum fecerint, vel fieri secuto facto mandaverint, vel ad hoc scienter (dum id fieret) facientibus ministraverint, aut scienter vel auro vel argento usi fuerint vendendo vel dando in solutum: [illegible letter or or mark] verum tanti ponderis aurum vel argentum poenae nomine inferre cogantur in publicum pauperibus erogandum, quanti Alchimicum existat; circa quod eos aliquo praedictorum modorum legitime constiterit deliquisse: facientibus nihilominus aurum vel argentum Alchimicum aut ipso, praemittitur, scienter utentibus perpetuae, infamiae nota respersis. Quod si ad praefatam poenam pecuniarum exsolvendam deliquentium ipsorum facultates non sufficiant, poterit discreti moderatio judicis poenam hanc in aliam (puta carceris, vel alteram juxta qualitatem negotii personarum differentiam aliasque attendendo circumstantias) commutare. Illos vero qui in tantae ignorantiam infelicitatis proruperint, ut nedum nummos vedunt, sed naturalis juris praacepta contemnant, artis excedant metas, legumque violant interdieta scienter videlicet adulterinam ex auro et argento Alchimico cudendo seu fundendo, cudi seu fundi faciendo monetam; hac animadversione percelli jubemus, ut ipsorum bona deserantur carceri, ipsique perpetuo sint infames. Et si clerici fuerint delinquentes, ipsi ultra praedictas poenas priventur beneficiis habitis et prorsus reddantur inhabiles ad habenda.

III

Bull of Pope John XXII. forbidding certain magical practices, which, like the prohibition of alchemies, protected his flock from sharpers of various kinds, sooth-sayers, pretended sorcerers, magicians, et id genus omne. This is the bull which Pres. White quotes under its Latin title, Super illius specula, as if he had it under his eye at the moment of writing, and which he says "shows Pope John himself, in spite of his infallibility, sunk in superstition the most abject and debasing; for in this bull, supposed to be inspired from wisdom from on high, Pope John complains that both he and his flock are in danger of their lives by the arts of the sorcerers. He (the Pope) declares that such sorcerers can shut up devils in mirrors and finger-rings and phials and kill men and women by a magic word; that they had tried to kill him by piercing a waxen image of him with needles in the name of the devil."

Contra immolantes daemonibus, aut responsa et auxilia ab eis postulantes; sive tenentes libros de eiusmodi erroribus tractantes.

Ioannes episcopus servus servorum Dei, ad perpetuam rei memoriam.

Super illius specula, quamvis immeriti, Eius favente clementia qui primum hominem humani quidem generis protoplastum, terrenis praclatum, divinis virtutibus adornatum, conformem et consimilem imagini suea fecit, revocavit profugum, legem dando; ac demum liberavit captivum, reinvenit perditum, et redemit venditum, merito suae Passionis, ut contemplaremur ex illa super filios hominum, qui christianae religionis culta Deum intelligunt et requirunt: dolenter advertimus, quod etiam cum nostrorum turbatione viscerum cogitamus quamplures esse solo nomine christianos, qui relicto primo veritatis lumine, tanto erroris caligine obnubilantur, quod cum morte foedus ineunt, et pactum faciunt cum inferno: daemonibus namque immolant, hos adorant, fabricant ac fabricari procurant imagines, annulum vel speculum, vel phialam, vel rem quamcumque aliam magice ad daemones inibi alligandos, ab his petunt responsa, ab his recipiunt, et pro implendis pravis suis desideriis auxilia postulant, pro re faet idissima faetidam exhibent servitutem: Proh dolor! hujusmodi morbus pestifer, nunc per mundum solito amplius convalescens, eccessive gravius inficit Christi gregem.

1. Cum igitur, ex debito suscepti pastoralis officii, oves aberrantes per devia teneamur ad caulas Christi reducere, et excludere a grege dominico morbidas, ne alias corrumpant: hoc edicto in perpetuum valituro, de consilio fratrum nostrorum, monemus omnes et singulos renatos fonte baptismatis, in virtute sanctae obedientiae, et sub interminatione anathematis, praecipientes eisdem, quod nullus ipsorum aliquid de perversis dictis dogmatibus docere ac addiscere audeat: vel, quod execrabilius est, quomodolibet alio modo, in aliquo illis uti.

2. Et quia dignum est, quod hi, qui per sua opera perversa spernunt Altissimum, poenis suis pro culpis debitis percellantur: nos in omnes et singulos, qui contra nostra saluberrima monita et mandata facere de praedictis quicquam praesumpserint, excommunicationis sententiam promulgamus, quam ipsos incurrere volumus ipso facto. Statuentes firmiter, quod praeter poenas praedictas, contra tales, qui admoniti de praedictis seu praedictorum aliquo infra octo dies a monitione computandos praefata, a praefatis non se correxerint, ad infligendas poenas omnes et singulas, praeter bonorum [Transcriber: might be "ponorum"] confiscationem dumtaxat, quas de iure merentur haeretici, per suos competentes iudices procedetur.

3. Verum cum sit expediens, quod ad haec tam nefanda omnis via omnisque occasio praecludatur, de dictorum nostrorum fratrum consilio, universis praecipimus et mandamus, quod nullus eorum libellos, scripturas quascumque ex praefatis damnatis errobus quicquam continentes, habere aut tenere vel in ipsis studere praesumat; quin potius volumus, et in virtute sanctae obedientiae cunctis praecipimus, quod quicumque de scripturis praefatis vel libellis quicquam habuerint, infra octo dierum spatium ab huiusmodi edicti nostri notitia computandum, totum et in toto et in qualibet sui parte abolere et comburere teneantur: alioquin volumus, quod incurrant sententiam excommunicationis ipso facto, processuri contra contemptores huiusmodi (cum constiterit) ad poenas alias graviores. Datum Avenione, etc.

IV

Bull of Pope John XXII. authorizing the institution of chairs of medicine and arts in the University of Perugia. The bull shows John's care for the maintenance of standards in education, and is a revelation by its anticipation of requirements for the Doctor's Degree that we are only now coming to enforce once more.

Erectio cathedrarum medicinae et artium in Perusino Studio, data insuper facultate episcopo licentiandi et laureandi in utraque facultate idoneos, pro quorum examine nonullae sanciuntur leges.

Ioannes episcopus servus servorum Dei, ad perpetuam rei memoriam.

Dum solicitae considerationis indagine in mente revolvimus, quam sit donum scientiae pretiosum, quamque illius desiderabilis et gloriosa possessio, per quam profugandur ignorantiae tenebrae, et eliminata funditus erroris caligine, studentium curiosa solertia cursus et actus disponit et ordinat in lumine veritatis; magno nimirum desidero ducimur, ut literarum studia, in quibus impretiabilis margarita scientiae reperitur, laudanda ubilibet incrementa suscipiant: sed in illis praesertim locis propensius vigeant, quae ad multiplicanda doctrinae semina et germina salutari producenda fore magis accommoda et idonea dignoscuntur.

1. Dudum siquidem felicis recordationis Clemens Papa praedecessor noster, attendens fidei puritatem et devotionem eximiam, quam civitas Perusina, terra peculiaris Romanae Ecclesiae, ad ipsam Ecclesiam ab olim habuisse dignoscitur, et quod illas ad eam successibus temporum de bono in melius augumentarat, dignum duxit et aequitati consonum existimavit, ut civitatem eamdem, quam divina gratia multarum praerogativa bonitatum gratiose dotaverat, concessione generalis Studii insigniret: et ut auctore Deo ex civitate ipsa producerentur viri scientia praepollentes auctoritate apostolica statuit, ut in ea esset Studium generale, illudque vigeret ibidem perpetuis futuris temporibus in qualibet facultate, prout in literis praedecessoris eiusdem inde confectis plenius dicitur contineri.

2. Ac subsequenter nos, licet immeriti, ad apicem Summi Apostolatus assumpti, civitatem eamdem propter suae devotionis insignia quibus se dignam Apostolicae Sedis gratia exhibebat, uberiore dono gratiae prosequi cupientes, auctoritate apostolica de fratrum nostrorum consilio, venerabili fratri nostro episcopo Perusino et successoribus eius episcopus Perusinis, qui essent pro tempore, impertiendi personis ad hoc idoneis docendi licentiam in iure canonico et civili iuxta certum modum in literis nostris expressum, liberam concessimus potestatem, prout in eisdem literis nostris plenius et seriosius continetur.

3. Considerantes igitur, quod eadem civitas propter eius commoditates et conditiones quamplurimas est non modicum apta studentibus, ac propterea concessiones huiusmodi ob profectus publicos, quos exinde provenire speramus, ampliare volentes, apostolica auctoritate statuimus ut si qui processu temporis in eodem Studio fuerint, qui etiam in medicinali scientia et liberalibus artibus scientiae bravium assecuti, sibi docendi licentiam, ut alios liberius erudire valeant, petierint in perpetuum, in praedictis medicinali scientia et artibus examinari possint ibidem et in eisdem facultatibus titulo magisterii decorari: statuentes, ut quotiens aliqui in praedictis medicina et artibus fuerint doctorandi, praesententur episcopo Perusino, qui pro tempore fuerit, vel ei, quern ad hoe praedictus episcopus duxerit deputandum, qui magistris huiusmodi facultatis, in qua examinatio fuerit facienda, in studio eodem praesentibus, qui ad minus quatuor numero in examinatione huiusmodi esse debeant, convocatis eos gratis, et difficultate quacumque sublata, de scientia, facundia, modo legendi, et aliis, quae in promovendis ad doctoratus seu magistratus officium requiruntur, examinari studeat diligenter; et illos, quos idoneos repererit, petito secrete magistrorum eorumdem consilio, quod utique consilium in ipsorum consulentium dispendium vel iacturam revelare quomodolibet districtius prohibemus, approbet et admittat, eisque petitam licentiam largiatur: alios minus idoneos nullatenus admittendo, postpositis gratia, odio vel favore.

4. Ut autem in praedictis medicina et artibus praefatum Studium tanto plenius coalescat, quanto peritiores doctores in huiusmodi suis primitiis ibidem caeperint actu regere etdocere, statuimus, quod usque ad triennium vel quatriennium aliqui doctores, duo ad minus, qui in medicinali scientia in Parisien, vel Bononien, aut aliis famosis generalibus Studiis honorem receperint doctoratus, ad docendum et regendum in scientia medicinae et tres vel duo ad minus, qui in artibus in Parisien. Studio apud maiorem Parisien. Ecclesiam docendi licentiam fuerint assecuti, et saltem per annum rexerint, sue docuerint in Parisien. Studio memorato, ad regendum et docendum in dictis artibus in praefato Perusin. Studio assumantur, qui usque ad quatriennium vel quinquennium, donec praefatum Studium in bonis studentibus laudabiliter progressum acceperit, regant et doceant in eodem.

5. Circa doctorandos vero in scientia medicinae hoc praecipue observetur, ut huiusmodi decorandi audiverint omnes libros eiusdem scientiae, qui in Bononien. vel Parisien. Studio a studentibus promovendis consueverunt audiri, per septennium, vel qui in logicalibus aut philosophia alias forent sufficienter instructi saltem per quinquennium in scientia praedicta studerint, ita quod saltem tribus annis eiusdem septennii vel quinquenni, ut praedicitur, in medicinali scientia audierint in aliquo Studio generali, et ut moris est, responderint sub doctoribus et extraordinarie legerint libros legi extraordinarie consuetos, servato circa examinationem ipsius in medicinae scientia promovendi more laudabili, qui in talibus erga eos, qui promoventur in Parisien. vel Bononien. Studio observatur.

6. Circa doctorandos vero in artibus liberalibus etiam observetur, quod studuerint per quatuor vel quinque annos, de quibus saltem duobus annis audierint in aliquo Studio generali: ita videlicet ut in grammatica Priscianum maiorem et minorem, et in dialectica Logicam novam et veterem Aristotelis, ac in philosophia librum de anima, et saltem quatuor libros Ethicorum; et tarn in iis, quam in caeteris aliis liberalibus artibus illos alios libros audierint, qui in Parisien. Studio per promovendos in dicta facultate artium consueverint audiri, servato circa examinationem tarn in communibus quam in propriis ipsius artibus promovendi more laudabili, qui in talibus erga eos, qui promoventur, apud praefatam maiorem Ecclesiam Parisien. observatur.

7. Verum quia non passim reperiuntur in Studiis, qui omnes huiusmodi libros audierint, praefato Perusin, episcopo suisque successoribus Perusin episcopis, qui pro tempore fuerint, indulgemus, ut in auditione aliorum praefatorum librorum de forma circa licentiandos ipsos in artibus, prout sufficientia eorumdem licentiandorum exegerit et sibi videbitur expedire, auctoritate nostra valeat dispensare.

8. Illi autem, qui in dicta civitate Perusin, taliter examinati et approbati fuerint, ac docendi licentiam obtinuerint, ut est dictum, ex tunc, absque examinatione vel approbatione alia, regendi et docendi ubique plenam et liberam habeant auctoritate praesentium facultatem, nec a quoquam valeant prohiberi.

9. Sane ut rite in praefatis examinationibus procedatur, praecipimus, ut tarn episcopus Perusin., qui pro tempore fuerit quam ille, cui praefatus episcopus ex causa rationabili impeditus in hac parte commiserit vices suas, eidem episcopo, propositis tamen, sed non tactis Evangeliis, ab aliis vero corporaliter tactis iurent, quod in hac parte officium suum fideliter exequentur. Volumus autem quod personis, quae per examinationem huiusmodi repertae fuerint idoneae, huiusmodi licentia debeatur impertiri, et quod idem episcopus personaliter, non per vicarium vel substitutum examinationi huiusmodi interesse debeat: nisi esset ex aliqua rationabili causa adeo impeditus quod suam non posset examinationi praedictae personalem praesentiam exhibere: in quo casu eidem episcopo interessendi examinationi huiusmodi per vicarium, vel alium ad hoc idoneum substitutum, tenore praesentium indulgemus: et quod nomini huiusmodi impartietur licentia, nisi, ei, quern omnis vel maior pars doctorum, qui huiusmodi examinationi intererint, approbabunt.

На страницу:
30 из 41