Белорусский дневник – 2023

Непогожий июль

Непогожий июль. Он немного простужен,Мне в окно барабанит морзянкой дождя.Отбивая чечётку по вспененным лужам,За кулисами капель скрывает тебя.Из медлительных туч безобразно косматыхНахлобучив на крыши унылый убор,Задремал город мой. Лишь фонарь слеповатыйОсвещает пустынный обветренный двор.Замерзает душа, от разлуки устала.Не приносит ночь сна, кружат мысли толпой,Но летят поезда от перронов вокзала,Расстоянья сжимая меж мной и тобой.09.07.2019

Шторм

Спокойна грозная стихия,Ночной прохладен ветерок.Барашки волн, как заводные,Утюжат бархатный песок.Погожим был весь день вчерашний.Рассвет алеет сквозь туман.Растут в высь облачные башни,Ворча, вздыхает океан.Вот набирает ветер силу,Погнал отару бурунов.Закрыл он сонное светилоСтеною тёмных облаков,Покоя благостность нарушив,Пришедший в ярость ПосейдонТрезубцем угрожает суше,Творя морской Армагедон!Неистовым Левиофаном27Вздымает грозные валы,И бьёт наотмашь пеной рваной,Свивая молнии в узлы!Стихия яростно бесилась!Натешась бурною игрой,Устало гнев сменил на милость,Угомонился Царь Морской.Норд-веста смолкло завыванье,Тиха вечерняя заря.Закатный лучик на прощаньеБлеснёт слезинкой янтаря.10.08.2019

Пускай ненастье день принес

Пускай ненастье день принес,Встревожил душу. ВетерНе осушил соленых слез,Их даже не заметил,Промчавшись, вихрем по ветвямОборванных каштанов.В пустых аллеях. По цветам.Их ароматом прянымНаполнил он дрожащий садВ агонии осенней.И равнодушно гас закатВ преддверье сновидений.Слепой безжалостной зимыКрадется неизбежность,Лишь в сердце спрячешь до порыВсю трепетность и нежностьНесбывшихся волшебных грезИ аромат сирени…Пусть поливает сонный плёсУнылый дождь осенний.Смахни тоску с печальных глаз.Что ж, лето миновало…Но завтра в ранний светлый часНачнется жизнь сначала.Не отводи печальных глаз.17.10.2021

Первый снег

Сегодня первый снегопад.В своем холодном белом вальсеСнежинки падая, кружат,В движеньях ни тоски, ни страсти.До декабря четыре дня.Еще бы Осени остаться,Но, уступив Зиме, онаПоторопилась попрощаться.Ушла, забыв упаковатьПомятый плащ листвы опалой,И завывая, будет рватьЕго на клочья ветер шалый.Сугробы ветер наметет,На речке станет мост ледовый…Покорно тихий лес заснет,Закутавшись в платок пуховый.Сегодня самый первый снег,Возможно, завтра он растает.Но с ним берет Зима разбег,Собой сезон он открывает.27.11.2018

«А давайте верить в чудеса!..»

А давайте верить в чудеса!Просто, свято, искренне, как дети!Средь зимы подарят небесаНам мечту о солнышке, о лете.Пусть Земли качает колыбельЛунный ветер на Пути на МлечномИ звенит весёлая капельО заветном, чистом, бесконечном.05.01.2021

Каренда Иван

г. Минск

Мае беларускія сцежкі

Мае беларускія сцежкі —дзе продкаў зямныя сляды,дзе родная мова з усмешкайвітае мяне ўсе гады.Мае беларускія сцежкі —дзе родная вёска мая,дзе з лёсам трагічным, няўцешнымжыла-гаравала сям’я.Мае беларускія сцежкі —дзе майская квецень садоў,дзе гульні, забавы, пацешкідалёкіх дзіцячых гадоў.Мае беларускія сцежкі —дзе водар жытнёвых палёў,дзе россып валошак на ўзмежкахпрыцягвае позірк здалёк.Мае беларускія сцежкі —дзе пошум спрадвечных лясоў,якія душу маю цешацьгрыбамі сярод верасоў.Мае беларускія сцежкі —дзе Нёман у дзіўнай красемаўкліва, рупліва, няспешкіда Балтыкі воды нясе.Мае беларускія сцежкі —дзе першых спатканняў цяплогадзінай растайнай паспешнакудысьці нябачна сышло.Мае беларускія сцежкі —дзе доўга да шчасця ішоўі, мабыць, найлепшую з лепшыхзусім неспадзеўкі знайшоў.Мае беларускія сцежкі —дзе чэрпаюць сілы свае,гуляючы ў хованкі, снежкі,вясёлыя ўнукі мае.Мае беларускія сцежкі —дзе ў парку сталічным штоднярабіў ранкам з сябрам прабежкі,самоту з душы праганяў.Мае беларускія сцежкі —дзе вольна і лёгка наўздзіў.Удзячны я Богу, што пешкіпа іх не адзін год хадзіў.Мае беларускія сцежкі —Радзімы маёй берагі,мае пуцяводныя вешкі —няма больш за вас дарагіх!

«Калі чытаю весткі хронік…»

Калі чытаю весткі хронікпра наш гарачы, тлумны час,сціскае скруха болем скроні,і з сумам думаю не раз:хіба ж калісьці не з трывогайі продкі нашыя жылі? —яны не менш прасілі ў Богаспакою, міру на зямлі.Планету нашу д'яблы дзеляць —так з году ў год, так з веку ў век.Нясе крыж страху і надзеізвычайны, просты чалавек.Наш час не горшы і не лепшы,як і раней, ён б'е пад дых,ён забівае і калечыцьлюдзей нявінных і слабых.І ўсё ж не гасне ў сэрцы вера,што прыйдзе той жаданы час,калі Гасподзь у тлуме шэрыму рэшце рэшт пачуе нас.

«Ні Хатынь, ні Хірасіма…»

Ні Хатынь, ні Хірасімане навучылі мірна жыць:як у слоту ліст асіны,зямля ад выбухаў дрыжыць.Не змяніла ні на йотушлях чалавецтва і Сангмі:зноў паўсюль чуваць грымоты,зноў войны-бойні між людзьмі.Смерць палюе днём і ноччупа планах псеўдазмагароў:ім нажыва засціць вочы —таму цячэ ракою кроў.Бачым: гора болей стала,і цяжка Бога зразумець:як дазволіў цемрашаламзлачынны куш ад войнаў мець?«Хопіць войнаў!» – просіць сэрца,чую крык яго я штодня:«Хопіць, злыдні, сеяць смерці!Наш свет людзей – адна радня!»

Пантэон віны

У кожнай вайны – неабсяг віны:На нашай планеце спрадвекуНе зналі большай і лепшай цаны,Чым мір і спакой чалавека.На кожнай вайне – акіян крыві,Як вынік сляпой варажнечы,А мы сцвярджаем адно: се ля ві,Нібы ратавацца больш нечым.Ад кожнай вайны – толькі чорны следІ кляймо ў чалавечых душах.Калі ж перастане цывільны светМаўчаць, быць да іх раўнадушным?

«Здавалася, жар-птушка – у руках…»

Здавалася, жар-птушка – у руках,Прыручана і вечна будзе з намі,Ды неўпрыкмет узнёсся ў неба птах,Знік разам з летуценнямі і снамі.Здавалася, навошта райскі сад? —І на зямлі мы знойдзем сваё шчасце,Ды зацягнулі хмары даляглядІ грымнуў гром над лёсам і над часам.Мы верылі, сумневу не было:Наш кожны крок наперад – пераможны,Ды толькі нас жыццё ў тупік вяло,Бо мы ішлі дарогаю бязбожнай.Бог беражэ, штодня ратуе нас.Ён бачыць: ходзім мы па полі мінным…І нам дае на роздум пэўны часПерад судом за ўсе грахі, правіны.

«На вачах свет мяняецца …»

На вачах свет мяняецца —Не мяняемся мы.Незалежна ад нацыі,Ад вясны ці зімы.Грымне гром – перахрысцімся.Пакуль ціха – грашым.І гадамі не чысцімся,Носім бруд у душы.Засвярбела – пачэшамся,Хіба ж гэта бяда?Над памылкамі цешымся —Звянуць, як лебяда.Чырванеем ад сораму? —Не пра нас і наш век,Скінуў лапці з абораміЗ ног даўно чалавек.Значыць, шмат нам дазволена,Як вясновай траве.А душа не аголена —Яна ў целе жыве.Ёй, душы, абыякаваДа таго, як жывеш,Дачынення ніякага —Што ты сееш і жнеш.І кідаемся фразамі:«Як і ўсе, хлеб жуём.Мы ж у Бога за пазухайЗ нараджэння жывём…»А душа не змяніласяНі на йоту, ні-ні.Цела, цешся і мілуйся —Сыты шанц не міні.І ўчынілі спаборніцтва:Хто найбольш украдзе,Ашукае, ці шкодніцтваНа каго навядзе.Што ў душы такой вырасце?Мы сябе, малайцоў,Не лупцуем ні шчырасцю,Ні вярбовым дубцом.Не жыццём мы ўсе стомлены,Не сяўбой, не жнівом —Дух наш дзікасцю зломлены,Так жылі і жывём.Пэўна, так і звякуем мыЗ поўным мехам правін.Бачыць Бог, што бракуе ўсімСпавядальных хвілін.Апраўданне: «Мы вольныя…Суд жа будзе пасля…»Так істотай жывёльнаюМожна стаць спакваля.Вальналюбства аматары,Падпявалы хлусні…Адчуваю, што ў аўтараПаляцяць камяні.

«О, колькі ў душах чалавечых плесні! …»

О, колькі ў душах чалавечых плесні! —Нібыта на дрывотнях паміж дроўПасля зімы завейнай напрадвесні,Як снег вадою талай збег з двароў.О, колькі ў людзях нарасло каростыНахабства, хамства, зайздрасці, хлусні! —Яе, на жаль, не менее з узростам,А больш і больш у кожным новым дні.О, колькі ў словах чалавечых дзёгця! —Абмазаць, зганьбіць з галавы да пятХто пад руку трапляе, хоць кагосьці, —Паўсюль палюе ўсемагутны мат.О, колькі ўсюды варажнечы, злосці! —Да бойкі, мардабою – толькі крок.Як слова праўды раптам скажа хтосьці —Наводмаш б'юць і зблізку і здалёк.Не веру я, што гэта – назаўсёды,Што будзем гразь мясіць у брудзе луж,Няздольныя знайсці шляхі да згоды,Да ачышчэння нашых хворых душ.Калі Бог даў нам званне чалавека,Любоў пароўну падзяліў на ўсіх, —Душа не мае права быць калекайНідзе, ніколі, нават ні на міг!

Чайкі

Пра што крычаць,галосяць чайкі? —іх вэрхал чую я здаля,чаму іх крык,такі адчайны,не прыпыняе карабля?Чым вабяць іхусплёскі пены,што шлейфам цягнуць караблі,што прымушаелетуценнакідацца ўдалеч ад зямлі?Ці не тамунястомны, смелыпалёт іх, плакальшчыц марскіх,што кожны разза пенай белайчакае родны бераг іх?

Музыка цішыні

О Исусе, в крестной муке

⠀Преклонивший лик!

Есть святые в сердце звуки, —

⠀Дай для них язык!

Іван БунінНячутныя, дзіўныя, светлыя гукі…А музыка льецца, і сэрца пяе,Нібыта нябачны музЫка шматрукіКанцэрт мне на тысячах скрыпак дае.Канцэрт сярод лета, у сонечнай зале,Дзе столлю – высокі, бязмежны блакіт,Дзе травы і кветкі падлогаю сталі,Дзе Нёман прыціх у абдымках ракіт.Дзе гукам мелодыі – вольная воля:Сягайце, ляціце ў бясконцы Сусвет,Рабіце святлейшым усё наваколле,Рабіце шчаслівым паўсюдна наш свет!Дзе гэты музЫка, Маэстра пяшчоты,Хто ноты такія прыдумаў яму?Чаму так натхнёна, без ценю ляноты,Хацелася шчасце даць сэрцу майму?Чароўныя, тонкія, спеўныя ноты…Адкуль узяліся, адкуль прыплылі?Чаму іх музЫка агучвае ўпотай,Іграе на небе, ці тут, на зямлі?..Шчымлівыя гукі, прачулыя ноты…Дагэтуль жывуць у абсягах душы,Хоць сёння гучаць яны вельмі журботнаУ белай, як свята, зімовай цішы.

«Маё каханне аблачынкай…»

Маё каханне аблачынкайПлыве над горадам тваім,Яго без стомы, безупынкуВартуе пільна херувімМаё каханне промнем сонцаШукае твой далёкі след.Шукаць гатова так бясконца,Пакуль я бачу белы свет.Маё каханне ручаінкайЗ крыніцы даўніх дзён цячэ,Каб напаткаць хоць на хвілінку,Сустрэць пагляд тваіх вачэй.Маё каханне звышспадзевамЖыве няведама на што.Яго цяпло з сузор'я ДзевыАдчуць не зможа больш ніхто.

«Ты нават у сны не прыходзіш…»

Ты нават у сны не прыходзішЗ далёкай юнацкай пары —Ці з ноччу гешэфты не водзіш?Ці мы ўжо з табой не сябры?Навошта так пэўна казала:«Мы будзем з табой сябраваць,Няўжо табе гэтага мала —Сяброўствам душу саграваць?»Я толькі паціснуў плячыма:Спытаў: «Будзем іншых кахаць?»А ты адказала: «Магчыма…Ад іншых дзяцей калыхаць…»Займаўся над вёскай світанак,Працягвала бег свой жыццё,З той майскай сустрэчай растайнайСышло і маё пачуццё.Пазней стала яваю тайна —Жыцця твайго сумны працяг,Занадта самотны, адчайны:

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «Литрес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

Примечания

1

Феофилакт, епископ Калужский. Письма к Н. П. Румянцеву // Отдел рукописей Российской государственной библиотеки (ОР РГБ). Ф. 255. К. 10. Ед. хр. 36.

2

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Говорову Якову Ивановичу. Гомель. 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 5. Ед. хр. 36.

3

Ведомость об изделиях Гомельской платочной фабрики // ОР РГБ. Ф. 255. К. 16. Ед. хр. 48.

4

Ведомость о состоянии стеклянного завода в Гомельской экономии // ОР РГБ. Ф. 255. К. 16. Ед. хр. 49.

5

Ведомость добытого камня с указанием цен на разные сорта // ОР РГБ. Ф. 255. К. 16. Ед. хр. 46.

6

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Говорову Якову Ивановичу. Гомель. 1823 – 1824 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 5. Ед. хр. 35.

7

Там же.

8

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Говорову Якову Ивановичу. Гомель. 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 5. Ед. хр. 36.

9

Там же.

10

Там же.

11

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Говорову Якову Ивановичу. Гомель. 1823 – 1824 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 5. Ед. хр. 35.

12

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Говорову Якову Ивановичу. Гомель. 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 5. Ед. хр. 36.

13

Там же.

14

Ведомость денежных сумм Гомельского экономического казначейства // ОР РГБ. Ф. 255. К. 16. Ед. хр. 51.

15

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Григоровичу Ивану (Иоанну) Ивановичу. 1819 – 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 18. Ед. хр. 34.

16

Там же.

17

Там же.

18

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Григоровичу Ивану (Иоанну) Ивановичу. 1819 – 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 18. Ед. хр. 34.

19

Мощинский Павел Иванович – управляющий Гомельским имением.

20

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Григоровичу Ивану (Иоанну) Ивановичу. 1819 – 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 18. Ед. хр. 34.

21

Там же.

22

Там же.

23

Архиепископ Иоасаф. Письмо к Н. П. Румянцеву // ОР РГБ. Ф. 255. К. 18. Ед. хр. 34.

24

Румянцев, граф Николай Петрович. Письма к Григоровичу Ивану (Иоанну) Ивановичу. 1819 ¬ 1825 // ОР РГБ. Ф. 255. К. 18. Ед. хр. 34.

25

Григорович Иван Иванович. Каталог рукописей и старопечатных книг, приобретенных гр. Румянцевым в 1822 году в Гомеле // ОР РГБ. Ф. 255. К. 14. Ед. хр. 19.

26

Переписка государственного канцлера графа Н. П. Румянцева с Московскими учеными. С предисловием, примечаниями и указателем Е. В. Барсова. Издание Императорского Общества Истории и Древностей Российских при Московском Университете. Москва, 1882 г. С. 10.

27

Левиафан – библейское морское чудовище-змей, упоминаемый в Ветхом Завете.